ع. بصیر دهزاد

یا رب تو مرا بی سرو سامان نکنی                              محروم ازین دولت و ایمان نکنی

قلب منی بیچاره ز فضل و کرمت                              تاریک و سیه ز نور و عرفان نکنی

یارب تو مرا به غم گرفتار مکن                       محتاج و غریب و خسته و زار مکن

از لطف به زنده گی من نور ببخش                       روزم ز کرم چو تیره و تار مکن

امسال بهار ما به ماتم بگذشت                  با گریه و با نوحه و با غم بگذشت

از سوی هوا راکت و هاوان آید                 روز نو ما به محنت و غم بگذشت

یارب تو مرا به درد هجران مگذار               در داغ چنین آتش   سوزان مگذار 

دل را ز فراق زار و بیچاره مکن             اینگونه خراب و زار و حیران مگذار

یارب تو بده سوزی کز آن آب شوم                 از خود بروم بیخود و بیتاب شوم

آن شعله که دودش برسد بر ملکوت              زین بستر خاک رفته نا یاب شوم

آنانــــکه اتوم را بهم بشکــستند                   در تجربه اش کمر به همت بستند

دیدند که اجزای اتوم از عشقت                دیوانه صفت ز شوق تو میرقصند

ای خاک وطن تو بهتر از جان منی                تو مدفن و تربت نــــــیاکان منی

بیشک که محبت تو از ایمان است            تو عشق من و تو نور و ایمان منی

ای میهن زیبای من افغانــــستان               ای نور دو چشم ای قرار دل و جان

خواهم ز خــداوند که فارغ باشی                 از جــــمله حوادث و ز آفات زمان

عشق تو زه هر چه بهر من افزون است            درد تو بجان من خوش و موزون است

ابروی تو محراب پرستـــــش خوانـــــم          قد را الفم به پیـش او چون نون است

چشم تو می و پیاله را میماند                 سرخی برخ تو لاله را میماند

روی تو میان موج مو ها تمام                      خطیکه کشیده هاله را میماند

این نیست جــهانم ز جهانی دگــرم                  من بلبل مست گلســتا ن دگــرم

چند یست مرا در این قفس جا دادند                  مرغ دیـگر و ز آشــــیان دگرم

هر قطره اشکی که زه مژگان افتد                 شوری به نهاد منی حیران افتد

این اشک گر از چشمی یتیمی ریزد                 آتش بدل منی پریشــــــان افتد

امروز جهان بیک خطر گشته قرین            بگرفته به نابودی ما مرگ کمین

از مادر حرص اگر چـــــنین بم زاید                نه سقف ملک ماند و نه فرش زمین

دستـــــت مگشا در پــــی آزار کسی            مخراش بـــــناخن دل افگار کـــسی

روزی برسد که تو خود درمانده شوی            اقبال همیشه  کی بود یـــار کــــسی

آن دلبر بی وفا چــو حیرانم دید                  از حــد چو شکستـه و پریشانم دید

با خنده و ناز بگفت چونی امروز                خندید بـــحال من چو گریـــانم دید

من دل بتو دادم که تو دلدار شوی                  از آنکه دلم بری ، دل آزار شوی

من از تو امید لطف و احسان دارم                   نه اینکه تو دلبر جفا کار شوی

در چشم کسی که نور و بینش باشد                           در سعی و تلاش علم و دانش باشد

در دست کسی که رشته علم افتاد                              آگاه به رمز آفرینش باشد

گردید وطن بدل به غمخانه ز جنگ                        بی دانه و آب و  مسکن و خانه ز جنگ

این خلق خدا دور ز آغوش وطن                           آواره به ملک های بیگانه ز جنگ

آنانکه به ظلم و کینه عادت دارند                  نه رحم و نه لطف و نه مروت دارند

گر خون  تمام  خلق عالم نوشند                  نه بس گویند و نه قناعت دارند

ای سنگدلان جفا و بیداد بس است                     بی رحمی تان به خلق عالم بس است

تا چند حیات و جان این بیگنهان                        از جور و جفا دهید بر باد ، بس است

***