مرکز شیطنت وشرارت امریکا
در نیم قرن گذشته به اثر دسایس پیدا وپنهان دستگاه های استخبارات خارجی افغانسنان به قبرستان فرزندانش مبدل گردیده با همه فراز ها وفرودها وکامیابی ها وناکامی های گروه های جنگی بر یکدیگر هنوز هم عقل برخی مدعیان جنگ وسیاست بر سر شان نیامده است .
اولین جرقه های تبلیغاتی تا اتخاذ تصامیم تشدید جنگ از سنای امریکا بلند شده بود که تا امروز ادامه دارد ، روز گذشته باز از مرکز شیطنت وشرارت امریکا دو سناتور امریکایی صدای حمایت و برسمیت شناسی جبهه جنگی مخالف کابل را بلند کردند .
امریکا ازین بازی شیطنت امیز با وجود شکست اخلاقی ، نظامی و سیاسی دست بر نمیدارد و خلاف شعارهای کاذب صلح وامنیت حد اقل یک هفته از حالت لرزان و نیم بند غیر جنگی در افغانستان استقبال نمیکند .
چیز فهمان و صلح طلبان به اساسی ترین خواست مردم که صلح است طی دو هفته اخیر خوشبینی نشان داده با نشر مقالات و مصاحبه ها برای نهادینه سازی ان از طریق استقرار یک نظام عادلانه مبتنی بر اشتراک همه اقوام ، بدور از هر گونه سلطه خواهی یکطرفه پا فشاری کرده اند ، بعضی ها با خوشبینی پیش از وقت وضعیت موجود را یک فرصت دانسته با تاکید بر تشکیل هر چه عاجلتر دولت فرا گیر خواسته اند توجه گروههای مسلط بر کشور را معطوف به خواست مردم سازند ، اما توطئه گران امریکایی میخواهند با نواختن طبل تبلیغات جنگ داخلی کشور مارا در اتش بی اتفاقی ، اختلافات قومی و سمتی و دهها مشکل دیگر که تخم انرا با حضور بیست ساله شان بذر کرده بودند مبتلا سازند .
گله از دشمن نیست ، انها مخالفان صلح ، استقرار اوضاع ، تشکیل حکومت مرکزی قوی و دشمنان حرکت جامعه بسوی اسایش هستند ، روی سخن جانب انانیست که وسیله تحقق سیاست منفور امریکا هستند .
گذشت بیش از چهار دهه نشان داد که هر قدر افغانها با هم بجنگند چیزی بدست نمی اورند اگر بدست می اورند موقتی گذرا میباشد حاصل این جنگیدنها به امر یکا و پاکستان تعلق گرفته که ما نتیجه انرا در خون ۱۷۰ کشته وبیش از ۳۰۰ زخمی حادثه شام پنجشنبه گذشته در ساحه حاکمیت عساکر امریکایی در میدان هوایی کابل دیدیم .
وضع موجود کشور برای مردم حالت مطلوب نیست همه چیز فلج است خدمات پولی و بانکی ، ادارات دولتی ، موسسات تولیدی ، مراجع تعلیمی وتحصیلی ، بحران فرار ازکشور ، بی باوری تحصیلکرده ها نسبت به اینده شان چالشهایست که اثرات انرا در زندگی روز مره مرد کاران ، مامورین دولت ، محصلان و متعلمان و سائر اقشار می بینیم . اگر در کنار این همه بد بختی ها مصیبت جنگ هم ضمیمه گردد باز برای سالهای دیگر مردم مصیبت دیده ما در گودال بد بختی و منجلاب مصائب بخاطر اغراض دیگرا ن دست وپا خواهند زد .
به نظر من افتابی و روشن است که هر نوع تحرک جنگی و هر گونه مانور قدرت رزمی بی تحریک وحمایت بیرونی نیست . اگر عاملان این مصائب که ا عای نمایندگی از مردم را میکنند دست از قدرت نمایی و مانور جنگی بر ندارند خطرات ان بیشتر از همه متوجه مردم میباشد .
زندگی در جنگ‌به ما آموخته است که این عمل منحوس زیانبار ترین عمل است .
مردم صلح میخواهد ، جنگ منفور است باید برای حل تفاوت ها واختلافات به تفاهم ومذاکره با نتیجه رجحان داده شود .
بس است بسیار جنگیدید ، بسیار ویران کردید و بسیار کشتید . بگذارید مردم از مصائب هیولای جنگ در امان باشند .
