اسرائیل و سوریه: طرح بی، برای بالکانیزه کردن سوریه است

دان سانچز، برگردان: آمادور نویدی

به طور کلی، اسرائیل تغئیر رژیم را ترجیح می دهد که منجر به نصب یک دست نشانده پایدار بشود. این طرح ای است. اما طرح بی، برای بالکانیزه کردن است. بهترست تا تفرقه انداخت و حکومت کرد، تا به یک همسایه «یاغی» (مستقل) رضایت داد… اودید یینون، مقام اسرائیلی در «استراتژی خود برای اسرائیل در سال های ۱۹۸۰» پیش بینی کرد که: «سوریه مطابق با ساخت مذهبی و قومی خود، به چندین کشور مانند امروز لبنان، از هم پاشیده خواهد شد، در نتیجه یک کشور شیعه علوی در امتداد سواحلش، یک کشور سنی در منطقه حلب، یک کشور سنی دیگر در دمشق خواهد بود که با همسایه شمالی خود موضعی خصمانه خواهد داشت، و یک کشور دروزی که حتی ممکن است دولتی در بلندی های جولان ما، و قطعاً در حوران و در شمال اردن باشد. (…) این شرایط در دراز مدت، ضامن صلح و امنیت در این منطقه خواهد شد، و آن هدف در حال حاضر، امروز در دسترس ما است. »… طبق طرح یینون، بالکانیزه کردن باید با دامن زدن و تحریک به اختلاف و جنگ میان اعراب تحقق یابد: «هر نوع درگیری داخلی میان اعراب در کوتاه مدت به ما کمک می کند تا راه را برای اهداف مهم تر تجزیه عراق به فرقه های مذهبی و به همین صورت در سوریه و لبنان، کوتاه تر کند.».

اسرائیل و سوریه: طرح بی، برای بالکانیزه کردن سوریه است

نوشته: دان سانچز

برگردان: آمادور نویدی

از یینون تا یعلون

ظاهراً آمریکا و روسیه سعی می کنند که طرحی برای آتش بس در سوریه تنظیم شود. همان گونه که دیلی تلگراف گزارش کرد (۱)،اخیراً اسرائیل درباره موفقیت این طرح ابراز شک و تردید کرده است:

… وزیر دفاع اسرائیل، موشه یعلون گفت که او درباره چشم انداز این آتش بس «خیلی بدبین» است.

او گفت:«متأسفانه ما برای یک دوره بسیار بسیار طولانی از زمان، شاهد بی ثباتی مزمن خواهیم بود. و بخشی از هر استراتژی بزرگ، جلوگیری از بازگشت به گذشته است، این که بگوئیم ما می خواهیم سوریه را متحد سازیم، عملی نیست. ما می دانیم که چه گونه از تخم مرغ یک املت بسازیم. اما من نمیدانم چه گونه می شود از املت یک تخم مرغ ساخت.»

با مراجعه به فرقه های متخاصم، یعلون اضافه کرد:«ما باید درک کنیم که ما مناطق تحت محاصره را خواهیم دید – «علویستان»، «کردستان سوریه»، و «دروزی های سوریه». آن ها ممکن است با یکدیگر همکاری و یا جنگ کنند.»

رام بن بارک، مدیر کل وزارت اطلاعات اسرائیل، تفسیم سوریه را به عنوان «تنها راه حل ممکن» توصیف کرد.

این اولین باری نیست که یعلون در مورد دولت /کشورهای یاغی خاورمیانه تأمل کرده است. او در مصاحبه ای در سال ۲۰۱۳ (۲)، به توسعه فروپاشی، و نه فجایع جنگ دهه گذشته، بلکه به تنهایی به ریشه های استعماری استبداد کشور های خاورمیانه افتخار کرده است:

«… در یک چشم انداز بالاتر، مایلم که بگویم، آری، ما شاهد فروپاشی سیستم دولت – ملت ها در بسیاری کشورها هستیم. و این سیستم دولت – ملت به عقیده من، در بسیاری از کشورها– نه در تمام آن ها بطور مصنوعی تحمیل شده است. مصر یک کشور تاریخی با سابقه طولانی است، و مصر باقی می ماند. اما کشورهایی مانند عراق – [این] که به طور کلی صحبت کنیم، به شیعه، سنی، و کرد تقسیم شده است. قبایل در لیبی … سوریه: جنگ ادامه دار داخلی، نشان دهنده رقابت بین علوی ها، سنی ها، و کردها است، که در حال حاضر از خودمختاری در سوریه لذت می برند. و ما باید به این موضوع از نظر تاریخی نگاه کنیم، که به وسیله رهبران غربی، تقریباً یک صد سال پیش تحمیل شد: قرارداد سایکس – پیکوت، در پایان جنگ جهانی اول. ما باید بسیار با دقت به تحمیل عقاید جدید رهبران غربی در خاورمیانه نگاه کنیم.»

با این حال او بر روی نکات مثبت تأکید کرد. این «وحشی گری ها» به طور کامل علیه یکدیگر تنظیم شده است، و آن ها بیش از حد مشغول خرد کردن یکدیگرند، تا این که هرگونه توجهی به اسرائیل داشته باشند.

«با این وجود، و نه به طور اتفاقی، تاکنون رژیم های پادشاهی [زنده مانده اند]، و دولت های مصنوعی – جمهوری، اجازه بدهید آن ها این گونه بنامیم – در حال سقوط، و تقسیم شدن به فرقه های تحت محاصره با اختلاف های سیاسی، فرقه ای و خشونت هستند… [اما] به طور کلی که صحبت بکنیم، امروز اسرائیل از نظر امنیتی از شرایط نسبتاً آرام لذت می برد. مرز با لبنان: از سال ۲۰۰۶ صلح و آرامش برقرار است، و هیچ تحریکاتی از طرف حزب الله وجود ندارد. مرز با سوریه: به خاطر وضعیت داخلی، برخی مشکلات وجود دارد، اما به طور کلی که صحبت بکنیم، یک وضعیت آرام دارد. به طرف جنوب برویم، در نوار غزه: دو هفته ای است که حتی یک تحریک به نمایندگی از طرف حماس یا جهاد اسلامی فلسطین و یا هر جناح دیگری وجود ندارد. سینا: یک وضعیت کاملاً پیچیده دارد – آخرین حمله سنگ پرانی به سوی شهر عیلات بود. اما دوباره، یک وضعیت نسبتاً آرام وجود دارد. با توجه به خدمت ام در ارتش، به خاطر نمی آورم که این چنین وضعیت آرامی در یک چنین دوران طولانی از زمان داشته باشیم.»

با این حال، او درباره مقاومت احتمالی، اشاره ایی احتیاطی کرد.

«اما ما باید به خودمان اخطار دهیم که چیزی که در خاورمیانه تسلط دارد، بی ثباتی است. تاکنون، آن ها(اعراب) در میان خودشان درگیرند، با یکدیگر جنگ می کنند، اما ممکن است، در پایان، سلاح هایشان را به طرف ما برگردانند. به هر حال، [آن ها] عناصر، و ملیشای به خوبی مسلح هستند، می خواهد حزب الله، حماس، و یا جهاد اسلامی فلسطین باشد- مجهز به موشک، و راکت می باشند، که تهدیدی برای امنیت ماست.»

این بازتاب باید در زمینه تفکر استراتژیک اسرائیل درنظر گرفته شود که به دهه های گذشته برمی گردد. اودید یینون، مقام اسرائیلی در «استراتژی خود برای اسرائیل در سال های ۱۹۸۰» پیش بینی کرد که:

«سوریه مطابق با ساخت مذهبی و قومی خود، به چندین کشور مانند امروز لبنان، از هم پاشیده خواهد شد، در نتیجه یک کشور شیعه علوی در امتداد سواحلش، یک کشور سنی در منطقه حلب، یک کشور سنی دیگر در دمشق خواهد بود که با همسایه شمالی خود موضعی خصمانه خواهد داشت، و یک کشور دروزی که حتی ممکن است دولتی در بلندی های جولان ما، و قطعاً در حوران و در شمال اردن باشد. (…) این شرایط در دراز مدت، ضامن صلح و امنیت در این منطقه خواهد شد، و آن هدف در حال حاضر، امروز در دسترس ما است.»

این بخشی از «طرح کلی یینون» (۳) بود که خواهان «انحلال» «تمام جهان عرب از جمله مصر، سوریه، عراق و شبه جزیره عربستان» بود. هر کشور می بایست «با خطوط فرقه ای و قومی از هم پاشیده شود»، که پس از آن هر قطعه با «همسایه های» خود موضعی «خصمانه» خواهد داشت. (۴)

طبق طرح یینون، بالکانیزه کردن باید با دامن زدن و تحریک به اختلاف و جنگ میان اعراب تحقق یابد:

«هر نوع درگیری داخلی میان اعراب در کوتاه مدت به ما کمک می کند تا راه را برای اهداف مهم تر تجزیه عراق به فرقه های مذهبی و به همین صورت در سوریه و لبنان، کوتاه تر کند.»

همان گونه که در دسامبر(۵)، جزئیات را شرح دادم، ایجاد تفرقه در میان اعراب بخشی از سیاست اسرائیل، سال ها قبل ازطرح یینون بوده است.

و دیوید ورمسر، در سند استراتژی سال ۱۹۹۶، « کنار آمدن با فروپاشی کشورها» (۶)، استدلال کرد که «قبیله گرایی، فرقه گرایی، و رقابت های قبیله ای» چیزی است که واقعاً سیاست اعراب را تعریف می کند. او ادعا کرد که رژیم های ملی گرای سکولار عرب مانند عراق و سوریه سعی کردند تا با آن واقعیت مقابله کنند، اما در نهایت شکست خواهند خورد و از هم گسیخته می شوند. بنابراین، ورمسر خواهان «تسریع» و کنترل «سقوط پر از هرج و مرج» اجتناب ناپذیر قرارداد سایکس – پیکوت از طریق تغئیر رژیم در عراق گردید. خود ورمسر یکی از معماران اصلی احتمال تغئیر رژیم و سقوط پر از هرج و مرج متعاقب آن در سراسر منطقه بود.

به طور کلی، اسرائیل تغئیر رژیم را ترجیح می دهد که منجر به نصب یک دست نشانده پایدار بشود. این طرح ای است. اما طرح بی، برای بالکانیزه کردن است. بهترست تا تفرقه انداخت و حکومت کرد، تا این که به یک همسایه «یاغی» (مستقل) رضایت داد.

بنابراین قابل توجه است که اسرائیل از طرح بی برای سوریه حمایت می کند، درست زمانی که دشمنان او رک و راست می گویند که طرح ای («اسد باید برود»)(۷‌) به این زودی ها اتفاق نمی افتد. راه متحدان جهادی اسرائیل در حلب گرفته شده و تحت محاصره هستند، و به نظر می رسد که در آستانه شکست کامل هستند (۸). همان گونه که بالای مقاله دیلی تلگراف نقل کرد:

بن بارک گفت، «پیروزی اسد در حلب، مشکل را حل نمی کند، به این دلیل که جنگ ادامه دارد. داعش وجود دارد و جنگجویان سلاح خود را زمین نمی گذارند»…(…)

یعلون در بیانه ای قبلاً گفت:«تا زمانی که ایران در سوریه است، این کشور به جایی که بود بر نمی گردد، و قطعاً مشکل است که به عنوان یک کشور باثبات تبدیل گردد، چون که به گروه های فرقه ای تقسیم شده است، به این دلیل که نیروهای سنی اجازه نمی دهند.»

با توجه به متحدان استراتژیک اسرائیل (نه تنها جهادی های سنی، بلکه با کشورهای سنی حامی)(۹)، این بیانیه می تواند بیشتر به نوعی تهدید، تایک پیش بینی صرف، تفسیر شود.

درباره نویسنده:

دان سانچز یک روزنامه نگار مستقل است و در سایت ضد جنگ/آنتی وار مقاله می نویسد. با او می توانید از طریق تویتر، فیس بوک و یا تاینی لتر تماس بگیرد.

Twitter, Facebook, or TinyLetter.

برگردانده شده از:

http://www.dansanchez.me/

http://www.dansanchez.me/feed/israel-syria-plan-b-is-to-balkanize

هم چنین در آدرس زیر:

Antiwar.com

and Medium.com..

http://www.informationclearinghouse.info/article44248.htm

منابع:

(۱)-