جهان آتش
داکتر رحیم رامشگر
شده ام اسیر دامش قفسم میان آتش
همه گان زند زهرسو بدلم سنان آتش
چه قیامتست یارب که خدیو شب ببارد
سر خانه های مردم بم بیکران آتش
بهجهان نظرگشایم همه دود و شعله بینم
چه شد اینجهان ماراکه شدست جهان آتش
غم دلاگر بدانی بجز از شرر نه خوانی
تو حدیث خام دیگر بر پختگاان آتش
پی عشق آتششینش من آتشین ترانه
چو شراره میسرایم غزل از زبان آتش
من و راه عشق وآتش بخدا که بر نگردم
به هزار بار هردم کشی ام به کان آتش
برو ای حریف نادان تو زآتشم مترسان
که به بار ها گزشتم من از امتحان آتش
چو بسرزمین هجران رحیم آشیان گرفتم
چو سمندر عمر زارم بگذشت میان آتش