روز مادر
نوشته‌ی محمدعثمان نجیب
یادمان باشد تا در تمام داوری ها، توضیحات و نگرش های خود به گوشه های مختلف زنده‌گی اجتماعی از ستیز با جعل و جهل و دروغ دریغ نه کنیم. یکی از این موارد اجازه نه دادن است به هم‌سنگ شماری مادرانی که دزدان و تروریستان و خفاشان و قاتلان و آدم کشان و یران‌گران تربیت می‌کنند و ملت ها از دست شان به عذاب اند. یا حد اقل کوچه و پس‌کوچه ها و شهر ها از دست شان راحتی و امنیت نه دارند. طیف دیگر مادرها آنانی اند که سرمایه های ملی و مردمی یا توسط خودشان مثل شکریه بارکزی، شیڼکۍ، کړوخیل، فوزیه کوفی، رولا غنی، سیما سمر، خانم یون و ده ها تن دیگر و یا هم توسط شوهران شان دزدیده شده و غارت گردیده و فرزندان شان کوچک‌ترین تربیتی از احساس وطن دوستی و مردم دوستی نه دارند و مردم آزاری و زیستن در تنعم کار شان است. البته ۹۹ درصد مادران و پدران هم مردمانی اند که فرزندان صالح تقدیم جامعه کردند و عیبی نه دارند.
حقِ مادران فداکار را به مادران درباری و‌نوکران دبیران شاهی و سلطنتی نه دهید. قهرمان مادر من است. قهرمان مادر فرزندانی‌ست که در سنگر جان می‌دهند و مردانه و یک تنه می‌رزمند. نه مادران فرزندان شیر و پراته و شیک های مادر مانند.
مادر های ما در بی امکاناتی و گرسنه‌گی و فاقه‌گی فرزندان خدمت‌کاری به وطن تربیت کردند. این که مادری با امکانات دست‌یافته‌ی غارت دولتی و دریافت امکانات و آن کرسی های خداداد نزد هرکسی در فرانسه و ایتالیا و هر سوی جهان و دربار شاهان بر دگران با فخر می‌روند که گویا به کشور فرزندانی تقدیم کرده اند، دروغ میگویند. آن امکانات در دست هرکسی باشد یا می‌رود چنان می‌شود و می‌شد. گاهی که توصیف مادری را شنیدی بگو به وطن چه کرده؟ فرزندانش در چند جبهه‌ی جنگ چند زخم به خاطر وطن برداشته، چند فرزندش چند ماه در زیر آفتاب و ماه‌تاب و باران و گرمی سردی سنگر دفاع وطن قرار داشته؟ این‌گونه مادر ها هرگز خدمتی به جامعه نه کردند. بلی ، به عنوان یک مادر قابل احترام و اند و بس. خدایش ببخشاید. ولی قهرمان مهرمانی نه بودند.
این مادرم است. این مادر است. مانند این میلیون ها تا. ولی مانند مادران درباری انگشت شمار.
