من شهردار غزه هستم
نویسنده: یحیی ر. سرّاج ــ
من شهردار شهر غزه هستم، هستی و فرهنگ ما در حال مدفون شدن زیر تَلی از آوار است.
در دهۀ هشتاد میلادی، منِ نوجوان شاهد احداث مرکز فرهنگی باشکوه «رشاد ال ـ شوا» در غزه، با تئاتر، سالنی بزرگ، کتابخانۀ عمومی، چاپخانه و سالن فرهنگی آن بودم که به‌نام یکی از شخصیت‌های بزرگ غزه نامگذاری شد.
دانشجویان و پژوهشگران، فرهیختگان، و هنرمندان از سراسر نوار غزه از آن بازدید می‌کردند، از جمله رئیس جمهور سابق ایالات متحدۀ آمریکا «بیل کلینتون». مرکز فرهنگی گوهر گرانبهای شهر غزه بود. نظاره کردن مراحل احداث مرکز فرهنگی، الهام‌بخش من برای تحصیل در رشتۀ مهندسی در آینده بود که به انتخاب حرفۀ استادی دانشگاه، و در پیروی از راه «ال ـ شوا» به شهرداری غزه انجامید. اینک جواهر شهر ما زیر تَلی از آوار و در اثر بمباران‌های اسرائیل تخریب شده است.
بنا به اظهارات مسؤولین وزارت بهداشت غزه، مداخلۀ نظامی اسرائیل به‌قیمت جان بیش از ۲۰ هزار نفر تمام شده است، حدود نیمی از بناهای منطقه یا تخریب شده‌اند یا به‌شدت صدمه دیده‌اند. اما اسرائیلی‌ها چیز دیگری را نیز تبدیل به تَلی از خاک کرده‌اند: گنجینه‌های فرهنگی و تأسیسات شهری غزه را.
تخریب بی‌رحمانۀ نوارغزه، نمادهای آن، ساحل زیبای دریا، کتابخانه، آرشیو و رفاه اقتصادی که غزه از آن برخوردار بود، قلب مرا جریحه‌دار کرده است.
باغ‌وحش غزه ویران شده و بسیاری از حیوانات آن، از جمله گرگ‌ها، کفتارها، پرندگان، و روباه‌های نایاب، یا کشته شدند یا در اثر گرسنگی جان باختند. از دیگر قربانیان جنگ، مهم‌‌‌ترین کتابخانۀ عمومی شهر، مرکز شادی کودکان، ساختمان دولتی شهر، آرشیو آن و همچنین مسجد بزرگ «عماری» است که از قرن هفتم باقی مانده بود. ارتش اسرائیل خیابان‌ها، میادین، مساجد، کلیساها و پارک‌ها را نیز ویران کرد یا به آن‌ها آسیب رساند.
در سال ۲۰۱۹، پس از آن‌که دولت حماس مرا به‌عنوان شهردار غزه منصوب کرد، یکی از مهم‌‌‌ترین اهداف من بهبود شرایط تفرجگاه ساحلی شهر و تسهیل بازگشایی مراکز کسب و کار کوچک در امتداد ساحل با هدف ایجاد اشتغال بود. چهار سال به‌درازا انجامید تا ما این طرح را که شامل گردشگاه، مراکز استراحت، و مکان‌های کسب برای صاحبان کسب و کار بود به اتمام برسانیم. ولی فقط یک هفته طول کشید تا اسرائیل همۀ آن‌ها را نابود کند. خانم مطلّقه‌ای به‌نام «نیوین»، که او را می شناخم، قرار بود در نوامبر امسال رستوران کوچکی را افتتاح کند، ولی رؤیای او نقش بر آب شد. و «محمد»، فلسطینی معلول، قهوه‌خانۀ کوچک خود را از دست داد.
چرا تانک‌های اسرائیل این‌همه درخت، دکل‌های برق، اتومبیل و لوله‌های آب را تخریب کردند؟ چرا اسرائیل به مدرسۀ سازمان ملل متحد حمله کرد؟ ابعاد محوِ روش زندگی ما غیرقابل توصیف است. من هنوز هم فکر می‌کنم کابوس می‌بینم. برای من قابل تصور نیست که چگونه انسانی معقول می‌تواند چنین عملیات هولناکی را که توأم با ویرانی و مرگ است انجام دهد.
ساختمان مدرن شهرداری غزه در سال ۱۸۹۳ بنا شد و یکی از قدیمی‌‌‌ترین بناها در خاورمیانه بود. مدیریت شهری به حدود ۸۰۰ هزار نفر خدمت رسانی می‌کند و بنابراین یکی از بزرگ‌‌‌ترین جوامع فلسطینی در جهان است. حتی پس از آغاز جنگ و راندن بیش از یک میلیون فلسطینی از شمال شهر غزه توسط اسرائیل، بخش بزرگی از ساکنین در شهر مانده‌اند.
زمانی که اسرائیل در واکنش به حملۀ مرگبار حماس جنگ علیه غزه را آغاز کرد من خارج از غزه بودم. بنابراین سفرم را متوقف کردم و فوراً به غزه بازگشتم تا به مردم کمک کنم. من کمیتۀ اضطراری متشکل از همکاران و اشخاص داوطلب را اداره می‌کنم که در تلاشند لوله‌های آب را تعمیر کنند، خیابان‌ها و جاده‌ها را قابل عبور و مرور سازند. و فاضلاب و زباله‌های بیماری‌زا را دفع کنند. حداقل ۱۴ نفر از همکاران ما در شهرداری کشته شده‌اند، و تقریباً همۀ اعضای کمیسون یا خانۀ خود را از دست داده‌اند یا عضوی از خانواده را.
من هم عزیزی را از دست داده‌ام. روز ۲۲ اکتبر، اسرائیل بدون دادن هشدار خانۀ مرا مورد هدف قرار داد و پسر ارشد من «رشدی» را کشت، که عکاس خبری و فیلمساز بود. او تصور کرده بود که خانۀ پدری امن‌تر است، و من به این فکر افتادم که شاید هدف اصلی حمله من بودم. ولی ما هیچوقت به واقعیت قضیه پی نخواهیم برد. من «رشدی» را به خاک سپردم و فوراً به محل کار در کمیتۀ اضطراری بازگشتم.
اسرائیل، که بیش از ۱۶ سال است محاصرۀ غزه را آغاز کرده، امری که گروه‌های حقوق بشری عنوان «اشغال مداوم» به آن داده‌اند، در حال نابود کردن حیات در غزه است. یکی از مقامات دفاعی ناشناس اسرائیل قول داد که غزه را به شهر چادرها تبدیل خواهد کرد، و اسرائیل واقعاً هم ساکنین شهر را به‌زور راند. این برای اولین بار است که اسرائیل به وعده‌ای که به فلسطینی‌ها داده بود عمل کرد.
من جامعۀ بشری را فرا می‌خوانم رؤسای کشورها و دولت‌های جهان را تحت فشار قراردهند و به این تخریب بیهوده خاتمه دهند.
چرا نباید با فلسطینی‌ها مانند اسرائیلی‌ها و دیگر ملیت‌های جهان رفتار شود؟ چرا ما فلسطینی‌ها نباید در صلح زندگی کنیم و مرزهای باز و تجارت آزاد داشته باشیم؟ نماد نوار غزه ققنوس است که از خاکستر آتش برمی‌خیزد. او مصمم است زنده بماند.
منبع: آنتی‌کریگ، ۲۹ دسامبر ۲۰۲۳
https://antikrieg.com/aktuell/۲۰۲۳_۱۲_۲۹_ichbinder.htm
