کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

سوله، تر ټولو ستره اړتیا

لیکنه احسان الله ارینزی

په روان کال کې، په افغانستان کې د جګړې د پای ته رسولو او سولې په هکله ډېرې خبرې کېږي!

دا خبرې هغه وخت په ډېره مینه پیل شوې چې ولسمشر ډاکټر محمد اشرف غني، د کابل په نړیواله غونډه کې، د یوې سراسري، عادلانه، تلپاته او منلې سولې په هکله، د افغانستان د دولت وړاندیزونه واورول.

دا وړاندیزونه په رښتیا دومره هر اړخیز او په زړه پورې وو چې ډېرو لږو خلکو دا ګومان کاوه چې د ډاکټرانو اشرف غني او عبدالله عبدالله ایتلافي حکومت به، په دومره لوی زړه او لوړ ظرفیت د سولې هر کلي ته راوتلي وي!

دا وړاندیزونه په افغانستان کې د ننه او بهر له ډېرو مثبتو غبرګونونو سره مخامخ شول.

د افغانستان خلکو چې څلوېښت کاله په تحمیلی بهرنیو تیریو، کورنبو جګړو او ستونزو، مهاجرتونو او ډېرو خونړیو کړاوونو کې تېر کړي وو، دې وړاندیزونو ته په درنه سترګه وکتل او د جګړې په دواړو خواوو یې غږ وکړ چې د افغانستان د ژغورنې له پاره دې، د جګړې، اور او وینو په ځای سولې ته غاړه کېږدي او د هېواد روان ورانوونکی ناورین دې پای ته ورسوي.

له دې وروسته په کابل کې دوه – دری زره ملایانو، مولویانو او دیني علماوو، روانه جګړه ناروا وبلله او د سولې پلویتوب یې وکاوه.

په اندونیزیا کې هم ورته ګام پورته شو او د افغانستان، پاکستان او اندونیزیا علماوو د جګړې د پای ته رسولو غږ وکړ.

له دې وروسته د سعودي پاچا ملک سلمان او د مکې معظمې او مدینې منورې د حرمینو امامانو د لومړي ځل له پاره، په افغانستان کې د جګړې پای ته رسول غوره وبلل!

له دې وروسته په جده او مکه کې د نړۍ د ډېرو اسلامي هېوادونو دیني علماوو غونډه وکړه، د افغانستان جګړه یې فتنه وبلله او په ښکیلو غاړو یې غږ وکړ چې دا اوږده او خونړې جګړه بنده کړي.

له دې مخکې، د روژې په وروستیو ورځو او اختر کې، د افغانستان دولت اوربند اعلان کړی و چې طالبانو هم د دریو ورځو أه پاره منلی و!

د اختر د ورځو اوربند دا په ډاګه کړه چې د افغانستان خلک، دولت او طالبان، ټول له جګړو ستړي شوي او د زړه له کومې سوله غواړي.

په دې ورځو کې داسې ښکاري چې د افغانستان په جګړه کې بهرني اړخونه لکه ملګری ملتونه، لوی ګاونډیان لکه هند او چین، ښکیل هیوادونه لکه، امریکا، برتانیا او جرمنی او ناټو هم د سیاسي حل پلوي کوي او داسې هم ویل کېږي چې امریکا له طالبانو سره د خبرو چمتووالی نیولي او ژر به په قطر یا کوم بل ځای کی د طالبانو له استازو سره ووینی، څو هغه وروستنی ستونزه له منځه ویسي چې په دې برخه کې خنډ جوړوي.

اوس خبره دا ده چې کله د افغانستان د جګړې ټول اړخونه سوله غواړي؛ نو په کار ده چې تر هر څه مخکې په هېواد کې سوله تعریف شي، د سولې په هکله ملي اجماع پیاوړې شي، د جګړې دواړه اړخونه خپلې خبرې له ولس سره شریکې کړي، ټول خپلې سمتي، تنظیمي او شخصي غوښتنې پرېږدي، د افغانستان په سترو ملي ګټو تمرکز وکړي او دا هېواد داسې یوه ځای ته ورسوي چې د ټولو په ګټه وي او هیڅوک ځان بایلونکی ونه بولي!

دا ګټه هغه وخت ترلاسه کېدای شي چې په ګران افغانستان کې عادلانه، سراسري او رښتینې سوله راشي او روان څلوېښت کلن ناورین ته د پای ټکی کېښودل شي!