25 حقیقت دربارۀ گزارشگران بی مرز
تصویر از سایت گزارشگران بدون مرز (ایرانی)
به مناسبت روزجهانی آزادی مطبوعات،گزارشگران بدون مرز برای نخستین بار
فهرست ١٠٠ قهرمان اطلاع رسانی در جهان را منتشر می‌کند(1)
100000 قهر با ما ؟
گزارشگران بی مرز را بهتر بشناسیم
پیشگفتار مترجم : برای خوانندگان گاهنامه هنر و مبارزه باید یادآور شوم که علت وجودی گاهنامۀ هنر و مبارزه، مبارزه علیه رسانه دروغ ها و خیانت کاری ها (از خصائل و سجایای طبقۀ بورژوازی وابسته و معامله گر به عنوان نمایندۀ و مباشر قدرت های استعماری-امپریالیستی در کشورهای استعمارزدۀ مانند استعمارکدۀ ایران) و ابتذال مجموعه ای بود که پیکرۀ اپوزیسیون ایرانی در غرب را تشکیل می دهد. ایرانیان باید بدانند و باز هم باید بیشتر بدانند که چنین وضعیتی مستقمیا محصول کشور استعمار زدۀ ما می باشد در غیر این صورت امکان پذیر نبود که کشوری بتواند این همه ابله و خیانتکار تحویل دنیا بدهد. ولی آیا واقعا فرهنک ایرانی تا این اندازه دچار اضمحلال شده است؟ چرا هنوز غربی ها ما ایرانی ها را وحشی و یا در بهترین حالت نیمه وحشی تلقی می کنند؟ در گاهنامۀ هنر و مبارزه بارها مدافعان حقوق بشر و یا «گزارشگران بدون مرز» را به عنوان تروریست ها و اوباشان حرفه ای عصر جدید، و خاصه به عنوان بلند گوی ایدئولوژی بورژوازی کمپرادور ایران و عاملان ناتوی فرهنگی معرفی کرده ام. در این نوشته دلایل بیشتری در تأیید این داوری خواهید یافت. پیش از این چند مقالۀ دیگر از این پژوهشگر دانشگاهی و روزنامه نگار آلترناتیو دربارۀ مسائل کوبا برای گاهنامۀ هنر و مبارزه ترجمه و منتشر کرده بودم که احتمالا به یاد می آورید (3).
سایت گزارشگران بدون مرز(1
(2
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/532
3) سلیم لامرانی . دیپلماسی کوبا و اپوزیسیون رژیم کوبا. در 6 بخش
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/35
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/36
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/37
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/38
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/39
http://g-honar-v-mobarze.blogfa.com/post/40
حمید محوی| پاریس|8 می 2014
25 حقیقت دربارۀ
[گزارشگران بی مرز]
نوشتۀ سلیم لامرانی
Salim Lamrani
دکتر در زمینۀ بررسی های شبهه جزیزۀ ایبری و آمریکای جنوبی از دانشگاه پاریس 4 سوربن، او کارشناس مناسبات کوبا و ایالات متحده نیز هست.
سایت انوستیگ اکسیون
به مدیریت میشل کولن
6 می 2014
سازمان فرانسوی مدعی است که تنها از آزادی بیان و نشریات دفاع می کند. ولی حقیقت امر این است که در پشت این ظاهر آراسته و شرافتمند، برنامۀ سیاسی کاملا مشخصی پنهان شده است…
1.گزارشگران بی مرز سال 1985 توسط روزنامه نگاران فرانسوی روبرت منارد، ژان کلود گیبود و رونی برومن(پزشک و بشر دوست اسرائیلی با ملیت فرانسوی) بنیانگذاری شد، و مأموریت رسمی آن « دفاع از آزادی مطبوعات در جهان، یعنی حق برخورداری از اطلاعات و کسب اطلاعات، و باز هم یعنی حقوقی که در مادۀ 19 منشور جهانی حقوق بشر به ثبت رسیده است ».
2.با این وجود، و با وجود این حرفۀ با اصول و اعتقادی که رسما اعلام کرده، گزارشگران بی مرز دارای وجوه تاریک و مبهمی نیز بوده و دارای برنامۀ سیاسی کاملا مشخصی می باشند که غالبا با واشینگتن در انطباق به سر می برند، و به ویژه در حالی که از کشورهای توسعه یافته دفاع می کنند، علیه دولت های چپ گرای آمریکای جنوبی موضع می گیرند.
3.می بینیم که گزارشگران بی مرز از سوی دولت ایالات متحده و در نقطۀ پیوست با بنیاد ملی برای دموکراسی(1) تأمین مالی می شود. البته سازمان گزارشگران بی مرز این موضوع را به هیچ عنوان کتمان نمی کند :
« کاملا صحیح است، ما از بنیاد ملی برای دموکراسی پول دریافت می کنیم. این موضوع برای ما هیچ مشکلی ایجاد نمی کند ».
4.بنیاد ملی برای دموکراسی توسط رئیس جمهور آمریکا رونالد ریگان به سال 1983 ایجاد شد یعنی در دورانی که در زمینۀ مناسبات بین المللی خشونت نظامی از دیپلماسی سنتی پیشی گرفته بود. به مدد قابلیت نفوذ مالی، بنیاد ملی برای دموکراسی هدفش تضعیف دولت هائی بود که با سیاست خارجی واشینگتن مخالفت می کردند.
5.مبنی بر گزارش نیویورک تایمز، [مقالۀ مارس 1997]، « بنیاد ملی برای دموکراسی 15 سال پیش از این ایجاد شد تا رسما کاری را انجام دهد که آژانس مرکزی اطلاعات (سیا یا سی آی ای) طی ده ها سال به شکل مخفیانه انجام می داد. این بنیاد 30 میلیون دلار در سال برای پشتیبانی از احزاب سیاسی، سندیکاها، جنبش های مخالف و رسانه های خبری در ده ها کشور خرج می کند ».
6.سپتامبر 1991، آلن واینشتاین (2)، پدر خواندۀ قانونگذاری که بنیاد ملی برای دموکراسی را به وجود آورد، در واشینگتن پست چنین اعلام کرد : « بسیاری از کارهائی را که ما امروز انجام می دهیم، سیا طی 25 سال گذشته به شکل مخفیانه انجام می داد ».
7.کارل گرشمن، نخستین رئیس بنیاد ملی برای دموکراسی در ژوئن 1986 علت وجودی بنیا درا چنین تعریف کرده است : « برای گروه های دموکراتیک در جهان بسیار مشکل است که به عنوان گروه هائی شناخته شوند که از سوی سازمان سیا بودجه دریافت می کنند. ما طی سال های 1960 با این مشکل روبرو بودیم، و به همین علت به این روند خاتمه دادیم. در نتیجه از ا«جائی که نمی توانستیم مثل گذشته عمل کنیم بنیاد ملی برای دموکراسی را ایجاد کردیم ».
8.بر این اساس، به گفتۀ نیویورک تایمز، آلن واینشتاین و کارل گرشمن، گزارشگران بی مرز پردۀ استتار سیا بوده و تأمین مالی می شود.
9.گزارشگران بی مرز هم زمان از سوی سازمان مرکزی برای آزادی کوبا (4) پول دریافت کرده است. مدیر این سازمان در آن دوران، فرانک کلزون (5)، در گذشته یکی از رؤسای بنیاد ملی کوبا-آمریکا بود. این بنیاد قویا در عملیات تروریستی علیه کوبا بسیج شده بود، که بعدها یکی از مدیران قدیمی آن خوزه آنتونیو لاما (6) افشا کرد.
10.گزارشگران بی مرز از «بنیاد اووربروک»(7) پول دریافت کرده است، سازمانی که توسط فرانک آلتشول(8) که رادیوی آزاد اروپا (9) را راه اندازی کرد، و ایستگاه سیا طی جنگ سرد بود. او در عین حال همکار نزدیک ویلیام جی. دونوان(10) بود، که ریاست سرویس های مخفی ایالات متحده در سال های 50 و بنیانگذار دفتر خدمات استراتژیک به عهده داشت، یعنی نیاکان سازمان سیا.
11.گزارشگران بی مرز در گذشته تلاش وافری به کار برد تا اختناق و فشارهائی که ارتش ایالات متحده روی روزنامه نگاران اعمال می کرد را به سکوت برگزار کنند. بر این اساس، گزارشگران بی مرز خیلی دیر به یادآورد — 5 سال بعد از واقعه — که سامی الحاج روزنامه نگار تلویزیون قطری ی الجزیره در افغانستان توسط مقامات ایالات متحده بازداشت و شکنجه شد و سپس او را به گوآنتانامو منتقل کردند. سامی الحاج سرانجام روز 1 می 2008 پس از 6 سال اسارت و درد و رنج آزاد شد. در نتیجه برای گزارشگران بی مرز 5 سال تجسس و تحقیق ضروری بود تا کشف کنند که سامی الحاج تنها به دلیل انجام کار روزمرۀ حرفه ای اش در روزنامه نگاری بازداشت شده بوده و تحت شکنجه قرار گرفته است.
12.در گزارشی به تاریخ 15 ژانویۀ 2004، گزارشگران بی مرز مسئولیت ارتش ایالات متحده را در مورد قتل روزنامه نگار اسپانیائی خوزه کوزو(11) و همکار اوکرائینی او به نام تاراس پرونسیوک(12) در هتل فلسطین در بغداد را کتمان کرده است. به گفتۀ خاتوادۀ خوزه کوزو، « نتایج پروندۀ قاتلان عینی و شناسائی تیراندازی به هتل فلسطین روی بی طرفی تردیدآمیز اشخاصی که در این ماجرا شرکت داشتند تنظیم شده است، و شهادت افراد و مسئولان تیراندازی، مسئولیت تیراندازی از سوی افراد ناشناس را مردود می سازد. اجرای پرونده توسط روزنامه نگاری به نام ژان-پل ماری(13) به امضا رسیده است که مناسبات آشکاری با سرهنگ فیلیپ دوکمپ(14) دارد که مسئولیت شرکت خود را در حمله و مرگ روزنامه نگاران در هتل فلسطین پذیرفته است، و علاوه براین، گزارش او به شهادت سه روزنامه نگار تکیه دارد که به نیروهای آمریکای شمالی نزدیک هستند، از جمله — کریس توملینسون (15) — از اعضای سرویس های اطلاعاتی ارتش ایالات متحده طی هفت سال. به هیچ یک از روزنامه نگاران اسپانیائی که در هتل حضور داشته اند مراجعه نشده است ». 16 ژانویه 2007، قاضی مادرید سانتیاگو پرداز(16) یک مجوز قانون بین المللی برای بازداشت سرگروهبان شاون گیبسون(17)، سروان فیلیپ ولفورد(18) و سرهنگ فیلیپ کامپ به جرم مسئولیت در قتل خوزه کوزو و تاراس پرونسیوک صادر که البته گویا که این جرم از سوی گزارشگران بی مرز بخشیده شده است.
13.گزارشگران بی مرز طی 2003 در مدح حمله به عراق نوشتند و گفتند که « سرنگونی دیکتاتور عراق صدام حسین به سی سال تبلیغات رسمی رژیم حاکم خاتمه بخشید و دوران آزادی نوین و مملو از امید بریا روزنامه نگاران عراقی آغاز شده است. با بمباران وزارت اطلاعات در بغداد، روز 9 آوریل ده ها سال محرومیت کامل از آزادی نشریات به پایان رسید ».
14.روز 16 اوت 2007، رادیو «کارشناس کارشناسی»، رابرت منارد که در آن دورن دبیر اول گزارشگران بی مرز بود، استفاده از شکنجه را جایز دانست.
15.گزارشگران بی مرز از کودتا علیه رئیس جمهور هائیتی ژان برنارد آریستید که توسط فرانسه و ایالات متحده راه اندازی شده بود پشتیبانی کرد و نوشت : «آزادی باز یافته برای مطبوعات : امید تازه ».
16.آوریل سال 2002 وقتی کودتای سازمان یافته توسط واشینگتن علیه هوگو چاوز انجام گرفت، گزارشگران بی مرز روز 12 آوریل 2002 گزارشات کودتاگران را بی هیچ تأملی تکرار کردند و کوشیدند تا به افکار عمومی جهان ثابت کنند که هوگو چاوز استعفا داده است : « به کاخ ریاست جمهوری عقب نشینی کرد و زیر فشار ارتش شبانه استعفای خود را امضا کرد. سپس او را به قرارگاه توئینا پایگاه نظامی اصلی در کاراکاس منتقل کردند. پدرو کارمونا رئیس «فدکاماراس» فورا اعلام کرد که مدیریت دولت موقت را به عهده خواهد گرفت. او اظهار داشت که گزینش او به توافق جامعۀ مدنی ونزوئلا و فرماندهی نیروهای نظامی صورت گرفته است ».
17.گزارشگران بی مرز هیچگاه به مورد مومیا ابوجمال روزنامه نگار سیاه پوست توجهی نشان نداده و از حرف زدن دربارۀ او اجتناب کرده اند. مومیا ابوجمال از سی سال پیش در زندان های ایالات متحده به سر می برد. جرم او تهیۀ گزارش برای افشای خشونت پلیس در رابطه با اقلیت ها بوده است.
18.گزارشگران بی مرز دائما علیه کوبا اردوی تبلیغاتی به راه می اندازند. در حالی که از سال 1956 هیچ روزنامه نگاری در کوبا به قتل نرسیده است. در خصوص این موضوع، سازمان گزارشگران بی مرز در رابطۀ تنگاتنگ با واشینگتن فعالیت می کند. از سال 1996، سازمان کنشگران بی مرز در پاریس با استوارت ایزنستیت(19) سفیر ویژۀ دولت کلینتن در امور کوبا ملاقات کردند.
19. روز 16 ژانویه 2004، گزارشگران بی مرز با دست راستی های افراطی کوبا در فلوریدا گردهمآئی تشکیل دادند تا راهکار مشترکی در جنگ رسانه ای علیه دولت کوبا تدارک ببینند.
20.گزارشگران بی مرز چندین اردوی تبلیغاتی در روزنامه ها و مجلات، و به همین گونه به وسیلۀ رادیو و تلویزیون راه اندازی کردند تا سیاحان را از مسافرت به کوبا منصرف سازند. این موضوعی است که نخستین گزارش کمیسیون مدد رسانی به کوبای آزاد است که توسط رئیس جمهور بوش در می 2004 منتشر شده و هم زمان مجازات های بیشتری علیه کوبا را پیشبینی می کند. این گزارش در عین حال از گزارشگران بی مرز در صفحۀ 20 نقل قول آورده است.
21.گزارشگران بی مرز به شکل آشکار اعتراف می کنند که تنها به امور کشورهای توسعه نیافته می پردازند : « ما تصمیم گرفته این که نقض آزادی مطبوعات در بوسنی و گابا و ابهامات رسانه های الجزائر یا تونس…را مورد بررسی قرار دهیم و افشا کنیم، ولی به انحرافات موجود در فرانسه نمی پردازیم ». چرا ؟ « زیرا با چنین کاری، ما در خطر رنجاندن برخی روزنامه نگاران، و برانگیختن برخی کارفرمایان بزرگ مطبوعات قرار می گیریم و به همین گونه قدرت اقتصادی. در نتیجه، ما برای رسانه ای سازی خود به تبانی و همکاری روزنامه نگاران و پشتیبانی صاحب کاران مطبوعات و پول قدرت اقتصادی نیازمند هستیم ».
22.ژان-کلود گیبود از بنیانگذاران گزارشگران بی مرز و نخستین رئیس انجمن، سازمان را در سال 1993 ترک کرد. او دلیل کناره گری اش را چنین توضیح داده است : « من فکر می کردم که یک چنین سازمانی نمی تواند حقانیت داشته باشد مگر اینکه کار نقد را به کارکرد رسانه های غرب گسترش دهد. چه این که انحراف در کار روزنامه نگاری باشد (تحریف و غیره) یا کار و تأمل عمیق دربارۀ سیر تحولی و کارآیندهای این حرفه و امکان نقض آزادی در دموکراسی. در غیر این صورت ما به استعمارگران نوین تبدیل یا تلقی خواهیم شد که با تکبر به دیگران درس می دهند : وقتی ما رهبران کشورهای دیگر را به نقض آزادی مطبوعات در کشور خودشان متهم می کنیم، پرسشی که خود بخود در رابطه با خود ما می تواند مطرح شود، این است که ما از آزادی خودمان چگونه استفاده می کنیم. حتی اگر دلایل یکی نباشد، این پرسشی اساسی بنظر می رسد و من فکر می کردم که باید 50 درصد فعالیت و انرژی و وقتمان را به آن اختصاص دهیم […]. به تدریج که انجمن گسترش می یافت، عملیات بیش از پیش وجهۀ نمایشی پیدا می کرد. دو پرسش مطرح شد : آیا نباید تناقض موجود در برخی انحرافات نظام رسانه ای را افشا کنیم و از همان برای شیوۀ کار اتهام زنی استفاده کنیم ؟ روبرت منارد به سهم خودش فکر می کرد که با هر گونه فعالیت انتقادی در رابطه با رسانه ها را باید کنار بگذاریم تا بتوانیم از پشتیبانی روزنانه های بزرگ و شبکه های بزرگ تلویزیونی برخوردار شویم […]. این رسانه ها خیلی به نشریات ضد چاوز در ونزوئلا نزدیک بودند. شاید می بایستی کمی با احتیاط بیشتری عمل می کردیم. من فکر می کنم که خیلی کم دربارۀ ایالات متحده حرف می زنند.
23.روزنامۀ لیبراسیون اگر چه یکی از طرفداران سازمان است، می نویسد که گزارشگران بی مرز در مورد انحرافات رسانه های غربی سکوت می کنند : « از این پس، آزادی بیان جنوبی خواهد بود و یا نخواهد بود ». خیلی ها «به گزارشگران بی مرز را سرزنش می کنند زیرا خیلی علیه کوبا و ونزوئلا سخت گیری می کند در حالی که در رابطه با ایالات متحده خیلی به نرمش رفتار می کند».
24.گزارشگران بی مرز هرگز مناسبات خود را با جهان قدرت پنهان نکرده است : «یک روز، ما به مشکل بی پولی برخورد کردیم. من به یکی از صاحبکاران صنعتی، فرانسوآ پینو(20) تلفن زدم که او به ما کمک کند. […] او فورا به درخواست من پاسخ گفت. این تنها چیزی است که بحساب می آید» زیرا « دوست عزیز اگر قانون گرانشی نیوتون وجود دارد، قانون پول هم وجود دارد ».
25.در نتیجه، دور از فراخواست های بی طرفدارانه و دفاع از آزادی مطبوعات، گزارشگران بی مرز عملا دارای برنامۀ سیاسی مشخصی هستند و دائما به کشورهای آمریکای لاتین نوین حمله می کنند.
: فهرست اسامی به لاتین
1) National Endowment for Democracy.
2) Allen Weinstein
3) Carl Gershman
4) Center for a Free Cuba
5) Franck Calzón
6) José Antonio Llama
7) Overbrook Fondation
8) Frank Altschul
9) Radio Free Europe
10) William J. Donovan
11) José Couso
12) Taras Protsyuk
13) Jean-Paul Mari
14) Philip de Camp
15) Chris Tomlinson
16) Santiago Pedraz
17) Shawn Gibson
18) Philip Wolford
19) Stuart Eizenstat
20) François Pinault
آدرس الکترونیک متن اصلی :
25 vérités sur Reporters Sans Frontières
Salim Lamrani
http://www.michelcollon.info/25-verites-sur-Reporters-Sans.html
