فرانسه، پشتیبانی از تروریستها؟
جنگ افزار فرانسوی در دست تروریستها
بخش 2
مائل آلبرکا
Maël Alberca
26 مه 2016
بخش 1 در اینجا
فرانسه، پشتیبان تروریستها؟ اسلحه، آیا اسلحه می خواهی، این هم اسلحه! بخش 1 مائل آلبرکا
ساخت فرانسه
در حالی که فرانسه فجیع ترین عملیات تروریستی که تا کنون هرگز روی نداده بود را در نوامبر گذشته در خاک خودش تجربه می کرد، در منطقۀ دیگری از جهان، گروه های تروریست سلاح های ساخت فرانسه را بدست داشتند. %40 از سلاحهای توقیف شده از مبارزان بوکو حرام توسط ارتش چاد ساخت فرانسه بوده است. این سلاحها چگونه بدست تروریستها رسیده است؟ در اینجا به این پرسش پاسخ می گوئیم.
روز 4 مارس 2015، وزیر اطلاعات چاد حسن سیلا بن بکری در بازدید از کامرون (1) اعلام کرد که « %40 سلاحهای توقیف شده از مبارزان بوکو حرام توسط ارتش چاد ساخت فرانسه بوده است. وزیر چادی اضافه کرد : « کشور من این تصاویر را نشان داد و به افشای آن ادامه خواهد داد تا به سازندگان آن نشان دهد که این سلاحها در جائی نیستند که باید باشند (2). پاریس آیا صدای من را می شنوی؟ توئی که اخیراً حملۀ تروریستی مرگباری را بخود دیده ای و دولت اسلامی نیز آن را به عهده گرفته است، آیا به همین اندازه از مرگ بی گناهانی که با سلاحهای ساخت تو در نیجریه و کامرون کشته شده اند متأثری؟»
آلن شویه Alain Chouet، رئیس قدیمی سرویس اطلاعات امنیتی DGSE (ادارۀ کل امنیت خارجی- در فرانسه) در سال 2000 و 2001 اعلام کرد که رژیمهای سلطنتی نفتی خلیج (فارس) که جمع دوستان صمیمی فرانسه را در این منطقه تشکیل می دهند، همانهائی هستند که گروه تروریستی بوکو حرام را با دلارهای نفتی شان تأمین مالی می کنند : « قطر و به ویژه عربستان اقتدارشان را روی اسلام بنیانگذاری کرده اند و این کشورها مجبورند با هر گونه نقد و رقابتی در رابطه با اصولگرایانه ترین قرائت این مذهب مقابله کنند. با رقیبی مثل ایران، سیاست دائمی شان کنترل اسلام در سطح جهانی بوده و تحقق این امر را نیز با امکاناتی که به اندازۀ کافی در اختیار دارند، یعنی پول تضمین می کنند. این کشورها نسبت به همۀ حرکات اصولگرایان محلی که بتواند اقتدار آنها را به مخاطره بیاندازد و یا قانونیتشان را خدشه دار کند حساس هستند، و به یمن درآمدهای نفتی سیطره و کنترل خودشان را حفظ می کنند. این است دلایل بالا گرفتن اسلام مبارز در سطح جهانی، و همۀ عاملان محلی پی بره اند که هر چه بیشتر روی اصولگرائیشان پافشاری کنند، بیشتر مورد عنایت پول رژیمهای سلطنتی وهابی قرار خواهند گرفت(3).»
دربارۀ پیدایش بوکو حرام در نیجریه، آلن شویه در یک مقالۀ دیگر می گوید : « بیم رژیمهای سلطنتی – نفتی عرب و احتمالاً مشتریانشان آن بود که نیجریه از زیر سیطرۀ نفوذ اسلامی که ریاض مبشر و مفسر آن است خارج شود و خلاف جهت منافع اکثر اعضای اوپک حرکت کند و تحت تأثیر دینامیسم جنوب نیجریه، در پی استقلال اقتصادی و سیاسی باشد. در نتیجه باید از هر گونه خطری جلوگیری می کردند که نیجریه از الگوی ایران (دومین صادر کنندۀ نفت جهانی) یا ونزوئلا پیروی نکند و طرح های «جدائی طلبانه» و از همه بدتر طرح ماجراجویانه برای ملی کردن نفت را به ذهنش راه ندهد، و یا با رعایت نکردن قواعد آنان از میزان تولید برای حفظ دائمی بهای بشکه نفت و از حداکثر بهائی که از دیدگاه بین المللی قابل تحمل است فراتر برود، و یا از پذیرش پرداخت پول نفت به دلار سرپیچی کند یعنی روندی که به ایالات متحده اجازه می دهد تا قرضِ سنگین داخلی اش را به خارج صادر کند. […] بیش از پیش با دقت بیشتری از رفت و آمدهای بین ریاض و کانو(شهری در نیجریه)، و چمدانهای انباشته از دلارهای زیبا یاد می کنند. […] پیش از این حاملان چمدان بدست را در سودان، افغانستان، لیبی، سوریه، مالی، تونس و در جاهای دیگر و هر جائی که عربستان و قطر برای منافعشان ضروری می دانستند دیده بودیم. ابوبکر شکائو (رهبر شبه نظامی بوکو حرام) پس از ضربۀ سیاسی و قاطعی که به رئیس جمهور گودلاک جاناتان Goodluck Jonathan، ارتش و دستگاه دولتی نیجریه وارد آورد، شاید چندان دوام نیاورد. این موضوع خیلی اهمیت ندارد. زیرا او نیز می تواند مانند همۀ جهاد طلبانی که سلفی و وهابی مسلک هستند بر اساس منافع رژیمهای سلطنتی- نفتی جانشینهای دیگری داشته باشد. اگر ضروری باشد، جانشینی با چمدان برای او خواهند فرستاد، همانگونه که خود او جانشین محمد یوسف شد […] البته عربستان و قطر زیر فشار بین المللی و با آگاهی دیر هنگام به وضعیت جدید موضع گیری رسمی خودشان را بازبینی کردند، ولی پشتیبانانی ثروتمند در بخش خصوصی به ویژه آنانی که به صنایع نفتی وابسته هستند در منطقه وجود دارند که برای آنان نیجریه مشکل خاصی ایجاد می کند (4).»
آلن شویه نتیجه می گیرد که : « اگر جامعۀ بین الملل در خاموش کردن مداخلات محلی مداخله نکند، و اگر غربی ها برای متوقف کردن پشتیبانیهای ایدئولوژیک و مالی از شورشیان سلفی مسلک، به اندازۀ کافی روی رژیمهای سلطنتی وهابی فشار نیاورند، هیچکس از عهدۀ بوکو حرام بر نمی آید (5).» (یادداشت 1 مترجم).
در کشور مالی نیز بازی جغرافیای سیاسی فرانسه بیش از حد ابهام آمیز است و دولت فرانسه برای دفاع از منافعش دست به هر کاری می زند. حاما آق محمود مسئول امور خارجه در شورای دولت موقت ازواد بود (منطقۀ صحرائی در شمال مالی. دولت خود برگزیدۀ جنبش آزادی ملی ازواد). آق محمود در دسامبر 2012 نظر به اتحاد حنبش آزادی ملی ازواد و گروه جهاد طلب انصار الدین استعفا داد. طی مقاله ای (Dans un article) به تاریخ ژانویه 2014، او یک سال پس از عملیات « سروال » Serval بی تأثیر بودن مداخلۀ نظامی فرانسه در شمال مالی را افشا کرد و گفت : « من غالباً شاهد قتل شهروندان، غارت، تخریب خانه ها و منابع آب بوده ام. رسانه ها از این رویدادها چیزی نمی گویند. چه چیزی دربارۀ 600 کشته از بین شهروندان غیر نظامی که ما از آغاز عملیات نظامی به ثبت رسانده ایم منتشر کرده اند؟ […] در 3 منطقه از مناطق شمالی، زیر چشمان بردبار ارتش فرانسه و جامعۀ بین الملل، پاکسازی قومی راه انداختند. هیچکس دربارۀ این رویدادها چیزی ننوشت و نگفت. این موضوع مرا منقلب می کند. […] امروز همه می دانند که پشت این مداخلات برنامه ای سرّی نهفته است. سر تا سر سال 2012 علیه این مداخلۀ به جامعۀ بین الملل هشدار دادیم. نمی توانیم با هواپیما و زره پوش علیه تروریسم مبارزه کنیم. […] ولی فرانسویها پیشنهادی را که در آن دوران مطرح کردیم نپذیرفتند. یعنی همانگونه که قطعنامۀ 2085 شورای امنیت به تصویب رسانده است، گفتگو برای دستیابی به صلح […] همۀ این جریانهای [جهاد طلب] از نیستی برنیامده اند. می دانیم از کجا می آیند، چه کسانی آنان را تغذیه و تأمین مالی می کند. همۀ موضعگیریهای سیاسی آنان با مواضع سیاسی برخی از کشورها تطبیق می کند. روشن است، جهاد طلبان علیه جنبش ملی آزادی ازواد جنگ نیابتی راه انداختند.(6)»
با وجود این، در ماه مه 2012 اتحاد بین جنبش ملی آزادی ازواد و گروه جهاد طلب انصارالدین رسماً اعلام شد. از دیدگاه حاما آق محمود، « اعلام رسمی اتحاد حاصل تحریف خارجی بود که می خواست چهرۀ جنبش ملی آزادی ازواد را لکه دار و بی اعتبار کند. در آغاز، جنبش ملی آزادی ازواد هرگز طرفدار اسلامگرائی نبود. ولی با همت مقامات عالی رتبۀ کشورهائی که مشوق تروریسم هستند، عناصر نفوذی به جنبش ملی آزادی ازواد راه یافتند. یعنی الجزائر و قطر. همه دیدیم چگونه در شمال مالی پول تقسیم شد و تدارکاتشان را تأمین کردند، و می دانیم از کجا می آید. آمریکائیها و فرانسویها را نیز در این طرح شریک بودند (7).»
حاما آق محمود در عین حال بازی دوگانۀ فرانسه را نیز افشا کرد که « فرانسویها برای فراری دادن مبارزان ازواد که طی جنگ در ارتش لیبی خدمت می کردند، از جنبش ملی آزادی ازواد درخواست همکاری کرده بودند. سپس مسدود کردن راه استخدام لیبیها در ازواد و در العیر در نیجریه. به ازای این کمک، قرار بود که برای استقلال ازواد چراغ سبز روشن کنند. این قراردادی بود که پیش از جنگ بین جنبش ملی آزادی ازواد و فرانسه منعقد شده بود. ولی پس از پیروزی جنبش ملی آزادی ازواد در جنگ، فرانسه سیاستش را کاملاً تغییر داد. فرانسه همۀ امکانات دیپلماتیکش را علیه جنبش ملی آزادی ازواد بکار بست. نتیجه گیری از چنین وضعیتی این است که هدف فرانسه خیلی به سادگی تضعیف دولت مالی بود، و می توانم به شما اطمینان بدهم که برای طرفداری از جنبش ملی آزادی ازاواد نبود. (8)»
پس اسرار پنهان مرتبط به مداخلۀ فرانسه در مالی کدام است؟ حاما آق محمود به این پرسش پاسخ می گوید : « جنگ بر سر منابع مواد معدنی. فرانسه پیشدستی کرد تا مالی قرارداد دفاعی را بپذیرد و امضا کند و سپس باید منابع معدنی را به فرانسه واگذار می کرد، و به همین گونه حفاظت از منابعی که وجود دارد. این واقعیت جوهر اصلی این جنگ است. قدرتهای دیگر گول نمی خورند. و ممکن است به مداخلۀ خارجی کشیده شود، زیرا آمریکائیها، روسها و حتی چینیها نیز به این معادن چشم طمع دوخته اند.
به سختی باور می کنم که این کشورها به فرانسه اجازه دهند که منابع ازواد و منطقه را بخودش اختصاص دهد. در این منطقه منابع سرشاری وجود دارد که هنوز بهره برداری و حتا شناسائی نشده است. ما در این منطقه، معادن طلا، فسفات، گاز، نفت و در عین حال آب داریم. منابعی که حتا از نفت و اورانیوم نیز پر اهمیت تر است. بستر تائودنی ( به عربی «تودنی» Taoudeni)یک دریای داخلی از آب شیرین وجود دارد. تصور کنید در منطقه ای که بیش از پیش دچار بی آبی می شود، چنین منبعی به چه معنائی خواهد بود. منطقه قویاً استراتژیک است. از مدتها پیش قدرتهای بزرگ در پی دستیابی به شمال مالی هستند. می توانید پایگاه تسالیت Tessalit را در نظر بگیرید، آمریکائیها همیشه به آن به چشم طمع نگریسته اند، اروپائیها و به همینگونه روسها. همه می خواهند این پایگاه را در اختیار بگیرند. زیرا از این پایگاه، مثل تامانراست Tamanrasset به مثابه پنجره ای عمل می کند که به سوی همۀ منطقه باز می شود. ولی نمی توانیم در منطقه ای که ناامنی دائمی حاکم است بهره برداری کنیم. نخستین شرط بهره برداری از منابع ایجاد ثبات است. این موضوع مسائل جنگ کنونی را روشن می کند. (9)»
در این صورت آیا فرانسه کشوری ست که سخاوتمندانه فقط به یاری بی نوایان و بی گناهان آمده است و یا اینکه با حرص و طمع و بی هیچ ترحمی به روی طعمه اش خیز برداشته و آن را برای مدتی از حرکت بازداشته ، یعنی تا وقتی که ضرورت تصرف منابع حیاتی اش حکم می کند؟
Source : Investig’Action
Notes :
[1] . Anne-Mireille NZOUANKEU, « 40% des armes de Boko Haram saisies par le Tchad sont de fabrication française », Agence Anadolu, 5 mars 2015.
[2] . Idem.
[3] . Frédéric SCHNEIDER, “Révélations : Boko Haram « sert les intérêts de l’OTAN« ”, Afrik.com, 15 juin 2014.
[4] . Alain CHOUET, « Boko Haram, le monstre utile », Mondafrique.com, 21 mai 2014.
[5] . Frédéric SCHNEIDER, ibidem.
[6] . « La France nous avait donné son feu vert pour l’indépendance de l’Azawad« , Malijet.com, 17 janvier 2014.
[7] . Idem.
[8] . Idem.
[9] . Idem.
یادداشت مترجم :
1) آلن شویه Alain Chouet، رئیس قدیمی سرویس اطلاعات امنیتی DGSE (ادارۀ کل امنیت خارجی- در فرانسه) که نویسندۀ مقاله از او به نقل آورده، در اینجا درست به هدف می زند، ولی اعتراف نمی کند که همۀ داستان سلفی مسلکان و امثال اینها ساخته و پرداختۀ «جامعۀ بین الملل» بوده تا راه مداخلاتشان را هموار کنند.
لینک متن اصلی در انوستیگ اکسیون :
لینک متن در گاهنامۀ هنر و مبارزه/جغرافیای سیاسی
http://gahnamehhvm.blogfa.com/post/859
ترجمۀ حمید محوی
