اگر هیچ چیز و هیچ‌کس نتواند ما را از اهدافمان منحرف کند، هیچ چیز و هیچ‌کس نیز نخواهد توانست ما را از تحقق رؤیاهایمان بازدارد
میگل دیاز ـ کانل برمودز ــ
سخنرانی میگل ماریو دیاز ـ کانل برمودز، دبیر اول کمیتهٔ مرکزی حزب کمونیست کوبا و رئیس‌جمهور این کشور، در دوازدهمین نشست فوق‌العادهٔ ALBA-TCP، از کاخ انقلاب، ۳ فوریهٔ ۲۰۲۵، «سال شصت‌وهفتم انقلاب»:
رفیق عزیز نیکولاس، رئیس‌جمهور جمهوری بولیواری ونزوئلا؛
رفیق عزیز لوئیس آرسه، رئیس‌جمهور دولت چندملیتی بولیوی؛
رفقای عزیز دانیل اورتگا و روساریو مورییو، رئیس‌جمهور و معاون رئیس‌جمهور جمهوری نیکاراگوئه؛
رفیق عزیز روزولت اسکریت، نخست‌وزیر مشترک‌المنافع دومینیکا؛
رفقای عزیز رالف گونزالوس، نخست‌وزیر سنت وینسنت و گرنادین‌ها، و فیلیپ پیر، نخست‌وزیر سنت لوسیا؛
برادران عزیز، رؤسای دولت و حکومت، و دیگر نمایندگان ائتلاف بولیواری ما و جمهوری خواهر، هندوراس، که توسط رئیس‌جمهور عزیز، شیومارا کاسترو، نمایندگی می‌شود:
من معتقدم که ابتکار دبیرخانهٔ آلبا برای برگزاری این نشستِ کاری، اقدامی بسیار مفید است تا اولویت‌های خود را به‌روزرسانی کرده و دربارهٔ چالش‌های کنونی و آتی منطقه‌مان تبادل نظر کنیم.
همان‌گونه که می‌دانید، تنها ساعاتی پس از آغاز به کار دولت جدید ایالات متحده، رئیس این دولت، کوبا را بار دیگر در فهرست خودسرانهٔ کشورهای به‌اصطلاح حامی تروریسم قرار داد ـــ بی‌هیچ مدرک، بی‌هیچ توجیه، و بدون کوچک‌ترین احترامی به حقیقت.
آن‌ها این کار را در همان روز نخست انجام دادند، زیرا می‌دانستند که اگر فرصتی برای آشکار شدن حقیقت فراهم شود، همه خواهند دید که حذف کوبا از این فهرست خودسرانه تا چه اندازه می‌تواند محاصرهٔ ظالمانه‌ای را که بر کشور ما تحمیل شده است کاهش دهد و برای مردم ما تسکین به ارمغان آورد.
مایلیم از این فرصت استفاده کنیم و از اعضای این ائتلاف بابت تلاش‌ها و درخواست‌هایشان برای حذف کوبا از این فهرست ناعادلانه قدردانی کنیم. این چیزی است که حتی دولت پیشین ایالات متحده نیز در نهایت مجبور شد به آن اذعان کند؛ همان دولتی که، هرچند دیرهنگام، بالاخره پذیرفت که هیچ دلیل یا توجیهی برای نگه‌داشتن کشور ما در این فهرست دروغین و جعلی وجود ندارد.
اما موضوع فقط کوبا نیست؛ تمام منطقهٔ آمریکای لاتین و کارائیب در معرض تهدید است. تنها با اتحاد و همبستگی می‌توانیم در برابر ضدحملهٔ امپریالیستی و الیگارشیستی که این تهدید را استمرار می‌بخشد، ایستادگی کنیم. ما هرگز فراموش نخواهیم کرد که چگونه در همین منطقه‌ای که آن را «منطقهٔ صلح» می‌نامیم، تنها چند سال پیش شاهد دخالت‌های آشکار خارجی بودیم ـــ برنامه‌هایی که به همان اندازه که غیرواقعی و توهم‌آمیز بودند، خطرناک نیز بودند.
امروز، دولت ایالات متحده تلاش می‌کند مسیر کشورهای منطقه را تعیین کند: یا باید تسلیم شوند، یا هدف حمله و تجاوز قرار گیرند. از نخستین روز کاری، چنان که دیده‌ایم، دولت جدید ایالات متحده بی‌اعتنایی کامل خود را نسبت به مردم و نهادهای آمریکای لاتین و کارائیب نشان داده است ـــ با استفاده‌ای گستاخانه از دروغ، تحریف واقعیت و فریبکاری.
آن‌ها با به‌کارگیری توهین‌های نژادپرستانه، کلیشه‌های تحقیرآمیز، و تعمیم‌های تبعیض‌آمیز، میلیون‌ها انسان بی‌گناه را صرفاً به‌دلیل آمریکای لاتینی یا کارائیبی بودن، مجرم جلوه می‌دهند. در همین حال، دولت ایالات متحده با تهدید و تلاش برای تحمیل تحریم‌های یک‌جانبه و اقدامات قهری، بی‌آنکه کمترین احترامی برای حاکمیت و قوانین بین‌المللی قائل باشد، به سیاست‌های مداخله‌جویانهٔ خود ادامه می‌دهد. در چنین شرایطی، مسؤولیت ما این است که تفاوت میان شعارهای پوچ و تلاش‌های نومیدانهٔ این بازیگران برای دستیابی به اهداف کوتاه‌مدتشان را به‌خوبی تشخیص دهیم.
تنها چند ساعت پیش، همین مسائل در هاوانا، در رویدادی جهانی که به خوزه مارتی و تعادل جهانی اختصاص داشت، مورد بحث و بررسی قرار گرفت. ما باید از پیام‌آور استقلال خود، خوزه مارتی، بیاموزیم و در برابر این چالش‌ها، با الهام از اندیشه های او، مسیر درست را انتخاب کنیم. در همین راستا، مایلم سه جمله از مقاله‌ای که در نشریه پاتریا منتشر شده است، نقل کنم:
«هیچ ملتی و هیچ انسانی برای کسانی که شایستهٔ احترام نیستند، احترامی قائل نیست.»
«مردم این دنیا همیشه دیگران را می‌آزمایند؛ فشار می‌آورند تا ببینند چه کسی نرم و تسلیم‌شدنی است و چه کسی مقاوم و استوار. ما باید قدرتمان را نشان دهیم، باید مقاوم بایستیم، تا هیچ‌کس جرأت نکند ما را به آزمون بگذارد.»
«… کوبایی‌ها نشان داده‌اند که در برابر سیلی دشمن تنها یک صورت وجود دارد: بیایید همه در برابر آنچه که باعث رنج همگی ما خواهد شد مقاومت کنیم.»
فکر می‌کنم زیاده‌گویی نباشد اگر اضافه کنم که کوبا، با الهام از انقلاب و در پرتو رهبری و هدایت فیدل، اندیشه‌های خوزه مارتی را به‌طور کامل سرلوحهٔ خود قرار داد ـــ اندیشه‌هایی که سرچشمه‌ای غنی از عزت، همبستگی و مبارزه با امپریالیسم است.
ما نمی‌توانیم اجازه دهیم که دولت جدید ایالات متحده ما را تحریک کند، و هرگز در مسیری که آن‌ها می‌خواهند به ما تحمیل کنند قدم نخواهیم گذاشت. ما با آرامش و آگاهی، هر اقدام را تحلیل می‌کنیم و در لحظه‌ٔ لازم، با همان شجاعت و قاطعیتی که رهبرانمان ـــ فیدل کاسترو، هوگو چاوز، و رائول کاسترو ـــ همیشه داشته‌اند، پاسخ خواهیم داد.
بدون شک، در وضعیت سیاسی و ژئوپلیتیک کنونی، تضادهای میان ایالات متحده و آمریکای لاتین شدیدتر و پیچیده‌تر خواهد شد. دیگر نیازی به حدس و گمان نیست. دولت امپریالیستی آشکارا تهدید خود را علیه تمامیت ارضی ملت‌ها اعلام کرده است ـــ این را می‌توان در سخنانشان دربارهٔ کانال پاناما و تلاش‌هایشان برای دستکاری در مرزبندی‌های منطقه به‌وضوح دید. در مجموع، اختلافات و شکاف‌ها ممکن است شدت بگیرند.
اما این نخستین بار نیست. به یاد بیاوریم که در دور اول ریاست جمهوری ترامپ، شاهد بودیم که چگونه ساختارهای منطقه‌ای به‌سوی دوقطبی‌شدن و فلج‌شدن کشیده شدند، و چگونه برخی کشورها را تشویق کردند که سازوکارهای جدیدی را برپا کنند ـــ به این بهانه که نهادهای موجود، به دلیل گرایش‌های ایدئولوژیکشان، باید از بین بروند.
فراموش نکنیم، و در اینجا یادداشت‌هایی دارم، که دولت قبلی ایالات متحده در قبال مسألهٔ مهاجرت چه سیاست‌هایی اتخاذ کرد. دولت دونالد ترامپ (۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱) همان دولتی بود که از ساخت دیوار در مرز مکزیک دفاع کرد؛ دولتی که سیاست «تحمل صفر» و جدایی خانواده‌ها را اجرا کرد، سیاستی که منجر به جدا شدن هزاران کودک مهاجر از والدینشان در مرزها شد. این همان دولتی بود که برنامه‌های پناهندگی و حمایت از مهاجران را محدود کرد.
برنامهٔ «در مکزیک بمانید» را به یاد بیاورید، که پناهجویان را مجبور می‌کرد تا زمان بررسی پرونده‌هایشان در مکزیک منتظر بمانند؛ این دولت همچنین سقف پذیرش پناهندگان را به پایین‌ترین حد تاریخی کاهش داد.
و ترامپ در آن زمان تلاش کرد برنامهٔ «داکا» (Deferred Action for Childhood Arrivals) را، که از اخراج مهاجران جوانی که در کودکی به ایالات متحده آورده شده بودند محافظت می‌کرد، لغو کند. اما خوشبختانه، این تصمیم با مخالفت دادگاه‌ها متوقف شد.
اما این سیاستی کاملاً ضدمهاجر بود. گفتمان او مهاجران را به‌عنوان تهدیدی برای امنیت و اشتغال آمریکایی‌ها معرفی می‌کرد. این سیاست انتقادات گسترده‌ای را برانگیخت، چرا که رویکردی کاملاً ملی‌گرایانه داشت و دقیقاً در راستای شعار معروف او، «اول آمریکا»، قرار می‌گرفت.
کوبا، در چنین وضعیتی، خواهان یک سیاست مهاجرتی منظم، ایمن، قانونی، و در عین حال مبتنی بر احترام به حقوق بشر است.
کوبا همچنین بر حفظ «سلاک» (CELAC) به‌عنوان تنها بستر مشروع برای گفت‌وگو و هماهنگی سیاسی میان ۳۳ کشور منطقه تأکید دارد و پایبندی به اصول آن را، به‌ویژه در شرایط کنونی، کاملاً ضروری می‌داند.
در چارچوب ALBA-TCP، اولویت ما باید تدوین یک برنامهٔ اقتصادی مبتنی بر همکاری متقابل و بهره‌گیری از ظرفیت‌های منحصربه‌فرد هر کشور باشد، تا بتوانیم از تمام پتانسیل‌های منطقه برای توسعهٔ مشترک استفاده کنیم. اما در مورد دیگر مسائل مرتبط با مهاجرت، مایلیم موضع خود را بار دیگر اعلام کنیم:
برای کوبا، اخراج خشن و بی‌رویهٔ مهاجران از ایالات متحده، بازداشت‌های خودسرانه، و دیگر موارد نقض حقوق بشر، کاملاً غیرقابل‌قبول است. این اقدامات، فراتر از نقض حقوق بنیادی، به ابزاری برای فشار سیاسی و باج‌گیری علیه ملت‌های آمریکای لاتین و کارائیب بدل شده‌اند.
ایجاد یک مرکز بازداشت در پایگاه دریایی ایالات متحده در خلیج گوانتانامو، که قرار است ده‌ها هزار نفر را در آن زندانی کنند، اقدامی وحشیانه و غیرانسانی است. این مرکز، نه‌تنها تهدیدی برای امنیت ملی کوبا و منطقه محسوب می‌شود، بلکه خودِ پایگاه، یک پایگاه نظامی اشغالگر است که برخلاف خواست ملت و دولت کوبا، بخشی از خاک ما را در اشغال خود دارد. علاوه بر این، این پایگاه محل یک بازداشتگاه و شکنجه‌گاه است که بارها از سوی جامعه جهانی محکوم شده است.
ایجاد یک رویکرد مهاجرتی مبتنی بر صلح، تفاهم، و همکاری، بدون بهره‌برداری سیاسی، مسأله‌ای است که نیازمند تلاش جمعی و هماهنگ ما است. سیاست‌های اخراج مهاجران باید در چارچوب توافقات دوجانبه یا چندجانبه انجام شود، به‌گونه‌ای که حاکمیت هر کشور و اصل عدم مداخله در امور داخلی رعایت گردد.
بیشتر مهاجرانی که در جست‌وجوی حداقل‌های معیشتی به ایالات متحده رفته‌اند جذب توسعهٔ اقتصادی آن کشور شده‌اند ـــ و این در حالی است که اقتصاد کشورهایشان، به‌ویژه در نتیجهٔ سیاست‌های اقتصادی و تجاری تحمیلی ایالات متحده، از تأمین این نیازها ناتوان مانده است. چنان‌که مادورو نیز اشاره کرد، همین سیاست‌های واشنگتن بسیاری را ناگزیر به مهاجرت کرده است.
در مورد کوبا، سیاست دولت ایالات متحده در ارائهٔ مزایای ویژه به مهاجران کوبایی صرف‌نظر از نحوهٔ ورود آن‌ها به این کشور، کاملاً شناخته‌شده است. علاوه بر این، تأثیرات مخرب تحریم اقتصادی و سیاست «فشار حداکثری»، که هدف آن کاهش سطح زندگی مردم کوبا در سرزمین خودشان است، غیرقابل انکار است.
مهاجران و جریان‌های مهاجرتی یک بحران یا تهدید نیستند، بلکه پدیده‌ای از زمانه ما هستند ـــ بازتابی از چالش‌های سیستم بین‌المللی و نظم ناعادلانهٔ اقتصادی حاکم بر جهان. توقف کمک‌های رسمی نشانه‌ای آشکار از سیاست‌های خودخواهانه و تبعیض‌آمیز ایالات متحده است.
فرمان‌های اجرایی اولیهٔ دونالد ترامپ، از جمله خروج از توافق پاریس، اعلام وضعیت اضطراری انرژی و سیاست موسوم به «آزادسازی انرژی» در ایالات متحده، تأثیری منفی و عمیق بر تلاش‌های جهانی برای مقابله با تغییرات اقلیمی و بحران زیست‌محیطی خواهد داشت.
در برابر این چالش که همکاری‌های بین‌المللی را تهدید می‌کند، اکنون بیش از هر زمان دیگر، کشورهای جنوب باید پاسخ‌های خود را تقویت کنند. در این راستا، تقویت هماهنگی‌های منطقه‌ای امری حیاتی است تا بتوانیم حقوق مشروع خود را مطالبه کنیم. بر همین اساس، لازم است در این نشست دربارهٔ این مسائل به توافق‌هایی مشخص دست یابیم.
برادران!
مفهوم «وحدت در تنوع»، که ژنرال ارتش، رائول کاسترو، آن را به‌عنوان یکی از ویژگی‌های اساسی «سلاک» و دیگر سازوکارهای همگرایی منطقه‌ای مطرح کرده است، امروز بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد. در مواجهه با تلاش‌های فزاینده برای ایجاد تفرقه و عقب‌راندن ما از توافقاتی که پیش‌تر دربارهٔ مسائل حیاتی کشورهای منطقه حاصل شده است، باید بر وحدت خود تأکید کنیم. ما باید در برابر ضدحملهٔ امپریالیستی، با اتحاد و جهانی‌سازی همبستگی، با تقویت همکاری و گفت‌وگو، و با ارتقای همگرایی منطقه‌ای، پاسخ دهیم.
«دستور کار راهبردی ۲۰۳۰»، که در بیست‌وسومین نشست سران در کاراکاس در ۲۴ آوریل ۲۰۲۴ به تصویب رسید، نتیجهٔ تلاش‌های این جامعهٔ کوچک از ملت‌هاست. این سند، چراغ راه ما برای دستیابی به نتایج جدید است. ما از ابتکاراتی که این ائتلاف برای پیشبرد دستور کار راهبردی خود دنبال می‌کند حمایت و قدردانی می‌کنیم.
ما از ابتکار «آگروآلبا» حمایت می‌کنیم؛ ابتکاری که با امضای «توافق‌نامهٔ چارچوب» در بیست‌وچهارمین نشست ALBA-TCP در ۱۴ دسامبر ۲۰۲۴ در کاراکاس گامی مهم به پیش برداشت. اکنون زمان آن رسیده است که در سطح دوجانبه همکاری کنیم و شیوه‌هایی را تدوین کنیم که به افزایش تولید مواد غذایی و تضمین امنیت غذایی و تغذیه‌ای ملت‌های ما کمک کند. با نگاهی به چالش‌های کنونی ملت‌هایمان، معتقدم که «آگروآلبا» باید فناوری‌های «کشاورزی بوم‌شناختی» (agroecology) را نیز در فرایند تولید مواد غذایی در نظر بگیرد.
کوبا همچنین در مطالعه‌ای که از سوی بانک آلبا و دبیرخانهٔ اجرایی این ائتلاف به «سِلا» (SELA) واگذار شده است، مشارکت داشته و سهم خود را ایفا کرده است. این مطالعه، پس از تکمیل، امکان شناسایی ظرفیت‌های تولید ملی در کشورهای عضو را فراهم خواهد کرد و هدف توسعهٔ تجارت میان ملت‌های ما را تسهیل خواهد نمود؛ کاری که در نهایت به همگرایی اقتصادی ضروری میان کشورهای منطقه کمک می‌کند. برای تحقق این اهداف، ایجاد مسیرهای ارتباطی دریایی و هوایی میان کشورهای عضو امری حیاتی خواهد بود.
در مورد هوش مصنوعی:
مایلم بار دیگر بر این موضوع تأکید کنم که هوش مصنوعی، به‌عنوان یک فناوری تحول‌آفرین، می‌تواند برای کشورهای جنوب و ملت‌های عضو ائتلاف ما فرصت‌هایی ارزشمند به همراه داشته باشد ـــ البته به‌شرطی که به‌صورت هماهنگ و برنامه‌ریزی‌شده از آن بهره ببریم.
استفاده از هوش مصنوعی می‌تواند تأثیرات مثبتی بر پیشرفت‌های پزشکی، افزایش بهره‌وری و کارایی، نوآوری در خدمات، کمک به پایداری محیط‌زیست، و گسترش دسترسی به آموزش و دانش داشته باشد. اما در عین حال، چالش‌ها و نگرانی‌های جدی نیز در این زمینه وجود دارد ـــ از جمله مسائل اخلاقی و حفظ حریم خصوصی، تبعیض و سوگیری الگوریتمی، تأثیر بر اشتغال، نبود شفافیت در تصمیم‌گیری‌های مبتنی بر هوش مصنوعی، و حتی خطرات وجودی که برخی کارشناسان دربارهٔ آن هشدار داده‌اند.
ما در کشور خود، «راهبرد توسعهٔ هوش مصنوعی» را تصویب کرده‌ایم ـــ راهبردی که بر پایهٔ اصول اخلاقی بنا شده و با ارزش‌ها و آرمان‌های ما همخوانی دارد. در کنار این، سیستمی عملیاتی برای حمایت از این راهبرد ایجاد کرده‌ایم. ما سرمایه انسانی مورد نیاز را تربیت کرده‌ایم، و هرچند زیرساخت‌های قدرتمندی در اختیار نداریم، اما هم‌اکنون پروژه‌هایی در برخی مراکز تحقیقاتی ما در حال اجرا است، که باید تجربیات موفق آن‌ها را گسترش دهیم و تقویت کنیم.
ما در زمینهٔ آموزش و تربیت نیروی متخصص، در بخش سلامت و در حوزهٔ کشاورزی، پروژه‌های متعددی را توسعه داده‌ایم. ما همچنین در زمینهٔ همکاری‌های علمی و فناوری، با برخی کشورها و سازمان‌های بین‌المللی پیمان‌هایی را منعقد کرده‌ایم. البته، محدودیت‌های ناشی از تحریم و محاصرهٔ اقتصادی همچنان در حوزهٔ زیرساختی ما را با چالش‌هایی روبه‌رو کرده است.
اعلامیه‌ای که ونزوئلا در نشست دسامبر گذشته دربارهٔ تأسیس یک مرکز تخصصی در کاراکاس صادر کرد، می‌تواند نقطهٔ آغازی برای همکاری‌های گسترده‌تر و شتاب‌بخش به تلاش‌های مشترک ما در این حوزهٔ حیاتی باشد ـــ حوزه‌ای که می‌تواند نقشی کلیدی در توسعه ایفا کند که همهٔ ما به آن چشم دوخته‌ایم.
و سرانجام:
اگر این بدیل، که از دل آموزه‌های بولیواری در زمینهٔ «همگرایی برای نجات» برخاسته است، با اتحاد بیشتر، پویایی افزون‌تر، هماهنگی قوی‌تر، و اراده‌ای محکم برای احیا و تقویت پروژه‌هایی که زمانی تأثیری شگرف بر ملت‌های ما داشتند، به پیش برود؛ اگر هیچ چیز و هیچ‌کس نتواند ما را از مسیرمان منحرف کند، هیچ چیز و هیچ‌کس نیز نخواهد توانست ما را از تحقق رؤیاهایی که نسل‌های بسیاری برای آن جنگیده‌اند، تلاش کرده‌اند و حتی جان داده‌اند، بازدارد.
این است تعهد کوبا، مادورو! تعهد ما به ائتلافمان، به ملت‌های این ائتلاف، و البته به این نبرد مشترک که همهٔ ما در کنار یکدیگر آن را پیش خواهیم برد.
همچنان به پیش، تا پیروزی!
بسیار سپاسگزارم.
منبع: گرانما، کوبا، ۴ فوریهٔ ۲۰۲۵
https://english.10mehr.com/if-nothing-and-nobody-manages-to-divert-us-from-our-objectives-nothing-and-nobody-will-be-able-to-prevent-us-from-realizing-our-dreams/
