روز مبارزه با گرسنگی!
روز بیست و هفتم ماه می مصادف است با روز جهانی مبارزه با گرسنگی. این روز و روزهای دیگر یاد آور گرسنگی مزمن ملیونها تن از مردم جهان است و آنهم در حالی که مواد غذایی برای بیش از نه ملیارد انسان روی زمین تولید می شود. نابرابری های اجتماعی، اختلاف طبقاتی و سوء مدیریت موجب آن می گردد که 800 ملیون تن ار مردم جهان در گرسنگی مزمن به سر برند. همه ساله مرگ ناشی از گرسنگی بیشتر از مجموع بیماری های ساری مانند ایدز، ملاریا و سل می باشد. از مجموع گرسنگان جهان 220 ملیون نفر در افریقا و 280 ملیون تن در جنوب آسیا ثبت گردیده اند. فقیرترین کشورهای جهان و از انجمله کشورهای جنگ زده یمن، سودان، اتیوپی، افغانستان و … از فقر و گرسنگی مزمن بیشتر رنج می برند. در همچو کشورها، اطفال، زنان و کهنسالان بیشتر از همه در مصیبت گرسنگی مزمن سردوچار اند.
روزنامه «واشینگتن پست» در گزارشی از افغانستان نوشته است که گرسنگی گسترده، اقتصاد فلج شده و جمعیتی که نیاز مبرم به کمک دارند، وضعیت این کشور را در آستانه یک بحران انسانی قرار داده است.
این روزنامه خاطرنشان کرده که شرایط اقتصادی افغانستان مردم را از خرید مواد غذایی باز داشته است، به ویژه این که بیمارستان‌ها و مدارس نمی‌توانند حقوق کارمندان خود را پس از توقف کمک‌های بین المللی از ماه اگست گذشته پرداخت کنند. بر اساس این گزارش، به دلیل فقر شدید در این کشور، شهروندان به «برگ‌خواری» و فروش کودکان‌شان به قیمت ارزان روی آورده‌اند.
ویکی آکین، رییس کمیته بین المللی نجات در افغانستان فاش کرده است که وضعیت بشردوستانه در این کشور از بد به بدتر پیش می‌رود و بیش از 22 میلیون نفر که اضافه از نیمی از جمعیت این کشور را تشکیل میدهند، با بحران گرسنگی روبرو هستند.
در همین حال، مری الن مک‌گاراتی، رئیس برنامه جهانی غذا در افغانستان تاکید کرده است که بر اساس برنامه جهانی غذا، اکثر مردم نمی‌توانند از تهیه یک وعده غذایی روزانه خود اطمینان حاصل کنند.
خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، سقوط این کشور به دست طالبان و قطع کمک‌های بین‌المللی منجر به فقر گسترده و سقوط خدمات عمومی کلیدی مانند بهداشت و درمان شده است.
سازمان ملل متحد چندی پیش هشدار داده بود، 97 درصد از جمعیت افغانستان ممکن است تا اواسط سال جاری در فقر فرو بروند.
برای این فقر جانسوز در افغانستان که بخش بسیار بزرگی از جمعیت این کشور را به مرگ تدریجی ناشی از گرسنگی مواجه ساخته است، نهادهای بین المللی و کشور های ثروتمند و قدرتمند جهان تلاش کافی به خرچ نمی دهند و صرف از وضعیت کنونی ابراز نگرانی می کنند. از گروه متحجر و متعصب و سخت عقب نگهداشته شده که بر گرده های مردم سوار ساخته شده اند و جز به روی و موی زنان و بیرون کشیدن آنان از حیات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی و همچنان زجر و ستم وحشیانه بر اهالی کشور، مصروفیت جدی ندارند و در این زمینه هیچ مسوولیتی احساس نمی کنند و از مردم می خواهند که روزی شان را از خداوند بخواهند، چه باید انتظار داشت؟
جنگ و نا امنی در بسا نقاط و شهر های کشور به شمول شهر کابل پس از توقف کوتاه باردیگر دامن کشیده است و در پیوند با آن گرسنگی مزمن نیز بی داد می کند و مردم را محتاج یک لقمه نان ساخته است. سیما های تکیده، گرسنه، فقیر و با لباسهای ژولیدۀ صدها انسان هموطن به ویژه زنان و کودکان را در رسانه ها همه روزه می بینیم که در مقابل خبازی ها صف کشیده اند و با حقارت منتظر اند تا اگر یک قرص نان خیراتی بدست بیاورند.
آنان مجبور اند با این گرسنگی مزمن و نا امنی بسازند و امیدی برای فردای بهتر در زیر سلطه نظام غارتگر و ظالم قرون وسطایی طالبانی و بی تفاوتی جامعه جهانی نداشته باشند.
دستگیر صادقی
27 می 2022
