مـــار در آسـتـیـن
عبدالودود فضلی
مـا بــه کجـا قــدم زنـیــم ، نـیست چـرا حـواسِ مــا
دوغ طـلـب ز آسمـان ،کــــم ز هـنــر شـنـاس مــا
قبضِ نفس بـدست کـیست، ایـن کـه بـدانـد هـرکسی
پـس بــه چـه بـی بسی بُــوَد، ایـنهـمـه الـتـماس مــا
ما که زخـود گـرفـته ایـم، فـاصلـه هـا شـود فــزون
نـالـه ز خـویـش ســر شـود، گــردن مـا و داس مــا
گــردش سنگ آسـیاب، بـرسـر مـا بگــردش اسـت
گـنــدم غـیــر روز و شــب، آرد شــود بــه آس مــا
کـیسـت بـه چشـم و روی مــا، عـاشـق دل تـپـیـدۀ
کایـن هـمه بـانگ میـزنــد، شام و صبا خُـراس مــا
مـا کـه زخـود شکسته ایـم، دستِ تعقُـل هـم شکست
دسـتِ دیگــر ســلامـتــا ، تـا بـنـهـد اســاس مــا
مـار کـه بــود در آسـتـیـن، بـلکـه ز یُـمـن لـطف او
صـد حشـرات بـه پـا شـدنـد، زیـرسـر و لـبـاس مــا
نیل به هـرسومیشود، “فضلی” نـدانست ایـن سخـن
کـایـن هـمـه هـرزگـی چـرا، گـرم کـنـد تمـاس مــا
