کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

داستان «تو راه خودت را برو، من هم راه خودم را»

leila matinparsaa

نویسنده «ویلیام سارویان» مترجم «لعیا متین پارسا»

نامه رسان جلوی خانه ی خانم رزا سندوال از دوچرخه اش پیاده شد.به طرف در رفت و آرام در زد.فورا حس کرد که کسی داخل است.صدایی نمی شنید اما مطمئن بود که در زدن او کسی را به جلوی در می کشاند و مشتاق بود که ببیند او کیست…

همین زنی که رزا سندوال نام دارد و قرار است همین حالا قسمتی از جنایتهای جهان را بشنود و آن را تا اعماق وجودش حس کند. زیاد هم طول نکشید تا در باز شود اما به نظر می رسید که زن عجله ای در باز کردن در ندارد … در آرام روی لولایش چرخید. حرکت در خانه به شکلی بود که به نظر می رسید این زن هرکس که هست چیزی برای ترسیدن در این دنیا ندارد. سپس در باز شد و او آنجا ایستاده بود.
به نظر هومر،این زن مکزیکی زیبا بود. می توانست ببیند که او در تمام طول زندگیش صبور بوده و حالا بعد از سالها صبر ، لبخندی نرم و مقدسانه روی لبهایش نقش بسته بود اما مثل همه ی افرادی که هرگز تلگرامی دریافت نکرده اند ، ظاهر شدن یک نامه رسان جلوی در مفاهیم ضمنی وحشتناکی را برایش به همرا ه داشت. هومر می دانست که خانم رزا سندوال از دیدن او شوکه شده. اولین کلمه اش هم بیان این شگفتی بود. او گفت « آه.. »انگار که انتظار داشت به جای باز کردن در به روی یک نامه رسان ، فردی را که مدتهاست می شناسد و دوست دارد با او وقت بگذراند پشت در باشد.قبل از اینکه دوباره شروع به حرف زدن کند چشمان هومر را به دقت نگاه کرد و هومر می دانست که این زن فهمیده پیغام او ، پیام خوشایندی نیست.
زن گفت :« یه تلگرام برام داری؟»
این موضوع تقصیر هومر نبود. فقط شغلش رساندن تلگرام بود. با این حال به نظرش می رسید که که او هم قسمتی از تمام این اشتباه است. حس ناخوشایندی داشت و فکر می کرد که فقط او به تنهایی مقصر این اتفاق است و هم زمان دلش می خواست خیلی رک و پوست کنده بگوید:«من فقط یه نامه رسانم خانم سندوال و خیلی متاسفم که باید چنین تلگرامی را به دست شما برسانم اما فقط به این دلیل این کارو انجام می دم که این شغل منه.»
زن مکزیکی پرسید:« مال کیه؟»
– « خانم رزا سندوال خیابان جی 1129» و تلگرام را به طرف زن مکزیکی گرفت اما زن به آن دست نزد.
هومر گفت :« شما خانم سندوال هستی؟»
زن گفت :« لطفا بیا تو. من نمی تونم اینو بخونم. مکزیکی هستم و فقط “لاپرنسا” رو که از مکزیکو سیتی میاد می خونم.» او یک لحظه از حرف زدن دست برداشت و به پسر نگاه کرد که با حالتی سخت و خجول به شکلی کنار در ایستاده بود که در عین حال انگار داخل خانه هم بود.
زن گفت :« لطفا … تلگرام چی می گه؟»
نامه رسان گفت :«خانم سندوال تلگرام می گه که  …»
اما زن در همین لحظه حرف او را قطع کرد :« اما اول باید بازش کنی و بعد اونو برام بخونی … تو هنوز بازش نکردی.»
هومر گفت :« بله خانم …»
و با حالتی این جمله را گفت انگار که با معلم مدرسه اش که اشتباه اورا تصحیح کرده صحبت می کند. او تلگرام را با انگشتانی عصبی باز کرد. زن مکزیکی خم شد تا پاکت پاره شده را بردارد و سعی کرد صافش کند. همینطور که پاکت را صاف می کرد گفت:« کی تلگرام رو فرستاده؟ پسرم خوان دومینگو؟»
هومر گفت :« نه خانم ، تلگرام از وزارت جنگه.»
زن تکرار کرد:« وزارت جنگ؟»
هومر آرام گفت :« خانم سندوال پسر شما مرده. شاید هم اشتباه شده باشه. همه اشتباه می کنن خانم سندوال. شاید این پسر شما نبوده. شاید یکی دیگه بوده.تلگرام می گه که اون خوان دومینگو بوده.اما خوب شاید تلگرام هم اشتباه شده باشه.» زن مکزیکی وانمود کرد که چیزی نشنیده.
زن گفت :« آه نترس بیا داخل  … بیا تو … برات آب نبات میارم » او بازوی پسر را گرفت و او را آورد سر میزی که در وسط اتاق بود و او را مجبور کرد بنشیند.
زن گفت :« همه ی پسرا آب نبات دوست دارن . الان برات آب نبات میارم.» و به اتاق دیگری رفت و  خیلی زود با یک جعبه آب نبات شکلاتی قدیمی برگشت. سرمیز جعبه را باز کرد و هومر درون جعبه نوعی آب نبات عجیب دید.
زن گفت :« بیا … آب نبات بخور. همه ی پسرا آب نبات دوست دارن.»
هومر یک تکه آب نبات از جعبه برداشت و در دهانش گذاشت و سعی کرد آن را بخورد.
زن گفت :« نه تو نمی تونی برای من تلگرام بدی آورده باشی تو پسر خوبی هستی درست مثل خوآنیتوی کوچولوی من وقتی که یه پسر کوچولو بود. یه تکه دیگه بردار. » و نامه رسان را مجبور  کرد که یک تکه ی دیگر بردارد.
هومر نشست به جویدن آب نبات خشک و زن مکزیکی حرف می زد:« این آب نبات خود ماست. از انجیر هندی . هروقت خوآنیتو میاد خونه براش از اینا درست می کنم.اما الان تو بخور. تو هم پسر منی .»
و ناگهان زد زیر گریه. جوری جلوی خودش را گرفته بود انگار که گریه کردن کار بدی باشد. هومر دوست داشت بلند شود و فرار کند اما می دانست که این کار را نمی کند و می ماند. حتی فکر کرد ممکن است بقیه ی عمرش را هم همانجا بماند. فقط نمی دانست چه کار دیگری می تواند انجام دهد تا زن کمتر اندوهگین باشد و اگر زن از او خواسته بود که جای پسرش را بگیرد نمی توانست رد کند چرا که نمی دانست چطور این کار راکند. پسر بلند شد انگار که با ایستادن می خواست چیزی را که دیگر درست نمی شود درست کند و تازه آن موقع بی معنا بودن و بلاهت قصد و نیت خودش را فهمید و بیشتر از قبل هم حس ناخوشایندی به او دست داد. نمی دانست چکار کند  در قلبش مدام تکرار می کرد :«چه کار می تونم بکنم؟ … لعنتی … چکار کنم؟من فقط نامه رسانم.» زن ناگهان اورا در بازوانش گرفت و گفت:« پسر کوچولوی من ، پسر کوچولوی من.»
نمی دانست چرا اما کل این قضیه احساس جراحت عمیقی در او به وجود آورده بود . در آن لحظه نمی دانست چرا اما حال بدی را درکل بدنش حس کرد حالش بد شده بود و فکر کرد الان است که بالا بیاورد. نه اینکه از آن زن یا کس دیگری متنفر باشد، نه ، اما کل اتفاقی که در حال رخ دادن برای آن زن بود آنقدر اشتباه و سرشار از زشتی بود که حال او را به هم ریخته بود و اصلا نمی دانست آیا اصلا دیگر می خواهد به زندگی کردن ادامه دهد یا نه.
زن گفت :« بیا اینجا بشین.» او را به سمت صندلی دیگری راند و خودش بالای سر او ایستاد و گفت :« بذار نگاهت کنم.» زن به شکل عجیبی به اونگاه کرد  و نامه رسان که حس می کرد تمام وجودش حال بدی دارد نتوانست تکان بخورد. نه احساس عشق داشت نه تنفر بلکه احساس بیزاری و انزجار می کرد و هم زمان در دلش شفقت و دلسوزی زیادی حس می کرد. نه تنها برای این زن بیچاره بلکه برای همه چیز ، همه چیز این دنیا و روش مسخره ی زندگی و مردن همه چیز و همه کس در این دنیا.نامه رسان زن را در گذشته تصور کرد : زن جوان زیبایی که کنار گهواره ی پسر نوزادش نشسته بود او را دید که داخل گهواره را نگاه می کند و به آن انسان کوچک و شگفت انگیز خیره شده بود. پسر کوچولو ساکت بود و درمانده و نیازمند به مادرش به نظر می رسید و هنوز سالهای زیادی در این دنیا داشت.نامه رسان زن رادید که گهواره را تکان می دهد و برای کودک آواز می خواند با خودش فکر کرد :« حالا نگاش کن.»
نامه رسان سوار بر دوچرخه اش آرام از خیابان تاریک پایین می راند ؛ اشک از چشمانش سرازیر بود و زیر لب هر بد و بیراهی را که به ذهن جوانش می رسید زمزمه می کرد. وقتی به دفتر پست رسید اشکهایش بند آمده بود  اما چیزهای دیگری در او شروع شده بود که می دانست پایانی برای آنها نیست. با خودش چیزی گفت و آن را به شکلی ادا کرد انگار کسی که شنوایی قوی ندارد مخاطب اوست :« من هم جور دیگری مرده ام.»