مکر دشمن

  نوشته نذیر ظفر با مکـــــر خصم ، یار ز پیشم…

نویسنده ی متعهد نمادی از شهریاری و شکوهی از اقتدار…

نویسنده: مهرالدین مشید تعهد در قلمرو  ادبیات و رسالت ملی و…

اهداف حزب!

امین الله مفکر امینی      2024-12-04! اهـــــدافِ حــزبم بـــودست صلح وصفا ی مــردم…

پسا ۷ و ۸ ثور٬ در غایت عمل وحدت دارند!

در نخست٬ دین ماتریالیستی یا اسلام سیاسی را٬ بدانیم٬ که…

نگرانی ملاهبت الله از به صدا درآمدن آجیر فروریزی کاخ…

نویسنده: مهرالدین مشید پیام امیر الغایبین و فرار او از مرگ؛…

مدارای خرد

رسول پویان عصا برجان انسان مار زهرآگین شده امروز کهن افسانۀ کین،…

افراطیت و تروریسم زنجیره ای از توطیه های بی پایان

نویسنده: مهرالدین مشید تهاجم شوروی به افغانستان و به صدا درآمدن…

عید غریبان

عید است رسم غصه ز دلها نچکاندیم درد و غم و…

محبت، شماره یکم، سال ۲۷م

شماره جدید محبت نشر شد. پیشکش تان باد!

روشنفکر از نظر رفقا و تعریف ما زحمتکشان سابق

Intellektualismus. آرام بختیاری روشنفکر،- یک روشنگر منتقد و عدالتخواه دمکرات مردمی آرامانگرا -…

پیام تبریکی  

بسم‌الله الرحمن الرحیم اجماع بزرگ ملی افغانستان به مناسبت حلول عید سعید…

عید خونین

رسول پویان جهان با نـقـشۀ اهـریمنی گـردیـده پـر دعوا چه داد و…

بازی های ژیوپولیتیکی یا دشنه های آخته بر گلوی مردم…

نویسنده: مهرالدین مشید بازی های سیاسی در جغرافیای افتاده زیر پاشنه…

ادریس علی

آقای "ادریس علی"، (به کُردی: ئیدریس عەلی) شاعر و نویسنده‌ی…

گزیده‌ای از مقالهٔ «هدف دوگانهٔ اکوسوسیالیسم دموکراتیک»

نویسنده: جیسون هی‎کل ــ با گذشت بیش از دو دهه از…

مثلث خبیثه ی استخباراتی ایکه افغانستان را به کام آتش…

نویسنده: مهرالدین مشید اقنوم سه گانه ی شرارت در نمادی از…

اعلام دشمنی با زنان؛ زیر پرسش بردن اسلام و یا…

نویسنده: مهرالدین مشید رهبر طالبان از غیبت تا حضور و اعلان…

ګوند، ائتلاف او خوځښت

نور محمد غفوری  په ټولنیزو فعالیتونو کې د ګډون وسیلې   د سیاسي…

از روزی می‌ترسم 

از روزی می‌ترسم  که سرم را بر روی سینه‌ات بگذارم و تپش…

چرا نجیب بارور را شماتت و تقبیح نماییم ؟

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی           به…

«
»

پاکستان د سرخوږي بل نوم

پاکستان هغه هېواد دی، چې افغانستان یې له ولس سره کلتوري، مذهبي، اقتصادي او نورې ګډې اړيکې لري. دغه هېواد له جوړېدو بيا تر اوسه د افغانستان په جګړه کې ستره ونډه درلودلې ده. د پاکستان جوړېدو بیا تر دې دمه یې له هر لوري هڅه کړې، چې په يو نه يو ډول افغانستان ته سرخوږی جوړ کړي.
کله يې په کورنيو چارو کې ښکاره لاسوهنه کړې، کله يې د مذهبي ايډيالوژۍ له لارې د جګړې ډګر ګرم ساتلی، کله يې له سرحدي سرو کرښو تجاوز کړی او کله يې بیا له افغان دولت سره پټه دوه مخې ډيپلوماسي پر مخ وړې ده.
له کلونو راهيسې د پاکستان د شف شف موخه د ډيورنډ کرښې ته رسميت ورکول دي، چې په يو نه يو ډول دغې کرښې ته رسميت ورکړي او افغان دولت ته په نړيواله کچه د دغې کرښې د رسميت اسناد پيدا کړي.
په ډيورنډ کرښه د اغزن سيم له غزولو نيولې بيا په سرحدي سيمو (د ننګرهار په ګوشته کې دروازه، د پکتيکا په انګور اډه کې دروازه، د کندهار په سپن بولدک کې د افغانستان خاورې ته راننوتل) په دغو سيمو کې د افغانستان په خاوره تأسيسات جوړول، پر ډيورنډ کرښه خندق کيندل ټولو ته یاد دي او د پاکستان دغه ټولې هڅې يوازې  او يوازې د ډيورنډ کرغيړنې کرښې ته د رسميت ورکولو په خاطر دي. 

د پاکستاني پوځ مشرانو په وار وار د ډېورنډ پر کرښه د امنیتي پوستو پر ډېرولو ټینګار کړی او دلیل یې هم د ترهګرو د تګ راتګ مخنیوی دی.
پاکستان وروسته له هغه دا اقدام وکړ،چې ولسمشر محمد اشرف غني اسلام اباد ته د یو خپل لومړني سفر په ترڅ کې ومنله، چې د پاکستاني طالبانو په خلاف به په افغانستان کې عمليات کوي، خو پاکستان هېڅکله هم رښتینی ګام پورته نکړ.

دا دی اوس،چې عمران خان امریکا ته روان دی؛ د خپلو ګټو لپاره یې ځیني اقدامات وکړل او وروستی ګام یې دا و،چې حافظ سعید یې ونیوو؛ څو امریکا ته وښيي،چې موږ سرخوږی نه،بلکې د ترهګرۍ پر وړاندې مبارزه کې همکار یو او مرسته کوو.

پاکستان په وروستيو کې په پرله پسې توګه هڅه کړې له اوسني حکومت او امریکا ته د ښه نیت ښودلو له لارې د ډيورنډ د رسميت اړوند اسناد ترلاسه کړي، خو په مقابل کې يې افغان حکومت تل ګونګه روژه نيولې او چوپتيا یې خپله کړې ده. که څه هم افغان حکومت  تر ډېره کوښښ کړی،چې پاکستان په خپل رنګ کې کوټ کړي،خو که رښتیا ووایو افغان حکومت د پاکستان پر وړاندې هېڅ ډول اغېزناکه ،پر ملي ګټو ولاړه او دایمي پالیسي نده خپله کړې.
د افغانستان حکومت په پکار ده، چې خپله پالیسي د پاکستان اړوند داسې عیار کړي،چې که د سولې مذاکرات کېږي،که د امتیازاتو بحث رامنځته کېږي او د معاملو خبره کېږي، نو افغان ولس او افغانستان باید قرباني نه،بلکه لاسته راوړنه ولري. د دې ترڅنګ د عامه خلکو په کچه،چې په هغې کې رسنۍ ، محصلین ، د مدني ټولنې غړي او….هم د اعتماد جوړولو په بهیر کې شامل او د باور رښتینې فضا رامنځته شي. که افغان دولت دغه دریځ خپل کړي، نو د آرامۍ،بریا او د افغانانو د ګټو د تأمینېدو یو څه تمه شته؛ که نه نو همدا اوسنى حال به دوام ولري او هره ورځ به نوې اندېښنې ور زیاتېږي.

لیکنه: خوشحال آصفي