به بهانه‌ی روز زن
محمد عثمان نجیب
بزرگی و قداست زن، ماندگار تر از روز زن
است.
هر سالی فقط یک روزی در جا جایی مجلس ها آراستند و گاهی سفره های رنگین برپا کردند، قلم ها را برداشتند و دهن ها را گشودن و زبان ها را پیچ و تاب دادند، انگار این همه، زن و وجود سنگین سایه ی صلابت زن را گرامی داشته اند. اما هیچ گاه حقوق زن را آن گونه که اسلام عزیز و سنت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است برایش نه داده اند، از محکمه ی صحرایی اش، از ستردن اشک و آه و ناله فریادش نه کاستند و در بهترین حالت هم اجازه ی گفتن حرف د‌وم را به زن داده اند.
چی دروغ بزرگی، چی روی های دو رویی در پشت این پنجره های پنهان شخصیتی که ففط با نقاب تظاهر تفلای بزرگ داشت زن می‌کنند.
حسرتا که این ها بزرگی شآن زن را قرائت بی پیرایه یی از سیاست های بگو و بگذر خود می دانند، که حتا از جملات شان در تحسین زن رنگ و بوی دروغ را احساس می کنی.
مادامی که این روز و این ساعت به تاریخ پیوست، دیگر این زن یعنی مادر من، خواهر من، فرزند من است که در لایه ی زیرین فراموشی قرار می گیرند و بار ملال جبر روزگار را به شانه های ستبرش حمل می کنند، اما از همت و مناعت و متانت و وقار شان هرگز چیزی کم نه می شود. و با استواری با معنای خود قامت هر چی ریاکار دنیای سیاست است را دوتا می سازند و خودشان ققنوس وار سر بر می افرازند و تابنده گی را فرزندان و خانه واده های شان ارمغان می آورند.
زن می داند که او موجود فراخور ستایش و آفریده ی خاص خدایی است که خودش قداست خاصی به او داده است.
بزرگی زن، ماندگاری زن، پایداری و شجاعت زن برای هر زن و خواهر هم وطن من و همه زنان جهان مبارک.
