رسول پویان

باز می خواهـم که مجنونت شوم

شـور لیـلی مسـت افـیـونت شـوم

تیـغ ابـرو، تیر مـژگان بـر فگـن

بـار دیگـر صید پـرخـونت شـوم

غایت عشـق است آغوش وصال

از درون مشـتاق بیـرونـت شـوم

گر به هـر رنگی درآیی در منی

کوه و دریا شهر و هامونت شوم

غـارت دل کـرده ای گـرچه مدام

عشوه بیشتر کن که افسونت شوم

گـوهـری دارم نهـان در رود بـار

مـوج سیحون راز جیحونت شوم

گـر کنی بـر حـال زارم رحـمتی

تـا بـه روز حـشر ممنونت شـوم

عشق را باعقل ومنطق کارنیست

مست وشیدا چون بی چونت شوم

گاه گاه بـا بـوســه هـای آتـشــیـن

هـمتی کـن تـا که مـدیـونت شـوم

از کلـیــم دل حـکایـت مـی کـنــم

طـور معـنـا دیـده قـارونـت شـوم

چون مراد دل شود حاصل زغیب

گـرم در آغـوش مصئونـت شـوم

25/4/2014