سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان

در آستانۀ هشت مارچ، روز جهانی مبارزه برای رفع ستم جنسیتی، تبعیض و نابرابری زن، تحولات سیاسی بزرگی در جامعۀ افغانستان در حال وقوع است. پیامد احتمالی تحولات سیاسی در شُرف تکوین، یعنی پروژۀ صلح امپریالیسم امریکا با طالبان، خوف و هراس زیادی را در میان مردم به خصوص فعالان سیاسی – اجتماعی به شمول زنان بار آورده است. مردم علی العموم و جنبش های اعتراضی، مترقی و برابری طلب به ویژه سوسیالیست ها از یک دست شدن نیروهای ارتجاعی و تحکیم سلطۀ بلامنازع شان بر سرنوشت جامعه نگران اند و این در حالی است که قدرت حاکمه، احزاب و شخصیت های حامی نظام کنونی و قدرت های جهانی بر طبل “صلح” ارتجاعی کوبیده و راه را برای عروج ارتجاع اسلامی در یک هیأت یک دست بر سریر قدرت هموار می سازند. نتیجۀ یک چنین سیاستی چیزی نیست جز سیطرۀ هرچه بیشتر نیروها و باورهای ارتجاعی ضد زن و إعمال اپارتاید و راندن زنان به پستوهای خانهها.

اگر جنبش زنان و جنبشهای آزادیخواه در پیشاپیش آن ها فعالان سوسیالیست طبقۀ کارگر از جا نجنبند و تماشاچی منفعل ریژۀ گُردان ارتجاع زیر لوای “صلح و آشتی” بمانند، اندک منفذ و روزنهیی که گشوده شده است را بورژوازی جهانی و ایادی محلی آنها برای تأمین منافع سیاسی، اقتصادی و استراتژیک شان نیز گِل خواهند گرفت و سیاهی و تباهی بار دیگر بر گسترۀ جامعه مستولی خواهد شد. این مخاطره، باوجود ادعای نمایندهگان بورژوازی مبنی بر این که طالبان رام شده اند و به “ارزش” های دموکراتیک و “دستآوردها” التزام دارند، یک مخاطرۀ عینی و جدی است. امر آزادی، برابری و حقوق جهانشمول انسان ها و در این زمینۀ مشخص رهایی، رفع تبعیض و ستم از زن که در 18 سال قبل از امروز بورژوازی جهانی به سردمداری امریکا آن را بهانۀ جنگ و ایلغارش به افغانستان قلمداد میکرد، مانند همیش تابع منافع امپریالیستی امریکا و متحدانش بوده و این را تجربۀ تلخ زنان در افغانستان هم در گذشته و هم امروز به واضحترین شکل بیان میکند. عقبگردهائی که روند جاری بار میآورد، در غیاب یک جنبش نیرومند سوسیالیستی و آزادیخواه، تبعات طولانی، اسفبار و ماندگاری خواهد داشت. سرمایه داری جهانی با حمایت از جنبش های ارتجاعی و تقویت ایدئولوژیها و ارزشهای عقبگرا و عصر حجری در جغرافیای افغانستان در کنار جنگ و بربریت، زمینه یی را فراهم آورده است که بیم آن میرود تا مردم بیزار از جنگ و گرفتار در تنگنای فقر و محنت به داعیۀ “صلح ارتجاعی” باور کنند و “امنیت” زیر سلطۀ ارتجاع و حامیان بینالمللی آن را با قربانی نمودن خواستها و مطالبات آزادیخواهانه از جمله حقوق زنان ترجیح دهند.

سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان نیک میداند که ستمکشى زن و تبعیض براساس جنسیت، و همچنان اشکال دیگر ستم و نابرابری امروزه محصول نظام سرمایهداری است؛ بنابراین ستمگری و تبعیض نسبت به زن در ابعادی در متعارفترین شرایط در مناسبات کاپیتالیستی نیز موجودیت دارد؛ اما آنچه که امروز و در وضعیت خطیر کنونی اهمیت دارد این است که حقوق زنان و آزادیهای نیم بند کنونی در بده و بستانهای نیروهای ارتجاعی به سادهگی وجهیالمعامله قرار گیرد و قربانی گردد؛ این ظرفیت و تمایل ایدئولوژیک در میان همۀ جریانهای اسلام سیاسی اعم از مجاهد و طالب و ناسیونالیستهای تباری و حاکمیت پوشالی وجود دارد. بعید نیست که بار دیگر و این بار با مجوز و حمایت آشکار قدرتهای سرمایهداری امارت اسلامی سرمایه مهندسی و بر گردۀ مردم زحمتکش از زن و مرد تحمیل گردد.

زنان و مردان آزادیخواه!

بیایید در مصاف با سناریوی پیچیده شدۀ نیروهای سیاه اسلام سیاسی و حامیان بینالمللی آن ها در هشتم مارچ امسال در دفاع از برابری زن و مرد و نه به اپارتاید جنسی و راه حلهای امپریالیستی، صف جنبش آزادیخواهانه و مترقی را شکل دهیم و پرچم رهایی جامعه از بلاهت جنگ و جنایت و نیروهای حامل و عامل آن را بر افرازیم. در دل وضعیت کنونی و پروسه های جاری مبارزه براى بهبود موقعیت زنان و تغییر قوانین به نفع آنها و وادار ساختن قدرت حاکمه به تمکین به خواست و مطالبات مردم امر فوری و حیاتی است؛ سازمان سوسیالیستهای کارگری از همۀ کنشگران جنبش آزادی زن، احزاب، سازمانها، نهادها و فعالان کارگری چپ و مترقی میخواهد که در صف مقدم این مبارزه بایستند و مهمتر از آن آلترناتیو خودشان را پی ریزی نمایند.

زنده و فرخنده باد هشتم مارچ!

زنده باد سوسیالیسم!

سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان

حوت 1397؛ مارچ 2019