ورود سازمان پیمان امنیت جمعی به عراق و سوریه
تی یری میسان
L’OTSC arrive en Irak et en Syrie
par Thierry Meyssan
مداخلۀ سازمان پیمان امنیت جمعی (OTSC) در رویاروئی با تروریسم در عراق و سوریه شاید آغازی باشد بر نظم نوین جهانی که این بار پایه و اساس آن روی همکاری و دفاع ملت ها استوار گشته، ولی با این وجود می تواند آغازی باشد بر دوران رویاروئی شرق و غرب با پارامتر انکار ناپذیر غرب به عنوان حامی تروریسم. خلاف نظریات رایج، هدف آرایش ارتش سازمان پیمان امنیت جمعی بیشتر دفاع از خود کشورهای عضو این سازمان می باشد تا مداخله در عراق و سوریه. در نتیجه هیچ گفتگوئی روی آن جایز نیست. بحث و جدل های گردهمآئی عمومی سازمان ملل متحد و شورای امنیت در 30 سپتامبر پاسخ واشنگتن و هم پیمانانش را به سازمان پیمان امنیت جمعی روشن خواهد ساخت. در هر صورت، هیچ چیزی مثل گذشته نخواهد بود.
شبکۀ ولتر | دمشق (سوریه) | 21 سپتامبر 2015
در حالی که رسانه های غربی در بحث و گمانه زنی پیرامون احتمال پشتیبانی ارتش روسیه از رئیس جمهور بشار اسد پافشاری می کنند، سازمان پیمان امنیت جمعی (OTSC) مصمم است تا علیه تروریسم در عراق و سوریه وارد کارزار شود.
بنظر می رسد که شست غربی ها هنوز از نتایج سیاست هایشان خبردار نشده.
موضوع حیاتی برای سازمان پیمان امنیت جمعی
اجازه دهید یادآوری کنیم که سازمان پیمان امنیت جمعی یک اتحادیۀ نظامی کلاسیک با شش دولت عضو قدیمی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی است : بلاروس، روسیه، ارمنستان، تاجیکستان، قزاقستان، قرقیزستان. خلاف ناتو و پیمان ورشو، که دولت های عضو از حاکمیت خود محروم می ماندند (به نفع ایالات متحده و انگلستان در ناتو، و به نفع شوروی در پیمان ورشو) ولی دولت های عضو سازمان پیمان امنیت جمعی حاکمیت تمام عیار خود را حفظ می کنند، و فرماندهی ارتش هایشان به عهدۀ عضو ابر قدرت این اتحادیۀ نظامی نخواهد بود، و در هر لحظه که بخواهند می توانند از اتحادیه خارج شوند. بر همین اساس بود که آذربایجان، گرجستان و ازبکستان آزادانه از این اتحادیه خارج شدند و به گوآم Guam و ناتو پیوستند.
از سال های 80 — پیش از آن که سازمان پیمان امنیت جمعی وجود داشته باشد — ایالات متحده و ناتو سامانۀ موشکی اش را ابتدا علیه شوری مستقر کرد و امروز نیز کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی را محاصره کرده و تهدید می کند. این موشک ها معمولاً به هدف تخریب موشک های قاره پیمای دشمن در مرحلۀ برخاست مستقر شده بود، ولی در واقع تنها می تواند هواپیماهائی را هدف بگیرد که با سرعت کم پرواز می کنند و به هیچ عنوان توانائی مقابله با موشک های مافوق صوت روسیه را ندارد. پنتاگون این موشک ها را به عنوان سلاح دفاعی معرفی می کند — شاید در آغاز چنین بوده — ولی این سپرضد موشکی تنها می تواند عملکرد تهاجمی داشته باشد. در نتیجه، سازمان پیمان امنیت جمعی تنها گروه از دولت هائی هستند که مستقیماً در تهدید این موشک ها به سر می برند و مرزهایشان توسط این سامانه ها هدف گرفته شده است.
از دوران جنگ جهانی دوم ، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و متعاقباً کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی باید با خطر استخدام اخوان المسلمین توسط سازمان سیا و استفاده از برخی اعضای خودی و اعضای قدیمی خود فروخته و خریداری شده توسط ایالات متحده مقابله می کردند که هدفشان بی ثبات سازی کشورهایشان بود(1). براین اساس مردان اسامه بن لادن (که توسط سید قطب آموزش دیده بودند) و ایمان الظواهری (که یک سال پیش از دستگیری و اعدام سید قطب به اخوان المسلمین پیوسته بود) علیه شوروی در افغانستان، و سپس علیه روسیه در یوگوسلاوی و سپس در خاک خودشان در قفقازستان می جنگیدند(2).
در سال 2011، دولت های عضو سازمان پیمان امنیت جمعیت تماشاگر عملیات ناتو بودند که به نام «بهار عرب» شهرت دارد. هدف این عملیات سرنگونی رژیم های متخاصم و در عین حال دوست در خاورمیانه برای به قدرت رساندن اخوان المسلمین بود (تونس، مصر، لیبی، سوریه)، و از سال 2014 نیز تماشاگر پیروزی کمال مطلوب اخوان المسلمین هستند که با اعلام خلیفه هم زمان حقوق بین الملل و حقوق بشر را نقض می کنند. در حال حاضر، این خلافت اسلامی اکثر پست های ارشد خود را به اسلامگرایانی سپرده است که از کشورهای شوروی سابق و در برخی موارد نیز از کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی به خدمت گرفته شده اند.
در 1 اوت اوکراین و ترکیه (عضو ناتو) ایجاد یک «بریگاد اسلامگرای بین المللی» را اعلام کردند که از مبارزان القاعده و داعش تشکیل شده و در خرسون در اوکراین مستقر می باشند (3). این بریگاد جنگ علیه روسیه در کریمه را در سر می پروراند.
به عبارت دیگر، سازمان پیمان امنیت جمعی علاوه بر مداخله علیه تروریسم در سوریه و عراق، هم زمان باید با دشمن خارجی یعنی ناتو و موشک هایش و دشمن داخلی یعنی اسلامگرایانی که مقدماً توسط ناتو متشکل شده بودند رویاروئی کند.
شش رئیس دولت و دبیر اوّل سازمان پیمان امنیت جمعی در گردهمآئی شهر دوشنبه
گردهمآئی سازمان پیمان امنیت جمعی در دوشنبه
در 15 سپتامبر سازمان پیمان امنیت جمعی گردهمآئی سالانۀ خود را با رؤسای دولت های عضو در دوشنبه (تاجیکستان) برگزار کرد. همان گونه که یک ماه پیش اعلام کردم (4)، رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین بررسی های انجام شده توسط ارتش روسیه را در مورد امکان مبارزه علیه خلیفه را از هم اکنون مطرح کرده است، یعنی مشخصاً پیش از آن که به شکل گسترده در خاک کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی فعال شوند.
رئیس جمهور پوتین پیش از این هم قطاران خود را متقاعد کرده بود که آنها نسبت به مناسبات روسیه در سوریه تعهدی ندارند بلکه مسئله بر سر پاسخگوئی به خطراتی است که مستقیماً کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی را تهدید می کند.
بطور مشخص، سازمان پیمان امنیت جمعی تصمیم گرفته است در عراق و سوریه برای مبارزه علیه تمام جهاد طلبانی که زیر پرچم داعش یا القاعده موضع گرفته اند و یا از آنها پشتیبانی می کنند، نیروی نظامی گسیل کند. این عملیات از دیدگاه حقوق بین الملل کاملاً مجاز است زیرا به قطعنامۀ شورای امنیت در سازمان ملل متحد در مورد مبارزه علیه تروریسم پاسخ می گوید، و از سوی دیگر در تداوم اتحادیۀ ضد داعش (فقط داعش) به رهبری ایالات متحده می باشد که این اتحادیه نیز اعتبار قانونی دارد.
با این وجود، خلاف اتحادیۀ ضد داعش آمریکائی، سازمان پیمان امنیت جمعی مناسبات بسیار خوبی با دولت های عراق و سوریه دارد که به این اتحادیه اجازه می دهد تا تأثیر گذاری مهم تری داشته باشد.
برای آماده سازی مداخلۀ سازمان پیمان امنیت جمعی می بایستی یک دالان هوائی بین کشورهای عضو سازمان نام برده و سوریه ایجاد می شد. در آغاز می بایستی از آسمان بالکان عبور کند، ولی هم پیمانان ایالات متحده بجز یونان مخالفت کردند. سرانجام، این دالان از مرز هوائی ایران و عراق عبور داده شد. در کمتر از یک هفته مقادیر زیادی تجهیزات و بیش از 2000 نظامی پا در رکاب به منطقه اعزام شدند. از دیدگاه فنی، سازمان پیمان امنیت جمعی قابلیت گسیل و گسترش نظامی تا 50000 سرباز را ظرف کمتر از دو هفته در اختیار دارد.
سازمان ملل متحد
برای ارتقاء قابلیت عملیاتی و بی هیچ پیش داوری در مورد خصومت و یا حسن نیست غرب، رؤسای سازمان پیمان امنیت جمعی پیشبینی کرده اند که در گردهمآئی عمومی سازمان ملل متحد (از 28 سپتامبر) جامعۀ بین الملل را برای همبستگی در مبارزه علیه تروریسم فرابخوانند.
علاوه بر این، برای ماه سپتامبر این روسیه خواهد بود که ریاست نشست شورای امنیت را به عهده خواهد داشت. ولادیمیر پوتین که از یک دهۀ پیش پا به سازمان ملل متحد نگذاشته بود، ریاست گردهمآئی 30 سپتامبر را به عهده خواهد داشت که این بار به مبارزه علیه تروریسم در عراق و سوریه اختصاص دارد.
در صورتی که اتحادیۀ ضد داعش در جبهۀ آمریکا و سازمان پیمان امنیت جمعی با یکدیگر به توافق برسند، می تواند به عملیات مشترک و یا تقسیم کار بیانجامد (عراق برای اتحادیۀ ضد داعش و سوریه برای سازمان پیمان امنیت جمعی). در غیر این صورت، دو سازمان می توانند عملیات جداگانه ای را بی آن که مانع یکدیگر شوند به اجرا گذارند.
از دیدگاه آتلانتیست، اردوی سازمان پیمان امنیت جمعی به نفع جمهوری عرب سوریه و در راستای پشتیبانی از دور جدید ریاست جمهوری بشار اسد عمل خواهد کرد که از سوی دیگر ناتو خواهان سرنگونی او می باشد. با این وجود، اگر مدعی شویم که این مداخله برای نجات سوریه از دست غرب خواهد بود، دچاراشتباه خواهیم شد. در واقع، طی آماده سازی گردهمآئی ژنو در ژوئن 2012 رئیس جمهور پوتین می خواست سازمان پیمان امنیت جمعی را به عنوان نیروی حافظ صلح مستقر سازد (5). ژنرال حسن ترکمانی که رئیس شورای امنیت ملی سوریه بود نیز برای استقبال از این طرح اقدامات متعددی انجام داد. ولی این طرح به انجام نرسید زیرا سازمان پیمان امنیت جمعی هنوز توافقنامه ای با سازمان ملل متحد به امضا نرسانده بود (6) و علاوه بر این دو کشور عضو سازمان نیز هنوز خود را مستقیماً در رابطه با وضعیت سوریه در خطر نمی دیدند.
از دیدگاه سازمان پیمان امنیت جمعی، پیشنهادی که به غرب شده آنها را مجبور خواهد کرد که سیاست خودشان را روشن سازند. در واقع، تا پیش از امضای توافقات بین واشنگتن و تهران، در 14 ژوئیۀ 2015، اتحادیۀ ضد داعش خیلی دور از سرکوب داعش، برای جهاد طلبان با چتر نجات در سطح گسترده اسلحه پیاده کرد. با این وجود، طی هفته های گذشته، اتحادیه عملاً داعش را زیر ضرب گرفت. در پایان ماه ژوئیه در همآهنگی با ارتش عرب سوریه و شبه نظامیان کرد سوریه بمباران سنگینی را برای دفاع از حسکه اغاز کرد. این عملیات که اتحادیۀ ضد داعش آن را منتشر نکرد، تقریباً موجب کشته شدن 3000 جهاد طلب شد.
علاوه بر این، کاخ سفید از این پس اعلام کرده است که آشکارا «حاضر به گفتگوهای تاکتیک و عملی با روسیه است». وزارت امور خارجه اعلام کرد که «در صورتی که به حل منازعات بیانجامد، دیگر با ماندگار شدن رئیس جمهور سوریه در قدرت برای دورۀ گذار» مخالفت نخواهد کرد. وزیر امور خارجۀ فرانسه نیز به این جریان پیوست و اعلام کرد که تا پایان دور ریاست جمهوری که مردم سوریه انتخاب کرده اند برای او نیز قابل قبول خواهد بود و گفت : « ایا باید بهم ردم سوریه بگوئیم که بشار اسد قدرا ترا به شکل مطلق تا 15 سال آینده در دست خواهد داشت ؟ اگر چنین چیزی بگوئیم، راه حل ممکنی وجود نخواهد داشت. بین این موضوع و درخواست کناره گیری فوری بشار اسد فاصله ای هست. این را دیپلماسی می نامند.» (7)
تی یری میسان مداخلۀ سازمان پیمان امنیت جمعی را در تلویزیون سوریه اعلام می کند
Thierry Meyssan annonce l’intervention de l’OTSC à la télévision syrienne
نتایج مداخلۀ سازمان پیمان امنیت جمعی
خلاف آنچه رسانه های آتلانتیست رایج ساخته اند، مبارزه علیه تروریسم در عراق و سوریه موضوعی نیست که ده ها سال بطول بیانجامد، بلکه طی چند ماه خاتمه خواهد یافت، ولی تنها به شرط آن که دولت هائی که از جهاد طلبان پشتیبانی می کردند، از این پس از تشویق آنها امتناع کنند.
در صورتی که با سازمان ملل متحد توافقی حاصل نشود، رسانه های غربی به بدگوئی در مورد عملیات سازمان پیمان امنیت جمعی خواهند پرداخت و موضوع خسارات جانبی و تلفات بین غیر نظامیان را به شکل برجسته مطرح خواهند کرد. در واقع، با وجود تمام پیشبینی ها، بمباران تروریست ها بی آن که «خسارت جانبی» وجود نداشته باشد ممکن نیست. هر یک از رؤسای اسلامگرا سه همسر دارد و در پی روی از آنها جهادطلبانی که شمارشان بیش از بیش افزایش یافته هر کدام تعدادی زندانی در اختیار دارند که آنها را به برده و «همسر» تبدیل کرده اند.
در غیر این صورت، هرگز نباید از این قربانیان چیزی بشنویم، و جنگ در سوریه باید برای نوئل ارتدکس خاتمه یابد، گرچه باید تقریباً یک سال منتظر بمانیم تا وضعیت در تمام خاک سوریه کاملاً به حالت ثبات بازگردد.
به یاد داشته باشیم :
1) سازمان پیمان امنیت جمعی از اکتبر 2015 هم زمان در عراق و سوریه علیه آنهائی که از سوی سازمان ملل متحد به عنوان جهاد طلب شناسائی شده اند مداخله خواهد کرد، یعنی علیه القاعده، داعش و تمام گروه هائی که با آنها در اتحاد می باشند.
2) سازمان پیمان امنیت جمعی برای کمک به حیدر آبادی یا بشار اسد مداخله نمی کند، بلکه صرفاً به این علت که مستقیماً از سوی جهاد طلبان تهدید شده است.
3) جهاد طلبان در وضعیتی نیستند که بتوانند در مقابل اتحادیۀ بین المللی به انضمام عراق و سوریه به شکل دراز مدت مقاومت کنند.
4) ایالات متحده که پیش از این در همآهنگی با ارتش عرب سوریه در حسکه عملیات مشترک نظامی انجام داده اند، حاضر هستند با سازمان پیمان امنیت جمعی نیز به توافق برسند. هم پیمانان بریتانیائی و فرانسوی نیز از سرنگونی جمهوری عرب سوریه صرفنظر خواهند کرد.
[1] A Mosque in Munich. Nazis, the CIA and the rise of the Muslim Brotherhood in the West, Ian Johnson, Houghton Mifflin Harcourt, 2010. Version française : Une Mosquée à Munich. Les nazis, la CIA et la montée des frères musulmans en Occident, Albin Michel, 2011.
2) اخوان المسلمین توسط حسن البنا بنیانگذاری شد که پس از سقوط امپراتوری عثمانی خواهان برقراری خلیفه بود. اخوان المسلمین اسلام را به عنوان دین و در عین حال نظام سیاسی تمامیت خواه تعبیر کرده و هر گونه بعد معنوی برای قرائت قرآن را نفی می کنند. سید قطب کاربست خشونت را برای کسب قدرت به شکل نظریۀ جهاد مطرح کرد. گرچه برادران مسلمان نوشته های سید قطب را پس از مرگش محکوم کردند، ولی او هنوز به عنوان مرجع فکری اصلی این اتحادیه مطرح می باشد.
[3] « L’Ukraine et la Turquie créent une Brigade musulmane internationale », Réseau Voltaire, 3 août 2015. Plus de détails dans : « L’Ukraine et la Turquie créent une Brigade internationale islamique contre la Russie », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 12 août 2015.
[4] « L’armée russe commence à s’engager en Syrie », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 24 août 2015.
[5] « Syrie : Vladimir Poutine propose une Force de paix de l’OTSC », Réseau Voltaire, 3 juin 2012.
[6] « L’OTSC pourra déployer des « chapkas bleues » sur mandat de l’ONU », Réseau Voltaire, 29 septembre 2012.
[7] « Audition de Laurent Fabius au Sénat sur les minorités persécutées au Moyen-Orient », par Laurent Fabius, Réseau Voltaire, 9 septembre 2015
لینک متن اصلی در شبکۀ ولتر
http://www.voltairenet.org/article188739.html
ترجمه توسط حمید محوی
