کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

پښتانه به یو وخت د لایق، ارمان وکړي!

 

نن مې د ښاغلي محمدیار یار په قلم «د لایق شعر زمان خوځوي» په سرلیک، یوه لنډه خو په تول پوره او په پوهې او ادبي سینګار پسوللې لیکنه په تاند بریښناپاڼه کې تر سترګو شوه. خدای شته لیکنه ډېره خوږه، ژوره او منلې ده او هومره اغیز بخښي او د سترلایق د څو بعدیز شخصیت هغو خواو ته سړی بیايي چې د لایق صیب، د هغه د اند او ادبي پنځ په اړه د شته پېژند سره سره زما پشان د ډېرونورو په اروا کې هم نه ګرځي!

زه ښاغلی محمدیار یار له نږدې نه پېژنم خو د هغه څو لیکنې مې لوستې چې یوه يي تر بلې منلې او ښاغلې ده. یوازې دده څو لیکنو ته په کتو، محمدیار د نوي پښت یو تکړه مخکښ او یو وتلی سرلاری ښکاري. ښاغلی محمدیار خپلې دې نوې لیکنې ته یو پنځمن او په زړه پورې سرلیک« د لایق شعر زمان خوځوي» ټاکي، همدارنګه د لایق صیب په اړه خپل ټولیز پېژند ډېرنه ځنډوي، غواړي د هغه د پېژند تل ته ژر ورسي او په بېړه يی له نورو سره شریک کړي، په دې اړه وايی«رښتیا هم، سلیمان لایق لوی سړی دی، ستر مغز دی او د خپل ځانګړي سبک یو خورا بېساري او جذاب هنرمن دی او «لایق پېژندنه» زموږ او پر لاره نسلو علمي او فکري ضرورت دی، دا به فاجعه وي که زموږ کهول د دغې اړتیا د پوره کېدا لپاره خپل رسالت ادا نه کاندې او د خپل ژوند او چاپېرچل له واقعیتو سره منطقي برخورد ونکړي.»

سږکال کابل کې د سلیمان لایق د ۸۴ کلیزې په ویاړ د قلم ټولنې لخوا یوه درنه غونډه جوړه شوې وه، داسې تمه کیږی چې بل وخت ته به د همدې ټولنې لخوا د لایق صیب په ژوند او د هغه د پنځلي اثارو په لاپېژند او چاڼ لوی سیمینار جوړ شي.

د قلم ټولنې او د ځوان پښت د ځینو پوهنیزو او ادبي وتلو څېرو لکه عبدالغفور لېوال او محمدیار یار له روستیو هڅو داسې ښکاري چې ځوان پښت غواړي په نوې منطق، پوره ریښتینتوب او له سیاسي انګیرنو پرته زموږ د عصر د وتلی شاعر، ادیب، سیاسي او ټولیز شخصیت سلیمان لایق په اړه تازه څرګندونې وکړي او د هغه پنځونې په هغه بڼه لکه څنګه چې ښايي، افغاني ټولنې ته د پېژند لپاره وړاندې کړي.

د ښاغلي محمدیار له یادونو ښکاري چې هغه د لایق صیب ډېر شعري اثار لکه « چونغر، کیږدۍ، ساحل، یادونه او درمندونه، سپرغکۍ، شپېلۍ، سندرې په سویو واټونو کې» او نور لوستې او ددې لوست، پېژند او موندنو پر بنسټ غواړي « لایق پېژندنه» د یوه جلا سبک او مکتب پتوګه، نوي پښت ته توصیه کړي.

د ښاغلي محمدیار د څرګندونو په پلویتوب، لایق صیب پښتنو کې هغه ستره ادبي او علمي شتمني ده چې یوازې ځوان پښت کولای شي په ادب، شعراو د ټولنیز ژوند په نورو اړخونو کې د هغه نووښتونه او پنځونې راوسپړې او افغاني ټولنه له هغو برخمنه او پر هغو خړوبه کړي.

زه لوستونکو او دوستانو ته د ښاغلي محمدیار یار ددي لیکنې سپارښتنه کوم.

د ۲۰۱۴ کال د اکتوبر ۲۵ مه

سرلوڅ مرادزی