سخنرانی رائول کاسترو در اجلاس فوق‌العاده آلبا
منبع: مارکسیسم ـ لنینیسم امروز، ۱۸ مارس ۲۰۱۵
امروز ونزوئلا تنها نیست، منطقه ما نیز که ۲۰ سال پیش تنها بود دیگر تنها نیست. ما نقض حق حاکمیت‌مان را تحمل نخواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد صلح در این منطقه، بدون مجازات مسببان آن از بین برود.
ژنرال رائول کاسترو دبیر اول کمیته مرکزی حزب کمونیست کوبا و رئیس شوراهای امور خارجه و وزیران، در نهمین اجلاس فوق‌العاده آلبا ـ تی سی پی (ALBA-TCP) سخنرانی کرد. این اجلاس به‌منظور همبستگی با ملت برادر ونزوئلا در کاراکاس، جمهوری بولیواری ونزوئلا در ۱۷ مارس ۲۰۱۵ برپا شد.
سران محترم کشورها و دولت‌های اتحاد بولیواری برای خلق‌های امریکای ما؛
سران محترم هیأت‌های نمایندگی و مهمانان محترم؛
رفقا:
امروز اتحادیه بولیواری خلق‌های آمریکای ما(ALBA) ما را گرد هم آورده تا مجدداً بر حمایت قاطع خود از خلق و دولت بولیواری در مواجهه با آخرین اقدامات مداخله‌جویانه و تهدیدآمیز دولت آمریکا علیه ونزوئلا تأکید کنیم.
حقایق نشان می‌دهند که تاریخ را نمی‌توان نادیده گرفت. روابط میان ایالات متحده آمریکا و آمریکای لاتین و کارائیب با «دکترین مونرو» با هدف اعمال سلطه و برتری‌طلبی بر ملت‌های ما مشخص می‌شود.
بولیوار در مورد رویکرد ایالات متحده چنین پیش بینی کرده بود «به‌نظر می‌رسد مشیت الهی چنین مقدر کرد که تحت نام آزادی آمریکا را به مصیبت مبتلا کند» و مارتی قبل از خاتمه نامه‌ای که در آن مسأله زیر را تشریح می‌کرد وارد مبارزه شد:
«نظر به اینکه کوبا استقلال خود را به‌دست می‌آورد وظیفه پیشِ روی ما عبارت است از جلوگیری از گسترش ایالات متحده در سراسر آنتیل و جلوگیری از استیلای آن توسط قدرت هم‌افزای سرزمین‌های‌مان در آمریکا.»
پس از آن دوران مداخله‌های نظامی، کودتا‌ها، مانورها برای سرنگونی دولت‌های ملی یا پیشرو، حمایت از دیکتاتوری‌های خونین نظامی، عملیات مخفیانه، حمایت از تروریسم و خرابکاری و غارت و چپاول منابع ما فرا رسید تا وابستگی و توسعه‌نیافتگی ما همچنان تداوم یابد.
بی‌باکی غرورانگیز برای تحقق بخشیدن به انقلاب سوسیالیستی فقط در ۹۰ مایلی ایالات متحده به‌معنای فداکاری‌های بزرگ، مرارت‌ها، جان باختن‌ها و محرومیت‌های مادی مردم کوبا بوده است که از زمان پیروزی انقلاب در ۵۶ سال قبل، در معرض همه نوع خصومت از جمله حمایت از باندهای مسلح و سازماندهی آن‌ها در کوه‌ها بوده است، از پایان همان سال ۱۹۵۹ـ یعنی از همان سال پیروزی انقلاب ـ هجوم به خلیج خوک‌ها در سال ۱۹۶۱ و آغاز محاصره درسال ۱۹۶۲، همگی با هدف اعلام شده شکست انقلاب و تغییر نظام سیاسی، اقتصادی و اجتماعی‌ای بود که ما آزادانه انتخاب کرده بودیم و سپس در رفراندوم قانون اساسی تائید شده بود.
نتیجه عبارت بود از شکست قطعی آن‌ها، آسیب زدن به ملت ما و انزوای کامل ایالات متحده در اهداف‌اش، همان‌طور که اخیراً باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا با اعلام سیاستی جدید و تصمیم بر گشودن فصل دیگری در روابط با کوبا به این مسأله اذعان کرد. با وجود این، سخنگویان دولت اوباما بر تصریح این مطلب اصرار دارند که اهداف همچنان باقی‌اند و فقط روش‌ها تغییر می‌کنند.
پیروزی انقلاب بولیواری مرحله‌ای فوق‌العاده برجسته در تاریخ ونزوئلا و کل این منطقه بود که از خواب طولانی نئولیبرالی بیدار می‌شد. عصر تغییر در این قاره آغاز شده بود و سایر ملت‌ها نیز تصمیم گرفتند در مسیری گام بردارند که به‌سوی استقلال و یکپارچگی کامل پیش می‌رفت تا پرچم‌های قهرمانان ملی‌مان را دوباره برافرازند.
جامعۀ دولت‌های آمریکای لاتین و منطقه کارائیب (CELAC)، اتحادیه بین ملت‌های آمریکای لاتین (Unasur) و اتحادیه بولیواری خلق‌های آمریکای ما (ALBA) به‌وجود آمدند که در عین تنوع‌شان با یکدیگر متحد شده و گروه‌بندی‌ها و ابتکارات اصیل فرهنگ امریکای لاتینی و کارائیبی سابق بر شالودۀ اصول همبستگی، همکاری و عدالت اجتماعی و دفاع از تمامیت ارضی بنیان گذاشته شدند.
پترو کاریبه (Petro Caribe)[ اتحادیه نفتی دولت‌های منطقه کارائیب با ونزوئلا] محصول مساعدت فوق‌العاده برجسته، سخاوتمندانه و انسانی رئیس‌جمهور هوگو چاوز بود. اکنون آن‌ها قصد دارند پترو کاریبه را از بین ببرند تا دولت‌های عضو آن را تهدید کنند، آن‌ها را به شرکت‌های نفتی چند ملیتی تسلیم کنند و از ونزوئلا جدا سازند. آن‌ها متوجه نیستند که ملت‌های ما، به طرز برگشت‌ناپذیری مصمم‌اند به پیشرفت بی‌وقفه‌شان ادامه دهند و برای دنیایی چند قطبی و عادلانه مبارزه کنند. دنیایی که در آن کسانی که در طول تاریخ کنار گذاشته شده بودند دارای صدا، امید و عزت شوند.
امپریالیسم آمریکا تلاش کرده است ـ بدون هیچ موفقیتی ـ که عملاً از تمام فرمول‌های ممکن استفاده کند تا انقلاب چاویستی بولیواری را تضعیف کرده و آن را سرنگون کند، کنترل خود بر بزرگترین منابع نفتی سیاره زمین را مجدداً به‌دست آورد، و به فرایند استقلال و آزادی که در آمریکای ما جریان دارد پایان بخشد.
دستورالعمل خودسرانه، مهاجمانه و ناعادلانه رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا در مورد دولت جمهوری بولیواری ونزوئلا، که آن را تهدیدی برای امنیت ملی خود اعلام می‌کند، نشان می‌دهد که ایالات متحده قادر است صلح و روابط نیمکره‌ای و منطقه‌ای را قربانی اهداف سلطه‌جویانه و سیاست‌های داخلی خود کند.
این ایده قابل دفاعی نیست که کشوری مانند ونزوئلا ـ که همبستگی فراوانی با تعداد کثیری از کشورهای این قاره از خود نشان داده و هرگز به هیچ کشوری آسیبی نرسانده و کمک‌های بشردوستانه و قابل توجهی به حفظ امنیت انرژی و ثبات اقتصادی آن‌ها کرده است ـ بتواند تهدیدی برای امنیت بزرگترین ابرقدرت تاریخ باشد.
ما از موضع افتخارآمیز، شجاعانه و سازنده‌ای که پرزیدنت نیکولاس مادورو اتخاذ کرده است حمایت می‌کنیم (کف زدن حضار)، کسی که به‌رغم جدی بودن این تهدیدات، دست خود را به‌سوی رئیس‌جمهور ایالات متحده دراز کرده است تا گفتگویی را بر اساس قوانین بین‌المللی و احترام متقابل آغاز کند، گفتگویی که می‌تواند منجر به فسخ بی‌قید و شرط فرمان پرزیدنت اوباما و عادی سازی روابط شود (کف زدن حضار ). ALBA و CELAC باید از این پیشنهاد حمایت کنند.
امروز ونزوئلا تنها نیست، منطقه ما نیز که ۲۰ سال پیش تنها بود دیگر تنها نیست. ما نقض حق حاکمیت‌مان را تحمل نخواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد صلح در این منطقه، بدون مجازات مسببان آن از بین برود.
همان‌طور که به‌کرات گفته‌ایم، تهدید صلح و ثبات ونزوئلا تهدید صلح و ثبات منطقه است. صلحی که ونزوئلا امروزه خواهان آن است، صلحی که همه ما به آن نیاز داریم همان‌طور که مادورو بیان داشت «صلحی است توأم باعدالت، برابری؛ صلحی متکی به خودمان، نه صلح تسلیم‌طلبانه؛ صلحی است توأم با حفظ شأن و منزلت و توسعه؛ صلحی است که ما در منشور آمریکای لاتین و منطقه کارائیب به‌عنوان منطقه صلح‌آمیز به آن متعهد شده‌ایم و در اجلاس دوم CELAC در هاوانا تصویب شده است.»
تحت چنین شرایطی، موضع کشور ما تغییر نمی‌کند. ما بر همبستگی راسخ انقلاب کوبا با انقلاب بولیواری، با ریاست جمهوری قانونی نیکلاس مادورو و با اتحادیه مدنی ـ نظامی که وی آن را رهبری می‌کند مجدداً تأکید می‌کنیم (کف زدن حضار). من وفاداری تمام عیارمان را به یاد فرمانده هوگو چاوز، بهترین دوست انقلاب کوبا اعلام می‌کنم (کف زدن حضار).
همان‌گونه که اعلام شده است، ما بار دیگر تأکید می‌کنیم «همکاران کوبایی حاضر در این کشور برادر، تحت هر شرایطی به انجام وظایف خود در راستای منافع مردم شریف و سخاوتمند ونزوئلا که برادران ما هستند ادامه خواهند داد.»
ایالات متحده آمریکا یک بار برای همیشه باید بداند که محال است کوبا را اغوا کند، بخرد، یا ونزوئلا را مرعوب کند. اتحاد ما از بین رفتنی نیست (کف زدن حضار). همچنین در دفاع از حق حاکمیت و استقلال خود نه ذره‌ای عقب‌نشینی خواهیم کرد، و نه هیچ‌گونه دخالت و تحمیل شرایط در امور داخلی‌مان را تحمل خواهیم کرد.
ما نه دفاع خود از هدف‌های عدالت‌خواهانه در آمریکای خود و جهان را متوقف خواهیم کرد، و نه هرگز برادران‌مان را در مبارزه تنها خواهیم گذاشت. ما به روابط نزدیکی با ونزوئلا و آلبا دست یافته‌ایم و تأکید می‌کنیم که اصول قابل مذاکره نیستند (کف زدن حضار).
به‌منظور دفاع از این اعتقادات، در هفتمین اجلاس کشورهای آمریکایی شرکت خواهیم کرد. مواضع خود را با قاطعیت، شفافیت و احترام ارائه خواهیم کرد. هرگونه تلاش برای منزوی کردن یا تهدید ونزوئلا را با عزمی راسخ، رد خواهیم کرد، و پایان بخشیدن نهایی به محاصره کوبا را خواستار خواهیم شد.
جامعه مدنی کوبا صدای کسانی خواهد بود که صدای‌شان در جایی منعکس نمی‌شود، و ما مزدورانی را که خود را جامعه مدنی کوبا می‌نامند افشا خواهیم کرد.
ما باید به تمام ملت‌ها و دولت‌های آمریکای خود فراخوان دهیم که در دفاع از ونزوئلا بسیج شوند و به‌هوش باشند. همبستگی شالوده اتحاد و یکپارچگی منطقه‌ای است. با تشکر فراوان (کف زدن حضار).
