کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

جنایتِ هولناکی دیگر، در افغانستان

 

شباهنگ راد

خبرها تکان‏دهنده‏ اند و تصاویر دردآور و وحشی‏گری انسان‏ها تنفر بر انگیز. همه‏ی این‏ها دارد به‏موازات رشد تکنولوژی، صنعت و افکار بشریت و آن‏هم در قرن بیست‏و‏یکم اتفاق می‏افتد. در چنین عصرُ و وضعیتی، هر “دعانویس” و “رمال”ی، قانون‏گذار شده است و هر اُملی مجری.

بی‏راهه نیست که در چنین عصری، جهان، شاهدِ جنایات بی‏شمار و اعمال شنیع از جانب حامیان سرمایه و تاریک اندیشان، در حق محرومان و مخالفینِ مناسبات کنونی‏ست. اعمال شنیع‏ای که قابل هضمُ و قابل تصور نیست. براستی که بانی چنین فجایع‏ی دردناکی چه کسانی‏اند و دلیل این‏همه نابسامانی‏ها، و تعرض, بی‏رحمانه به پایه‏ای‏ترین حقوق انسانی و آن‏هم در دُوران به اصطلاح دمکراسی و آزاداندیشی در چیست؟ قرار و مدارهای قدرت‏مداران بین‏المللی و انتظارات و توقعات مردمِ دربند و ندارِ کشورهای تحت سلطه، چه بوده است و امروزه، محروم‏ترین اقشار جامعه، شاهد چه اعمال و کارکردی از جانب دولت‏مردانِ، جای‏گزین‏اند؟

 

قطعاً قصه‏ی فرخنده در افغانستان، قصه‏ی یگانه زنان این مرز و بوم نیست، بلکه قصه‏ی نیمی از انسان‏های دردمندی‏ست، که دارند در زیر چکمه‏ی جانیان بشریت و حامیان سرمایه له و لورده می‏شوند. با این اوصاف و با حیات حاکمان افغانستان، تصوری در پایانی و در بستن پرونده‏ی تحقیر و بی‏حرمتی به زنان و کُشت و کِشتار و بُریدن بینیُ و سوزندان زنان در این جامعه نیست و قرار هم بر آن – نبوده و – نیست، تا بساط وحشی‏گری‏ها و آن‏هم به بهانه‏ی توهین به دین و مکتبُ و قرآن و قوانینِ اسلامی، بر چیده شود. فرخنده را زدند و سر آخر سوزاندند و به گودالی انداختند، تا آزادی را به اسارت هر چه بیش‏تری کشند. این چه قانون و مملکتی‏ست که پلیس آن و آن‏هم به‏عنوان حامی و مدافع‏ی حقوق انسانی، نظاره‏گر “قانون‏شکنان”اند؟! این چه مملکت، دولت و سیاست‏مداری‏ست که قادر به تضمینِ جان و مال مردم و امنیتِ انسان‏هایی هم‏چون فرخنده نیست؟

حقیقتاً که نه می‏خواهند و نه گوش‏های شنوائی از جانب سیاست‏مداران و دولت‏مردان، در مقابل اعتراضات و دادخواهیِ زنان و شعارهائی هم‏چون “جهالت، جهالت، دشمن انسانیت”، “ما همه فرخنده‌ایم”، وجود دارد. زن و انسانی را بنابه ادعای “دعانویسی”، به جرم سوزاندن قرآن و آن‏هم در مرکز کابل، آتش می‏زنند و در رودخانه‏ی خشکی، رها می‏کنند تا مبادا قانون جهل, از ذهن و از افکار جامعه فاصله گیرد؛ قانونی که، بر گرفته و متضمنِ منافع‏ی ظالمان و سودجویان است و قانونی که؛ در ابعادی دهشتناک، دامان زنان افغانستان را گرفته است.

 

سئوالات کلیدی و اساسی آن است‏که آیا می‏توان در پرتو چنین مناسبات و فرهنگی، از تکرار چنین وقایع و فجایع‏ی دردناکی، بدور ماند و آزادی، دمکراسی و هم‏چنین حقوق پایه‏ای انسان‏ها را تضمین نمود؟ آیا و علی‏رغم اشک تمساح ریختن‏های دولت‏مردان افغانی، بروز جنایاتِ از نوعِ فرخنده، ناممکن بوده و آزادی زنان این مرز و بوم، تضمین خواهد گردید؟

روشن است‏که پاسخ این‏دست سئوالات و بنابه ماهیت و کارکردهای تاکنونی دولت‏های سراپا وابسته و جهل، منفی‏ست و لازم به تاکید است که اساساً ،کار و بار، و وظیفه‏ی حاکمان افغانستان، بر چیدن بساط ظلم و تباهی و دفن خرافات و جهل و تاریکی انسان‏ها نیست. چرا که این جانیان را بر سر کار گمارده‏اند تا آزادی و امنیت انسان‏ها را تنگ‏تر و تنگ‏تر نمایند؛ این جانیان را بر سر کار گذاشته‏اند تا مبادا روز و روزگاری، زنان به‏مانند دیگر انسان‏ها و محرومان، در کمال فراغت و با وجود امنیت و آسایش، از نعمات جامعه بهره‏مند گردند و طعم آزادی و برابری را به چشند. همه‏ی این‏ها سوغاتی قدرت‏مداران بزرگ جهانی و به سرکرده‏گی امریکا برای کارگران، زحمت‏کشان و زنان افغانستان می‏باشد. تشویق مردم و سمت‏و‏سو دادن افکار جامعه به طرفِ خرافهُ و دین و مذهب و آئین و رُسومِ عقب‏مانده، حاصلِ افکار و حاصل ایدئولوژی سرمایه‏داران و آن‏هم در تقابل با افکار و ایدئولوژی دُوران‏ساز جامعه‏ی برابر و جامعه‏ای فارغ از بی‏حرمتی وبی‏امنی انسان‏هاست. این جرثومه‏های فساد و تباهی را بر سر کار گمارده‏اند تا بی‏امنی محرومان و تعرض بی‏رحمانه به زنان را تضمین نمایند و تا زمانی‏که این جانیان، بر اریکه‏ی قدرت تکیه زده‏اند، ارتکاب و مشاهده‏ی اعمال شنیع و دردآوری هم‏چون لت و پار نمودن و سوزندان انسان‏هایی هم‏چون فرخنده، ممکن‏پذیر است. چاره و علاج کار، در سوزاندن قوانین ارتجاعی و خرافه – و آن‏هم – به‏همراهِ، آمران و عاملان آن می‏باشد و پُر واضح است‏که حیاتِ مناسبات سرمایه‏داری، با رواج جهل و با ترویج نابرابری‏ها، با سنگسار و با سوزاندن انسان‏ها و به بهانه‏ی پوچ و واهی گره خُورده استُ و طبعاً جامعه‏ی بشری و پیش‏رفته، حامی و مدافع‏ی چنین مناسباتِ گندیده و عقب‏مانده نیست. دفع چنین نابسامانی‏ها و بلایا، و هم‏چنین درمانِ جوامع‏ی زیر سلطه و از جمله جامعه‏ی افغانستان، در به زیر کشیدن حاکمیت امپریالیستی و تمامی دار و دسته‏های رنگارنگ‏شان می‏باشد. این تنها راه، و پایان عمرِ خرافه و جهل است و زمانی توده‏های محروم افغانستان، از دشواری‏ها و از مصائب دست‏ساز سرمایه‏داران رهائی خواهند یافت که پرچم عدالت و برابری، پرچم و حاکمیت کارگران و زحمت‏کشان در سرتاسر این کشور بر افراشته و برقرار گردد. این آن پرچم و حاکمیتی‏ست که انسان‏ها به‏دنبال آنند و بیش از این، شاهد تحقیر و توهین، و بیش از این شاهد بی‏قانونی‏ها، و بیش از این شاهد سنگسار و سوزاندن زنان و کُشت و کُشتار محرومان نه‏خواهند بود.

 

28 مارس 2015

8 فروردین 1394