تی یری میسان

La France et Israël lancent une nouvelle guerre en Irak et en Syrie

par Thierry Meyssan

از یک سو دولت فرانسه برای جلب افکار عمومی مردم روی حملۀ تروریستی 13 نوامبر رسانه هایش را بسیج کرده، و از سوی دیگر در اتحاد با اسرائیل جنگ تازه ای را در عراق و سوریه به راه انداخته است. هدف دولت فرانسه از این پس سرنگونی رژیم لائیک سوریه و تخریب ارتش آن نیست، بلکه بر آن است تا دولت استعماری تازه ای با مدیریت کردها میان خاک مشترک عراق و سوریه ایجاد کند تا به شکل گازانبری دولت های عرب را در چنگ داشته باشد. می بینیم که آرزوی اسرائیل برای تسلط قدرت مدارانه روی نیل و فرات جان تازه ای گرفته است.

شبکۀ ولتر

روی این نقشه، که توسط رابین رایت Robin Wright  در نیویورک تایمز در سال 2013 منتشر شده، «سنی ستان» را می بینیم که داعش در ژوئن 2014 به وجود آورد و اعلان خلافت نمود، و کردستان که از این پس فرانسه و اسرائیل در فکر ایجاد آن هستند. یادآوری می کنیم که در این نقشه برای مسیحیان که یا باید به اروپا انتقال یابند و یا قتل عام شوند راه کار مشخصی پیشبینی نشده است.

در چهار چوب گروه کشورهای 20، مسکو و واشنگتن از تأمین مالی برای داعش جلوگیری خواهند کرد

در گردهمآئی گروه کشورهای 20 در آنتالیا (ترکیه) بیشتر به مسائل اقتصادی پرداختند، ولی وضعیت خاور نزدیک در مرکز توجهات عمومی بود. طی گردهمآئی گفتگوهای دو جانبۀ بسیاری صورت گرفت که در حال حاضر ما از جزئیات آن بی اطلاع هستیم.

با این وجود، رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین بی آن که نامی از دولت های مسئول ببرد، تأمین مالی داعش را افشا کرد، و عکس های ماهواره ای مرتبط به کاروان کامیون های نفت کش را به همکارانش نشان داد. این کامیون ها از ترکیه عبور می کنند تا نفت دزدیده شده توسط سازمان تروریستی در عراق و سوریه را متعاقباً به فروش رسانند (1). تأمین مالی داعش رسماً ناقض منشور شورای امنیت اعلان شد و رجب تیب اردوخان از این موضوع تحت تأثیر قرار گرفت. به گزارش حزب سوسیالیست ترکیه، بلال اردوخان (پسر رئیس جمهور ترکیه) شخصاً این نوع قاچاق را مدیریت می کند (2).

رؤسای جمهور پوتین و اوباما برای تخریب کامیون های نفت کش متعلق به خانوادۀ اردوخان و خاتمه دادن به قاچاق نفت با یکدیگر به توافق رسیدند. در همان روز، ستاد فرماندهی ایالات متحده برای نخستین بار پس از یک سال و نیم کامیون های نفت کش در عراق را بمباران کرد، و روسیه نیز چندین کامیون نفت کش دیگر را در سوریه مورد تخریب قرارداد (3).

روسیه و ایالات متحده فرانسه را مجبور کردند که به این عملیات بپیوندد. رئیس جمهور فرانسه فرانسوآ هولاند نیز به گونه ای واکنش نشان که حاکی از عمل تلافی جویانه در رابطه با حملۀ تروریستی بود و  بی آن که اظهار شرمساری کند به ارتش دستور داد تا مواضع داعش در سوریه را بمباران کند، از سوی دیگر رئیس جمهور روسیه ویلادیمیر پوتین رسماً به نیروهای روسیه دستور داد تا با فرانسه همآهنگ شوند، و با این کشور را به عنوان متحد رفتار کنند(4). رئیس جمهور فرانسه در آینده هم قطاران ایالات متحده و روسی خود را ملاقات خواهد کرد.

گویا اقداماتی برای توقیف 24 مؤسسۀ بانکی که داعش از پایگاهش در عراق برای انتقال پول استفاده می کند در نظر گرفته شده است، یعنی اقداماتی که معاون وزیر امور خارجۀ ایالات متحده دیوید کوهن David S. Cohen از ماه ها پیش بی آن که به نتیجۀ مطلوبی دست یابد در اجرای آن می کوشید(5).

فرانسه و «شاهین های لیبرال» جنگ تازه ای را سازماندهی می کنند

با توجه به این امر که داعش باید از سوریه بیرون بیاید، گروه دولت ها، شرکت های چند ملیتی و شخصیت های ایالات متحده که جنگ را سازماندهی می کنند تصمیم گرفته اند آتش سومین جنگ سوریه را شعله ور سازند.

1. «بهار عرب» (فوریۀ 2011 تا ژانویه 2013) توسط وزارت امور خارجۀ ایالات متحده راه اندازی شد. هدف این بود که رژیم های لائیک عرب چه هم پیمان ایالات متحده باشند و چه مخالف در هر دو صورت سرنگون شوند و بجای آنها دیکتاتورهای اخوان المسلمین قدرت را در دست بگیرند. پس از سرنگونی رئیس جمهور تونس و مصر «انقلاب های» رنگارنگ، جنگ علیه لیبی و سوریه آغاز شد(به شکلی که در قرارداد لانکستر هاووس Lancaster House نوامبر 2010 پیشبینی شده بود) ولی قدرت های استعماری در حمله به الجزائر ناکام ماندند (به دلیل گروگان گیری در «ان أمیناس»(در جنوب شرقی الجزائر در مرز لیبی).
2. دومین جنگ سوریه (ژوئیه 2012 تا اکتبر 2015) توسط فرانسه، گروه «شاهین های لیبرال» در ایالات متحده (هیلاری کلینتون، جفری فیلتمن، دیوید پترائوس و غیره ) و اسرائیل راه اندازی شد که از سوی تعدادی از کشورها نیز تأمین مالی می شد (ترکیه؛ قطر، عربستان سعودی، و غیره)، به انضمام شرکت های چند ملیتی اکسون موبیل، کاکا آر KKR ، آکادمی  بلاک- واتر سابق- و غیره). موضوع تغییر رژیم دیگر مطرح نبود، ولی هدف اولیه بیشتر خون ریزی و تخریب ارتش سوریه بود (بیش از 100000 سرباز سوری در مبارزه علیه تروریسم کشته شدند). این روند با مداخلۀ نظامی روسیه پایان یافت.
3. سومین جنگ سوریه، از 20 نوامبر 2015، به ابتکار برخی از همان اعضای سابق آغاز شد ولی این بار به هدف ایجاد یک دولت جدید در شمال سوریه و عراق به شکلی که کشورهائی که در مقابل اسرائیل مقاومت نشان می دهند در میان گازانبر قرار بگیرند(6).

سازمان دهندگان جنگ با آگاهی به این امر که ادامۀ کارهایشان علیه سوریه دیگر امکان پذیر نیست، تصمیم گرفتند که طرحی را به پیش ببرند که پیش از این در  سال 2012 به ایجاد سودان جنوبی انجامید. این طرح همان طرح آلن ژوپه (مارس 2011) و نقشه ای است که رابین رایت (سپتامبر 2013) منتشر کرد و پیشبینی کرده بودند که پس از پشتیبانی از داعش برای ایجاد سنی ستان باید برای ایجاد کردستان اقدام کنند (7).

در نتیجه موضوع دیگر نه یک جنگ ایدئولوژیک (بهار عرب) است و نه یک جنگ مذهبی (مثل دومین جنگ سوریه) بلکه از این پس به شکلی که ادعا می کنند جنگ قومی به راه افتاده است.

عملیات سری در منطقه

برای تحقق بخشیدن به چنین طرحی، حزب کرد سوری مارکسیست لنینیست (بریگادهای مدافع خلق که از این پس «نیروی دموکراتیک سوریه» نامیده می شوند) را از موضع پیشین که در اتحاد با جمهوری عرب سوریه بود… بازگرداندند و به قبیلۀ بارزانی در عراق پیوند زدند. مطمئناً این دو گروه هر دو کرد هستند ولی دارای زبان مشترکی نیستند و طی جنگ سرد به کشتار یکدیگر دست زدند و هر دو مدعی ایدئولوژی هائی هستند که کاملاٌ در قطب مخالف یکدیگر واقع شده است (8).

در اینجا به اختصار یادآور می شوم که از این پس، دولت منطقه ای کرد عراق به یک دیکتاتور تمام عیار تبدیل شده است. رئیس جمهور مسعود بارزانی نیز مأمور موساد است که با پشتیبانی انگلستان و ایالات متحده از پایان دور ریاست جمهوراش در ژوئن 2013 در قدرت باقی مانده ست (9).

پشتیبانان ایجاد کردستان در شمال سوریه و عراق «نیروهای دموکراتیک» را به کردی سازی اجباری مردم غیر کرد در شمال سوریه (اکتبر 2015) تشویق کرده و موجب قیام مردم عرب و مسیحیان آشوری و خشم دمشق شده اند، ولی هیچ واکنش بین المللی در این مورد صورت نگرفته است (10). در گذشته وقتی دولت منطقه ای کردستان عراق منطقۀ نفت خیز کرکوک را ضمیمه می کرد، افکار عمومی جهان تنها روی تصفیۀ قومی که داعش راه انداخته بود متمرکز شده بودند. در آن دوران، قدرت های بزرگ نه تنها جنگ کشور گشایانۀ کردستان عراق را محکوم نکردند بلکه با ارسال مستقیم اسلحه بی آن که از دولت مرکزی در بغداد عبور کند، به بهانۀ مبارزه علیه داعش، موافقت کردند.

طرفین منازعه برای ایجاد دولت استعماری اسرائیلی و برای قراردادن دولت های عرب مخالف در گازانبر اعلان جنگ نکردند، ولی به محض این که ضرورت ایجاب کند برای کردستان مستقل مبارزه خواهند کرد، یعنی یک موضع گیری مسخره آمیز، زیرا سرزمین مورد بحث از دیدگاه تاریخی هرگز جزء کردستان نبوده و جمعیت کرد آن نیز در اقلیت هستند (کمتر از 30 در سد).

در 5 نوامبر، فرانسه اعلان کرد که ناو هواپیمابر شارل دوگل را برای جنگ علیه داعش به منطقه فرستاده، ولی در واقع برای موضع گیری در چشم انداز سومین جنگ در سوریه دست به چنین اقدامی زده است (11). ناو هواپیمابر 18 نوامبر را لنگرگاه خود در بندر تولون را ترک کرد.

13 تا 15 نوامبر، دولت منطقه ای کردستان عراق، به پشتیبانی «نیروهای دموکراتیک سوریه» داعش را از سنجر (در عراق) بیرون راندند. در واقع، سربازان داعش این منطقه را ترک کرده بودند و تنها 300 نفر را در مقابل اتحادیه ده ها هزار نفری باقی گذاشته بودند. منطقۀ آزاد شده را به دولت عراق تحویل ندادند، بلکه به دولت منطقه ای کردستان عراق ضمیمه کردند.

ترکیه گر چه از این عملیات پشتیبانی نکرد و آن را محکوم دانست، ولی در معاهدۀ سرّی ژوپه و داووداوغلو در سال 2011 چنین طرحی را تأیید کرده بود. اگر کردستان دروغین ایجاد شود، ترکیه از راندن مبارزان حزب کارگران کردستان PKK تردیدی بخود راه نخواهد داد.

قطعنامۀ 2249 عملاً جنگ تازه را مجاز می داند

در 20 نوامبر، روسیه یک بار دیگر سعی کرد قطعنامۀ پیشنهادی را که برای نشست 30 سپتامبر نوشته بود به تصویب رساند که در آن روز مجبور شده بود آن را مطرح نکند. حداکثر متن را با چند مورد با یادآوری سوء قصد در صحرای سینا (که منجر به سقوط ایر بوس روسی شد…)، بیروت و پاریس، و با یادآوری مادۀ 51 (حق قانونی دفاع از خود) تغییر داد. ولی برای دومین بار، می بایستی از این متن صرفنظر کند و اجازه دهد تا پیشنهاد فرانسه برای قانونیت بخشیدن به هر گونه مداخلۀ نظامی علیه داعش در سوریه و عراق به تصویب رسد، یعنی پیشنهادی که با آرای جمعی (قطعنامۀ 2249 در شورای امنیت به تصویب رسید. گر چه می توان آن را به اشکال مختلفی تعبیر کرد، قطعنامه عملاً حاکمیت ملی عراق و سوریه را پایمال می کند، زیرا دست قدرت های بزرگ را به بهانۀ مبارزه علیه داعش برای مداخله باز می گذارد (12). روشن است که آزاد سازی شمال سوریه به هدف بازگرداندن آن به سوریه انجام نمی گیرد، بلکه برای آن است که دولت مستقلی را به مدیریت کردها ایجاد کنند.

روسیه با این قطعنامه مخالفت نکرد و به آن رأی داد. بنظر می رسد که روسیه فعلاً می خواهد از طرح فرانسه و اسرائیل برای راندن داعش به بیرون از سوریه استفاده کند، بی آن که اصل تشکیل دولت مستقل کردستان را پذیرفته باشد. ایجاد چنین دولتی از دیدگاه حقوق بین الملل به هیچ عنوان قانونی نیست (کردهای سوریه تحت ستم نیستند، و از همان حقوقی برخوردارند که دیگر شهروندان). ایجاد چنین دولتی موضوع حقوق اقلیت ها را مطرح می کند که پیش از این ناتو آن را برای ایجاد کوزووو مطرح کرده بود. چنین حقی عملاً تمام گروه های قومی، در هر وضعیت سیاسی که باشند را مجاز می داند تا برای تشکیل دولت مستقل اقدام کنند، یعنی حقوقی که در آخرین پیامدهایش به تجزیۀ تعداد بسیاری از کشورهای جهان خواهد انجامید، به انضمام خود فرانسه و بر این اساس می توانیم  پیروزی «جهانی سازی» را به یکدیگر تبریک بگوئیم.

به یاد داشته باشیم :

1. کرملین و کاخ سفید به توافق رسیده اند که تأمین مالی داعش را قطع کنند. در عراق و سوریه کامیون های نفت کش شرکت بلال اردوخان را بمباران کرده اند و بانک هائی داعش نیز در توقیف است.

1. پس از ضمیمه سازی منطقۀ نفت خیز کرکوک در ژوئن 2014، اسرائیل و فرانسه موفق شدند طرح گسترش سرزمین کردستان عراق را با ضمیمه سازی بلندی های سنجار به پیش ببرند و طرح فتح سرزمین غیر کرد شمال سوریه را با تکیه به گردان های مدافع خلق (مارکسیست لنینیست) آغاز کرده اند که از این پس «نیروهای دموکراتیک سوریه» نامیده می شوند. در اصل هدف آنها ادغام دو کردستان است که باید به اعلان استقلال برای دولت کرد بیانجامد.

1. ایجاد کردستان در یک سرزمین غیر کرد از دیدگاه بین المللی از هیچ اعتبار قانونی برخوردار نیست. هدف این طرح در پیوند با ایجاد سودان جنوبی، در گازانبر قراردادن دولت های عرب (مصر، سوریه و عراق) است تا رؤیای سیطرۀ قدرت اسرائیل از نیل تا فرات را به تحقق رساند.

[1] “President Putin Responses to journalists’ questions following the G20 summit”, Kremlin, November 16, 2015.

[2] « Le rôle de la famille Erdoğan au sein de Daesh », Réseau Voltaire, 26 juillet 2015.

[3] « L’armée américaine a détruit 116 camions-citernes de l’EI », Robert Burns, Associated Press, 16 novembre 2015.

[4] « Syrie : Poutine ordonne d’établir un contact direct avec la France et de la traiter comme un allié », Russia Today, 17 novembre 2015.

[5] “Why Is Money Still Flowing to ISIS ?”, The Editorial Board, The New York Times Sunday Review, October 10, 2015.

[6] « Comment Israël veut relancer la guerre au Levant », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 11 mai 2015.

[7] “Imagining a Remapped Middle East”, Robin Wright, The New York Times Sunday Review, September 29, 2013.

[8] « Le Kurdistan et le Califat », « Le “Kurdistan”, version israélienne », par Thierry Meyssan, Al-Watan (Syrie), Réseau Voltaire, 7 et 13 juillet 2014.

[9] « Les Kurdes d’Irak s’opposent à la reconduction de leur président », Réseau Voltaire, 20 août 2015.

[10] « Les États-Unis et Israël débutent la colonisation du Nord de la Syrie », Réseau Voltaire, 1er novembre 2015.

[11] « Le porte-avions « Charles-De-Gaulle » déployé contre le groupe État islamique », Le Monde avec AFP, 5 novembre 2015.

[12] « Le Conseil de sécurité adopte une résolution appelant à la lutte contre Daech », Centre de Nouvelles de l’Onu, 20 novembre 2015

ترجمه توسط حمید محوی

Share on Facebook

Tweet

Follow us