آرامگاه مونیخ !

تاریخ انتشار :28.07.2025 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com سیرک تابستانی «همکاری ملی برای نجات ایران» در…

انار مفتی

خانم “انار مفتی” (به کُردی: هەنار موفتی) شاعر کُرد زبان،…

مانور های سیاسی طالبان در غیاب یک اوپوزوسیون قدرتمند

نویسنده: مهرالدین مشید دورنمای ثبات و بحران در افغانستان؛ سکوت سنگین…

از منظر مکتب دینی فلسفی من بیش از نه می‌دانم…

امید و توحش، جان‌مایه‌ی ماندن از آشوب‌ها و کجایی جای‌گاه نویسنده‌گان…

جمعآوری کتابها و دستگیری جمعی زنان و دختران توسط عمال…

نوشته بصیر دهزاد در هفته گذشته رژیم اختناق ، ظالم  زن …

نمونه ی چند از سروده های خانم مفتوحه ایماق به…

 زیارتگاه مفتوحه ایماق در حضیره اندخوییان شهدای صالحین کابل - افغانستان آق …

 مکتب دینی فلسفی «من بیش از این نه  می‌دانم»، از…

فرستنده: محمدعثمان نجیب مکتب دینی–فلسفی «من بیش از این نمی‌دانم» با…

اگرعمل نداریم!

امین الله مفکر امینی     2025-21-07! تا کی سخــن رانیــــــم زوحدتی همه ابنـــــــای…

دمیدن صور در نفخ خاطره ها

نویسنده: مهرالدین مشید از سنگ بابه کلان تا سنگ های سوخته…

رفقا نباید در دوئل های عشقی شرکت کنند!

Ferdinand Lassalle (1825-1864) آرام بختیاری فردیناند لاسال،- مرگ بدلیل یک دوئل عشقی. جوانمرگی…

اعلامیه بنیاد فرهنگی اوستا در باره سرکوب و اخراج جبری…

در ماه های اخیر برخوردهای خشن در برابر پناهجویان افغان…

غمنامه ی غمگنانه ی خونین من

غرب، حامی و مسئول این‌همه جنایات و خونریزی است! سلیمان کبیر…

فراخوان دهمین دوسالانه‌‌ی «داستان کوتاه نارنج» اوایل مردادماه منتشر می‌شود

 کوتاه نارنج» اوایل مردادماه  ۱۴۰۴ با رونمایی از کتاب باغ نارنج، پوستر و…

زبان هویت 

رسول پویان  گـویند که دنـبه از درون می گندد  کُخ میزند وبه…

 باز هم وحدت 

از رفیقان  دور بودن  نا رو ا ست زیر پا کردن …

اداره طالبان و جایگاه افغانستان در ژئوپولیتیک کشورهای منطقه و…

نویسنده: مهرالدین مشید از دولت منزوی تا مهره‌ ناپایدار در بازی…

دیدگاهی بر وخامت اوضاع بین المللی و موانع موجود در…

نوشته از یصیر دهزاد  اوضاع پر از وخامت بین المللی به…

مشخصات یک جامعه‌ی عادلانه

مفهوم عدالت اجتماعی همواره یکی از بنیادی‌ترین و در عین‌حال…

این بار توطیه برضد مردم افغانستان سنگین تر و پیچیده…

نویسنده: مهرالدین مشید سرزمینی امروز به نام  افغانستان هرچند از سده…

اسدالله بلهار جلالزي

له خوږ ژبي شاعر، تکړه کیسه لیکونکي او ژورنالیست ښاغلي…

«
»

ما را به‌سوی جنگ می‌کشانند

نخستین قربانی هر جنگی، اطلاعات، واقعیت‌ها و فاکت‌ها هستند

نوشته:  سرژ شاربونو
 منبع: لو گران سوار – ۲۸ اوت ۲۰۱۴  

امروزه دولت جنگ‌طلب و نظامی‌گرای هارپر(*) دربارهٔ امپریالیسم روس سخن می‌گوید!

چند پایگاه نظامی ‌روس در خارج از مرزهای روسیه وجود دارد؟ در قیاس با نیروی دریایی واقعاً موجود آمریکا که در سرتاسر کرهٔ زمین پخش است؛ بسیار کم.

کالمرز جانسون، استاد دانشگاه فلوریدا و مشاور سابق سازمان سیا بین سال‌های ۷۳ـ۱۹۶۷، شمار پایگاه‌های نظامی‌ آمریکا در سال ۲۰۰۶ در ۴۶ کشور دنیا را، ۸۶۵ عدد برآورد کرده بود که در این پایگاه‌ها ۱۹٠هزار نظامی‌ و ۱۰۰هزار غیر نظامی‌ خدمت می‌کردند.

اگر کسی بخواهد دربارهٔ خطر امپریالیسم سخن بگوید باید سعی کند در محدودهٔ واقعیت‌ها باقی ماند.

چه کسی بود که به عراق و افغانستان هجوم برد؟ چه کسی به مدت هشت ماه لیبی را بمباران کرد تا بتواند رئیس‌جمهور، بخش عمده‌ای از خانوادهٔ او و اغلب هوادارانش را به قتل برساند؟  چه کسی لوران گباگبو را در ساحل عاج سرنگون کرد؟ چه کسی این دیوانه‌های «الله اکبر» را استخدام کرد و آموزش داد، از لحاظ مالی و تسلیحات آن‌ها را تأمین کرد برای آن که بتوانند رئیس جمهوری سوریه را به قتل برسانند؟

دولت هارپر با مالیات‌هایی که می‌پردازیم، شش جنگنده فانتوم ۱۸ را که هر ساعت پرواز آن ۲۵۰هزار دلار هزینه دارد، نظامیان آماده به نبرد را در دو ناو جنگی، و ناوهای ضد زیردریایی رژینا (ان. سه. اس. ام.) را در ماه آوریل گذشته و هم‌چنین ناوهای ضد زیردریایی تورونتو (ان. سه. اس. ام.) را با ۲۵۰ ناوی آماده به نبرد در ماه ژوئیهٔ گذشته روانهٔ مرزهای اوکرائین کرد. باید به این فهرست چرخبال‌های جنگی و دو ناو باربری رهسپار منطقهٔ جنگی نیز افزوده شود. هزینهٔ حضور نظامی‌ کانادا در مرزهای اوکرائین از ۳۷۰هزار دلار در ساعت فراتر می‌رود. و آن وقت دربارهٔ امپریالیسم روس سخن گفته می‌شود!

آیا روسیه به کشورهای خودمختار تاخته است یا این که در حال آماده کردن خود برای دفاع در برابر حمله احتمالی کشورهای به اصطلاح صلح‌دوست عضو ناتو است؟

از ماه‌ها پیش، ناتو مستقیماً روسیه را تهدید می‌کند. همین دیروز بود که راسموسن، دبیر اول سازمان ناتو اظهار داشت که می‌خواهد لشگریانش را به مرزهای روسیه رهسپار کند.

دولت های جنگ‌طلب ناتو، مانند دولت نظامی‌گرای هارپر، به وضوح ما را به‌سوی جنگی بزرگ می‌کشانند. باران تحریم‌های اقتصادی، بدگویی‌ها و تحقیرهای رسانه‌ای، تحریک‌های نظامی‌ و اتهامات بدون مدرک از ماه‌ها پیش، بر ضد روسیه می‌بارد (هیچ‌گونه مدرک رسمی‌ در مورد گفت‌وگوها و داده‌های پرواز یا به عبارتی محتوای جعبه‌های سیاه پرواز ام. اچ ۱۷ در اختیار رسانه‌ها قرار نگرفته است).

همه می‌دانند که نخستین قربانی هر جنگی، اطلاعات، واقعیت‌ها و فاکت‌ها هستند. این مطلب مهم را نباید فراموش کرد.

آشکار است که ما تحت تبلیغات جنگی شدیدی قرار گرفته‌ایم. رسانه‌های ما، به‌جای این که به ما اطلاعاتی واقعی بدهند، تلاش می‌کنند تبلیغاتی را به ما انتقال دهند که ما تحت تأثیر آنها، روسیه را محکوم کنیم و حتی از رئیس‌جمهورش متنفر شویم. و بدین ترتیب، آهسته آهسته رضایت ما را برای جنگ به‌دست آورند.

هم‌چنین ما را به مرز تنفر از اوکرائینی‌هایی که در پی یک همه‌پرسی می‌خواهند به روسیه ملحق شوند، می‌رسانند. و در برابر نگاه‌های خیرخواهانهٔ ما، همان اوکرائینی‌ها را بمباران می‌کنند.

برای درک بهتر مسأله و مشخص کردن این نبرد، باید به کنفرانس مطبوعاتی ۲۴ اوت دو نمایندهٔ اوکرائینی‌های به اصطلاح «طرفدار روسیه» گوش داد.

مضامین مطرح شده از سوی این دو نفر، روشن و دقیق هستند. آنها تصویری هوشمندانه و قابل فهم از وضعیت موجود ارائه می‌دهند. آنها برایمان دلایل مبارزه‌شان را اعم از میهن‌دوستی گرفته تا ملاحظات اقتصادی، بیان می‌کنند. مطالب مطرح شده در این کنفرانس مطبوعاتی مسخره بودن اطلاعاتی را که تا به‌حال به خورد ما داده شده بود، آشکار می‌کند.

به‌همین دلیل، برای درک بهتر روسیه و تصمیمات رئیس جمهوری آن، باید فرصت گوش دادن به کنفرانس مطبوعاتی ولادیمیر پوتین را به خود داد که در ۴ مارس برگزار شد و هم‌چنین سخنرانی مهم ایراد شده او را در ۱۸ مارس ۲۰۱۴، مد نظر قرار داد.

برای این که بتوانیم از وضعیت موجود درک درست‌تری داشته باشیم، باید به دو طرف درگیری گوش فرا دهیم و نگاهی به پشت سکه نیز بیاندازیم. رسانه‌ها قضاوت ما را دستکاری می‌کنند. به ما، به‌جای اطلاعات واقعی و قابل کنترل، احساسات و هیجان تحویل می‌دهند. به ما، به‌جای فاکت‌ها و واقعیت‌های زندگی مردم، کلمات هارپر، راسموسن، اوباما، مرکل و اولاند را تحویل می‌دهند. ما هرگز اوکرائینی‌های عادی، عراقی‌های عادی، افغانی‌های عادی، سوریه‌ای‌های عادی یا لیبیایی‌های عادی را نمی‌بینیم. درست مثل این که این افراد وجود خارجی ندارند. با وجود این، همین افراد هستند که بمباران می‌شوند. و آن هم با مالیات‌هایی که ما می‌پردازیم!

در دموکراسی‌هایمان، ما دارای هیچ‌گونه قدرتی نیستیم.

آنچه برایمان مانده است، پافشاری در آگاه بودن، آگاه کردن و اعتماد به قضاوت‌هایمان دربارهٔ موقعیت‌ها و ارزش‌های انسان‌هاست.

(*) استفان هارپر، نخست وزیر کانادا از سال ۲۰۰۶