شباهنگ راد

حوادث کارگری و بی مبالاتی رژیم جمهوری اسلامی، هم‏چنان دارد، جان کارگران را در میادین تولیدی، توزیعی و ساختمانی می‏گیرد. ساختمان 17 طبقه و بزرگ پلاسکو سوخت و بر پروندۀ بی‏مسئولیتی نظام افزود.

 آتش‏سوزی در مدارس بدلیل فقدان سیستم گرمایشیِ منطبق با استانداردهای بین‏المللی، خرابی بی‏قوله‏های محروم‏ترین اقشار جامعه، در اثر حوادثی هم‏چون باد و باران و سیل، قطع دست و پا در میادین تولیدی به‏دلیل فقدان امکانات اولیۀ ایمنی و غیره، از زمره حکایت و معضلاتی‏ست که در برابر میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کشِ ایران قرار گرفته است. بی تردید در آتش سوختن کارگران در ساختمان پلاسکو، از جمله آخرین حادثه ها نخواهد بود و بنابه گفتۀ “«معصومه آباد»، رئیس کمیته ایمنی شورای شهر تهران، 3000 ناایمن دیگر” در تهران، در انتظار فاجعه‏ای هم‏چون ساختمان پلاسکو می‏باشند.

براستی عامل اصلی چنین فجایعِ دردناکی، به گردن چه کس، و یا کسانی است و تا چه زمان، کارگر در میادین استثمار، از شر این‏دست رویدادها خلاصی خواهند یافتُ، جامعه بیش از این، شاهد تلف شدن ده‏ها، صدها و یا هزاران نفر، در اثر بی‏مبالاتی و سهل انگاری‏های مسئولین و مقامات دولتی نخواهد بود؟

بطور قطع پاسُخ حقیقی به سئوال فوق، ربط مستقیمی به مناسبات و قانون‏مندی‏های حاکم بر جامعه دارد و باید دانست که، تاز مانی نظام‏های سرمایه‏داری، و از جمله سران رژیم جمهوری اسلامی، با اعوان و انصارشان بر سر کاراند، جامعۀ کارگری از این‏دست بلایای غم‏انگیز، خلاصی نخواهد یافت. چرا که سرنوشتِ دردناک زندگی میلیون‏ها انسانِ دردمند، با سرنوشتِ سرمایه‏داران و جانیان بشریت گره خُورده است؛ چرا که سرمایه‏دار، با قطع و با محدود نمودن امکانات کاری – ایمنی و بهداشتی، بدنبال سود بیشتر استُ، بی‏دلیل هم نیست که دارد، کارگر را در بدترین موقعیت و شرایط کاری قرار می‏دهد تا بر موقعیتِ مالی خود بی‏افزاید. خرابی در اثر حوادث پائین و هم‏چنین فقدان امکانات کاری در کنار ناامنی‏های شغلی، زندگی را به‏کام کارگران تلخ نموده است. درد و مشکلات کارگر، در زیر سایۀ نظام‏های سرمایه‏داری و از جمله رژیم جمهوری اسلامی، یکی دو تا نیست. در نظامی که دست‏مزد کارگر منطبق بر تورم جامعه نیست؛ در نظامی که پول کارگران را به بهانه‏های متفاوت بالا می‏کشند و بعضاً از آنان، بیش از به دو سال است‏که، از دریافت حقوق‏های‏شان با سرمایه‏داران و رژیم حامی آن، در جنگ و جدال‏اند، واقعۀ آتش‏سوزی و با خاک یکسان شدن ساختمان 17 طبقۀ پلاسکو هم، نمی‏تواند، امری بعید و به دُور از انتظار باشد؛ ساختمانی که، شرکت گاز، بدلیل ناامنی و غیر استانداردی آن، حاضر به انشعاب گاز آن نبودُ، ساختمانی که، بارها و بارها، از جانب دوائر متفاوت و آن‏هم بعنوان ساختمان ناامن رصد شده بود.

پیشاپیش می‏دانستند که این ساختمان فاقد پائین‏ترین امکانات ایمنی‏ستُ، می‏دانستند که بی توجهی بدان، جان کارگران را خواهد گرفت. امّا و علی‏رغم چنین شناختی، به‏جای علاج خرابه‏ها، و به‏جای جلوگیری از وقوع چنین رخ‏دادِ ناگواری، نظاره‏گر فرو ریختن ساختمان 17 طبقه بر سر کارگران شده‏اند. پُر واضح است‏که حادثۀ پلاسکو تک نمونه نبوده و نیست و در این چند دهه، نظام جمهوری اسلامی به‏همراه دولت‏های رنگارنگ‏اش، بر اوضاع کاری و بر زندگی دهشتناک کارگران افزوده‏اند. چرا که کار و بارشان هر چه محدود نمودن زندگی محروم‏ترین اقشار جامعه و هم‏چنین حمایتِ بی چون و چرا از استثمارگران و چپاول‏گران، اموال عمومی‏ستُ، در این‏میان هر زمان، کارگر برای مطالبات بحق‏اش علیۀ کارفرمایان و صاحبان تولیدی پیرامون دریافت حقوق‏های معوقه‏اش و دست‏یابی به تجهیزات کاری – ایمنی، دست به اعتراض زده است، با ارگان‏های سرکوب‏گر نظام مواجه شده است. همۀ دولت‏ها و از جمله دولت “تدبیر و اعتدال” روحانی هم، در چنین راستا و مسیری در حرکت است؛ دولتی که، بدون فوت وقت، به استثمار و به سرکوب کارگران پرداخته است، تا چرخشِ دم و دستگاه‏های طبقۀ سرمایه‏داری، از حرکت باز نایستد؛ دولت “تدبیر و امید”ی که در این چند ساله، بجای رفع و رجوع معضلات رو در روی کارگران و زحمت‏کشان، بر معضلات و بر بی‏امکاناتی میادین متفاوت استثمار افزودهُ، هم‏واره و هم‏واره، طرف کارفرمایان و صاحبان تولیدی را گرفته است. بر همین اساس، همۀ دست اندرکاران و حامیان نظام، در بروز فاجعۀ ساختمان پلاسکو دخیل‏اند و باید و می‏بایست، تأوان ناکرده‏ها و جنایت‏کاری‏های شان‏را باز پس دهند.

به بیانی روشن‏تر سرمایه‏داران برای کاهش هزینه‏ها و درآمد بیشتر، دارند از جان کارگران مایه می‏گذارندُ، به هر رذالت و پستی‏ای، تن می‏دهند. جان و زندگی کارگر برای سرمایه‏دار و دولت حامی آن، کم‏ترین ارزش و جایگاهی ندارد و می‏توان هزاران حوادث مرگ‏بار و قطع دست و پا در میادین استثمار را، ردیف نمود و نشان داد، که کارگران، در چه شرایطِ ناهنجاری، مشغول به کار طاقت‏فرسا و دردناک‏اند. در ایرانِ زیر حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی، استانداردهای کاری و وسائل ایمنی – ساختمانی، بسیار پائین و خطرناک استُ، بطور نمونه یکی از ماموران آتش‏نشانی در فاجعۀ پلاسکو می‏گوید: “ما ۵ هزار نیروی عملیاتی هستیم اما با هزار لباس آتش‌نشانی. متأسفانه به خاطر بی‌توجهی‌های مدیران‌مان و مسئولان شهری با کمبود امکانات روبه‌روهستیم که کار را برای ما سخت کرده است. اگر کیفیت لباس‌های ما بهتر شود به طور قطع راحت‌تر می‌توان دل به آتش زد. ولی گاهی همین ابتدایی‌ترین مسائل مشکل‌ها را برایمان دو چندان می‌کند.“

آری، سردمداران رژیم جمهوری اسلامی، به جای خرید دستگاه‏ها و ماشین‏های کارساز، برای جلوگیری از حریق و دیگر حوادث مرگ‏زا، در فکر خرید ماشین‏های آب‏پاش ضد شورش، و دیگر دم و دستگاه‏های سرکوبِ جنبش‏های حق‏طلبانه و اعتراضی‏اند. بنابراین یک راه، برای جلوگیری و از بین رفتن این‏دست فجایع  وجود دارد و آن‏هم، قطع سلطۀ سرمایه‏داران از جامعه است. تنها راهِ نجات، و فرار از وقوع صدها حوادث طبیعی جان‏گیر، در گرو، به زیر کشیدن سران حکومت جمهوری اسلامی ستُ، باید دانست، تا زمانی‏که سیاستِ استثمار و چپاول اموال عمومی، بر فضای جامعۀ ایران سنگینی می‏کند، معضلات و حوادثی هم‏چون ساختمان پلاسکو متحمل، و جامعۀ کارگری بیش از پیش، شاهد تلف شدن تعدادی دیگر از هم قطاران‏شان، خواهد بود.

23 ژانویه 2017

4 بهمن 1395

Share on Facebook

Tweet

Follow us