نقش آمریکا در رقم خوردن کابوس‌های بشردوستانه جهان
یک گزارش به بررسی نقش آمریکا در ایجاد فاجعه های مختلف در جهان پرداخته است.
جستوجوی عبارت «آمریکا اهداکننده کمک‌های بشردوستانه به…» نتایجی را برای چندین کشور به نشان می‌دهد؛ اتیوپی، افغانستان، نیجریه، یمن و…
به گزارش «ریسپانسیبل استیت کرفت»، دولت آمریکا از افغانستان گرفته تا تیگرای و گواتمالا، به دنبال این بوده است که تأثیرات سیاست‌های خود یا شرکای خود را از طریق کمک به جای پاسخگویی، از بین ببرد.
سیاستگذاران در واشنگتن ممکن است خود را به خاطر این اقدامات تحسین کنند، اما در واقع هیچ مقداری از کمک‌های بشردوستانه نمی‌تواند درگیری‌های لاینحل و شوک‌های آب و هوایی را که آمریکا به ایجاد یا فعال کردن آن‌ها کمک کرده است، حل کند.
کمک‌های بشردوستانه یک شکست اضطراری است، نه راه حلی برای از بین بردن رنج بشر؛ با این حال، به طور فزایندهای، کمک‌های بشردوستانه به عنوان کاری که آمریکا می‌تواند در یک موقعیت چالش برانگیز انجام دهد، ارائه می‌شود، و اغلب نادیده گرفته می‌شود که چگونه دیگر سیاست‌های نظامی این کشور در وهله اول به ایجاد یا تشدید این رنج کمک می‌کند.
علاوه بر این، آمریکا و بسیاری دیگر از کشور‌های شمالی کره زمین از کمک‌های بشردوستانه به عنوان پاسخی به عوامل اصلی بی‌ثباتی استفاده می‌کنند و این کشور‌ها به دنبال رسیدگی یا جلوگیری از معضلات اساسی نیستند.
اغلب، از برمه تا سوریه، جامعه بین‌الملل شاخص‌های آشکار درگیری بالقوه و بی‌ثباتی اقتصادی را نادیده می‌گرفت و تا زمانی که خشونت‌ها شروع شد، به کار معمول خود ادامه می‌داد؛ هنگامی که یک بحران رخ می‌دهد، مداخلات بشردوستانه بین المللی در آن نقطه تأثیر محدودی دارد.
در بیش از ۲۰ سال گذشته آمریکا و یا متحدان نظامی آن به ایجاد یا تشدید کابوس‌های بشردوستانه کمک کرده‌اند.
به اصطلاح کمک‌های آمریکا و متحدانش مانند فراهم کردن گاز و کبریت برای آتش زدن و سپس انداختن چند سطل آب روی آتش، آن هم بدون عدالت برای کسانی که در این فرآیند سوختند و کشته شدند، است.
این فقط مداخلات نظامی آمریکا نیست که به ایجاد نیاز به کمک‌های بشردوستانه منجر می‌شود.
تحریم‌های آمریکا و در برخی موارد رژیم‌های تحریم لایه‌ای که به عنوان تحریم در حال حاضر در افغانستان، کره شمالی و کوبا وجود دارد، باعث رنج بشردوستانه می‌شود.
در موضوع افغانستان، دولت بایدن حتی پس‌انداز شهروندان افغانستانی را به گروگان می‌گیرد تا به ظاهر طالبان را مجازات کند اما مردم را به معنای واقعی کلمه گرسنه نگه می‌دارد تا از پرداختن آنان به نتیجه اشغال نظامی توسط آمریکا اجتناب کنند.
