وداع با رفیق دکتر رحیم احمدی
بعدازظهر یکشنبه ۳۱ ماه مه ۲۰۱۵ برابر با ۱۰ خرداد ۱۳۹۴، رفیق دکتر رحیم احمدی پس از نبردی سه ساله با بیماری سرطان چشم بر جهان فروبست. او که پزشکی انساندوست و پناه تمام مهاجرین ایرانی بود، در دامن حزب تودهٔ ایران پرورش یافت و خود را فرزند آن می‌دانست. از بهمن ۱۳۲۷ به عضویت سازمان جوانان حزب تودهٔ ایران درآمد و نزدیک به شصت سال در کنار آن به دفاع از منافع زحمتکشان پرداخت. توده‌ای بودن برای او نه فقط در سیاست بلکه در آئینی برای زندگی تجلی می‌یافت.
به جرم فعالیت سیاسی از دبیرستان اخراج شد و تا زمان گرفتن دیپلم، تحصیل را در کلاس‌های شبانه ادامه داد و امتحان‌ها را به‌صورت متفرقه گذراند. سپس در سال ۱۳۳۴ برای ادامه تحصیل رهسپار اتریش شد و در آنجا در ایجاد اولین هسته‌های تشکیلات حزب تودهٔ ایران در خارج از کشور نقشی فعالانه داشت. در بنیان‌گذاری کنفدراسیون دانشجویی مانند دیگر توده‌ای‌ها نقشی اساسی بازی کرد. در تمام مدت تحصیل و در کنار فعالیت جدی حزبی، برای تأمین زندگی و هزینهٔ تحصیل کار می‌کرد. در تمام این مدت یک سرباز ساده حزبی باقی ماند و بر این امر تأکید داشت. مبارزه برای پست و مقام در حزب را به دیده تحقیر و با تأسف عمیق می‌نگریست.
مادیات جهان و دوندگی برای پول را همواره تحقیر می‌کرد، چرا که به تعبیر او این امر از انسان موجودی درنده می‌ساخت. بزرگترین افتخارش در زندگی، بی‌توجهی به ثروت بود و این یک تظاهر نبود. جهان را بدون مال ترک کرد.
مهم‌ترین ویژگی او مهربانی‌اش بود. با نیازی سیری‌ناپذیر به عشق و مهرورزی به دیگران. نه فقط به نزدیکانش به همه. همین امر باعث می‌شد که همیشه گشاده‌روی به سوی دیگران برود.
انسانی بسیار محترم که برخوردش با دیگری آمیزه‌ای از احترام و محبت بود. همه را شیفته می‌کرد. هیچکس در برخورد با او بی‌تفاوت نمی‌ماند. ابزار او برای جذب دیگری همین آلیاژ مهربانی و احترام بود. به تعبیر او یک توده‌ای می بایست رفتارش احترام‌برانگیز باشد.
یادش گرامی باد
