نویسنده: کوین زیس و مارگرت فلاورزبرگرفته از : مجله «دانش و مردم»، دوره جدید، شماره ۱۹، پاییز ۱۳۹۸

«هنگ‌کنگ، نمونه بارزی از حاکمیت نئولیبرالیسم و سرمایه‌داری عظیم مالی در جهان‌ـ‌شهری شده است با ۹۳ میلیاردر (مقام دوم در جهان بعد از نیویورک از لحاظ تعداد ملیاردرها) و در عین حال شهری با ناامنی عظیم اقتصادی.
هنگ‌کنگ هنوز از صدمات ۱۵۰ سال استعمار بریتانیا که بعد از جنگ‌های تریاک شروع شد، بهبود نیافته است. بریتانیایی‌ها در آنجا نظام سرمایه‌داری را ایجاد کردند بی‌آنکه شهر هیچ سابقه استقلالی داشته باشد. هنگ‌‌کنگی‌ها در دوران استعمار حتی از حق رأی برخوردار نبوده و کشتارهای روزانه مردم معترض به‌دست نیروهای انگلیسی در سال ۱۹۶۷، هنوز فراموش نشده است. بریتانیایی‌ها در زمان ترک هنگ‌کنگ با دولت چین به توافقی رسیدند که دولت چین به‌مدت ۵۰ سال نتواند نظام سیاسی و اقتصادی شهر را تغییر دهد. با این اقدام هنگ‌کنگ به منطقه‌ای با مدیریت ویژه SAR-Special Region Administerative تبدیل شد.
با توجه به این توافق، چین قادر نیست اقدامی در جهت بهبود زندگی مردم عادی در هنگ‌کنگ انجام دهد. سیاست «یک کشور، دو نظام» به‌معنای وجود سرمایه‌داری افراطی در هنگ‌کنگ، در کنار، اما جدا از نظام چین با سمت‌گیری سوسیالیستی است. هنگ‌کنگ نظام سیاسی غیر‌معمولی دارد. مثلاً ۵۰ درصد اعضای مجلس مقننه باید نماینده منافع سرمایه‌داران، یعنی شرکت‌های بزرگ باشند.»

Share on Facebook

Tweet

Follow us