شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

انگیزه های سفرملایعقوب به قطر 

                            نوشته ی : اسماعیل فروغی       اخیراً…

از واگرایی های سیاسی تا اشتباه ی راهبردی و تاریخی

نویسنده: مهرالدین مشید شعار های قومی دشمنی با وحدت ملی و…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

قمست سوم ایجاد اصلاحات و نخست وزیری شاه محمود: به نظر میرمحمد…

کشوریکه تاریخ ندارد

حکام نظامی اش میگویند با افغانستان دشمنی تاریخی دارند ! هفتاد…

دنیای پرآشوب

رسول پویان در این دنیای پرآشوب و فقر و فتنه دلتنگم فـلـک…

گردهمایی اعتراضیه فعالین حقوق زن درکشورشاهی

تاریخ هشتم مارچ سالجاری گردهمایی به ابتکار چتراتحاد ملی زنان…

روز جهانى زن را گرامى ميداريم

هشتم مارچ روز جهانی زن است که همه ساله بخاطر…

مبنا و منبع قانون چیست؟

مبنا لاتغییر و ثابت می باشد و منبع تحول پذیر…

افغانستان تحت حاکمیت طالبان، لکه ی ننگی بردامان سیاستگران بدنام…

نویسنده: مهرالدین مشید حکومت طالبان ابتذالی برخاسته از عمق فاجعه ی…

ماهیت « حقوقی »قرارداد دوحه 

https://youtu.be/J4E-bizAX1I?si=p5LkiwAjRdExuv8-

به مناسبت روز همبستگی بین المللی زنان!

پیام اجماع بزرگ ملی افغانستان «اجماع بزرگ ملی افغانستان» که ائتلاف…

نظام حقوقی سیاسی برای کشور٬ در مثال درخت!

ریشه درخت: ریشه٬ مردم و نسل موجود می باشد. که ارده…

پیدایش جهان و جامعه

دکتر بیژن باران پیدایش اتفاقی کیهان، زمین، انسان مستقل از…

مقام زن

نام نیکویت بزرگ و قامتت بالا بلند هرچه گوید دشمنان در…

روز هشتم مارچ این روز اقدس زن باید ستود!

امین الله مفکر امینی       2024-08-03! اینـــروزاقــــــدسِ زن را باید ســــتود نه تنها…

اگر خواهیم زنده گی مثل انسان!

امین الله مفکر امینی  2024-29-03! مــــا نهراسیــدیم ونهراسیم زهیـــاهوی نبـــــــردِ دشمنـــــان  سربکف بوده…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

قمست دوم سرزمینی که تاریخ آن با خون تبعیدیان نوشته شده…

     زبان مادری را پاس میداریم  

زبان مادری عالی ترین پیوند انسانهاست  نمیدانم چگونه مقصد این پاسدار…

«
»

اهل نفاق ماتې وخوړه!

افغان ګل 

په مشورتي لویه جرګه کې اهل نفاق او منافقینو ماتې وخوړه.

الله ج انشاالله نور افغانستان ته خپله اراده نېکه کړې ده. د بې باورۍ حالت کرار کرار په کمېدو دی او باطل خپل ځای کرار کرار حق ته خوشې کوي.

د مشورتي لویې جرګې د جوړېدو په هکله هرچا یوه نه یوه اندېښنه درلوده.

د ولس اندېښنه دا وه، چې اهل نفاق لویه جرګه سبوتاژ او د باطل لور ته یو نسي، د سولې پرځای د جګړې د دوام لپاره یې ونه کاروي او سولې ته پرې خنډ وا نه چوي. که څه هم د جرګې په داخل او بهر کې داسې هڅې ترسره شوې، خو د چا وس پرې ونه رسېده. یوشمېر اهل د نفاقو دغه جرګه تحریم کړه، یوشمېر نورو بیا د جرګې په وروستۍ ورځ د جرګې درې مهمې غوښتنې(د بهرنیو ځواکونو د وتلو د مهال وېش اعلان، د سولې شورا په نوم، د سولې د مخنیوي شورا د تړلو او له حکومت څخه د فاسدانو د شړلو غوښتنې) له اعلامیې وغورځولې، خو بیا هم جرګې وکولای شول خپل پیغام، ولس او نړۍ ته ورسوي.

د ولس غوښتنه له دې جرګې دا وه چې حکومت او نړۍ ته ووايي، چې نور پر افغان ولس تپل شوې جګړه باید پای ته ورسوي او د جګړې ټول اسباب او وسایل له منځه یوسي، لکه صادر شوي نومونه او ناروا تبلیغات، د بهرنیو ځواکونو شتون او راتپل شوی د زورمندانو، فسادسالارانو او بداخلاقو ناروا واک.

د حکومت اندېښنه دا وه چې ګوندې ولس ورسره لکه د یوه پردي او رټل شوي حکمي شخصیت په توګه چلند ونه کړي او د دوی دغه کار د حکومت په وړاندې د اهل نفاقو موقف نور هم پیاوړی نه کړي؛ خو جرګې په دې برخه کې خپل رغنده رول په پوره امانتدارۍ او زړورتیا ولوباوه او په حکومت کې متفقینو ته یې پیغام واستوه، چې دوی دې له ولس نه اندېښنه نه لري، ځکه ولس محاسبه او قوه د تفکیک لري، د متفقینو او اهل نفاق ترمنځ پوره توپیر کولای شي. یعنې هغوی چې اهل د نفاق نه دي، د ولس بچي او ولس ته وفاداره دي، هغوی اوس هم په ولس کې ځای لري او د دوی خادمین دي او ورته د اندېښنې ځای نشته او

د دوی پرځای هغوی دې اندېښنه ولري، چې اهل د نفاق دي او د یوشمېر پردیو سفارتونو د حمایت، ټوپک، ناروا پیسو، باډي ګارد، ډلو، ټپلو، غصب، واک، تیري، څوکۍ او ظلم پرمټ دغه ملت د محرومیت، مظلومیت، بې ننګۍ، بې عزتۍ او بې پتۍ ګودال ته ټېل وهلی.

لویې جرګې روښانه پیغام ورکړ چې حکومت او نظام زموږ خپل حکومت او نظام دی، جوړوونکي یې موږ وو، قربانۍ مو ورته ورکړي، سرښندنې مو ورته کړي، اصول او قوانین مو ورته وضع کړي؛ خو پاک لاسي، مهربانه، په کار پوه، متعهد او وفاداره چارواکي ورته غواړو، نه هغه چارواکي چې دغه نظام او حکومت یې یرغمل کړی، خپل شخصي سهامي شرکت یې بولي، له واک او څوکۍ نه په ګټه خپل جېبونه ډکوي، ځمکې غصبوي، د خلکو لوڼې او ناموس د سکرتریت په پلمه په کنیزۍ نیسي او د خپلې ساتېرۍ وسیله یې ګرځوي، د ولس په پیسو بهر او دوبۍ ته ورځي او خپله عیاشي پرې کوي او په ټول هېواد کې د فحشا او فساد د دودولو هڅې پرمخ بیايي. یعنې اس زموږ خپل دی، خو کته یې بدلول غواړي.

همدا وو چې لویې جرګې پرېکړه وکړه، چې اساسي قانون، اسلامي جمهوریت، د واک ټاکنیز سیستم یې سرې کرښې دي او هیچا ته به اجازه ور نه کړي، چې د سولې د خبرو او پخلاینې په نوم یې قرباني او معامله کړي.

هغوی چې پوهېدل نور په ملت کې ځای نه لري، رټل شوي دي، نو ډېری یې یا جرګې ته رانغلل او یا یې جرګه تحریم کړه.

دوی که د حکومت په لیکو کې وو او که د طالبانو په لیکو کې، خو جرګې دوی ته په ډاګه وویل، چې نور دې له خپلې خدعې، پلمو، واک، حکومت او سولې له یرغمله، جګړو او نفاقه لاس واخلي، د ولس او سولې له مخې دې لرې شي او خلکو ته اجازه ورکړي چې د ورورګلوۍ او سولې په فضا کې په مینه او محبت سره واوسېږي.

جرګې همداراز وویل چې د یوه مسلمان ملت په توګه دوی تر بل هرچا د رسنیو او بیان ازادۍ، د ښځو او بشري حقونو او استلزاماتو اهمیت ښه درکولای شي او دا لاسته راوړنې به په هېڅ قېمت له لاسه ور نه کړي او سوله نه دا چې د دې ارزښتونو د ورکړې په معنا نه ده، بلکې د دې ارزښتونو د ساتنې او پیاوړتیا په معنا ده.

دوی له رسنیو وغوښتل چې نور هم خپل رسالت ته متوجه شي، د اهل نفاق د لاسونو آله ونه ګرځئ، خپله لهجه نوره هم نرمه او د پخلاینې وسیله وګرځوي.

جرګې وویل چې ملي امنیتي ځواکونه د ولس بچیان او د همدغه بېوزله خلکو اولادونه دي او د هېڅ یو زورمند، وزیر، رييس، جهادي رهبر، قوماندان، فساد سالار او غاصب اولادونه په کې نشته او دغه ځواکونه په یو نه یو ډول د خپل هېواد له پولو، اسلامي او ملي نوامیسو، ارزښتونو، قانون له تنفیذ، امنیت او پرمختګ نه ساتنه کوي، نه دا چې له منځه به نه ځي، بلکې د طالبانو ځواکونه به هم ورسره مدغم کېږی، د مفسدینو او زورمندانو له یرغمله به خلاصېږي، ازادۍ ته به رسېږي او په دې توګه به نور هم پیاوړي کېږي.

 د همدغه وړاندوینې او پلان له مخې وه چې جرګې په ډاګه کړه د یوه پیاوړي او خپلواکه ملي وسله وال ځواک په شتون کې د هېواد امنیت ساتل کېدای شي او د بهرنیو ځواکونو د شتون اړتیا منتفي کېږي او له دې سره سم بهرني ځواکونه باید په مسوولانه ډول افغانستان پرېږدي او د یوه مهال وېش له مخې خپلو هېوادونو ته وګرځي.

د یو سرلوړي، تاریخي او بافرهنګه ملت په توګه، دوی هېڅ هېواد ته ونه ویل چې د افغانستان دښمن دی، هغوی چې په رښتینتوب سره د افغانستان تر څنګه ولاړ وو له هغوی یې مننه وکړه او ویې ویل چې د نړۍ له ټولو هېوادونو سره رښتینې او صمیمانه اړیکې غواړي.

سره له دې چې د یوه مهالوېش له مخې له هېواد څخه د بهرنیو ځواکونو د مسوولانه وتلو غوښتنه د لویې جرګې د ټولو ۵۱ کاري کمېټو د ګزارشونو سرټکی و، خو په اعلامیه کې د جرګې دې غوښتنې ته ځای ور نه کړ شو او لاملونه یې هم په ډاګه نه شول چې ولې دغه غوښتنه په اعلامیه کې رانغله.

که دې مسالې ته په ډېرې خوشبینۍ سره وګورو، نو کېدای شي د دې لپاره یې له اعلاميې غورځولې وي چې د قطر د سولې پر خبرو، چې هم مهاله له جرګې سره پرمخ تلې، ناوړه اغېز ونه کړي؛ خو بیا هم دغه د ولس او جرګې غوښتنه وه او باید په روښانه ټکو او قوت سره په اعلامیه کې راغلې وای.

 له بلې خوا، دغه یوه حساسه مساله هم ده، ځکه د چین، روسیې او امریکې د درې اړخیزې غونډې پرېکړه هم ده او هم طالبان یې د سولې لپاره خپل لومړنی شرط ګڼي.

ولس هم له دې مسالې سره ډېر حساسه دی، ځکه په تېرو ۱۹ کلونو کې کورنیو او بهرنیو اهلو د نفاق او جګړې، مافیا او حرفوي مفسدانو د بهرنیو ځواکونو له موقفه د افغان ولس په وړاندې ناوړه ګټه پورته کړه، د هغوی شتون، مالي امکانات او پوځي غښتلتیا یې د ځانونو د ناروا واک، شتمنېدو، بقا او د حکومت او ولس د محکومیت او یرغملتیا لپاره وکارول.

افغان ولس له طالبانو سره په یو غږ د بهرنیو ځواکونو شتون او د مفسدانو او اهل نفاق ناروا واک او بقا نور په خپل هېواد کې نه غواړي، دوی ته په مخه ښه وايي او کومه جفا چې رامنځته شوې د اهلو د نفاق، مفسدانو او زورمندانو چالاکي او د بهرنیانو تېروتنه او دوپه کېدل بولي، نو ځکه کومه دښمني ورسره نه لري او د دوی د تېروتنو د جبیره کولو په هدف د یوه فرصت په توګه، په راتلونکي کې ورسره د ښه اړیکو غوښتونکي دي.

که څه هم جرګې د عمومي بښنې غوښتنه وکړه، خو دا چې په کورنۍ او بهرنۍ کچه د اهلو د نفاق، مفسدانو، جګړه ییزې مافیا او زورمندانو ګواښ نه دی منتفي شوی او دوی به خامخا د سولې مخالفت او مخنیوی کوي او دا چې ترحم پر ظالمانو پر مظلومانو د بې رحمۍ سبب نه شي او  په راتلونکي کې ظلم او زورواکي د ټولنې یو دود ونه ګرځي، نو دا کار د اوس لپاره یوڅه ناشونی ښکاري.

یوشمېر رسنیو د جرګې د پرېکړو د اجرایوي ضمانت په ډېره اندېښنه درلوده او له سیاسي کارپوهانو یې پخپلو بحثونو کې پوښتل چې  د دې جرګې د پرېکړو اجرایوي ضمانت به څوک کوي.

که څه هم ولسمشر د جرګې په وروستۍ ورځ وویل چې دغه اعلامیه به زموږ د سولې د لارې نقشه او پلان وي، خو په دې سربېره خپله ولس د دې اجرایوي ضمانت دی، سوله نور یقینې شوې، په کورنۍ او بهرنۍ کچه ډېری ولسونه یې غوښتونکي دي او انشاالله په شا ګرځېدونکې نه ده.