دموکراسی خلق در کوبا ریشه در انتخابات آن دارد
سیستم انتخاباتی در کوبا بر این پایه است که انقلاب ما از هیچ جای دیگر وارد نشده و الگوبرداری نشده است. اصلاح قانون اساسی در سال ۱۹۹۲ دموکراسی خلق را با شرکت مستقیم سازمان‌های قدرت خلق مستحکم کرد و به حزب کمونیست اجازه نداد نامزدهای خود را معرفی کند.
ریچارد گراسل در این نوشته نشان می‌دهد که کوبایی‌ها سیستم حکومتی‌ای را شکل داده‌اند که منافع خلق در آن درنظر گرفته شده است.
برای درک دموکراسی در کوبا، باید نگاهی داشته باشیم ورای سوءتعبیرها و غلوهایی که آمریکا در نشان دادن ماهیت آن در رسانه‌های خود اعلام می‌کند.
اتهاماتی نظیر آنکه در کوبا دیکتاتوری برقرار است و دموکراسی وجود ندارد و حقوق بشر ندیده گرفته می‌شود. این‌ها مواردی است که هر شاهد عینی وقتی خود به کوبا می‌رود می‌تواند شاهد خلاف آن یعنی زمینه‌های مختلف در تعاون و آشتی‌پذیری این ملت باشد.
در طول قرن نوزدهم مبارزه انقلابی برای اتحاد کارگران و برده‌های سابق در کوبا تبدیل به حسی ملی و وطن‌دوستانه بین آنان شد.
این همبستگی موجب آزاد شدن کوبا از یوغ اسپانیا در سال ۱۸۹۸ و همین‌طور موجب استقلال کوبا از بردگی آمریکا در اول ژانویه ۱۹۵۹ گردید.
استراتژی خوزه مارتی اساس اتحاد کوبایی‌ها شده و موجب گردید ملتی از آن سربرآورد که دیگر نمی‌خواست زیر سلطه آمریکا بماند.
برطبق گفته دکتر خوزه لوئی تولدو سنتدر رئیس کمیسیون قانون اساسی و امور قضایی اجلاس ملی خلق و استاد حقوق دانشگاه هاوانا: سازمان‌یافتگی دولت کوبا ریشه در تاریخ این ملت دارد.
جدایی قوه‌ها( قوه مجریه و قضایی) امری شناخته شده در قوانین اساسی دموکراسی‌های غربی است. در مورد کوبا، به‌هرحال، به‌خاطر خطر مداخله نیروهای خارجی باید آگاهی سیاسی فلسفه خوزه مارتی را که می‌گوید «با همه و برای خیر همه» که استراتژی اساسی انقلاب است در نظر بگیریم.
مسأله‌ای که توسط رهبران کوبا در سال‌های ۱۹۶۰ به‌صراحت درنظر گرفته شد و آن درنظر گرفتن مردم به‌عنوان حاکمان اصلی بود.
نیروی سیاسی مبتنی براین بود که چگونه دستآوردهای خلق حفظ شود؛ چگونه اصلاحات ارضی به اجرا درآید و چگونه منابع و املاک ملی شود و چگونه مالکیت از اختلاس‌گران سلب شده و اموالشان مصادره گردد.
با تفویض قدرت به مردم بین مردم و دولت اعتماد به‌وجود آمد که نتیجه آن به‌دست آوردن حق رأی بود.
در نتیجه قانون اساسی ۱۹۷۶ کوبا به این مسأله اذعان کرد که فقط یک قدرت وجود دارد و ان قدرتی است که توسط مردم اعمال می‌شود. آنان قادرند که این قدرت را یا مستقیماً و یا از طریق شورای قدرت مردمی به اجرا درآورند.
اداره مملکت با اجماع عمومی از طریق سازمان‌های همگانی و به‌خصوص شوراهای ایالتی، شورای وزیران و شورای قدرت خلق اجرا می‌شود که این مسأله نتیجه بحث‌های همگانی سال‌های ۷۵ـ۱۹۷۴ است.
۷۰هزار نظریه جمع‌آوری شد که ۶۰ مقاله به‌صورت پیش‌نویس از این نظریه‌ها به‌وجود آمد. و قانون اساسی با رأی اکثریت از این ۶۰ مقاله استخراج شد.
در جلسه‌های مختلف در شورای شهر و شورای روستا و در سطح ملی، مردم خواستار پاسخگو بودن مسئولین بوده و به انتقادات سازنده پرداختند.
سیستم انتخاباتی در کوبا بر این پایه است که انقلاب ما از هیچ جای دیگر وارد نشده و الگوبرداری نشده است. اصلاح قانون اساسی در سال ۱۹۹۲ دموکراسی خلق را با شرکت مستقیم سازمان‌های قدرت خلق مستحکم کرد و به حزب کمونیست اجازه نداد نامزدهای خود را معرفی کند.
قانون اساسی به کمیسیون نامزدهای انتخابات، که از افراد گوناگونی در محل تشکیل شده، نیز اختیار تام داده است، و آنان کاملا به رهنمودهای انتخاباتی اشراف داشته و می‌توانند در پروسه برگزیدن نامزدها شرکت کنند.
ثبت‌نام برای رأی دادن برای تمام شهروندان ۱۶ سال به بالا آزاد است به‌جز شهروندان زندانی. افراد مقیم کوبا که کوبایی نیستند حق شرکت در انتخابات را ندارند.
کوبایی‌ها به رأی دادن عادت دارند. هیچکس نیست که برای شرکت در انتخابات ثبت‌نام کند و روز برگزاری انتخابات به او گفته شود تو فقط باید به نامزدهای حزب رأی بدهی.
برطبق قانون هیچ پیش‌شرطی برای نامزد شدن در انتخابات وجود ندارد، مثلاً ارتباط سیاسی، رابطه مذهبی، جنسیت، و عضویت در حزب.
ولی کمیسیون برگزاری انتخابات به داشتن استعداد در رهبری، ارزش‌های خوب انسانی به‌عنوان عواملی برای کسی که می‌خواهد وارد خدمات اجتماعی شود نگاه می‌کند.
به کمیسیون این وظیفه داده شده است که مطمئن شود که پروسه انتخابات برطبق قانون اساسی عمل می‌شود.
در کوبا دو نوع انتخابات صورت می‌گیرد. انتخابات عمومی که هر پنج سال یکبار برای انتخاب مستخدمین دولت در سطح ملی و محلی برگزار می‌شود. دیگری انتخابات محلی برای برگزیدن مستخدمین شهرداری‌ها که هر ۲/۵ سال یکبار برگزار می‌شود. هر نامزدی باید پنجاه بعلاوه یک در صد آرا را در رأی‌گیری مخفی به‌دست آورد. و این پروسه در معرض مشاهده عموم است.
شهرداری‌ها دارای بخش‌ها و حوزه‌های محلی است. در این حوزه‌ها مردم نمایندگان خود را با بالا بردن دست نامزد می‌کنند. تعداد نامزدها به جمعیت هر حوزه بستگی دارد. برطبق قانون نامزدهای هر حوزه بین ۲ تا ۸ نفر است که این‌ها باید در هنگام نامزد شدن در جلسه حضور داشته باشند.
رئیس جمهور، شورای ایالتی، شورای وزیران، و شوراهای ملی، ایالتی و شهری همه در پروسه قانون اساسی که برای عدالت اجتماعی است انتخاب می‌شوند.
برخلاف کشورهای دیگر اصل انتخاب مستقیم کمک می‌کند که قدرت در دست مردم کوبا باقی بماند که خود بهترین ضمانت در اجرای دموکراسی شفاف است.
می‌دانیم که کشور همسایه ما اصرار دارد که همه حقایق به‌طور صریح بیان شود. ولی به اطلاعات دقیق نیاز ندارد. خطری که ما را تهدید می‌کند این است که بعضی از سیاستمداران وطن در این دام می‌افتند و اصرار در داشتن روابط دوجانبه با کشور همسایه دارند.
ما باید درنظر داشته باشیم که سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در مورد رابطه دوجانبه با کوبا مرکب از سال‌ها خصومت بوده است، با وصف این نتوانسته است به استقلال و سربلندی کوبا لطمه بزند.
به‌هرحال جدا از این که رهبران ایالات متحده واقعاً چه کارهایی علیه کوبا انجام می‌دهند مردم هر دو کشور با توافق خود به یکدیگر نزدیک می‌شوند و این رابطه را قدم‌به‌قدم عادی می‌کنند.