انتقاد عبدالباری عطوان از «همپیمانی مصر و عربستان» علیه کودکان غزه
«عبدالباری عطوان» تحلیلگر مسائل سیاسی منطقه در مقاله جدید خود در روزنامه «رأی الیوم» در مقاله خود تحت عنوان «نگاهی دقیق‌تر به اظهارات پادشاه عربستان درباره کشتارهای رژیم صهیونیستی در نوار غزه» نوشت: «ملک عبدالله بن عبدالعزیز» پادشاه عربستان ضمن اشاره به جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه و کشتار دسته جمعی خواندن آن، این جنایات را ضد بشری توصیف کرد، ولی نگفت که چگونه می‌توان با کسی که این جنایات را مرتکب می‌شود، مقابله کرد و نقش عربستان در این خصوص چیست؟
عطوان در ادامه نوشت: ادامه سخنان پادشاه عربستان را دنبال کردم به امید اینکه شاهد فراخونی به برگزاری یک نشست فوق العاده اتحادیه عرب با حضور وزرای دفاع کشورهای عربی باشم یا حتی دعوتی برای برگزاری یک نشست فوق العاده وزرای خارجه کشورهای عربی، ولی راه به جایی نبردم و امید خود را از دست دادم؛ حتی واژه اسرائیل تجاوزکار و شیوه تروریستی که اسرائیل آن را در پیش گرفته است در اظهارات وی به طور کامل دیده نمی‌شود.
آنچه رژیم صهیونیستی را در طی هفته های گذشته تشویق کرد که دست به کشتار و نابودی بزند، سکوت (کشورهای) عربی است که ملک عبدالله به آن اشاره و آن را محکوم کرد و گفت: این سکوت هیچ گونه توجیهی ندارد، (آنها) نمی‌دانند که این جنگ سبب پرورش نسلی خواهد شد که جز خشونت نمی شناسد، از پذیرش صلح سرباز می‌زند و فقط به جنگ تمدنها باور دارد نه گفتگوی آن. ولی با وجود این، پادشاه عربستان سکوت خود را با هشدار به رژیم صهیونیستی جهت متوقف ساختن بدون پیش شرط جنگ نشکست.
آرزو داشته و داریم که ای کاش پادشاه عربستان این همه کشتار و نابودی را که بمباران پیوسته صهیونیستی در نوار محاصره شده به بار آورده است، می دید، یا به پیکر کودکانی می‌اندیشید که این بمباران آنها را قطعه قطعه کرده است. کودکانی که در پی بسته شدن گذرگاه رفح بر روی هیئتهای وگروههای پزشکی توسط مصر، همپیمان عربستان، با مرگ دست و پنجه نرم می کنند.
نکته جالب این که، در اظهارات ملک عبدالله – که چهار هفته به تاخیر افتاد- درباره انتقاد نسبت به سکوت بین المللی و عربی، هیچ گونه موضعگیری رسمی از سوی عربستان نسبت به کشتارهای رژیم صهیونیستی در نوار غزه دیده نمی شود و آنچه دیدیم و شنیدیم اظهارات «ترکی الفیصل» رئیس اسبق سرویس جاسوسی عربستان بود که در آن فقط به شماتت نیروهای مقاومت می پردازد و مسئولیت و تبعات این جنگ را به گردن آنها می اندازد.
رهبران آمریکای لاتین که هزاران کیلومتر از غزه فاصله دارند، سفارت های خود را بستند و سفرای اسرائیل را از کشورهای خود بیرون راندند و از اینکه میزبان کودکان و یتیمان فلسطینی هستند، بسیار خرسندند، در حالی که حتی نشنیدیم که یک رهبر عربی دست به چنین اقدامی بزند یا بیماران غزه را به کشورهای خود منتقل کنند؛ بلکه برعکس شاهد تشویق مصر مبنی بر بستن مرزهای خود به روی پناهندگان و عفو اسرائیل جلاد از سوی این رهبران هستیم.
