آرامگاه مونیخ !

تاریخ انتشار :28.07.2025 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com سیرک تابستانی «همکاری ملی برای نجات ایران» در…

انار مفتی

خانم “انار مفتی” (به کُردی: هەنار موفتی) شاعر کُرد زبان،…

مانور های سیاسی طالبان در غیاب یک اوپوزوسیون قدرتمند

نویسنده: مهرالدین مشید دورنمای ثبات و بحران در افغانستان؛ سکوت سنگین…

از منظر مکتب دینی فلسفی من بیش از نه می‌دانم…

امید و توحش، جان‌مایه‌ی ماندن از آشوب‌ها و کجایی جای‌گاه نویسنده‌گان…

جمعآوری کتابها و دستگیری جمعی زنان و دختران توسط عمال…

نوشته بصیر دهزاد در هفته گذشته رژیم اختناق ، ظالم  زن …

نمونه ی چند از سروده های خانم مفتوحه ایماق به…

 زیارتگاه مفتوحه ایماق در حضیره اندخوییان شهدای صالحین کابل - افغانستان آق …

 مکتب دینی فلسفی «من بیش از این نه  می‌دانم»، از…

فرستنده: محمدعثمان نجیب مکتب دینی–فلسفی «من بیش از این نمی‌دانم» با…

اگرعمل نداریم!

امین الله مفکر امینی     2025-21-07! تا کی سخــن رانیــــــم زوحدتی همه ابنـــــــای…

دمیدن صور در نفخ خاطره ها

نویسنده: مهرالدین مشید از سنگ بابه کلان تا سنگ های سوخته…

رفقا نباید در دوئل های عشقی شرکت کنند!

Ferdinand Lassalle (1825-1864) آرام بختیاری فردیناند لاسال،- مرگ بدلیل یک دوئل عشقی. جوانمرگی…

اعلامیه بنیاد فرهنگی اوستا در باره سرکوب و اخراج جبری…

در ماه های اخیر برخوردهای خشن در برابر پناهجویان افغان…

غمنامه ی غمگنانه ی خونین من

غرب، حامی و مسئول این‌همه جنایات و خونریزی است! سلیمان کبیر…

فراخوان دهمین دوسالانه‌‌ی «داستان کوتاه نارنج» اوایل مردادماه منتشر می‌شود

 کوتاه نارنج» اوایل مردادماه  ۱۴۰۴ با رونمایی از کتاب باغ نارنج، پوستر و…

زبان هویت 

رسول پویان  گـویند که دنـبه از درون می گندد  کُخ میزند وبه…

 باز هم وحدت 

از رفیقان  دور بودن  نا رو ا ست زیر پا کردن …

اداره طالبان و جایگاه افغانستان در ژئوپولیتیک کشورهای منطقه و…

نویسنده: مهرالدین مشید از دولت منزوی تا مهره‌ ناپایدار در بازی…

دیدگاهی بر وخامت اوضاع بین المللی و موانع موجود در…

نوشته از یصیر دهزاد  اوضاع پر از وخامت بین المللی به…

مشخصات یک جامعه‌ی عادلانه

مفهوم عدالت اجتماعی همواره یکی از بنیادی‌ترین و در عین‌حال…

این بار توطیه برضد مردم افغانستان سنگین تر و پیچیده…

نویسنده: مهرالدین مشید سرزمینی امروز به نام  افغانستان هرچند از سده…

اسدالله بلهار جلالزي

له خوږ ژبي شاعر، تکړه کیسه لیکونکي او ژورنالیست ښاغلي…

«
»

چند رباعی  انتخابی از مرحوم محمد ابراهیم کوهی لشکری

ع. بصیر دهزاد

kabulwatan

یا رب تو مرا بی سرو سامان نکنی                              محروم ازین دولت و ایمان نکنی

قلب منی بیچاره ز فضل و کرمت                              تاریک و سیه ز نور و عرفان نکنی

 

 

یارب تو مرا به غم گرفتار مکن                       محتاج و غریب و خسته و زار مکن

از لطف به زنده گی من نور ببخش                       روزم ز کرم چو تیره و تار مکن

 

 

 

امسال بهار ما به ماتم بگذشت                  با گریه و با نوحه و با غم بگذشت

از سوی هوا راکت و هاوان آید                 روز نو ما به محنت و غم بگذشت

 

 

یارب تو مرا به درد هجران مگذار               در داغ چنین آتش   سوزان مگذار 

دل را ز فراق زار و بیچاره مکن             اینگونه خراب و زار و حیران مگذار

 

 

یارب تو بده سوزی کز آن آب شوم                 از خود بروم بیخود و بیتاب شوم

آن شعله که دودش برسد بر ملکوت              زین بستر خاک رفته نا یاب شوم

 

 

آنانــــکه اتوم را بهم بشکــستند                   در تجربه اش کمر به همت بستند

دیدند که اجزای اتوم از عشقت                دیوانه صفت ز شوق تو میرقصند

 

 

ای خاک وطن تو بهتر از جان منی                تو مدفن و تربت نــــــیاکان منی

بیشک که محبت تو از ایمان است            تو عشق من و تو نور و ایمان منی

 

ای میهن زیبای من افغانــــستان               ای نور دو چشم ای قرار دل و جان

خواهم ز خــداوند که فارغ باشی                 از جــــمله حوادث و ز آفات زمان

 

 

عشق تو زه هر چه بهر من افزون است            درد تو بجان من خوش و موزون است

ابروی تو محراب پرستـــــش خوانـــــم          قد را الفم به پیـش او چون نون است

 

 

چشم تو می و پیاله را میماند                 سرخی برخ تو لاله را میماند

روی تو میان موج مو ها تمام                      خطیکه کشیده هاله را میماند

 

 

این نیست جــهانم ز جهانی دگــرم                  من بلبل مست گلســتا ن دگــرم

چند یست مرا در این قفس جا دادند                  مرغ دیـگر و ز آشــــیان دگرم

 

 

هر قطره اشکی که زه مژگان افتد                 شوری به نهاد منی حیران افتد

این اشک گر از چشمی یتیمی ریزد                 آتش بدل منی پریشــــــان افتد

 

 

امروز جهان بیک خطر گشته قرین            بگرفته به نابودی ما مرگ کمین

از مادر حرص اگر چـــــنین بم زاید                نه سقف ملک ماند و نه فرش زمین

 

 

 

دستـــــت مگشا در پــــی آزار کسی            مخراش بـــــناخن دل افگار کـــسی

روزی برسد که تو خود درمانده شوی            اقبال همیشه  کی بود یـــار کــــسی

 

 

آن دلبر بی وفا چــو حیرانم دید                  از حــد چو شکستـه و پریشانم دید

با خنده و ناز بگفت چونی امروز                خندید بـــحال من چو گریـــانم دید

 

 

 

من دل بتو دادم که تو دلدار شوی                  از آنکه دلم بری ، دل آزار شوی

من از تو امید لطف و احسان دارم                   نه اینکه تو دلبر جفا کار شوی

 

 

در چشم کسی که نور و بینش باشد                           در سعی و تلاش علم و دانش باشد

در دست کسی که رشته علم افتاد                              آگاه به رمز آفرینش باشد

 

گردید وطن بدل به غمخانه ز جنگ                        بی دانه و آب و  مسکن و خانه ز جنگ

این خلق خدا دور ز آغوش وطن                           آواره به ملک های بیگانه ز جنگ

 

 

آنانکه به ظلم و کینه عادت دارند                  نه رحم و نه لطف و نه مروت دارند

گر خون  تمام  خلق عالم نوشند                  نه بس گویند و نه قناعت دارند

 

 

ای سنگدلان جفا و بیداد بس است                     بی رحمی تان به خلق عالم بس است

تا چند حیات و جان این بیگنهان                        از جور و جفا دهید بر باد ، بس است

 

***