کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

بیم و امید

(۱)

شبی خفاش گون باپنجه‌های خون فشانش

بسته ره بر من.

نه بر چهر سپهر تیره فامش اختری پیدا

نه دلمرده چراغی بر نشیب پرتگاهش گاه سوسوزن.

صدای بال بالی نه

زبوف آشیان گم کرده حتی گاه آهی نه.

شبی از هول آکنده

که رویایش به کابوسی ست ماننده،

ولی زین دخمه ی تاریک و

                                 بی روزن

به سر شبخوان من رأ ی سفر دارد،

وآگاه است ،

کاندر ره،

گذر بر صخره‌های پر خطر دارد،

وزان باکیش اما نه

چو عطرصبحگاهی زیر پر دارد!…

(۲)

به ره،

بر شاخه‌ای خشکیده و بی‌بر

نشسته مرغ جادوگر

سخن می راند از هر در:

«از این خواب گران بر خاستن خواهی؟!

به اوج قله‌ها ره یافتن خواهی ؟!

تو که از داد می گویی ؟

تو که از نکبت بیداد می مویی؟

در این سامان چه می جویی؟!

نمی یابی مگر

                 آنی که می پویی؟

کجا شد آن بهاری وعده‌های تو؟

بهشتی مژده‌های تو،

چرا این گونه آسان از نم ابری فرو پاشید؟

بلند آوازه دستانت ،

                        چرا نگرفت دستانت ،

                                            سیه هنگام ؟

چه شد آن رخش رعنایش

که می کو بید وره می برد

بر کوه وکتل،

                    هرجا ؟

کنون مانده ردی از پای او آیا

بروی صخره‌ای خارا؟

و یا درمانده وخسته ،

چو مرغی بال بشکسته

تنش سنگین تر از کوه

ز فرط غصه  و اندوه؟

به سر آمد گرش این ها

نبود از آن مگر آیا

که راهش بود بیراهه؟!

کنون که هر پر دریایی ات

از یأس یخ بسته،

دل دریایی ات

ازرعشه ی گنداب‌ها خسته،

تو با این خستگی ،

                      -پر بستگی-

با بال بالِ سربی وسنگین

چگونه می توانی پر زنی آزاد؟

چگونه پر کشی برقله‌های باز؟

چگونه برکَنی قندیل‌ها را

از دهانِ صخره‌های هار؟

رهیدن از زمستان‌های این سان سرد وطولانی

و پیوستن به تابستانه‌های گرم و نورانی

بوَد کار توای در وهم خود ،

یک عمر زندانی ؟!

بهشتی که توعمری داشتی در سر

مگر آن نیست که گسترده زیر پا ی تو امروز؟

جهان این است و

                 راهت این !

نداری چاره ای

               جز سازش و

                               تمکین !

 (۳)

در آن سوتر

              کنارکوه

میان بیشه‌ای انبوه

به گرد هم نشسته خیلِ مرغان دگر اندیش

به سرشان شورو

در سینه تلاطم‌های یک دریای نا آرام

که آهنگی و فرهنگی دگر دارند

و کجتابی شب را هیچ طوری برنمی تابند.

‌به گیتی

ساده و خاکی

گرفته ریشه از پاکی

نمی جویند ‌ برای خود

فزون تر ذره‌ای ا ز آن چه می جویند

بر‌ای توده ی مردم.

ودر دودِ دروغِ آسمان گیری

که بسته راه بر چشمان

به یمن متعه ی دانش

می کاوند

         الماس حقیقت را،

گشایند راه تا در ظلمت بی‌مر

به ناپیدا بهشت خرم ‌فردا.

به دستان شان

          چراغی می برند

                   اندر خم هر راه

که آسان تا شود

تشخیصِ راه از چاه،

نیانگارند هرگزمردمان را

چون یکی مهره

که آسان می توانشان داد بازی ،

بر دشان یا سوی قربانگاه!

ویا چون نردبانی

            بربلند هره‌های بام

برای بر شدن بر قله‌های نام.

فرا خوانان طغیانند اینان درشب تیره

خروشانندوکوبانند

چون امواج شب گیری ،‌

که می خیزند در خاموشی دریا.

وهمراهان وهمگامان توفانی

که پنهان مانده اینک

                       در دل دریا .

و با علم به دشواریِ رفتن رو به بیداری

به شب پرشور می خوانند:

(۴)

“جهان تیره ست و

               شب سنگین و

                               بی‌چهره ،

در این دهشت سرا

هرگز نخواهد رُست بر شاخی

گلی زیبا و

                بالنده

مگر آنی که از شور درون

پوینده و رویاست،

چو آن موجی که

                  در دریا،

                         توفنده!

چو آن دستی که در شوری ست

                                  سازنده !

چو آن روحی که در ژرفا

کاونده !

چو آن دادی که

                    بر بیداد

                                 تازنده!

چو آن عشقی که

                       دارد

                           رو به آینده !

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)