بزرگترین انتخابات در تاریخ جهان!
انتخابات سراسری هند در سال 2024 که طی شش هفته بین نزدهم اپریل تا اول جون برگزار می‌گردد، بزرگترین انتخاباتی است که جهان تاکنون به خود می‌بیند. نتایج انتخابات در روز چهارم جون اعلام خواهد شد. در این انتخابات دست کم یک میلیارد نفر و بصورت دقیق 968 میلیون نفر برای رای دادن واجد شرایط شناخته شده اند که 15میلیون نفر بیش از انتخابات سال 2019 می‌باشد. کمیسیون انتخابات هند می‌گوید بیش از 26 میلیون رای دهنده جدید ثبت نام کرده اند که از جمله 14 میلیون نفر آنها زن هستند که 15 درصد بیش از مردانی می‌باشند که ثبت نام کرده اند.
مجلس سفلی هند 543 کرسی دارد و هر حزب یا ائتلاف برای تشکیل دولت به 272 نماینده نیاز دارد. حزب بهاراتیا حنتا یا بی جی پی، تحت رهبری آقای مودی، در انتخابات سال 2019 برنده رقم خیره کننده 303 کرسی شد. این حزب ادعا دارد که امسال قصد تسخیر حداقل 370 کرسی را دارد. نظر سنجی‌ها پیروزی حزب بهاراتیا جاناتا تحت رهبری نارندرا مودی و متحدان آن را پیش بینی می‌کند. در این صورت این سومین دوره قدرت بی جی پی خواهد بود که برای این حزب بی سابقه است. بیش از 24 حزب مخالف، از جمله حزب کنگره یک بلوک ائتلافی به نام «ایندیا» تشکیل داده اند تا در این انتخابات به مصاف بی جی پی برود.
رئیس کمیسیون انتخابات هند می گوید که ما دموکراسی را به چهار گوشه کشور خواهیم برد… و ما همچنان فانوسی برای دموکراسی در اطراف جهان باقی خواهیم ماند. آقای مودی می تواند ادعا کند که به لطف اقتصاد رو به رشد و روابط معتدل و مناسب بین المللی، جایگاه جهانی هند بالاتر رفته است. او در همین اواخر طرح های رفاهی سخاوتمندانه یی را اجرا کرده است، مانند ارائه غلات رایگان به هشت صد میلیون نفر از فقیرترین افراد هند و کمک هزینه ماهیانه 1250 روپیه (معادل شانزده دالر امریکایی) به زنان خانواده های کم درآمد. حزب کنگره در مانیفست خود می گوید که بیکاری به ویژه برای جوانان همچنان بالا است. این حزب افزایش پرداخت های رفاهی برای زنان، سه میلیون شغل بیشتر برای فارغان دانشگاه‌ها را وعده می‌دهد و جلوی «لغزش هند به سمت خودکامگی» را می‌گیرد.
نشریه لوموند دیپلماتیک در شماره ماه اپریل خود زیر عنوان پشت مساله قدرت: ناراندرا مودی تصویر دیگری از دموکراسی، موضوع انتخابات هند را به گونه دیگری به بررسی گرفته است. این نشریه ادعا دارد که نارندرا مودی، نخست وزیر هند، از زمان به قدرت رسیدن در ده سال پیش برنامه سکولار مورد نظر پدران تصویب کننده قانون اساسی را به کناری نهاده و به نوعی قومی سازی دموکراسی رو آورده که موجب ایجاد اقتدار گرایی شده و مجموعه نهادهای دموکراتیک را تخریب می‌کند. موفقیت انتخاباتی آقای نارندرا مودی از سال 2014، متکی بر ترکیب بی‌سابقه یک روش عوام گرا (پوپولیستی) و جنبش ملی افراطی هندو «تشکل داوطلبان ملیگرا» یا «آر اس اس» است که سازمان شبه نظامی می‌باشد و در سال 1925 ایجاد شده است. برنامه ان تقویت جسمی و روحی جوانان هندو برای «مقاومت» در برابر مسلمانانی است که آنها را تهدیدی برای اکثریت هندو می‌دانند. آقای مودی از کودکی به «تشکل داوطلبان ملیگرا» پیوست و زنده‌گی خود را وقف این جنبش کرد و مدارج مختلف را در این تشکل پیمود و تا حد رهبر اصلی آن در گجرات، زادگاه خود، بالا رفت و در سال 2001 در راس دولت این ایالت قرار گرفت. سال بعد رئیس یک برنامه ضد مسلمانان شد که حدود دو هزار قربانی بجا گذاشت و راهبرد قطبی سازی مذهبی به او امکان داد که در انتخابات منطقه‌یی در سال 2002 پیروز شود. پس از تجدید این موفقیت در سال های 2007 و 2012 وی در سال 2014 خود را به عنوان نامزد طبیعی حزب مردم هند بهاراتیا جاناتا یا بی جی پی معرفی کرد و با پیروزی در انتخابات نخست وزیر شد. آقای مودی تاکیدی که «آراس اس» در مورد انصباط داشت را کنار نهاد، به پیش رفت و کوشید به گونه مستقیم با مردم خود رابطه ایجاد کند و به جای استفاده از شبکه هواداران، با برگزاری جلسات سخنرانی از هنر سخنوری خود برای جلب مردم استفاده کرد. شبکه تلویزیونی مخصوص خود را ایجاد کرد و به شکل تند و تیز با استفاده از شبکه‌های اجتماعی پرداخت و با کاربرد یک فناوری انقلابی امکان یافت که در زمان واحد یک سخنرانی را در صد محل مختلف پخش کند. از این هم بهتر، ماسک‌هایی از صورت خود در میان مردم توزیع می‌کرد تا هوادارانش بهتر بتوانند یکدیگر را بشناسند. به این ترتیب، او فضای عمومی را به شکلی تسخیر کرد که خود را تجسم عامه مردم بنمایاند و این کار را با چنان سهولتی انجام داد که گویی خود او تجسم همه هندوها هست و آنها را برای یک هدف ـ مخالفت با مسلمانان ـ بسیج می‌کند.
در بررسی جامع نشریه لوموند دیپلماتیک به نکات ظریف دیگری نیز اشاره شده است. از آنجمله: از بین رفتن مقاومت نهادهای دیگر به شمول دیوان عالی کشور که به داشتن استقلال رای شهرت دارد، زیر تاثیر گرفتن جامعه و به ویژه آموزش عالی هند که پیشتر به خاطر خلاقیت و سرزنده گی روشنفکرانه خود شناخته شده بود و اکنون دانشگاه های دولتی بصورت نظام مند تابع دستورهای رئیس‌های هستند که توسط اعضا ویا هواداران جنبش ملی گرای هندوانتخاب شده اند؛ و هزار و یک مانوری که باعث تضعیف اپوزیسون شده است. به رغم اقتدارگرایی دولت مودی، انتخابات همچنان روش برگزیدن مسولان سیاسی است و دو امتیاز بزرگ دارد. نخست اینکه مراجعه به آراء مردم این امکان را ایجاد می‌کند، چنان که رهبران غربی می‌گویند «بزرگترین دموکراسی دنیا» برقرار بماند. دو دیگر، آقای مودی دموکراسی را می پذیرد چون مشروعتش به آن وابسته است. رای مردم باعث می‌شود که بتواند مراکز دیگر قدرت، به ویژه آن‌های که ضامن حفظ حکومت قانون هستند، را تضعیف کند به عنوان نمونه، دستگاه قضایی چگونه می تواند در برابر او که تجسم اراده مردم است، قد علم کند؟ در اینجا مشروعیت بر قانونی بودن ارجحیت می‌یابد. و یا همچنان نرم و مطیع شدن کمیسیون انتخابات زیر فشار های گوناگون را باید در نظر گرفت. به عنوان نمونه، دیگر کسی تصور نمی کند که کمیسیون انتخابات، رهبر حزب مردم هند را بخاطر این که در کارزار انتخاباتی خود از استدلال های مذهبی استفاده کرده، جریمه کند. در حالی که این کار در واقعیت غیر قانونی است. از همه مهمتر کسب قدرت مالی غیر قابل مقایسه از منابع بسیار بزرگ مالی که برای مبارزات انتخاباتی در دسترس این حزب قرار گرفته و می‌گیرد. حزب مردم هند در سال 2019 نزدیک به سه میلیارد یورو خرچ تبلیغات انتخاباتی کرده بود که این رقم معادل مجموع هزینه تبلیغات همه احزاب دیگر بود.
آیا این حرکت و سمت و سو بخشیدن به یک اقتدار گرایی نوین، دموکراسی را در این بزرگترین دموکراسی جهان تهدید نمی‌کند؟ و بار دیگر موجب جنگ‌های فرقه‌یی و مذهبی مدهش و بیشتر از گذشته نخواهد شد؟ پرسش های است که آینده به آن پاسخ خواهد داد.
دستگیر صادقی
21 اپریل 2024
