اعلام آمریکای لاتین و حوزهٔ کارائیب به‌عنوان منطقهٔ صلح
سران ۳۱ کشور آمریکای لاتین و حوزهٔ کارائیب را یک منطقهٔ صلح اعلام می‌کنند و متعهد می‌شوند که تهدید یا استفاده از زور را برای همیشه در این منطقه ریشه کن کنند. (اصل سند توسط سران دولت‌ها و حکومت‌های جامعهٔ آمریکای لاتین و دولت‌های حوزۀ دریای کارائیب به‌امضا رسیده است.)
سران کشورها و دولت‌های جامعهٔ آمریکای لاتین و حوزۀ دریای کارائیب («سلاک»)، که در دومین اجلاس عالی خود در روزهای ۲۸ و ۲۹ ژانویه ۲۰۱۴ در هاوانا، کوبا، گرد آمده‌اند، به نمایندگی از خلق‌های خود و بیان صادقانهٔ امیدها و آرزوهای آنها،
با تاکید مجدد بر تعهد کشورهای عضو به اهداف و اصول مندرج در منشور سازمان ملل متحد و قوانین بین‌المللی، و آگاهی از این واقعیت که رفاه و ثبات منطقه به صلح و امنیت بین‌المللی کمک می‌کند،
با توجه به این که صلح خواسته‌ای عالی و آرمانی مشروع برای همه خلق‌ها است، و اینکه حفظ صلح یک عنصر اساسی برای حفظ یکپارچگی آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب، و یک اصل و ارزش مشترک برای جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب («سلاک») است،
با تاکید مجدد بر این که همپیوندی چشم‌انداز نظم عادلانۀ بین‌المللی مبتنی بر حق برخورداری از صلح و فرهنگ صلح را، که مانع از استفاده از زور و روش‌های غیرمشروع، از جمله سلاح‌های کشتار جمعی و به‌ویژه سلاح‌های هسته‌ای، به‌منظور دفاع می‌شود، تحکیم می‌بخشد،
با تأکید بر اهمیت پیمان «تلاتلولکو»[۱] مبنی بر منع سلاح‌های هسته‌ای در آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب، که اولین منطقهٔ عاری از سلاح‌های هسته‌ای را در یک منطقهٔ پرجمعیت ایجاد کرد، و وجود آن به صلح و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی یاری می‌رساند،
با تصریح نیاز فوری به خلع سلاح عمومی و کامل هسته‌ای، و همچنین تعهد ۳۳ کشور عضو این سازمان به «دستور کار استراتژیک سازمان منع سلاح‌های هسته‌ای در آمریکای لاتین و کارائیب»[۲]، که در «کنفرانس عمومی» ماه اوت ۲۰۱۳ در بوئنوس آیرس به‌تصویب رسید،
با یادآوری اصول صلح، دموکراسی، توسعه و آزادی که اساس اقدامات کشورهای عضو «سیکا»[۳] را تشکیل می‌دهد،
با یادآوری تصمیم سران دولت‌های عضو «اوناسور»[۴] که آمریکای جنوبی را به‌عنوان یک منطقه صلح و همکاری تحکیم می‌بخشد،
با یادآوری استقرار یک «منطقه صلح و همکاری در منطقۀ اقیانوس اطلس جنوبی» در سال ۱۹۸۶،
همچنین با یادآوری تعهدمان به ایجاد و گسترش سازوکارهای لازم برای حل و فصل صلح‌آمیز درگیری‌ها، که در «اعلامیهٔ اجلاس عالی وحدت آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب» در ۲۳ فوریه ۲۰۱۰ مورد توافق قرار گرفت،
با تکرار تعهدمان به تحکیم «آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب به‌عنوان یک منطقۀ صلح» که در آن اختلافات میان کشورها از طریق گفت‌وگو و مذاکره و یا دیگر ابزارها، به‌طور مسالمت‌آمیز و کاملاً مطابق قوانین بین‌المللی حل و فصل شود،
همچنین با آگاهی از تأثیرات فاجعه‌بار جهانی و بلندمدت بشری ناشی از استفاده از سلاح‌های هسته‌ای و دیگر سلاح‌های کشتار جمعی، و بحث‌های جاری در مورد این موضوع، موارد زیر اعلام می‌داریم:
۱ـ آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب به‌عنوان یک منطقهٔ صلح مبتنی بر احترام به اصول و قواعد قوانین بین‌المللی، از جمله ابزارهای بین‌المللی که هر یک از کشورهای عضو به آنها پیوسته‌اند، و اصول و اهداف منشور سازمان ملل متحد؛
۲ـ تعهد دائمی‌مان به حل اختلافات از طریق صلح‌آمیز با هدف ریشه‌کنی همیشگی تهدید یا استفاده از زور در منطقه؛
۳ـ تعهد کشورهای منطقه و التزام محض به عدم مداخله، مستقیم یا غیرمستقیم، در امور داخلی هر یک از کشورهای دیگر و رعایت اصول حاکمیت ملی، برابری حقوق و خودمختاری خلق‌ها؛
۴ـ تعهد خلق‌های آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب به تقویت همکاری و روابط دوستانه میان خود و و دیگر کشورها صرف‌نظر از اختلاف در سیستم‌های سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی و یا سطح توسعۀ خود؛ تحمل واقعی و زندگی در صلح با یکدیگر به‌عنوان همسایه‌های خوب؛
۵ـ تعهد کشورهای آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب به احترام کامل به حق مسلم هر کشور برای انتخاب نظام سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی خود به‌عنوان شرط ضرور برای تضمین همزیستی مسالمت‌آمیز در میان کشورها؛
۶ـ تقویت فرهنگ صلح در منطقه، از جمله بر اساس اصول مندرج در «اعلامیهٔ سازمان ملل متحد در مورد فرهنگ صلح»؛
۷ـ تعهد کشورهای منطقه به پیروی از این «اعلامیه» در تعیین رفتار بین‌المللی خود؛
۸ـ تعهد کشورهای منطقه به ادامهٔ حمایت از خلع سلاح هسته‌ای به‌عنوان هدفی اولویت‌دار و مساعدت در جهت یک خلع سلاح عمومی و کامل و کمک به تقویت اعتماد در میان کشورها؛
ما مصرانه از همه کشورهای عضو جامعهٔ بین‌المللی می‌خواهیم که در روابط خود با دولت‌های عضو «جامعهٔ کشورهای آمریکای لاتین و حوزۀ کاراییب» («سلاک») به‌طور کامل به این «اعلامیه» احترام بگذارند.
در حضور امضاکنندگانی که این اعلامیه را در روز ۲۹ ماه ژانویه سال ۲۰۱۴ در هاوانا امضا کرده‌اند، رونوشت‌های این سند به زبان‌های اسپانیایی، انگلیسی، فرانسوی و پرتغالی نیز به‌امضا رسید.
ـــــــــــــــــــــــــ
[۱] Tlatelolco: پیمانی است که به آن نام «پیمان منع سلاح‌های هسته‌ای در آمریکای لاتین و حوزۀ کارائیب» داده شده است. این پیمان در OPANAL مستتر است.
[۲] OPANAL: یک سازمان بین‌المللی است که خلع سلاح هسته‌ای را ترویج می‌کند. این نام مخفف «آژانس منع سلاح‌های هسته‌ای در آمریکای لاتین و کارائیب» است. این آژانس یکی از نتایج پیمان «تلاتلولکو» است که کشورهای امضا کنندهٔ آن در سال ۱۹۶۹ استفاده، ذخیره سازی و یا حمل و نقل سلاح‌های هسته‌ای را ممنوع اعلام کردند.
[۳] (Sistema de la Integración Centroamericana (SICA: «سیستم همگرایی آمریکای مرکزی» سازمان سیاسی و اقتصادی کشورهای آمریکای مرکزی از تاریخ اول فوریه سال ۱۹۹۳ است. در ۱۳ دسامبر سال ۱۹۹۱، همهٔ کشورهای عضو «سازمان کشورهای آمریکای مرکزی» پروتکل «تگوسیگالپا» را امضا کردند. این کشورها پیش از آن در پی همکاری برای گسترش صلح منطقه‌ای، آزادی سیاسی، دموکراسی و توسعهٔ اقتصادی بودند. مقر دبیرخانهٔ کل SICA در جمهوری السالوادور واقع شده است.
[۴] UNASUR: «اتحاد کامل کشورهای آمریکای جنوبی»، با نام سابق «جامعۀ کشورهای آمریکای جنوبی». این سازمان در سال ۲۰۰۸ تأسیس شد تا یکپارچه‌سازی منطقه‌ای را در مورد مسایلی مانند دموکراسی، آموزش و پرورش، انرژی، محیط زیست، زیرساخت‌ها، امنیت، و از بین بردن نابرابری‌های اجتماعی و محرومیت را به پیش برد. این سازمان از مدل «اتحادیه اروپا» الهام گرفته شده است. اعضای «اوناسور» را آرژانتین، بولیوی، برزیل، شیلی، کلمبیا، اکوادور، گویان، پاراگوئه، پرو، سورینام، اوروگوئه و ونزوئلا تشکیل می‌دهند. پاناما و مکزیک موقعیت ناظر را دارند.
