بنیاد خیریه (سمنگان) تاسیس و به کار خیر آغاز نمود
هفته گذشته شخصیت‌های گرامی و با تقوا ولایت سمنگان به منظور یاری هموطنان رنجور و نادار ما که زندگی نا چار و فلاکت بار دارند بناد خیریه سمنگان را تاسیس و نماینده های این بناد را در سراسر جهان که هموطنان ما زندگی دارند گماشتند.
اقدام شریفانه آن‌ها در خور ستایش است.
ره نیک مردان آزاده گیر
چو ایستاده ی دست افتاده گیر
(سعدی رح)
درین ایام مرض کشنده کرونا هوطنان ما را در خانه‌ها قمه نموده از سوی هم فقر و ناداری و حشت جنگ از در و دیوار وطن همچو بلا کله کشک دارد ، یار دم بر هموطنان بلا کشیده ما اسباب اسودگی وجدان و شادی روح میشود، قامت خود را به خیر و مردانگی راست کنیم.
حضرت خواجه عبدالله انصار فرموده است:
در راه خدا دو کعبه آمد حاصل
يک کعبۀ صورت و يکی کعبۀ دل
تا بتوانی زيارتِ دلها کن
کافزون ز هزار کعبه باشد يک دل
درس ارزشمند حضرت سعدی را همه بخاطرداریم که میفرماید:
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرنش ز یک جوهرند
چو عضوی به درد آورد روز گار
دیگـر عضو ها را نماند قرار
تو کز محنتِ ديگران بيغمی
نشايد که نامت نهد آدمی
خداوند (ج) عبادت و کمک به فقراء را یکجا درآغاز قرآن سوره ی ” البقر ” اين گونه دستور داده است:
« ومِما رَزَقناهُم يُنفِقوُن ـ ترجمه : ازهرچيزی که روزی شان کرديم، به فقيران و محتاجان انفاق کنند » آيۀ سوم ( 3)
همچنان خداوند در سورۀ ” اضحی ” می فرمايند :
« فاَما اليَتيمَ فلا تقهر ـ و امآ اسائِلَ فلا تنهر ـ ترجمه: وتو يتيم را هرگز ميازارـ
و فقير سائل را هيچگاه از دروازه ات بدون کمک مران ».
(آيات 9 ـ 10 پارۀ سی ام قرآن مجيد)
همدیاران عزیز بخصوص انهاییکه در خارج زندگی دارید:مردان نادار و زنان بیوه بیچاره و اطفال یتیم وطن مارا بلای کرونا تهدید می کنند.انها نان خشک ندارند و شب با رنج و عذاب به خواب میروند و اطفال شان گرسنه اند.
علامه اسماعیل بلخی می فرماید:
چسان آسوده بتوان خفت “بلخی”
دل همسایه گر سیلاب غم داشت
هوطنان محتاج ما با تهدید همه جانبه ی مریضی کرونا قرار دارند، از گشنه گی و نداشتن پول دارو و درمان جان میدهد ، چگونه ميتوان درمورد آنان بی تفاوت و غيرمسؤول باقی ماند .
حضرت بهاودین میگوید
همه روز روزه رفتن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به مکه، به برهنه پای رفتن
دو لب از برای لبیک، به وظیفه بازکردن
به معابد و مساجد، همه اعتکاف جستن
ز مناهی و ملاهی، همه احتراز کردن
شب جمعه‌ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا قسم که آن را، ثمر آن قدر نباشد
که به روی ناامیدی در بسته بازکردن
تاسیس چنین بنایه خیریه ارزو عارف وارسته ی ولایت ما میرزا عبدالقوم کهنه ایبکی بود یکی از جکایه های انرا درینجا می ارم.روان شاد شاد شار و یاد شان گرامی
. (در سال های نود ميلادی مردم افغانستان یک خشکسالی را گذشتاند و در قریه ای که ما زندگی ميکردیم کهنه ایبک نام دارد و در مرکز شهر ایبک ولایت سمنگان است ،در یک هفته دو تن از همسایگان ما که عبدالرحمن فرزند عبدالکیم چرمگر و عبدالرحمن فرزند ملا روزی نام داشتندومریض شدند و بخاطر نداشتن ده دالر که ارزش دو خریطه سیروم بود و فات کردند.
میگفتند یک یکنوع مرض “ابوبه”آمده که در افغانستان آن را دامنه میگویند، مریض دهن و دامن میشود و آب بدنش خشک میگردد. اگر به موقع سیروم تطبیق گردد مریض صحت خود را باز می يابد و در غیر آن “ابوبه” جان انسان را میگیرد.)
با در نظر داشت افت موجوده کرونا و یاد از گدشته ی فلاکتبار و غم انگیز از همه هموطنان نیک اندیش و با مهر خود التماس میکنم تا به اندازه توان این بنیاد خیریه را یاری رسانند.
امان معاشر
