کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

تبصره یی بر یک شعر خوب و آموزنده

                      نوشته ی : فروغی   

چقدرحوصله ی هیچ شنیدن داریم  ــ  چقدر از پی هر هیچ دویدن داریم               

 
قطره آبی به لبِ تشنه یی ازما نرسید  ــ  خوابِ دریا شدن و موج تپیدن داریم                            


هیچ درباغ نروییده زاندیشه ی ما  ـــ  درسخن نسخه ی خورشید دمیدن داریم


گامی ازخانه برون هم ننهادیم اما  ــ  هردم افسانه ی معراج رسیدن داریم

 
آتش افتاده به باغ و همه جا میسوزد  ــ  ما ز در رفته برون شورِ پریدن داریم   

     این شعرِقشنگِ ” کاوه شفق ”  شاعرآگاه و بیداردل ، حقایق تلخ و دردناکی را با زیبایی هنرمندانه ای بما بازگو میکند . بما هوشدارمیدهد که دیگردنیای مجازی ، سراپا دروغ و تخیل را باید ترک بگوییم . خود مانرا با افتخارات و قهرمان بازی های دروغین فریب نداده ، به عیبها و کژاندیشی های تاریخی خویش افتخار ننماییم .                                                                                               

      شاعر حقایق تلخی را برملا کرده است .

     مگرما مردمانی نیستیم که تجاوزات تاریخی مانرا بر ملل دیگر فتح و پیروزی نام گذاشته ، از دزدان ، چپاولگران و قاتلان برای خود قهرمان تراشیده ایم ؟


     مگرما همواره شاهان و رهبرانی نداشته ایم که بی خیال به سازبیگانه گان رقصیده اند ولی با آنهم حمایتهای گروه گروه ازما ها را با خود داشته اند ؟

 
      آیا ما صادقانه در جستجوی یافتن پاسخ به این پرسش بوده ایم که درطول زمانه ها ، ما امپراطوربراندازانِ تاریخ بوده ایم یا شکست خورده گانِ سرخورده ی تاریخ ؟


آیا تاریخِ ما تاریخِ پرازگزافه ، مبالغه و خودستایی نیست ؟                                            

                                        
     آیا ما گاهی به این اندیشیده ایم که زیر نام غیرت ، چه جهالتهایی را و زیر نام امپراطوربراندازی ، انقلاب ، جهاد و دیموکراسی ، چه جنایات خانمان براندازی را مرتکب شده ایم؟                                   

     این شعر خوب بما یاد میدهد ، تا زمانی که از دایره ی شیطانیِ جهل و تعصب بیرون نشده ، چراغ معرفت را به چنگ نیاوریم ، دشوار است وضعیتی بهتر از امروز داشته باشیم .


     حقایق تاریخی گواهی میدهد که در طول زمانه ها ما اکثرن در زیر سایه ی دین باوری همراه با جهل و تعصب با یک تحجر فکری وحشتناک بسر برده ایم که با تأسف تا هنوزهم همان تحجر برما سایه افگنده و مانع دست یافتن ما به چراغ نجات معرفت شده است .

     


     به باورمن حالا زمان آن فرارسیده است که به گفته ی شاعر، بیش ازین برای هیچ و از پی هیچ ندویده ، از دزدان و قاتلان ، فاتح و قهرمان نتراشیده و برگزافه گویی ، جهل ، تعصب و تحجر فکری نقطه ی پایان بگذاریم  .