کابل پیش از رفتن به جنگ اسلام آباد نیاز به خانه تکانی سیاسی دارد
نویسنده : مهرالدین مشید
پاکسنان از چهاردهه بدین سو دست درازی در افغانستان داشته و مزدوران و جاسوسان و دست پرورده گان زیادی از قماش جهادی های ضعیف النفس و بی وجدان، کمونستان ملحد پیشین، مائویست ها، افغان ملتی ها، لیبرال ها، تکنوکرات ها و بالاخره از هر گروه، قوم، ملیت و نژاد در این کشور دارد. آنانی که دیروز عاشقان ریش بودند و آنانی که دیروز دشمنان گردن بستۀ ریش بودند، امروز یکی در ژست های ریش زدایی و دیگری در ژست های ریش نمایی به مانور های سیاسی گونه گون پرداخته و به گونۀ ” نمک خواران نمکدان شکن” به نفع بیگانگان و برضد مردم خود عمل می کنند. ایشان باید بدانند که مردم افغانسنان آنان را خوب شناخته و یقین دارند که جاسوسان گوش به فرمان استخبارات پاکستان اند. امروز این جاسوسان در تار و پود قدرت در کابل جای گرفته اند و با ژست های جهادی، لیبرالی،تکنوکراتی و مائوایستی و میانه روی خودنمایی دارند تا زمانی که از حکومت به تصفیۀ آنان نپردازد، شهروندان افغانستان هرگز روی خوبی را نخواهند دید؛ زیرا در عقب خونین ترین حوادث تروریستی در کشور دست های این ها قرار دارد، به مثابه کارگزاران اسلام آباد برضد مردم افغانستان عمل می کنند و در کنار لابی های اسلام آباد نقش فعالی برای برآورده شدن اهداف ستراتیژیک اسلام آباد دارند. هرروز در کشور حادثه آفرینی کرده و برای برآورده شدن خواست های نظامیان پاکستان دست به اعمال هراس افگنی در کشور می زنند. این ها اند که موتر بمب های آی اس آی را برای رسیدن تا پشت دیوار های ارگ یاری می کنند و در چند قدمی آن کابلیان را آماج قرار داده و به خاک و خون می کشانند. در این باب سخن ها زیاد رفته است و اما با تاسف که هیچ کس تا کنون حاضر به افشای نام جاسوسان در کابل نشده است که این هم نشانۀ بزدلی، دو رویی، وابستگی و دل واپسی های آنانی است که از افشای نام آنان تا حالا خودداری کرده اند تا زمانی که کابل جاسوسان را از راس تا قاعده قدرت بدور نیاندازد و مفسدان را که بیشتر شان جاسوس اند، مجازات نکند. هرگونه ادعای حکومت برای تامین صلح و پیشگیری از وحشت و دهشت تروریستان حرفی گزاف است و فراافگنی های دیده درایانه یی بیش در برابر مردم افغانستان نیست و چه رسد که با این حال کابل به نبرد سیاسی اسلام آباد برود؛ زیرا عاملان داخلی تروریزم به مثابۀ مار های آستین در زیر عبا های فیشنی و قبا های قشنگ در درون حکومت خوابیده اند که موجودیت عاملان تروریزم در درون حاکمیت خطرناک تر از عاملان تروریزم در بیرون از آن اند. آنچه که شگفت آور و هم مایهء نگرانی است، این که از این عاملان و همکاران نزدیک تروریزم در داخل دولت به نام های گونه گونی چون ستون پنجم، مزدوزان آی اس آی، جاسوسان خارجی و غیره زیاد نام برده می شود و اما هیچ کس از افراد مشخصی نام نمی برد؛ البته طوری برداشت می شود که شماری ها هستند که در این مورد چیز هایی می دانند و اما از کسی نام نمی برند. به گونهء مثال استاد سیاف گفت که موتر های اننحاری در چهار آسیاب، وردک و بند غازی آماده می شوند و به کابل آورده می شوند و اما تا حالا افشا نکرده که کی ها این موتر ها را مواد انفجاری پر میکنند و کی ها وارد شهر کابل می کنند. به همین گونه عطا نور نیز بدون آن که نام کسی را بگیرد، از بیرون شدن موتر های انتحاری از خانه هایی سخن گفت. هرچند این حرف ها نگرانی های زیادی را در میان شهروندان کشور برانگیخته است که چگونه و به چه دلایلی این مقام ها از افشای پشتیبانان تروریست ها خودداری می کنند که این حرف ها گمانه زنی های گونه گون را بوجود آورده است. هرگاه این آقایان به امنیت و ثبات کشور علاقه دارند، پس چرا جاسوسان را افشا نمی کنند و در غیر این صورت جز این که گفت، این حرف های دروغین است و این آقایان می خواهند با این حرف ها بحیث اهرم فشار و امتیازگیری از حکومت استفاده کنند. چند روز پیش ستون پنجم بر سر زبان رسانه ها بود و اگر سنگ به سنگ هم می خورد، می گفتند که در عقب آن ستون پنجم است و حتا آقای سعیدی ستون پنجم را متهم به ترور خود کرد؛ اما اعضای این ستون نه تنها تا کنون شناسایی نشد که حتا ستون پنجم حالا به حافظهء تاریخ سپرده شده و حتا در موج رسانه یی چنان رنگ باخته که هیچ خط و خالی از آن هویدا نبست. شاید شماری ها بگویند که این هم از معجره های ستون پنجم است که گویی پا های کاذب اش گلوی هر رسانه یی را فشرده و دستان نامر یی اش حلقوم آگاهان سیاسی را نیز سخت فشرده است که بر این داستان در همه جا نقطهء پایان نهاده اند. از آنچه گفته آمد، آشکار می شود که موضوع هایی چون جاسوسان، ستون پنجم و افراد وابسته به شبکه های استخبارات پاکسنان و سایر کشور ها در افغانستان به کلافهء سر در گم مبدل شده است . مانند اجازه ندادن جنرال برای نابودی طالبان، عدم افشای نام های جاسوسان بوسیلهء استاد سباف و افشا نشدن سی دی ظاهر قدیر که از پیوند داعش با ستون پنجم پرده بر میدارد که همه تا کنون به گونهء معما باقی مانده اند و تا هنوز آشکار نشده است و در پردۀ ابهام باقی مانده است، یا این که این حرف ها به هدف امتیازگیری از حکومت ابراز شده اند و مدعیانش گویا امتیازات مطلوب را یافتند و پروندهء آنان هم بسته شدند . یا این که موضوع موجودیت جاسوس در درون حکومت به اختاپوتی مبدل شده است که نه تنها به شبح نامریی در تار و پود حکومت رخنه کرده است که شناسایی آن دشوار شده و چون اشباحی بر روح و روان شهروندان کشور سنگینی دارد؛ شاید یکی از دلایل آن ریشه دوانیدن جاسوسان به گونهء عمیق و گسترده از راس تا قاعدهء قدرت باشد که به گونهء زنجیره یی و آهنین در یک ساختار مافیایی در حکومت شکل گرفته است. بدون تردید شکستاندن و نفوذ کردن در این ساختار پیچیده دشوار است. آیا از جمله دلایل عدم افشای این جاسوسان زیر پوشش های گونه گون چون ستون پنجم، جاسوس و سایر افراد وابسته به شبکه های خارجی بافت خبلی پیچیده، آهنین و مافیایی آن است یا این که بافت محکم آنان در قدرت و حمایت آنان از سوی دولت سبب شده که نفوذ کردن بر آنان و پیدا کردن ردپای شان دشوار شود. یا به عبارت دیگر شکستاندن آنان یخاطری دشوارتر از عبور از “هفت خوان رستم” شده است که در لایه های گونه گون حکومت جای گرفته اند واما هرچه باشد و ولو که دشوار تر از این هم باشد؛ هرگاه حکومت قصد نبرد جدی و رفتن به مصاف اسلام آباد را دارد. در نخست باید با این افراد به حساب و کتاب جدی و خانه تکانی لارم بپردازد. هرگاه حکومت بدون چنین رویکردی به مصاف اسلام آباد برود، دروغ و فریبی تازه است؛ زیرا بدون راندن این افراد هرگونه رویارویی سیاسی کابل با اسلام آباد بی نتیجه و بیشتر معنای رها کردن تیر در تاریکی را دارد. حضور جاسوسان پاکستان در افغانستان هم حرف تازه یی نیست؛ زیرا بار ها به آن مقام های حتا دولتی و غیر دولتی به آن اشاره کرده اند. حال هر طوری که است کابل ناگزیر است، به مصاف اسلام آباد برود؛ زیرا جنگ با طالبان و تعیین ستراتیژی جنگ و صلح با آنان از اسلام آباد می گذرد. کابل ناگزیر است تا پیش از رفتن به چنین مصافی در درون حکومت خانه تکانی سیاسی را آغاز کند. برای شناسایی آنان از اطلاعات و آگاهی های آنانی چون استاد سیاف، عطا نور، احمدضیا مسعود، ظاهر قدیر و دیگران استفاده کند که در این رابطه شواهد و اسناد دارند؛ زیرا تهاجم بر دشمن زمانی ممکن است که جبههء خودی را از آسیب پذیری مار های درون آستین درامان نگهداشت تا از شکست در درون جبهه رهایی یافت و شکست در درون جبهه تا کنون عامل پیروزی پاکستان در برابر افغانستان بوده است و دولت تلاش جدی به خرج بدهد و پیش از رفتن به جنگ دشمن جبههء خودی را از شر ستونک ها و جاسوس های رنگارنگ که هر روز پررنگتر می شوند، به گونهء جدی تصفیه و پاک کند.یاهو
