روز زن و دیده های نگران زنان میهن به سوی رییس جمهور آینده ی شان:
شیرین نظیری
زنان افغانستان پس ازسقوط حاکمیت وفروپاشی دوره سیاه طالبان، باردیگرنفس عمیق کشیدند و از زندان چادری رهایی یافتند وقدوم آزادی های مدنی را باردیگربه فال نیک گرفته وخوش آمدید گفتند.
زنان پس ازآن مرحله، به فرصت‌های مناسبی دست یافتند.درکنارکسب چند جایگاه مهم سیاسی،به پله های قضاء و دادستانی نیزقدم گذاشتند وبرای تاءمین امنیت،درصفوف نیروهای پولیس و اردو نیز جا بازکردند.حضور زنان در عرصه آموزش و پرورش و رسانه ها به صورت قابل ملاحظه ای افزایش یافت و با سهم گیری دربخش ورزش، برای کشورشان افتخارآفریدند.
اکنون درکابینه حکومت از۲۶ وزیر، ۳ وزیرآن زن – و از۲۴۹ کرسی درپارلمان ۶۷ کرسی آن به زنان اختصاص دارد. زنان- هم چنین در بین ۱۰۲ سناتور، ۲۷ نفرشان زن – واز۶۰ عضو شورای عالی صلح، ۸ آن زن هستند.
زنان در فضای این زمان مناسب پروبال گشودند، تحصیل نمودند ، دانش خود را بلند برده، مهارت های تخصصی کسب وبا دلگرمی زیادی کارکردند ودرآبادانی سرزمین خود سهم برازنده گرفتند.حتا درانتخابات دو دوره گذشته در کارزارهای پارلمانی وانتخاباتی، چه به عنوان نامزد و چه به عنوان رأی دهنده حضور پر رنگِ داشته ، هم پا وهمراه با مردان با شور و شوق اشتراک وراه های دشوار ده ها وقریه ها را طی کردند ، تا دموکراسی نوپا را پاسداری نموده ونهادینه سازند. سال های نخست دوره ریاست جمهوری با پشتیبانی جامعه بین المللی بدین روال گذشت. ولی سال های واپسین حکومت کرزی، با پیچ وتاپ های تب دار و زجروشکنجه های دوامدار، زنان را تهدید و به حاشیه کشانید. روزانه هزاران زن در سراسر افغانستان درمعرض خشونت های خانواده گی،فرهنگی و اجتماعی قرارگرفتند، کودکان ودختران اسیر هوس های شهوانی تفنگ داران وزورمندان گردیده ودرآوان کودکی ونوجوانی پرپروتا دم مرگ داغ دارشدند.
مادران وپدران این موجودات آسیب دیده زار،زارگریستند، فریاد کشیدند ، نوحه سردادند، مرغان هوا، ناله ها و زاری های شان را شنیدند وبه حال شان نوحه خوانی کردند. ولی گوش های حاکمان گنگ که تومورنا شنوایی را حمل می کرد وسنگین وغیرقابل مداوا شده بود. هیچگاهی فریادِ کودک یتیم، دخترنابالغ ومادرداغ دیده را نشنید وحتا یک بارهم که می شد.، مجریانِ خشونت علیه زنان را پیگیری ،دستگیروبه جزای اعمال شان نرسانید. آه وهزار افسوس که خون های پاک مادران این سرزمین ،پایمال این گرگان وحشی شد.هنوزیک خون نخشکیده، خون دیگری ریخت وهنوزهم این خونریزی ها وتجاوزات بیرحمانه ،ادامه دارد…
سرانجام دوره حکومت خونخوار طالبانی و خفاشانِ شب پرست ،به آخرین روزهای پایانی خود میرسید وبه زودی به گورستان بی عدالتی و بی قانونی خود دفن می گردد وجا نشین تازه ی که دست کم ازاو ندارد، کرسی اورا اشغال می کند.
سومین دورمبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری افغانستان.درحالی برگزارگردیده است. که مشکلات امنیتی، قانون، شکنی ،بی عدالتی، فساد اداری وفقراقتصادی، دامنگیرمردم شده وزنده گی مردم را روز تا روزبد ترو نگران کننده تر نموده وامید های بینوایان را به یاس ونا امیدی مبدل وزنان این خانواده ها را قربانی خشونت های خانواده گی نموده است.
زنان افغانستان درجریان نزدیک به سه دهۀ نبود اندیشه سالم، نبود استراتژی ملی برای بازسازی کشور؛ نابرابری ها، تعصب جنسیتی، رفتاردوگانه وسیاست های کجدار و مریز دولت، زندانی شدن ها و خشونت های بی سابقه ی را تجربه کردند.
ناتوانی درحاکمیت قانون وپیگیرنشدن پرونده های خشونت با زنان ازسوی محاکم ، تصویب نشدن قانون منع خشونت علیه زنان ازعوامل افزایش خشونت در برابر زنان است.
یکی ازدلایلی که این جنس قوی ونیمی ازکمیت جامعه را به عقب نشینی وادار ساخته است، بی امنیتی ،پیروی از سنت های سخت گیرانه ودست وپا گیر،نظام خانواده گی پدرسالاروسوء تفسیراز مذهب، به اضافه ی سیاسی شدن دین، نبودِ حاکمیت قانون، نبود دسترسی زنان به عدالت ونبود شغل، زمینه ی به حاشیه راندن زنان ازاجتماع را فراهم نموده است.
زنان رنجدیده سرزمین ما شعارهای رنگارنگ، دلنشین ونامشخص را با وعده های لفظی “غیرعملی” نامزدان ریاست جمهوری مبنی بر تامین حقوق زنان بارها شنیده اند. این شعارها درفضا های آراسته وباز، با بلند گوها وشرکت هزاران هم شهری ما زیب وزینت بیشتر داشته ولحظه ی چنگ به دل های زخمی وخسته می زند. اما نگرانی هایی هم به جا می گذارد،
اگربازهم مانند دودوره گذشته ،شعارها بروی یخ ها نوشته شود و به آفتاب گذاشته شود،هیچ درد ما زنان را دوا نمی کند.
درست ۱۲ سال پیش حامد کرزی با ارایه شعارهای عوام فریبانه وبا عالمی ازتقلب وتخلف به پیروزی دست یافت. درسال های نخست ریاست جمهوری خود که هنوزبه اصطلاح مار بود وبه اژدها مبدل نشده بود. با تفاهم با دوستان بین المللی، گام های مثبتی درجامعه ، بویژه درراستای حقوق زنان برداشت.
زنان شهری ازین اقدام حاکمان آنهم پس ازیک دوره وحشت وجهالت با گرمی استقبال نمودند وبا دنیای ازعشق ومحبت درراه خدمت گذاری به مردم وسرزمین خود شامل اجتماع شده ودرهمه عرصه های حیاتی فعالانه شرکت کردند.
این زمان گرچه برای زنان وهم میهنان ما با ارزش وخیلی ها کوتاه بوده،اما گفته می توانیم که پرثمر هم بود.
کشورهای همسایه و طماع که به فکر خرابی اوضاع افغانستان اند،چنین حالت را تحمل کرده نتوانستند. زیرا ازپیشرفت های سریع افغانستان درهراس افتادند. و با زرنگی،با حامد کرزی، وارد معامله های خطرناک شدند.
از آن روزبه بعد وضعیت افغانستان به وخامت گرایید وازهمه بیشتر تاوان این همه انسان کشی ها ونابسامانی ها را زنان دادند. زنان ،همسران ،پسران،پدران وبرادران خود را ازدست دادند وخود قربانی این بدبختی ها شدند.و در نتیجه،روزتا روز از ابتدایی ترین حقوق مدنی خود محروم شدند.
درمغایرت با پیش بینی قانون اساسی سهمیه زنان ازشورا های ولایتی، به ۲۰ در صد کاهش یافت، هم چنین حضور زنان درادارات دولتی از۲۲ درصد به ۱۸ درصد کاهش داده شد.درحالیکه این رقم به ۳۰ درصد باید افزایش می یافت.
پارلمان افغانستان قانون منع خشونت دربرابرزنان را تصویب ننمود وازقانون خانواده هم اثری موجود نیست، محاکم شهرها وروستا ها،صدها دخترجوان، مادران با کودکان را به جرم فرار از منزل،درمحابس زندانی ساختند وازسال ها بدینسودربی سرنوشتی درپشت میله های زندان قراردارند وسال ها است که کوچکترین توجهی با آنها نشده ، برای حل اینگونه قضایا، حکومت به پیشنهادات فعالان زن وجامعه مدنی گوش فرا نداد ویک زن را در شورای عالی ستره محکمه انتصاب ننمود.
حکومت اسلامی به زنان روستایی که مانند اشباح درتاریکی ها زیست دارند وقربانی های بی شمارمی دهند، سربریده می شوند، حلق آویزمی گردند،اعدام وسوزانده می شوند وهم چنین درمعرض خرید وفروش قرارمی گیرند و درسراسرحیات خود،مانند کبوتران دست وپا بسته ودل شکسته درمیان قفس ها زندانی هستند، کوچکترین توجهی به انها ننموده است..
سالانه هزاران مادروکودک درهنگام زایمان تلف شدند ونوزادان به جای اینکه هست شوند، نیست شدند. آوازگریه این فرشته گان کوچک ناشنیده همراه با مادران درد کشیده شان برای همیش خاموش شد.
سیل بیکاران دختران آموزش دیده ، زنان بیوه ، زنان معیوب وکارگرزنان رنجدیده، سراسر کشوررا فرا گرفت وبرای زنده ماندن کودکان ،یکی ازکودکان خانواده را مجبوربه فروش نمود. این یک حقیقت مسلم است که بگویم: اگردردوره کرزی یک گام پیش رفتیم ، سه گام به عقب هم برگشتیم.این پس گشت برای ما زنان واقعا” نگران کننده است.زیرا حقوق زنان ” به استثنای دوره تاریک طا لب ها ” بيش ازهر زمانی دیگر، درحال از دست رفتن است. با وجود سهل‌انگاری حاکمان دردفاع ازحقوق زنان وخوش خدمتی ها به طالب های زن ستیز، دورنمای آینده زنان افغانستان نگران‌کننده تر ازهرزمان دیگری به نظرمی آید.
زنان افغانستان همان گونه که دیده شد، در دو انتخابات ریاست جمهوری و دو انتخابات پارلمانی، سهم برازنده گرفتند. اکنون نیزقدرت قوی و شجاعانه خود را به اثبات رسانیده وبه عنوان نیم کمیت جامعه ازحق رای خود برای دستیابی به دموکراسی وبرابری استفاده می نمایند.
همانگونه که ما شاهد هستیم ازسه هفته بدینسونامزد های انتخاباتی بدون برنامه های دقیق کاری وبی توجهی به حقوق برابرجنسیتی به رقابت پرداخته اند. درچنین حالت باید فعالین حقوق زن , فعالین حقوق بشر, جامعه مدنی, با حضور مردان برابری خواه، درموارد زیربه نفع برابری جنسیتی همراه وهمگام شده وآواززنان را به گوش نامزدان ریاست جمهوری برسانیم وتعهدات آنها را بدست آوریم.
دولت جدید درتصمیم گیری ها وسیاست گذاری های کلان و مهم کشور,توجه دایمی به حقوق زن داشته وزنان را ازدستیابی به برابری جنسیتی برای تحقق دموکراسی به دورنگذارد.
با توجه به شرایط فعلی افغانستان، جامعه ما نیازمند وجود زنان حرفوی و دانش آموخته می باشد، چونکه ظرفیت سازی ،سهم گیری زنان را در عرصه های مختلف آماده ساخته وباعث ترقی و پیشرفت کشورمی گردد. ایجاد دوره های آموزشی، زمینه های خودکفایی وخود باوری و اعتماد به نفس را برای زنان تهیدست، بویژه زنان ودختران خانواده شهدا ومعیوبین فراهم می سازد.
حضورپررنگ زنان تحصیل کرده درچرخه اقتصاد و توسعه، خصوصا درپست های مهم وکلیدی کشوراز اهمیت زیادی برخوردار می‌باشد. دولت بدون درنظرداشت تبعیض جنسیتی برای جذب زنان تحصیل کرده و جا به جا ساختن زنان درمقام های اجرایی ومدیریتی، گام های مثمروعملی بردارد.
برای رسیده گی دربرابرپرونده های خشونت علیه زنان، دولت باید زنان شایسته را در پست های ارشد عدلی و سیاسی درشورای عالی ستره محکمه و دیگر نهاد های قضایی، وزارت داخله و ریاست امنیت ملی تعین نماید. قانون منع خشونت علیه زنان وقانون خانواده تصویب وهمراه با دیگرقوانین نافذه و درعمل تطبیق گردد.
برای بهبود وضعیت مادران به خدمات صحی، بویژه برای جلوگیری ازمرگ ومیرمادران وکودکان، کلینک های صحی درروستا ها اعماروبه بهره برداری سپرده شود.
زنان کشورامیدوارهستند که بانوی نخست کشورما نمادی اززنان محصورومحبوس درچهاردیوار ارگ نباشد. بلکه مسولیت یکی ازنهاد های کودکان بی سرپرست را داشته ودرنشست های مهم زنان , دلجویی ازخانواده های آسیب دیده ، ملاقات ازپرورشگاه ها ، مرستون ها ، خانه های کودک ، عیادت اززنان خشونت دیده دربیمارستان ها سهم مهم مادری خود را ادا نماید.
زنان افغانستان ازدولت جدید می خواهند که توجه زیاد به سروصورت وطرزلباس پوشیدن زنان نداشته وتوجه ژرف خود را به تطبیق قوانین نافذه کشور،مشارکت سیاسی ، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی ، صحی ، امنیتی وبویژه تعلیم وتربیه وآموزش همگانی مبذول دارند.
ما با قامت استواردرپیاده نمودن آرمان های والای مردم خویش بگونه شایسته ایستاده ایم وبرای رییس جمهورآینده موفقیت های کم نظیرآرزومی نمایم.
