ترنم های بی نمکی از من
محمدعثمان نجیب
اشک و خونیم و دود و آتش
اسیریم،
اسیر بی خرد سرکش
خاکستر ما را هم سوزاند
دریغ
مگر سزاوار نه ایم جز در بند
ظلمت شب
و آن نماد سیاه وحش؟
___________________&
محبت کم کن که دل
غافل نه شود
چی سودی ز عشقی که
حاصل نه شود
_______________________&
کجاست سهم رستن قامت من
از این خمیده دنیا
کجاست زیست گاه من در این
دیر فریب ها
کسی خود را نه آراست تا داند
بهای آراسته ها
همه ز بر دستان خون
آفرین اند
همه تهی دستان علم
برین اند
همه سواران تازه یی
طومار گر
همه شیفته گان و شیدای
خمار گر اند
تیغ ظلمت برپا کنند در کوچه
ها و شهر ها
با چکمه های بی رحم فراش ها
ناله کنند فریاد کنند ز بی داد شان
آدم ها و دیوار ها
شهر ها فنا کنند و با نفس ها
چه ها کنند
گر روزی بریزند بر در و دیوار ما
آن ستور ها
کابل
۳۱ / ۲ / ۱۳۸۱
________________________&
تا رسیدن به بزرگی.
قامت تو
همه حسرت بردند که نه دارند گران
سنگی همت تو
____________________________&
پله ها بلند اند و
اما
در امتداد
تا خط فاصله ها
_________________________&
دل خواب گاه
هستی و
گذرگاه رسوایی
هاست
دل را دل نگهدار که اوج
شاه کاری هاست
گر ز دل بی دل شدی ای
صاحب دل
بدان کآن دم دمی بر بادی
هاست
نه ز دل بنال و نه ز هوای دل
هر گهی دل رنجور
شود
سر به کف گیر به دوای
دل
____________________________&
گوهر تویی و گهر سان
رخسار ات
مغرور مه باش که دست
تو نیست
گوهر ساز دانی کی ست
خدایت است و خدایت
___________________________&
یار شمع فروزان است هر
سیاهی را
از فروغ فروزان او
فانوس ناتوان خجل
می شود
___________________________&
توشه یی نه دارم جز یک
سبد آرزو
بپذیر زمن آها ترنم زیبای
بهار
این سبد اخلاص دل
است
به جرمی که نه کردم محکوم ام
مه کن
من
به ساحل امید رسانم کشتی
دلی شکسته را
بدان
که تمنای وصال تو
دارم
دویدن در مسیر بی انتها
را
قدر من بدان که نخلی بلند
نخلستان تو ام
آن سرو قامت و آن بلندای
باغستان تو ام
مه گذار که زوال عشق تو مرا
با خود ببرد
به خاک ام مه سپار که هنوز
شربتی ز ترنج های باغ
تو نه نوشیده ام
تو پنداری که من سراب و
لکه یی ننگ ام
بیا و دمی با من بپا تا
بیابی مرا
تا به خود آیی بینی که
مست و
در آغوشی مرا
____________________________&
چرا
فریاد درد من نه می‌شوی
ای باد صبا
مدام درد دهی به من ای
بی مهر و پر جفا
____________________________&
صد سینه سخن
دارم و
دو عالم امید
کو جانانی که التیام
بخشد درد مرا
___________________________&
گر خلوت شب گریزد ز من
باکی نیست
یا که من گردن فرازم
یا که یار به پروای
ما نیست
___________________________&
ز جلوه ی مرگ گریزی نیست
ما را
چه علاجی کنیم در این دیر
لامکان
____________________________&
یک عمر گشتیم پی خیالات
دی روز
حاصل اش جزء فزونی غم
نه بود
______________________________&
نه سردی هوا
نیازم
نه گرمی سودا
نیازم
هر آن گهی در
نمازم
تویی و تویی حاجت
نیازم
___________________________&
شب بی پایان و من حزین
دوری یار
صبح گریان در پیش است تا
یک قدمی دیدار
_____________________________&
گر بی صبر عشق ام عتاب مه کن مرا
تا تفسیر تو تاب پایا
نیست مرا
_____________________________&
من در کمین زوال مهتاب
آفتاب را جست و جو دارم
بیا و هم دست من باش
کاهل مه باش
که نه زوال مهتاب را باور
است
و نه طلوع خورشید
فردا را
