آقایان، رؤسای مدعی دولت و حکومت؛ جواب دهید!
سلیمان کبیر نوری
فامیل های جانباختگان و زخمی ها ی فاجعه ی چهارصد بستر( براساس اظهارات هیات سنای کشور، در حمله بر شفاخانه چهارصد بستر 82 تن کشته شده و 120 تن دیگر زخم برداشته‌اند)* و فاجعه ی قول اردوی شاهین مزار شریف( به قول شجاع الدین شجاع، عضو شورای ولایتی بلخ، گفته میشود که تا هنوز در حدود ۱۵۰ کشته شده گان را شمارش گرفته اند و ۶۰ الی ۷۰ تن دیگر هم زخمیان که در این رویداد بیشتر نظامیان که در تمرینات مشغول بودند، کشته شده اند”)**، و سایر مردم ستمدیده ی افغانستان به تدویر محافل نمایشی فاتحه خوانی، همدردی و اعلان عزای ملی از جانب شما، نیازی ندارند.
تا به کی دون صفتانه، رذیلانه، پست و پلشتانه به چشم مردم خاک می پاشید؟
مردم دگر بیدار و هوشیار شده اند. اگر شما ها فرزندان حلالی ی این وطن هستید، بیش از چهار صد طالب تروریستی که حکم اعدام شان از پیش صادر شده است و در زندانها همچو مهمان از آنان پاسداری و پذیرایی به عمل می آید( مدارک معتبر در زمینه وجود دارد.)***، چرا تاکنون اعدام آنها را به تعویق انداخته اید ؟
برای شما اجیران همین کفایت نمی کرد که هزاران طالب تروریست را از زندان ها رها کرده و روانه ی جبهات و سنگر های داغ جنگ بر ضد سربازان دلیر و وطنپرست مان نمودید؟ چونانیکه مصایب و تبعات خونین آن را همه ی مردم مان در حملات انتحاری زنجیره ای این برادران غیر حلالی شما هر از گاهی با خون و گوشت و پوست شان مشاهده و لمس می کنند.
آیا این شما آقای برنشانده جان کیری نبودید که اعضای باصطلاح پارلمان در مورد استیضاح وزرای جانه جانی امنیتی تان را اخطار و فشار داده و سرانجام سگ منشانه نزدشان استخوان انداخته تطمیع کردید. بالاخره این همان اعضای پارلمان اجیر نبودند که مسولین امنیتی رسوا و بی حیثیت شما را به دنبال فجایع 400 بستر بازهم با معامله های ننگین پشت پرده دوباره رأی اعتماد داده کف زنان به مقامات شان ابقاء کردند؟
مگر مردم با هزاران زبان و بیزبانی رسا تر از زبان؛ هی از شما نمی خواهند تا این وزرا و مسوولین ناکام و ناتوان ـ اگر نه خاین و مزدورـ سه نهاد امنیتی را برکنار و مورد پیگرد قانونی قرار دهید.
اما کدام حاکمیت قانون و کدام زمامدار اهل و مسوول، گوش شنوا و اراده و شرف و وجدان دارد که چنین خواست های برحق سراسر ملی را انجام دهند؟
شما هر باری زیر نام کمیسیون و هیات حقیقت یاب همه مردم را گول زده رفته اید. آیا باری هم کدام شمه ای از حقیقت های مخوف و افغانستان سوز و افغانستان کش روشن شده است؟ اگر چیز هایی دریافت شده است، مگر خایینانه در تاق نسیان حبس نگردیده است؟
ببینید! حدود دو هفته از رویداد تکاندهنده جهانی ی اچین می گذرد، اما ژورنالیست ها و خبرنگاران کشور تحت حکومت شما چرا اجازه نیافته اند تا از ساحه ی انفجار دیدن و حد اقل واقعیت را به صاحبان این آب و خاک اطلاع رسانی نمایند.
مگر کشور اشغال شده شاخ و دم دارد یا نوکران در چنین کشوری پشم و یال دارند که شما ندارید؟
درین کشور اشغالی آیا همه چرخ های لوکوموتیف نظام حتی کوچکترین ها به دست استعمارگران و اشغالگران و تاراجگران می چرخد که از شما مُلی درست کرده اند؟!
ایوای؛ پس چه باید کرد؟!
***** جوانان میهن!
رزمندگان آگاه غیور این سرزمین سنگری!
پیشقراولان راه دانش و خردمندی و آزادی!
حامیان دولتی دشمنان قسم خورده خودتان را تشخیص داده به مبارزه ی بی امان بر ضد این لشکر نیابتی انگریز و آی ایس آی به پا برخیزید!
تا پُشت اینان و حامیان خارجی شان به لرزه افتیده برنامه های این همه جنایات ضد بشری خویش را قطع نمایند و با شما به مانند سیالان آزاده و آگاه و هوشیار آماده پیشامد و کنش و واکنش شوند. در کشور عزیز مان «ستون پنجم» دشمن که این آقایان؛ یا مهره ها یا اُسرای آن اند؛ باید درهم شکسته شود. جز این دیگر همه چیز سراب است و خواب و خیال و تداوم و مرگ و ماتم و قهقرا و تباهی!
کمتر دیده، شنیده و اندیشیده بودیم؛ حال از حد های دیده و شنیده و دریافته گذشت!
حق مردم بزرگ ماست که در کشور آزاد خود به زندگی غنامند و تنفس آرام نایل آیند.
/////////////
*
**
***
