اشغال غیرقانونی ۳۰٪ از خاک حاصل‌خیز و مملو از آب، نفت و گاز سوریه توسط آمریکا

ویتنی وب/ آمادور نویدی

آمریکا هیچ قصدی برای خروج از سوریه ندارد، زیرا ‌که بطور فزاینده ای ناامید از حفظ نفوذ خود در منطقه و حفظ نفوذ شرکت‌های بزرگی است که از امپراتوری آمریکا سود می‌برند… اشغال سوریه توسط آمریکا بدون شک جهت اشتیاق به بهره برداری از منابع نفت و گاز منطقه برای خودش تحریک شده است، اما امتناع آمریکا از ترک سوریه نیز ناشی از نگرانی است که پس از ترک آمریکا، رقیبش روسیه ثروت‌های نفت و گاز شمال شرقی سوریه را بدست بگیرد. در واقع، طبق یک چارچوب هم‌کاری انرژی که در ژانویه امضاء شد، روسیه حقوق انحصاری تولید نفت و گاز مناطق کنترل شده سوریه توسط دولت سوریه را خواهد گرفت… سوریه علاوه بر منابع سوخت فسیلی و موقعیت استراتژیک خود به یک منطقه جریان هیدروکربن حیاتی تبدیل شده است. با بودن بخش شمال شرقی سوریه تحت کنترل آمریکا و نیابتی‌هایش، این می‌تواند تأثیر عمیقی بر خطوط لوله موجود و آینده داشته باشد… اکثر سیاست های خاورمیانه ای آمریکا متوجه تسخیر کنترل قلمرو و فشار جهت تجزیه کشورها برای امنیت مسیرهای ترانزیت نفت و گاز بوده است. در سوریه یک چنین نقشه ای جهت تجزیه کشور برای این مقصود به اوایل سال‌های ۱۹۴۰ برمی‌گردد، که منافع نفتی اروپا در شمال شرقی کشور شروع به رشد کرد. از آن زمان ببعد، چندین کشور تلاش کرده اند که بخش‌های شمالی سوریه را اشغال کنند تا کنترل منطقه را جهت این مقاصد استراتژیک تأمین نمایند، که علاوه بر قدرتهای غربی از ترکیه و عراق می‌توان نام برد…. جنگ در سوریه – اکنون در هفتمین سال خود – در بخشی، به دلیل نتیجه درگیری‌هایی آغاز شد که بر سر دو پیش‌نهاد خط لوله بود که نیاز به عبور مطمئن از طریق سوریه دارد. سوریه کمی قبل از این‌که جنگ نیابتی حمایت شده مالی توسط نیروهای خارجی در کشور را تجربه کند، پیش‌نهاد مورد حمایت آمریکا ( که گاز طبیعی را از قطر به اروپا ببرد)، را بنفع پیش‌نهاد مورد حمایت روسیه ( که گاز طبیعی را از منشأ ایران ببرد)، رد کرد. اگرچه آن پیش‌نهادات برای شکل‌دهی انگیزه هایی که زمانی قدرت‌مند بودند، اکنون دیگر قدرت‌مند نیستند – تا حد زیادی بدین دلیل می‌باشد که قطر از امارات سلطنتی خلیج فارس بریده است و رابطه اش را با ایران بهبود بخشیده است – اما شمال شرقی سوریه از اهداف کلیدی آمریکا باقی می‌ماند… فراتر از سوخت‌های فسیلی و خطوط لوله، شمال شرقی سوریه از لحاظ منابع دارای چندین امتیاز دیگر است. مهم‌ترین آن‌ها آب است –منبعی بسیار مهم در خاورمیانه. آن بخش سوریه که تحت کنترل آمریکاست، دارنده سه تا از بزرگ‌ترین ذخایر آب شیرین کشور است، که توسط رودخانه فرات تغذیه می‌شوند… علاوه بر منابع آب فراوان، شمال شرقی سوریه هم‌چنین منزل‌گاه نزدیک به ۶۰ درصد از زمین‌های کشاورزی سوریه است، که یکی از منابع اصلی جهت پایداری و استقلال مواد غذایی سوریه می‌باشد. علی‌رغم خشک‌سالی عظیم منطقه ای قبل از جنگ، سوریه در آوردن زیرساخت آبیاری به منطقه بشدت سرمایه گذاری کرد تا اجازه دهد که کشاورزی آن‌جا ادامه یابد. بخش بزرگی از ساختار آبیاری توسط سد تبقا تغذیه می‌شود، که آب زراعی ۶۴۰ هزار هکتار (۲۵۰۰ مایل مکعب) زمین کشاورزی را کنترل می‌کند… بدست گرفتن کنترل شمال شرقی سوریه مسیر زمینی بین سوریه و ایران و هم‌چنین مسیر بین ایران و لبنان را بشدت پیچیده می‌کند. در ژانویه، تیلرسون این هدف را روشن ساخت. تیلرسون که در دانشگاه استنفورد صحبت می‌کرد، اشاره نمود که « تضعیف» نفوذ ایران در سوریه یک هدف کلیدی برای آمریکا و دلیل اصلی اشغال شمال شرقی آن است. با قطع مسیر بین تهران و دمشق، آمریکا بشدت «محور مقاومت» منطقه را ضعیف و بی ثبات می‌کند و آمریکا – هم‌راه با متحدان منطقه ایی خود – قادرخواهد شد که نفوذ و کنترل منطقه ای خود را بشدت افزایش دهد. با توجه به اتحاد بین سوریه و ایران، هم‌چنین توافق دوجانبه دفاعی آن‌ها، اشغال لازم است تا هر دو کشور را ضعیف کرد و یک شخص کلیدی دولت ترامپ باید جهت انزوا و راه انداختن جنگ علیه ایران طرح ریزی کند.

اشغال غیرقانونی ۳۰٪ از خاک حاصل‌خیز و مملو از آب، نفت و گاز سوریه توسط آمریکا

نویسنده: ویتنی وب

برگردان: آمادور نویدی

چگونه آمریکا بدون مجوز و جنایت‌کارانه ٪۳۰ از خاک سوریه را که شامل نفت، آب و گاز فراوان می‌شود، اشغال نموده است؟

درحالی‌که آمریکا جهت تجزیه سوریه و بی ثبات کردن دولت دمشق کنترل منابع کلیدی را بدست گرفته است، اما هدف اصلی آمریکا از اشغال ثروت نفت و منابع سرشار از آب شمال شرقی سوریه نه متوجه سوریه، بلکه ایران است.

بعد از راه انداختن حمله‌های «محدود » آمریکا در جمعه، ۱۴ آوریل ۲۰۱۸ علیه سوریه، نیکی هیلی سفیر آمریکا در سازمان ملل اعلام کرد (۱) که آمریکا حضور غیرقانونی خود را در سوریه حفظ می‌کند تا کاملاً به اهداف خود برسد، و راه را برای ادامه اشغال نامحدود آمریکا باز کرد.

درحالی‌که حضور نظامی آمریکا در سوریه از سال ۲۰۱۵ تاکنون – توجیهی جهت مقابله با داعش هم‌چنان ادامه داشته است – پس از شکست داعش در شمال شرقی سوریه، پرسنل نظامی آمریکایی از آن‌زمان ببعد بدلیل خارج نکردن نیروهایشان به یک نیروی اشغال‌گر تبدیل گشته اند. آمریکا در حال حاضر تقریباً یک سوم از سرزمین سوریه – حدود ۳۰ درصد (۲) – ازجمله بخش بزرگی از منطقه شرق رودخانه فرات، مناطق وسیعی از دیرالزور، الحسکه و رقه را اشغال نموده است.

اگرچه آمریکا در حال حاضر بین ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ پرسنل مستقر در سوریه دارد، اما آموزش (۳) ۳۰۰۰۰ نفر قوی «نیروی مرزی» متشکل از کُردها و اعراب متحد آمریکا در منطقه را اعلام نموده است، که بتواند از آن‌ها جهت جلوگیری از کنترل شمال شرقی سوریه توسط دولت مشروع سوریه استفاده کند. اگرچه آمریکا پس از واکنش شدید ترکیه تاحدی عقب‌نشینی کرد، اما به آموزش (۴) «نیروهای محلی» در منطقه ادامه داده است. منابع نظامی روسیه (۵) ادعا کرده اند که اعضای سابق داعش – که مجاز به ترک شهرهایی شده بودند که توسط آمریکا و پروکسی (نیابتی) های آن‌ها مورد حمله قرار ‌گرفت – مانند مورد جنگ برای رقه – باید در میان صفوف این نیروها باشند.

این، هم‌راه با اصرار دولت آمریکا مبنی بر حفظ و ادامه اشغال تا عزل رئیس جمهور سوریه بشار اسد از قدرت، نشان می‌دهد که دولت آمریکا هیچ قصدی ندارد که به سوریه اجازه اتحاد مجدد دهد و به اشغال منطقه برای مدت‌های طولانی ادامه خواهد داد.

اشغال غیرقانونی سوریه توسط آمریکا بطور گسترده در رسانه های مستقل و گروهی ذکر شده است، اما از این اشغال و اهداف اصلی آمریکا در حفظ شمال شرقی سوریه از به تحت کنترل درآمدن دولت منتخب مشروع، و دمکراتیک سوریه، جهت بررسی وسیع‌تر، توجه رسانه ای کم‌تری صورت گرفته است. اغلب موارد اشغال های آمریکا، هر دو تاریخی و معاصر، تلاش برای دو هدف است: تصرف منابع برای شرکت‌های بزرگ آمریکایی و بی‌ثبات کردن دولت‌های هدف قرار گرفته جهت تغییر رژیم مورد حمایت آمریکا.

کنترل ذخایر سوخت فسیلی و جریان

شمال شرقی سوریه به جهت داشتن منابع طبیعی غنی خود، بویژه سوخت های فسیلی به شکل گاز طبیعی و نفت، منطقه‌ای مهم است. در واقع، این منطقه دارای ۹۵ درصد از کل پتانسیل نفت و گاز سوریه (۶) –شامل العمار، بزرگ‌ترین میدان نفتی (۷) کشور است. قبل از جنگ، این منابع حدود ۳۸۷ هزار بشکه نفت (۸) در روز و ۸/ ۷ (۷ میلیارد و ۸۰۰ هزار) میلیارد متر مکعب گاز طبیعی (۹) درسال تولید می‌کرد، و برای دولت سوریه از اهمیت اقتصادی بزرگی برخورد بود. بااین‌حال، مهم‌تر این‌که، تقریباً تمام ذخایر نفتی موجود سوریه – که حدود ۵/۲(دو میلیارد و نیم) میلیارد بشکه برآورد شده است – در منطقه ای‌ست (۱۰) که اکنون توسط دولت آمریکا اشغال شده است.

علاوه بر بزرگ‌ترین میدان نفتی سوریه، آمریکا و نیابتی‌هایش در شمال شرقی سوریه نیز کنترل شرکت گاز کونکو(۱۱)، بزرگ‌ترین (۱۲) شرکت گاز کشور را در دست گرفته اند. این شرکت، که می‌تواند تقریباً ۵۰ میلیون فوت مکعب گاز در روز تولید کند (۱۳)، ابتدا توسط شرکت غول نفت و گاز کونکو فیلیپس آمریکایی ساخته شد، که شرکت را تا سال ۲۰۰۵ اداره می‌کرد (۱۴)، پس از آن در دوران تحریمات بوش دشوار شد که در سوریه کار کند. شرکت‌های نفتی خارجی دیگر، مانند شل، نیز متعاقب تحریم‌ها، سوریه را ترک کردند (۱۵).

حال که آمریکا این منطقه را اشغال کرده است، نفت و گاز تولیدشده در این منطقه اکنون بنفع شرکت‌های بزرگ انرژی آمریکاست که ترامپ و دولت او روابط زیادی (۱۶) با آن‌ها دارند. طبق ینی شفاک، آمریکا هم‌راه با سعودی ها و مقامات کُرد جلساتی برگزار می‌کردند و تصمیماتی می‌گرفتند که سوخت‌های فسیلی تولید شده در این منطقه را استخراج، تهیه و به بازار عرضه نمایند، که به کُردها سهم مطبوعی از این سود داده شده است. از سال ۲۰۱۵، به کُردها گفته شده بود که بیش از ۱۰ میلیون دلار در هر ماه (۱۸) درآمد خواهند داشت.

کردستان سوریه نفت خود را به کردستان عراق صادر می‌کند، که با آن‌ها مرز مشترک مناسبی دارد، و سپس آن‌را پالایش کرده و به ترکیه می‌فروشد. اگرچه هیچ شرکت بزرگی بطور عمومی درگیر نیست، اما معامله بین کُردهای سوری و عراقی توسط «کارشناسان نفتی» گمنام و «سرمایه گذاران نفتی» دلالی (۱۹) می‌شود. کُردها در سوریه و عراق حتی توافق‌نامه ای حضوری و شخصاً امضاء نکرده اند. آن‌ها متعاقباً توسط آمریکا «مطلع» شدند و دستور گرفتند که عملیات را نظارت کنند.

یک منبع در دولت اقلیم کردستان عراق به اخبار امروز (۲۰) گفت که «با توجه به کردستان جنوبی، یک شرکت و نه دولت اقلیم کردستان بود که معامله را امضاء نمود، و این [شرکت] است که مستقیماً هرماه پول نقد را تحویل می‌دهد». با توجه به این‌که بیش از ۸۰ شرکت خارجی در معامله نفت دولت اقلیم درگیرند، اما اغلب آن‌ها در آمریکا مستقرند، که ما به آسانی می‌توانیم تصور کنیم بسیاری از همین بازی‌کنان مشابه نیز در توسعه تجارت نفتی کردستان سوریه درگیرند.

منافع اصلی شرکت‌های بزرگ

ارتباطات زیاد دولت ترامپ با صنعت نفت آمریکا، این اتحاد را روشن می‌سازد. وزیر سابق امور خارجه آمریکا ریکس تیلرسون، که در ماه مارس از کارش برکنار شد، قبلاً مدیر اجرایی بلند پایه اکسون موبیل، یک شرکت نفتی بود که بطور یک‌جانبه، و در پشت سر دولت عراق قرارداد معامله نفتی را با کُردهای عراقی امضاء کرد (۲۱) و جهت توسعه منافع نفت سوریه، در بخشی که اکنون توسط آمریکا اشغال شده است، علاقه نشان داده است.

اکسون موبیل نیز سهم مهمی (۲۲) در خط پیش‌نهادی قطر دارد، که توسط اسد رد شد و باحتمال زیاد عامل مهمی در شروع جنگ در سوریه گشت. خود ترامپ، قبل از این‌که رئیس جمهور شود، نیز در اکسون موبیل – هم‌چنین در ۱۱ شرکت نفت و گاز دیگر، از جمله توتال، کنکو فیلپیس، بی اچ پی و شورون سرمایه گذاری بزرگی داشت.

علاوه بر این، حتی اگرچه تیلرسون اکنون رفته است، اما جای‌گزین او مایک پمپئو به همان اندازه دوست (۲۳) صنعت نفت و گاز آمریکاست. پمپئو «مرد شماره یک تمام وقت دریافت کننده» پول از صنایع کُوش است، که منافع بی‌شماری در اکتشاف نفت و گاز، حفاری، خطوط لوله و پالایش سوخت فسیلی دارد.

درحالی‌که اشغال سوریه توسط آمریکا بدون شک جهت اشتیاق به بهره برداری از منابع نفت و گاز منطقه برای خودش تحریک شده است، اما امتناع آمریکا از ترک سوریه نیز ناشی از نگرانی است که پس از ترک آمریکا، رقیبش روسیه ثروت‌های نفت و گاز شمال شرقی سوریه را بدست بگیرد. در واقع، طبق یک چارچوب هم‌کاری انرژی که در ژانویه امضاء شد، روسیه حقوق انحصاری تولید نفت و گاز مناطق کنترل شده سوریه توسط دولت سوریه را خواهد گرفت.

از سال ۲۰۱۴، آمریکا بشدت تلاش کرده است که بخش سوخت فسیلی روسیه، بویژه صادراتش را به اروپا محدود سازد (۲۴) و آن‌ها را با سوخت‌های فسیلی تولید شده آمریکا جای‌گزین (۲۵) نماید. همان‌گونه که سخن‌گوی سابق پارلمان جان بوینر در سال ۲۰۱۴ نوشت (۲۶)، «توانایی ورق را برگرداندن و گذاشتن رهبر روسیه در موضع چک، درست در زیر پا، و به شکل عرضه گاز طبیعی فراوان قرار دارد». اجازه دادن به تقویت بخش سوخت فسیلی روسیه، چه در سوریه یا جای دیگری، به اهداف استراتژیک آمریکا، منافع عمیق شرکت‌های بزرگ آمریکا، و چشم انداز حفظ جهان تک‌قطبی، بهر قیمتی صدمه می‌زند.

موقعیت، موقعیت: نقشه خط لوله و یک بازی مجموع صفر با روسیه

سوریه علاوه بر منابع سوخت فسیلی و موقعیت استراتژیک خود به یک منطقه جریان هیدروکربن حیاتی (۲۷) تبدیل شده است. با بودن بخش شمال شرقی سوریه تحت کنترل آمریکا و نیابتی‌هایش، این می‌تواند تأثیر عمیقی بر خطوط لوله موجود و آینده (۲۸) داشته باشد. همان‌گونه که نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۳ نوشت (۲۹)، «موقعیت برجسته زمینی و دریایی سوریه آن‌را به مرکز استراتژیک خاورمیانه تبدیل ساخته است».

به همین دلیل، اکثر سیاست های خاورمیانه ای آمریکا متوجه تسخیر کنترل قلمرو و فشار جهت تجزیه کشورها برای امنیت مسیرهای ترانزیت نفت و گاز بوده است. در سوریه یک چنین نقشه ای جهت تجزیه کشور برای این مقصود به اوایل سال‌های ۱۹۴۰ برمی‌گردد، که منافع نفتی اروپا در شمال شرقی کشور شروع به رشد کرد. از آن زمان ببعد، چندین کشور تلاش کرده اند که بخش‌های شمالی سوریه را اشغال کنند تا کنترل منطقه را جهت این مقاصد استراتژیک تأمین نمایند، که علاوه بر قدرتهای غربی از ترکیه و عراق می‌توان نام برد.

اکنون در شمال شرقی سوریه یک خط لوله حیاتی وجود دارد که میدان‌های نفتی سوریه را به خط کرکوک و جیهان وصل (۳۰) می‌کند. اگرچه این خط در سال ۲۰۱۴ آسیب‌های سنگینی متحمل شد، اما برنامه هایی وجود دارد که بازسازی شود و یا یک خط لوله جدید در کنار آن ساخته شود. بنابراین، شمال شرقی سوریه نیز به زیرساخت صادرات نفت کمک زیادی می‌کند که بتواند نفت سوریه را به آسانی به ترکیه و درنتیجه به بازار اروپا برساند.

علاوه بر این، جنگ در سوریه – اکنون در هفتمین سال خود – در بخشی، به دلیل نتیجه درگیری‌هایی آغاز شد که بر سر دو پیش‌نهاد خط لوله (۳۱) بود که نیاز به عبور مطمئن از طریق سوریه دارد. سوریه کمی قبل از این‌که جنگ نیابتی حمایت شده مالی توسط نیروهای خارجی در کشور را تجربه کند، پیش‌نهاد مورد حمایت آمریکا ( که گاز طبیعی را از قطر به اروپا ببرد)، بنفع پیش‌نهاد مورد حمایت روسیه ( که گاز طبیعی را از منشأ ایران ببرد)، را رد کرد.

اگرچه آن پیش‌نهادات برای شکل‌دهی انگیزه هایی که زمانی قدرت‌مند بودند، و اکنون دیگر قدرت‌مند نیستند – تا حد زیادی بدین دلیل می‌باشد که قطر از امارات سلطنتی خلیج فارس بریده است و رابطه اش را با ایران بهبود بخشیده است (۳۲) – اما شمال شرقی سوریه از اهداف کلیدی آمریکا باقی می‌ماند. طبق روزنامه آلمانی دویچه ویرتشافت ناچریچتین، آمریکا طرحی را توسعه داده (۳۳) که یک خط لوله جدید را از خلیج فارس به شمال عراق تا به ترکیه و از طریق شمال شرقی سوریه بسازد، که هدف نهایی اش عرضه نفت به اروپاست. روسیه، برای نقش خود، مخالف این طرح است، بدین دلیل که بدنبال حفظ صادرات سودآور خود از سوخت‌های فسیلی به اروپاست.

آب و زمین

فراتر از سوخت‌های فسیلی و خطوط لوله، شمال شرقی سوریه از لحاظ منابع دارای چندین امتیاز دیگر است. مهم‌ترین آن‌ها آب است –منبعی بسیار مهم خاورمیانه. آن بخش سوریه که تحت کنترل آمریکاست، دارنده سه تا از بزرگ‌ترین ذخایر آب شیرین کشور است (۳۴)، که توسط رودخانه فرات تغذیه می‌شوند.

یکی از این ذخایر اکنون که توسط آمریکا و نیابتی هایش کنترل می‌شود، دریاچه اسد، بزرگ‌ترین منبع آب شیرین کشورست و اکثر آب آشامیدنی حلب را که در دست دولت است، تآمین می‌نماید (۳۵). هم‌چنین بخش بزرگی از قدرت الکتریکی خود را به شهر ارائه می‌دهد، که توسط سد تبقا تولید شده، و هم‌چنین در سرزمین اشغالی واقع شده است. یکی دیگر از نیروگاه های برق هیدرولیک کلیدی در سد تیشرین واقع شده که توسط نیروهای نیابتی تحت حمایت آمریکا کنترل می‌شود.

جنگ‌جویان کُرد پس از فتح تیشرین از داعشی ها، جنوب کوبانی، در سوریه در بالای کوهستان عنان موضع گرفته اند(عکس از رودی سعید)، ۲۷ دسامبر، ۲۰۱۵.

علاوه بر منابع آب فراوان، شمال شرقی سوریه هم‌چنین منزل‌گاه نزدیک به ۶۰ درصد (۳۶) از زمین‌های کشاورزی سوریه است، که یکی از منابع اصلی جهت پایداری و استقلال مواد غذایی سوریه می‌باشد. علی‌رغم خشک‌سالی عظیم منطقه ای قبل از جنگ، سوریه در ارائه زیرساخت آبیاری به منطقه بشدت سرمایه گذاری کرد (۳۷) تا اجازه دهد که کشاورزی آن‌جا ادامه یابد. بخش بزرگی از ساختار آبیاری توسط سد تبقا تغذیه می‌شود، که آب زراعی ۶۴۰ هزار هکتار (۲۵۰۰ مایل مکعب)(۳۸) زمین کشاورزی را فراهم می‌کند.

طرح برای اشغال، و تجزیه

برخلاف منابع سوخت فسیلی شمال شرقی سوریه، آمریکا امیدوار نیست که از منابع آب و کشاورزی منطقه منافع مالی کسب کند، در عوض، منافع استراتژیک وجود دارد که به دو هدف اصلی خدمت می‌کند.

اول، کنترل بر این منابع – بویژه آب و جریان فرات – که به آمریکا امتیازی کلیدی می‌دهد و می‌تواند سوریه را بی‌ثبات سازد. برای مثال، آمریکا می‌تواند به راحتی آب و برق بخش‌های تحت کنترل دولت سوریه را با خاموش کردن، قطع نماید و یا مسیر برق و آب سدها را جهت فشار بر دولت سوریه و شهروندان سوری منحرف کند.

اگرچه چنین اقداماتی شهروندان عادی را هدف گرفته است و جنایت جنگی محسوب می‌شود، اما آمریکا قبلاً از چنین تاکتیک‌هایی در سوریه استفاده کرده است، مانند نبرد رقه و زمانی‌که نیابتی ها کنترل شهر را از داعش پس گرفتند، منبع آب عرضه شده به شهر را قطع کردند (۳۹). کشورهای دیگر، مانند ترکیه (۴۰)، نیز جریان فرات را دوبار در زمان جنگ سوریه قطع کرده است تا امتیاز استراتژیک کسب کند.

با کنترل اکثر آب و زمین‌های کشاورزی کشور سوریه – بی آن‌که نامی از منابع سوخت فسیلی ببریم – اشغال آمریکا نه فقط به هدف خود در بی‌ثبات سازی دولت سوریه با سلب درآمد از او دست یافته؛ بلکه هم‌چنین از یک درگیری گسترده تر با سوریه و متحدانش دعوت بعمل می آورد، که مشتاق جلوگیری از اشغال بلندمدت دیگر آمریکا در خاورمیانه اند و خواهان برگردان سرزمین سوریه هستند.

راه دیگری که آمریکا جهت بی‌ثبات سازی سوریه از طریق اشغال شمال شرقی سوریه دارد، طرحی است که سعودی‌ها اکثر منطقه را بازسازی کند (۴۱). اگرچه آمریکا ابتدا خودش را با کُردها در شمال شرقی سوریه متحد ساخت، اما مخالفت ترکیه، واشنگتن را سوق داده است که بیش‌تر بر کار با اعراب منطقه متمرکز شود، بویژه با آنهایی‌که متحد است و یا قبلاً بخشی از گروه‌های وهابی متحد سوریه بودند، تا پایگاهی تحت کنترل سعودی (۴۲) ایجاد نماید که بتواند جهت بی‌ثبات سازی مناطق تحت کنترل دولت سوریه برای سال‌های آینده استفاده شود. این منطقه تنظیم شده است که بیش‌تر شبیه استان ادلیب خواهد شود، که اساساً پایگاهی برای تروریست‌های وهابی است.

طرح آمریکا جهت ایجاد یک پایگاه وهابی در شمال شرقی سوریه مستقیماً در گزارش آژانس اطلاعات امنیتی (دی آی ای) آمریکا از سال ۲۰۱۲ ارجاع شده است. این گزارش اعلام می‌دارد:

«غرب، کشورهای خلیج (فارس)، و ترکیه [که] از اپوزیسیون [سوریه] حمایت می‌کند… این امکان وجود دارد که یک امارات سلطنتی سلفی اعلام شده یا نشده در شرق سوریه (حسکا و دیرالزور) ایجاد کرد، و این دقیقاً همان چیزی‌ست که قدرت‌های حمایت کننده اپوزیسیون می‌خواهند، تا رژیم سوریه را منزوی سازند…» [تأکید از گزارش است].

علی‌رغم شکست داعش، حضور آن‌ها در شمال شرقی سوریه، همان‌گونه که آژانس اطلاعات امنیتی آشکار می‌کند، به منظور ارائه بهانه ای جهت کنترل خارجی منطقه خلق شده بود.

شطرنج تجزیه کردن: پیش‌ترفکر کردن درباره دو حرکت آینده

این مسئله به کنار که در نهایت سعودی‌ها یا کُردها بر بخش شمال شرقی سوریه تسلط یابند که در حال حاضر توسط آمریکا اشغال شده است. هدف اصلی آمریکا از اشغال شمال شرقی سوریه، هدف بلند مدتش می‌باشد که سوریه را تجزیه نماید، و درنتیحه شمال شرقی را بطور دائم از بقیه کشور جدا سازد.

در سرتاسر جنگ سوریه، دولت آمریکا بارها تلاش کرده است تا تجزیه سوریه را به عموم بقبولاند، استدلال می‌کند که «تنها» (۴۳) راه حل جنگ ادامه دار«فرقه ای» سوریه است. بااین‌حال، این جنگ فرقه ای بدبینانه مهندسی شده است و دقیقاً توسط قدرت‌های خارجی شعله ور شد که جنگ کنونی سوریه را بوجود بیاورند و درنهایت تجزیه سوریه را توجیه کنند.

ویکی لیکس افشاء کرد (۴۴) که سازمان اطلاعاتی آمریکا(سیا) در تحریک تظاهرات ضداسد و «فرقه ای» در اوایل ماه مارس سال ۲۰۱۱، درگیر بوده است. اسناد از رده طبقه بندی خارج شده سیا (۴۵) نشان می‌دهند که طرح فشار جهت تجزیه توسط فرقه گرایی مهندسی شده به منظور تضعیف دولت سوریه، حداقل به سال‌های ۱۹۸۰ برمی‌گردد. ایده تجزیه بارها توسط دولت اوباما تکرار شد (۴۶)، و چندین بار اظهار داشت که «ممکن‌ست خیلی دیرشده باشد» که سوریه را بطور کامل حفظ کرد.

اگرچه دولت اوباما آمده و رفته است، اما دولت ترامپ، به لطف انتصاب اخیر جان بولتون به سمت مشاور امنیت ملی آمریکا، نیز جهت فشار جهت تجزیه سوریه تنظیم شده است. همان‌گونه که مینت پرس اخیراً گزارش داد (۴۷)، جان بولتون برای مدت‌ها طولانی حامی ترکیب شمال شرقی سوربه با شمال غربی عراق بوده است تا یک کشور جدید ایجاد شود، که بولتون آن‌را «سنیستان» می‌خواند، که بر منابع سوخت فسیلی دو کشور تسلط دارد و بر منابع کلیدی آب و کشاورزی منطقه برای حفظ جمعیت منطقه حساب (باز) می‌کند. بولتون از کشورهای خلیج (فارس)، مانند عربستان سعودی خواسته است که جهت ایجاد آن کشور تأمین مالی نماید – از این‌رو دولت ترامپ اخیر با مذاکره جهت یک «معامله» (۴۸) با سعودی‌ها تلاش کرد که سعودی‌ها کنترل بخش اشغال شده سوریه توسط آمریکا را در دست گیرند، چنان‌چه آن‌ها توافق کنند که ۴ میلیارد دلار برای بازسازی آن پرداخت نمایند.

هدف گیری ایران

همان‌گونه که شرکت اطلاعاتی مستقر در آمریکا، استنفورد در سال ۲۰۰۲ اشاره کرد (۴۹)، بدست گرفتن کنترل شمال شرقی سوریه، مسیر زمینی بین سوریه و ایران و هم‌چنین مسیر بین ایران و لبنان را بشدت پیچیده می‌کند. در ژانویه، تیلرسون این هدف را روشن ساخت. تیلرسون که در دانشگاه استنفورد صحبت می‌کرد، اشاره نمود که « تضعیف» نفوذ ایران در سوریه یک هدف کلیدی برای آمریکا و دلیل اصلی اشغال شمال شرقی آن است.

با قطع مسیر بین تهران و دمشق، آمریکا میتواند «محور مقاومت» منطقه را بشدت ضعیف و بی ثبات ‌کند و آمریکا – هم‌راه با متحدان منطقه ایی خود – قادرخواهد شد که نفوذ و کنترل منطقه ای خود را بشدت افزایش دهد. با توجه به اتحاد بین سوریه و ایران، هم‌چنین توافق دوجانبه دفاعی آن‌ها، اشغال لازم است تا هر دو کشور را تضعیف کند و باید یک شخص کلیدی دولت ترامپ، جهت انزوا و راه انداختن جنگ علیه ایران طرح ریزی کند (۵۰).

با گزارش‌های داخلی هشدار دهنده از این‌که آمریکا خواهان موقعیت (۵۱) «تنها ابرقدرت جهان» است، آمریکا هیچ قصدی برای خروج از سوریه ندارد، زیرا ‌که بطور فزاینده ای ناامید از حفظ نفوذ خود در منطقه و حفظ نفوذ شرکت‌های بزرگی است که از امپراتوری آمریکا سود می‌برند.

قدردانی: ریک استرلینگ روزنامه نگار تحقیقی، که متخصص در جنگ سوریه است، مینت پرس را با برخی تصاویر و اطلاعات مرتبط که در این مقاله استفاده شده، کمک کرده است.

***

درباره نویسنده:

وینتی وب یکی از نویسندگان مینت پرس نیوز و هم‌کار حقایق بن سوانس در رسانه‌هاست. مقالات او در گلوبال ریسرچ، انستیوی ران پل و تلگراف قرن بیستم ظاهر شده اند. او هم‌چنین در رادیو تلویزیون در آر تی/راشیا تودی و اسپوتنیک ظاهر شده است. وی اکنون با خانواده اش در جنوب شیلی زندگی می‌کند.

منبع اصلی این مقاله در مینت پرس نیوز

https://www.mintpressnews.com/how-the-us-occupied-the-30-of-syria-containing-most-of-its-oil-water-and-gas/240601/

منابع استفاده شده در این مقاله:

(۱)-

https://www.aljazeera.com/news/2018/04/haley-troops-stay-syria-goals-achieved-180415163532771.html

(۲)-

https://www.globalresearch.ca/the-largely-unrecognized-us-occupation-of-syria-nearly-one-third-of-its-territory/5631775

(۳)-

https://aa.com.tr/en/americas/us-owes-turkey-explanation-on-border-force-tillerson/1034191

(۴)-

https://www.aljazeera.com/news/2018/01/tillerson-denies-plans-form-syria-border-force-180118070914231.html

(۵)-