منزوی شدن آمریکا با تحریم‌های کوبا
نویسنده: تد اسنایدرمترجم: سایت «۱۰ مهر»برگرفته از : Anti War ــ ۲۱ نوامبر ۲۰۲۲ *
کوبا سالی یک‌بار سر خود را از حصار دور حیاط خلوت آمریکا بالا می‌آورد و از جهان می‌خواهد تا زندانی بودنش را محکوم کنند. و ایالات متحده سالی یک‌بار، علیرغم تمام لفاظی‌های پُر سرو‌صدایش در مورد نظم بین‌المللی و دموکراسی، صدای مجمع عمومی سازمان ملل را نادیده می‌گیرد و به گرسنگی دادن مردم کوبا ادامه می‌دهد. از سال ۱۹۹۲ تاکنون، سی بار مجمع عمومی سازمان ملل متحد در رأی‌گیری‌های خود، با اکثریت قاطع تحریم‌های آمریکا علیه کوبا را محکوم کرده است.
سال گذشته ۱۸۴ رأی علیه آمریکا بود و تنها آمریکا و اسرائیل به لغو تحریم‌ها علیه کوبا رأی منفی و اوکراین، کلمبیا و برزیل رأی ممتنع دادند. امسال، در ۳ نوامبر، محکومیت ایالات متحده شدیدتر بود. آمریکا یکی از متحدان ممتنع خود را از دست داد و جهان با ۱۸۵ رأی موافق در برابر ۲ رأی مخالف، آن را محکوم کرد. تنها اسرائیل و آمریکا رأی مخالف و اوکراین و برزیل رأی ممتنع دادند.
ویلیام لئوگراند، استاد دولت در دانشگاه آمریکایی و متخصص سیاست خارجی ایالات متحده در قبال آمریکای لاتین، به من گفت که «رأی اخیر سازمان ملل نشان‌دهنده رد آشکار تحریم ایالات متحده توسط جامعه جهانی از زمان ارائه قطعنامه سالانه در ۳۰سال گذشته است.» در تمام دنیا فقط اسرائیل به آمریکا رأی داد. لئوگراند توضیح داد: «اوکراین به احترام حمایتی که از واشنگتن در جنگ با روسیه دریافت می‌کند، از دادن نظر خودداری کرد».
تغییرات در الگوهای رأی‌گیری در برزیل و کلمبیا، پیش‌بینی‌های گویایی را برای محکومیت‌های آتی سازمان ملل علیه ایالات متحده نشان می‌دهد. در سال ۲۰۲۱، کلمبیا رأی ممتنع داد. اما انتخاب گوستاوو پترو در سال جاری به‌عنوان رئیس‌جمهور به صف طولانی روسای جمهوری که سوگند وفاداری به ایالات متحده را یاد کرده بودند، پایان داد. کلمبیا برای مدت‌های طولانی کلید فرافکنی ایالات متحده در آمریکای لاتین بوده است. بایدن «بارها گفته بود که کلمبیا سنگ بنای سیاست ایالات متحده در آمریکای لاتین و دریای کارائیب است.» او روابط بین دو کشور را «شراکت اساسی ما در این نیمکره» و کلمبیا را «نقطه اتکا» . . . برای کل نیمکره نامیده است.»
در رأی‌گیری مجمع عمومی امسال، کلمبیای پترو قاعده همیشگی قبلی را شکست و علیه آمریکا رأی داد. یک ماه پیش از آن، در ماه اکتبر، پترو از آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا خواست تا کوبا را از فهرست کشورهای حامی تروریسم حذف کند.
پترو همچنین سفیر کلمبیا را به ونزوئلا بازگرداند و به وعده انتخاباتی خود مبنی بر بازگرداندن کامل روابط دیپلماتیک با ونزوئلا عمل کرد. پترو و مادورو رئیس‌جمهور ونزوئلا اخیراً در مورد تقویت جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب که کوبا عضوی از آن است گفت‌وگو کردند.
در سال ۲۰۱۹، برزیل، تحت رهبری ژایر بولسونارو، اولین کشور آمریکای لاتین شد که همراه با ایالات متحده آمریکا، علیه محکومیت تحریم رأی داد. به‌نظر می‌رسید که جدایی از اجماع آمریکای لاتین محصول تمایل حساب شده بولسونارو برای بهبود روابط با دونالد ترامپ و ایالات متحده باشد. لئوگراند رأی ممتنع برزیل امسال را «یک شوک ایدئولوژیک جدایی از بولسانارو» خواند. این آخرین بازی برزیل بود.
با انتخاب اخیر لولا داسیلوا به‌عنوان رئیس‌جمهور برزیل، برزیل به سیاست رهایی از هژمونی ایالات متحده در منطقه و تأکید بر یکپارچگی منطقه‌ای باز خواهد گشت. سلسو آموریم، وزیر خارجه لولا در دور اول ریاست جمهوری و مشاور فعلی سیاست خارجی وی، می‌گوید که ادغام آمریکای لاتین هنوز برای سیاست خارجی لولا حیاتی است.
انتخاب گوستاوو پترو در کلمبیا و لولا دا سیلوا در برزیل، در رأی‌گیری مجمع عمومی آتی، رد و انزوای بیشتر ایالات متحده در محکومیت تحریم را پیش‌بینی می‌کند.
اگرچه تحریم‌های ایالات متحده علیه کوبا معمولاً به جان اف. کِنِدی نسبت داده می‌شود، امّا پیدایش آن به دولت آیزنهاور برمی‌گردد. در ۲۵ ژانویه ۱۹۶۰، رئیس‌جمهور آیزنهاور به نیروی دریایی ایالات متحده پیشنهاد کرد که کوبا را قرنطینه کند. رئیس‌جمهور با عصبانیت گفت: «اگر آنها گرسنه باشند، کاسترو را بیرون خواهند انداخت.» سفیر او در کوبا، فیلیپ دبلیو. بونسال، وی را با تذکری اخلاقی سرزنش کرد: «ما نباید کل مردم کوبا را به‌خاطر اعمال یک مرد غیرعادی مجازات کنیم.»
کمتر از یک سال بعد، آن محدودیت اخلاقی از بین رفته بود. در ماه اکتبر، ایالات متحده صادرات به کوبا را به‌جز غذا و دارو ممنوع کرد و بذر تحریمی را که تا به امروز گریبان کوبا را گرفته، کاشت. در فوریه ۱۹۶۲، کندی به این بذر آب داد و مردم کوبا را تحت یک تحریم کامل اقتصادی قرار داد. با ظلم روزافزون، در ژانویه ۱۹۶۴، جانسون اقدام به گنجاندن غذا و دارو در تحریم کرد. به گفته سازمان ملل ، تا سال ۲۰۱۸، این تحریم ۱۳۰ میلیارد دلار برای کوبا هزینه داشته است.
اگرچه بایدن در مارس ۲۰۲۰، در جریان مبارزات انتخاباتی خود برای ریاست جمهوری قول داد که «به‌سرعت سیاست‌های شکست خورده ترامپ را که به مردم کوبا آسیب رسانده و هیچ کاری برای پیشبرد دموکراسی و حقوق بشر انجام نداده است، معکوس خواهد کرد»، هیچ کاری در این زمینه انجام نداد.
برونو رودریگز وزیر امور خارجه کوبا گفته است که چهارده ماه اول دولت بایدن برای کوبا ۶/۳۵ میلیارد دلار یا روزانه بیش از ۱۵ میلیون دلار هزینه داشته است. وی امسال در سخنانی در مجمع عمومی، تحریم را «یک اقدام عمدی جنگ اقتصادی با هدف جلوگیری از درآمد مالی برای کشور، از بین بردن توانایی دولت در تأمین نیازهای مردم، فروپاشی اقتصاد و ایجاد یک وضعیت غیرقابل حکومت خواند.» او با صدای بلند و تعجب‌آمیز گفت: «اگر کوبا آن منابع را داشت، امروز چگونه بود؟»
ایالات متحده در تلاش برای حفظ هژمونی در حیاط خلوت خود و سرکوب اشکال جایگزین حکومت، شصت سال است که مردم کوبا را خفه کرده است. اما لئوگراند به من گفت: «او همچنان به مخالفت خود با قطعنامه سالانه تا حدی از روی اینرسی ادامه می‌دهد ــ سیاستی که یک‌بار اجرا می‌شود تمایل دارد به قوت خود باقی بماند.» بدبینی انتخاباتی نیز نقش دارد. لئوگراند گفت که سیاست بایدن تا حدی به این دلیل است که رأی ممتنع، همانطور که دولت اوباما در سال ۲۰۱۶ انجام داد، توسط جمهوری‌خواهان فلوریدا محکوم می‌شود زیرا بایدن در آستانه انتخابات میان‌دوره‌ای نسبت به کمونیسم نرمش نشان می‌دهد.
آرای مجمع عمومی سازمان ملل از نظر قانونی الزام‌آور نیست. اما ایالات متحده اخیراً در زمینه‌های دیگر اصرار کرده است که آرا منعکس‌کننده افکار جهانی است و دارای وزن اخلاقی و دموکراتیک است. اگر این درست باشد، پس ایالات متحده برای پیروی از نظم بین‌المللی که مدعی دفاع از آن است یک مسئولیت اخلاقی و دموکراتیک برای پایان دادن به تحریم کوبا را دارد.
(تد اسنایدر فارغ‌التحصیل فلسفه است و در مورد تحلیل الگوهای سیاست خارجی و تاریخ ایالات متحده می‌نویسد.)
* https://original.antiwar.com/ted_snider/۲۰۲۲/۱۱/۲۰/the-cuba-embargo-isolating-america/
