اشتهای سلطان
فیل چو کشته شود، خوراک کفتاران و شغالان می‌شود
ا. م. شیری
رؤیای حلب، ادلب، حماه، دمشق و رقه، اشتهای «سلطان» را تشدید کرده است.
دولت پنهان دنیا را با دست ابلهان اداره می‌کند: امپراتوری آمریکا- بایدن خواب‌آلود ( i am a zionist)، فرانسه- مکرون «بیچاره» از نوادگان روچیلدها، اوکراین- یک دلقک دون‌پایۀ صهیونیست و فاقد هر گونه سابقۀ فعالیت سیاسی، سوریه- محمد الجولانی تروریست خون‌خوار، «فارغ‌التحصیل» کمپ بوکای آمریکا در بصره، محکوم به اعدام و الی‌آخر.
رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه بار دیگر به ارتباط نزدیک کشورش با برخی مناطق همسایه اشاره کرد. او خطاب به مخالفان که گفته می‌شود توجه کافی به سیاست خارجی ندارد، به شیوۀ معمول خود استدلال کرد:
او گفت: «من نمی‌دانم که آیا آن‌ها نمی‌دانند که اگر شرایط در طول جنگ جهانی اول، زمانی که مرزهای منطقۀ ما دوباره ترسیم شد، به گونۀ دیگر بود، چه اتفاقی می‌افتاد؟ شاید شهرهایی که ما آن‌ها را حلب، ادلب، حماه، دمشق و رقه می‌نامیم مانند آنتپ، هاتای (ختای) و اورفه به استان‌های ما اضافه می‌شدند».
لازم به ذکر است که شهرهای حلب، ادلب و رقه سوریه در نزدیکی مرز ترکیه و حماه و دمشق در داخل کشور قرار دارند. شهرهای غازیانتپ، شانلی‌اورفا و هاتای ترکیه نیز در نزدیکی مرز سوریه واقع شده‌اند.
لازم به یادآوری است که اخیراً یک نقشۀ اراضی قابل توجه در برگیرندۀ کشورهای همسایۀ هم‌مرز، که طبق «عهد ملی» در پایان امپراتوری عثمانی توسط نمایندگان پارلمان آن تصویب شد، به طور گسترده در ترکیه دست به دست می‌شود. بر حسب اتفاق، مناطق شمالی عراق، سوریه و قبرس تحت کنترل ارتش ترکیه قرار دارد و حتی پروازهای باتومی (آجاریا) در برنامۀ خطوط هوایی داخلی گنجانده شده است.
دیپلمات‌های ترکیه طی اظهاراتی بیان داشتند: «جناب رئیس جمهور در چارچوب سیاست و اظهارات مخالفان، گفت که بازنگری در مرزها پس از جنگ جهانی اول به معنای گسست بین ترکیه و مردم ساکن مناطقی که آن‌ها اشاره می‌کنند، نیست. یعنی نکته این است که ترکیه نمی‌تواند روابط خود را با مردم محلی فقط به دلیل اینکه این شهرها در خارج از مرزهای ترکیه واقع شده‌اند، قطع کند».
حملۀ شبه‌نظامیان گروه‌های افراطی اسلام‌گرا به حلب در ٢٧ نوامبر بدون نقش هماهنگ‌کنندۀ ارتش و سازمان‌های اطلاعاتی ترکیه امکان‌پذیر نبود. علاوه بر این، به گفتۀ ناظران، در مورد ادامۀ حضور پایگاه‌های نظامی روسیه در سوریه حرف آخر را آنکارا خواهد زد. خبرها از انتقال نظامیان روسیه از مناطق داخلی در شمال کشور و از مناطق کوهستانی به پایگاه‌های حمیمیم و طرطوس حکایت می‌کنند. پادگان روسیه در کوبانی تخلیه شد و نظامیان آمریکایی در آنجا مستقر شدند. برخی تجهیزات سنگین و افسران ارشد از سوریه خارج می‌شوند. با این حال، نیروهای اصلی در پایگاه‌های راهبردی همچنان به همان صورت باقی می‌مانند.
وزارت خارجۀ روسیه نیز به نوبه خود، خبر داد که پایگاه‌های کلیدی در حالت آماده‌باش هستند. به گفتۀ منابع روسی، مذاکرات با مقامات جدید سوریه به صورت سازنده پیش می‌رود. در هر صورت، تصمیمات نهایی در مذاکرات آینده اتخاذ خواهد شد.
و حالا معلوم می‌شود، که «سلطان عثمانی» باز هم چنگال خود را در تن خون‌چکان شکار زخمی (سوریه) فرو کرده است.
تاریخچۀ مختصر
امپراتوری عثمانی که ترکیه وارث آن است، در پایان جنگ جهانی اول در سال ١٩١٨ فروپاشید. این کشور به عنوان بخشی از اتحاد چهارگانه، متشکل از امپراتوری آلمان، اتریش-مجارستان و بلغارستان وارد جنگ شد. این اتحاد در جنگ شکست خورد.
در آستانۀ جنگ جهانی اول، قلمرو سوریه امروزی بخشی از سه ولایت امپراتوری عثمانی – بیروت، حلب و دمشق بود. پس از فروپاشی امپراتوری، سوریه برای مدت کوتاهی مستقل بود – در سال ١٩٢٠، پادشاهی عربی سوریه با مرکزیت دمشق تشکیل گردید. فیصل ابن حسین ابن علی الهاشمی از خاندان هاشمی ملقب به فیصل اول، پادشاه سوریه شد. او بعداً پادشاه عراق شد. با این حال، در عرض چند ماه منطقه توسط فرانسه اشغال گردید. متعاقباً، فرانسه به همراه انگلیس از سوی جامعۀ ملل مأموریت ادارۀ قلمروهای سابق امپراتوری عثمانی را به عهده گرفت.
در سال ١٩٢۶، قلمرو فرمانروایی به لبنان و سوریه تقسیم شد. در ٢٧ سپتامبر ١٩۴١، فرانسه به این کشور استقلال اعطا کرد، اما نیروهای خود را در آنجا باقی گذاشت. آن‌ها در سال ١٩۴۶ سوریه را ترک کردند…
و از سال ٢٠١١، سوریه در جریان بهار کذایی عربی، مورد هجوم امپراتوری آمریکا و تروریست‌های دست‌ساز آن قرار گرفت، به وضعیت وحشتناک امروزی دچار شد.
٢٧ آذر- قوس ١۴٠٣
