آژیر خطر
۲۴ اسد ۱۴۰۰ حوالی ساعت ۱۱ “طالبان شهر را محاصره کردند، نه آنها داخل نمیشوند” این ها اولین و تلخترین جملات در روز ورود طالبان که همه را به دلهره وتشویش فرو برد، بودآنها داخل کابل شدند با چهره های چرکین و انگشتان روی ماشه برای انتقام از انسانیت، انسانیتی را که جهان برای خودش چون شطرنج به بازی گرفته است و نقطه ای آغاز آنرا مردم مانرا که جهان تجربه کافی از فریب این عوام داشت، انتخاب کردند و چه ساده این مردم مظلوم را به رقص مرگ دعوت کردند، و ما مردمی که هیچ گاهی بخود نه اندیشیدم و هر بار اتکاء به باور بیگانه کردیم مظلومانه برقصیدیم و درین هولناک سرای ایجاد شده زنان بیشتر از مردان به این رقص وادار گردیدند، از نخستین روز ورود، طالبان، انسان بودن زنان را انکار کردند و جهان اگاه، ازین ضعف این موجودات عقب گراها، و برای به مقصد نشاندن خواسته های خود از زنان حربه دین ومذهب ساختند و مردان روشنفکر را تکفیر و وطن دوستان را با این اسلحه سر بریدند و خود بر اریکه قدرت تکیه زدند، اما این بار عقبگرایان با یک تفاوت با جامعه افغانی روبرو هستند، زنان! زنانیکه پای مقاومت ایستادند و برای تثبیت حقوق خود به عنوان یک شهروند رزمیدند.یورش زنان بر جاده ها و میدیا و عدالت خواهی آنان، طالبان متحجر را شوکه ساخت و به زندانی کردن زنان مبارز که کمتر در افغانستان اتفاق افتیده بود اقدام کردند و بر عقب گرایی خود یک اصل دیگر افزودند.زنان مبارز را نه به عنوان زنان دارای انحراف اخلاقی بلکه به جرم عدالت خواهی و وطن پرستی راهی زندان ساختند و خواستند بدینگونه بر سرکوب زنان فایق آیند اما بی‌خبر از اینکه زنان دیگر لعبتگان دست عقبگرایی نیستند، برخاستند و به این عدالت خواهی بیشتر از پیش پیوستند، آنان نه تنها عدالت برای زنان بلکه عدالت برای کشورشان را فریاد زدند، در صدای رسایشان، نان، کار، آزادی، محوفقر و مشارکت سیاسی زنان را به صدای همه مردم افغانستان مبدل ساختند و در خط مقدم این جنبش خود را سپر خشم طالبان کردند.عدالت همیش پیروز است، آنان سر بلند بیرون می‌آیند و تاریخ پر افتخار برای زنان کشور، رقم می زنند!
راحله شاهین
