فوران آتشفشان عراق

اوضاع هفته گذشته عراق را می‌توان بروز یک وضعیت اضطراری نامید. تصمیم مقامات برای استفاده از زور علیه معترضان که از مدتها پیش مدام خواستار ایجاد اشتغال، بهبودی شرایط معیشتی، مبارزه با فساد بودند، فقط یک اشتباه ساده نبود. این تصمیم به نتیجه معکوس منجر شد. اعتراضات تقریبا سرتاسر کشور را فراگرفت و به شکل مقاومت فعال، منجمله، استفاده از سلاح درآمد. طی چهار روز اعتراضات حداقل ۱٠۵ نفر کشته شد. ۱۶ نفر از آنها مأموران نیروهای انتظامی بودند. نزدیک به ۴ هزار نفر مجروح گردید. دهها ساختمان دولتی و همچنین دفاتر چندین استانداری و حزبی تصرف و به آتش کشیده شد.

روز دوم اکتبر(۱٠ مهر- میزان) نیروهای مسلح بدستور نجاح حسن الشمری وزیر دفاع بحالت آماده‌باش کامل درآمدند. بامداد روز سوم اکتبر (۱۱ مهر- میزان) دولت عراق در بغداد ساعت منع عبور و مرور اعلام کرد که بر اساس آن، حرکت پیاده و وسایل حمل و نقل در تمام شهر، به استثنای خدمات اضطراری و سفر به فرودگاه ممنوع گردید. با این وجود، حرکت در مسیر فرودگاه نیز توسط معترضان قطع شد. حتی محمد الحلبوسی رئیس مجلس عراق که فورا از سفر خارج برگشت، مجبور شد بوسیله بالگرد به محل زندگی خود برود. در این شرایط، حمله موشکی به مرکز بغداد در سایه قرار گرفت. یکی از موشک‌ها در مقابل سفارت ترکیه منفجر شد و دیگری به پل دجله اصابت کرد.

دولت فعالیت اوپراتورهای تلفن همراه را متوقف و دسترسی به اینترنت را مسدود نمود. در استانهای نجف، بابل و میسان ساعت منع عبور و مرور برقرار گردید. در استان جنوبی ذیقار ممنوعیت کامل رفت و آمد مردم و وسایل نقلیه یک روز قبل اعمال شد، با این وجود، رویارویی با پلیس در آنجا ادامه یافت و ۹ نفر کشته شد. اعتراضات همچنین به استان‌های بصره، واسط و کربلا گسترش یافت.

قابل توجه این است، که در همه روزهای اعتراضات حتی یک بیانیه از سوی رئیس جمهور کشور صادر نشد. عادل عبدالمهدی، نخست وزیر نیز سه روز سکوت کرد و فقط روز ۴ اکتبر (۱۲ مهر- میزان) خطاب به ملت پبام داد. مفهوم پیام نخست وزیر این بود، که او خواسته‌های معترضان را مشروع، معقول و عادلانه می‌داند، اما، اجرای آنها به زمان نیاز دارد. رئیس دولت اظهار داشت، که او وارت نظام فاسدی است، که از سال ۲٠٠۳ (۱۳۸۲) توسعه یافت. صدها میلیارد دلار توسط اختلاسگران غارت شد. جنگ با تروریسم همه منابع کشور را از بین برد و مجبور شد «برای بازسازی نیروهای امنیتی و سایر نیازمندی‌های اساسی» میلیاردها دلار قرض کند. توجه داشته باشید که ما در باره کشوری صحبت می‌کنیم که از نظر ذخایر نفتی در رتبۀ چهارم جهان قرار دارد، اما یک چهارم از جمعیت تقریبا ۴٠ میلیون نفری آن در زیر خط فقر بسر می‌برد.

مقتدا الصدر در بهره‌برداری از اوضاع ناکام ماند و خواستار استعفای دولت و برگزاری فوری انتخابات زودهنگام گردید. ناظران داخلی این موضع را عجیب خواندند. بخصوص اینکه پیشتر به الصدر توصیه شده بود با استفاده از اعتبار خود در پارلمان به حل بحران کمک نماید. برغم این، او با منع شرکت فراکسیون خود در جلسات مجلس، کار نهاد قانونگزاری را مختل نمود. این اقدامات با انتقادات تند همراه شد. الصدر را به این متهم می‌کنند، که او بدون ارائه هیچ راه‌کاری سعی می‌کند رهبری اعتراضات را بدست بگیرد. بعید است این کار بسود او عمل کند. چرا که اگر انتخابات مجلس همین امروز برگزار می‌شد، جنبش صدر ۱۵ کرسی بجای ۵۳ کرسی در مجلس فعلی بدست می‌آورد.

روحانیت شیعه عراق نیز در مجموع از ناآرامی‌های رو به رشد فقط اظهار نگرانی می‌کند. بسیاری‍های می‍گویند، آیت الله العظمی سیستانی که بموقع خود در خصوص تشکیل گروه «شبه‌نظامی» شیعه برای مبارزه با داعش فتوا صادر کرد، اما برای بهبودی شرایط زندگی و مبارزه با فساد هیچ کاری نکرد. اطلاعیۀ نماینده سعید احمد الصافی مرجع عالی شیعۀ در خصوص تشدید مبارزه با فساد از طریق تشکیل یک کمیته مستقل دیگر فقط موجب تحریک در جامعه گردید.

مقامات عراق یادآور می‌شوند، که «اعتراضات اخیر دو ماه قبل برنامه‌ریزی شده»، و برخی کشورها با سوءاستفاده از خواسته‌های مشروع مردم قصد دارند به اهداف خود نایل شوند. در تهران نیز این گزینه را محتمل می‌دانند. روز ۳ اکتبر (۱۱ مهر- میزان) نیز «توطئه اسرائیلی- عربی» مبنی بر ترور سرلشکر قاسم سلیمانی در آنجا افشاءشد. بگفته سخنگوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی طرح سوءقصد مدتها پیش آماده شده و انجام آن برای اوایل سپتامبر برنامه‌ریزی شده بود.

گمانه‌زنی‌هایی در باره سازماندهی اعتراضات توسط آمریکا وجود دارد. در اینترنت در مورد وجود تک‌تیراندازان ناشناس که هم به نیروهای پلیس و هم به معترضین شلیک کردند، گزارشاتی منتشر شده است (آمریکا از چنین روش ایجاد آشوب تا کنون در همه «انقلاب‌های رنگی» استفاده کرده است. در جریان کودتای فاشیستی سال ۲٠۱۴ در اوکراین که ۱٠۱ نفر از نیروی پلیس توسط تک‌تیراندازان آلمانی کشته شد، یکی بارزترین نمونه آن است. م).

احتمال تصمیم‌گیر در واشینگتن زیاد است، زیرا، نخست وزیر عراق در مسیری که از او انتظار داشت، به اندازه کافی فعال نیست. کوشش عادل عبدالمهدی برای عدم از حمایت «معامله قرن»، حمله به اسرائیل، حفظ روابط بازرگانی- اقتصادی با ایران برغم تحریم‌های آمریکا و همچنین، عدم «اراده» در حل سایر مسائل، بویژه، در تضمین حضور نظامی طولانی مدت آمریکا در عراق می‌توانست آمریکا را برای دست زدن به هر بازی تشویق کند.

همانطور که معلوم است، تخریب بمعنی ساختن نیست. آمریکایی‌ها می‌توانند ویران کنند، بویژه، کشورهایی را که قادر به دفاع از خود نیستند. این که اعتراضات می‌تواند به شروع یک جنگ داخلی در عراق منجر شود، کسی را در واشینگتن نگران نمی‌کند. مسئله اصلی نشان دادن این است که سرپیچی از دستور واشینگتن قابل قبول نیست.

آنتون وسلوف (Anton Veselov)

کارشناس منطقه خاورمیانه

https://www.fondsk.ru/news/2019/10/07/vzorvavshijsja-vulkan-iraka-49189.html

ا. م. شیری

۱۷ مهر- میزان ۱۳۹۸

برای تکمیل مبحث، لطفا، به پیوند زیر نیز رجوع شود:

هرج و مرج لازمه بقاء امپریالیسم

ا. م. شیری

۱۰ اسفند- حوت ۱۳۹۲

بحران ساختاری تمام جوانب نظام سرمایه‌داری را فراگرفته و همه روزه عمق می‌یابد. اگر چه امپریالیسم جهانی در پی تجزیه اتحاد شوروی و تبدیل اغلب جمهوریهای منشعب از آن و همچنین، همه کشورهای اروپای شرقی در اولین سالهای دهه ۱۹۹۰ ترسائی به مستعمرات مفلوک و بازار مصرف کالاهای بنجل خود موفق شد و توانست بحران سرمایه داری را به مدت تقریبا دو دهه به تعویق اندازد، اما اشباع این بازارهای جدید، بطور طبیعی باعث اوجگیری مجدد بحران گردید و در این شرایط جدید، امپریالیسم جهانی و در رأس آن، امپریالیسم آمریکا بقاء خود را در تصرف کشورهای مختلف و یغمای ثروتهای آنها می‌بیند و این واقعیت را بخوبی درک می‌کند که مکیدن آخرین قطرات خون مردم جهان جز از راه ایجاد هرج و مرج در کشورهای «هدف» و بر سر کار آوردن رژیم‌های دست‌نشانده و ناتوان از اداره کشور ممکن نیست.

با همین تصور، رژیمهای فوق ارتجاعی غرب امپریالیستی پس از تصرف مسلحانه و ویرانی چندین کشور، از جمله، افغانستان، عراق، لیبی، مالی، ساحل عاج و شماری دیگر تحت عناوین جعلی «دمکراسی» و «مداخلات بشردوستانه»، چاره‌ای جز برافکندن نقاب از چهره فاشیستی خود و کاربست روشهای آزموده و فریبکارانه نداشت.

با کاربست همین روشها و فنون بود که آمپریالیستهای آمریکا و اتحادیه اروپا در ماهها و هفته‌های اخیر موفق شدند دو کشور ونزوئلا و اوکراین را تقریبا بطور همزمان گرفتار آشوب وهرج و مرج نمایند. اگر چه نبرد نیروهای ملی و مترقی با مزوران و گماشتگان داخلی امپریالیسم هنوز در ونزوئلا ادامه دارد، اما بخش اعظم خاک اوکراین را نیروهای نئوفاشیسم به تصرف خود درآورده‌اند.

بنا بر این، شناخت فنون و روشهای مداخله امپریالیسم در به آشوب کشیدن کشورهای مختلف و همچنین، ریشه‌یابی موفقیت آن، امروز بیش از هر زمان دیگر ضروری بنظر می‌رسد.

در پاسخ به این ضرورت نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که امپریالیست‌های آمریکا و اتحادیه اروپا بی هیچ محدودیتی پول ضرب و نشر می‌کنند(آمریکا، دلار و اتحادیه اروپا، یورو).

در نتیجه غارتگری‌های دول سرمایه‌داری، در رأس آنها دول امپریالیستی آمریکا و اتحادیه اروپا، از جمله بحساب ضرب پول بی هیچ پشتوانه، بیش از یک میلیارد نفر از هفت میلیارد نفر جمعیت جهان در فقر مطلق بسر می‌برد.

بی‌کاری و بی‌خانمانی بر خلاف آمارهای جعلی دولتها بیداد می‌کند.

نارضایتی از رژیم‌های حاکم امری همه جایی و همگانی است.

نسل جوان بدرستی و بحق خواهان یک زندگی شرافتمندانه است. اما هیچ چشم‌انداز روشنی نمی‌بیند و به آینده خود نیز امیدوار نیست. در نتیجه، خودش را به آب و آتش می‌زند.

مأموران و کارگزاران امپریالیسم با «کیسه‌های» پول همه جا هی و حاضرند.

گروه‌های کوچکی از جوانان را به حساب پول، به تور می‌زنند و آنها را تحت عنوان «سازمان‌های غیردولتی» سازماندهی می‌کنند و آموزش می‌دهند: آموزش ایجاد هرج و مرج، شورشهای خیابانی اساسا با شعارهای «دمکراسی‌خواهی»، «حقوق‌بشری»، «آزادی بیان» و…

تعدادی را نیز بعنوان چریک شهری و تیرانداز ماهر (تک‌تیرانداز) تربیت می‌کنند. این، البته، غیر از گروههای تروریستی است.

کشور هدف انتخاب می‌شود.

یک محل پر رفت و آمد، معمولا در پایتخت کشور تعیین می‌شود.

یک گروه کوچک ۱۰- ۱۵ نفری خوب آموزش دیده را وارد صحنه می‌کنند.

تک‌تیراندازان در اطراف محل مشخص شده جاسازی می‌شوند.

گروه ۱۰- ۱۵ نفره پلاکاتها و پارچه نوشته‌های آماده را ناگهان از زیر لباس خود بیرون کشیده، بالای سر می‌گیرند و در میان عابران شعار می‌دهند. مثلا: «آزادی»…

عابران بی‌خبر از همه چیز و از همه جا و معمولا ناراضی از رژیم حاکم، هاج و واج در اطراف آنها ازدحام می‌کنند.

همینکه نیروهای انتظامی برای اطلاع از چند و چون ازدحام، به محل تجمع نزدیک شدند، تک‌تیراندازان چند نفری را هدف قرار می‌دهند.

ازدحام ناگهانی مردم، برخلاف تجمعات سازمانیافته، بخصوص، وقتی اگر شاهد کشته شدن باشند، یک بلای «آسمانی» غیر قابل کنترل است.

سپس، ناتوی رسانه‌ای وارد عمل می‌شود.

با اخبار جعلی، نشر اکاذیب، فیلم‌های شبیه‌سازی شده گوش جهانیان را کر می‌کند: که بلی! در فلان کشور، فلان رژیم یا فلان «دیکتاتور» «اعتراض مسالمت‌آمیز مردم» را بخاک و خون کشید.

خبر «سرکوب اعتراض مسالمت‌آمیز مردم» دقایقی بعد به سراسر کشور می‌رسد.

پس از این، سیاستمداران و مقامات رسمی دولتها، بویژه، دولتهای امپریالیستی با ادعای دفاع از «حقوق‌بشر» وارد معرکه می‌شوند…

حالا، «خر بیار و باقلی بار کن». اتفاق می‌افتد آنچه که نباید اتفاق می‌افتاد.

این روش، در اواخر سالهای دهه۸۰ در جمهوریهای اتحاد شوروی و کشورهای اروپای شرقی، کمی بعد در یوگسلاوی از آزمون گذشت. در این اواخر حداقل در لیبی و سوریه نیز بکار بسته شد.

البته، روش مداخله در لیبی کمی متفاوت از سوریه و بیشتر به ایجاد آشوب و بمباران ۷۲ روزه یوگسلاوی شبیه بود. در این کشور، پس از آنکه رژیم قذافی در اثر سالها تهدید و شانتاژ رژیمهای غربی، بخصوص، آنگلوساکسونها، برنامه هسته‌ای خود را تعطیل کرد و تکنولوژی آن را در سال ۲۰۰۵ در یک کشتی به امپریالیسم آمریکا تحویل داد، سازمان سیا یک پایگاه برای آموزش و تربیت تروریستهای «القاعده» در شرق لیبی در نزدیکی بنغازی تأسیس کرد. ابتدا شبه نظامیان همین پایگاه به حمایت از «معترضان مسالمت‌جوی لیبی» بحرکت درآمدند و سپس امپریالیستهای آمریکا و اروپا با احتیاط از اینکه نیروی هوایی لیبی پایگاه «القاعده» را مورد حمله قرار دهد، طرح قطعنامه ایجاد منطقه «پرواز ممنوع» در آسمان لیبی را به شورای امنیت سازمان ملل بردند و قبل از آنکه مرکب قطعنامه شورای امنیت خشک شود، بمباران شهرهای لیبی را از هوا و دریا آغاز کردند. این توحش امپریالیستهای در حالی روی داد که قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل ناظر بر ایجاد منطقه «پرواز ممنوع» بود نه بمباران لیبی.

همین روش مداخله در همه «انقلابهای رنگی» هم بکار بسته شد.

نتیجه منطقی گفتار اینکه، هر کسی که خود را در قبال امنیت جانی انسان و استقلال و ترقی کشورها مسئول می‌داند، موظف است ماهیت امپریالیسم و روشها و فنون مداخله آن را به توده‌های ستمدیده توضیح دهد و آنها را از مشارکت در هر گونه تجمع «خودبخودی» و «ناگهانی» بر حذر دارد. زیرا این، هم بنفع امنیت خود آنهاست برای اینکه هدف تیر تک تیراندازان مزدور قرار نگیرند و هم به نفع میهن‌شان که با گرفتار ساختن آن در آشوب و هرج و مرج طراحی شده، دارائی‌های مادی، معنوی، تاریخی و فرهنگی آن را به یغما می‌برد.

برای آشنایی بیشتر با روشها و فنون مداخله امپریالیسم رجوع کنید به مقالات زیر:

۱ــ مکانیزم‌های تخریب اتحاد شوروی، بخش نخست:

http://www.hafteh.de/?p=27450

۲ــ مکانیزم‌های تخریب اتحاد شوروی، بخش دوم:

http://www.hafteh.de/?p=27558

۳ــ ترور هدایت‌شونده:

http://www.didgah.net/maghalehMatnKamelSotonNamehKarbaran_2007.php?id=668

۴ــ ده روش برای اغوای مردم بواسطه رسانه‌های جمعی:

www.eb1384.wordpress.com

۵ــ تغییر مشی مداخله‌جویانه امپریالیسم آمریکا در مناقشات جهانی:

http://eshtrak.wordpress.com/2013/12/26/

۶ــ در حسرت آینده: