یاد وطن!
امین الله مفکر امینی 2020-27-12
یادی وطن آمد ز مــــوج گــــــــل وبٌستا نش
کــــز طراوت جانبخش بودی هــــرگلستانش
بدل خاکش را نهـــــانی گنجینه هـــــــا بـــود
باینرویش به هر جایی افســانه هـــــا بــــود
دشت وکوه وصحرایش بـــس لاله نشان بود
که کوه ودمن را زسرخی خون فشـــــان بود
بآغوشش جاه گیر بودی شـــــیران در کمین
لرزه بدشمن افتــــــاد ز کوه پیکـــر زمیـــن
بر وفای مهرویانش نبود کس درجـــــــها ن
هم زجودوسربازی مردان داشـــــــت نشـا ن
چشمه سارش را بودســـــــت بـدل آب حیات
چون سرکشیدی جرعه ای، ایمـــــــن زآفات
رٌستن ز طوفان و سیلابش نـــبود مـــــــجال
که نتوان آورد همچووصفـــــی را درمـــــثال
شور وشادی بودش بــــه هر کنج و کــــــنار
بس پری روخیزوغلطان داشــــتی وخمــــــار
زفتنه و آشوب نــــبود در بـــــسطش نشــا ن
صـــــلح وآرامش فضا بـــــود وبس پـرتوا ن
فزون نعمت به هرخوانش بود، بـــرهــــردیار
بس که رومی وجامی داشت هم بیش ازشمار
عـــاشقان و عــــارفان هـم بیــــرون از شمار
عــابدان در مســــاجد بود هـــزاران قطــــا ر
عـــاقبت دشمنان در حریمش جـاه گــــرفـــت
عصمتی مادرانش، لکـه های سیـاه گرفـــــت
هــــروجب خاکش بخاک وخون گردید زکیــن
نـــاله و شیون بیرون گردیـــــد ز هرز مــین
مــادران کور و پدران هم در خــا ک گــــــور
جمــــله گریبان ها چاک شد از فریاد وشـور
تــــا ر و پود باغ ها را ذره ها در بــر گرفت
شــــــاد و خرم بودنش، زرد زپا تا سرگرفت
صــــــد هزاران تن به خون و پیچان در کفن
عده ای محروم ز آمــــــوزش عـــــلم و فن
مهد عرفان و زروسیمش گـــــشت زیروزبر
بس که راکت منفجرگشت وگرفتش بـــــه بر
ترک میهن گردید پدید در کـنـــــج و کنـــــار
هر یکی گشت افتان و خـــــیزان بیـک دیار
جای نان ونعمت، سٌفره ها ازخـــــون گرفت
چون عنان دامنش را ز بــــس دون گـرفت
دست درازی ابلیسان عصــمتـش گـــــرفت
زعصمتش غارتگران، عـــــزتش گــــرفـت
طفلکانش زار و زخمی، گـــــریان بــرهزار
تا مکند شیری ز مـــادر و بیابنــد قــــــرا ر
مـادران بخــون تپــــــیده عـــــریان بیشمـار
نی ز خــــــود خبر و نـــی زفــــرزندان زار
داد بربیداد ها بود خواست هــــرپیروجوان
اما نیا مد ز ترس جنگ ســـالا ر در بـیا ن
چونکه هر یک بـه تنظیمی بــودند ملـقــب
عهد بقتل وغارت هم میداشــتند درعقــــب
زین سبب اهل وطن گشت پرشـــرر زکــین
ز آنانیکه نـــــبودند آرا ســــــته بـــدیــــن
نورامید و خوشی ها به تاریکــی کـــشیـــد
چـــو ز ابر سیه بآخـــتران ظٌلمـــت دمیــــد
ای وطن برتواین جفا هــا نـــــبودست سزا
شیر مردان برچینند دامــــن رنــــج وعــزا
مٌفـــکرزداد خواهان خواه عمـــران وطــن
کـه داد خواهان جان قربان کنند بهرمیهــن