نویسنده: مهرالدین مشید

مردم افغانستان بدتر از تروریزم قربانی فاشیسم تباری اند

قسمت اول

مردم افغانستان تنها قربانی تروریزم نه؛ بلکه بدتر از آن قربان بدترین فاشیسم تباری و گروهی می باشند. این فاجعه محصول دو تهاجم است که از شوروی آغاز شد و اکنون هم نیرو های امریکایی در افغانستان حضور دارند. تهاجم شوروی به افغانستان سبب شد که جمعیت چندین میلیونی افغانستان در برابر آن بایستند و برای مبارزه با این تهاجم تمام دار و ندار خویش را صادقانه قربانی نمودند. جریان هایی که قیام در برابر شوروی را آغاز کردند و مردم را رهبری کردند، اهداف خوبی داشتند که هدف اصلی شان را مبارزه با حکومت های مستبد و نابودی فقر و بیکاری تشکیل می داد و خواهان آزادی های بشری و عدالت اجتماعی زیر چتر اسلام بودند؛ اما زمانی که این جریان ها در برابر یک جنگ فرسایشی قرار گرفتند، نه تنها که توانایی و مدیریت جنگ با شوروی را نداشتند، نیاز به اسلحه و امکانات برای مبارزه با شوروی بودند. این نیاز آنان را به شبکه های استخباراتی وابسته گردانید. با تاسف که آنان در یک بازی بزرگی قرار گرفتند که از کم ترین توانایی ها هم برای بازی با آن رنج می بردند. در نتیجه نتوانستند، با قوت کامل در برابر آنان عمل کنند و بجای سیاست تعامل قربانی سیاست های یک جانبه و تمامیت خواهانۀ آنان شدند که به وابستگی های دردناک آنان به شبکه های استخباراتی بویژه پاکستان، ایران و هند منجر شد. این وابستگی ها مسیر اصلی جهاد مردم افغانستان را دگرگون کرد که گفته می توان، بخشی از عوامل تروریزم کنونی ریشه در این آشفتگی ها دارد که گروه های جهادی را به بیراهه کشاند. این جریان ها در از اغاز تا انجام تمایل به حمله های تروریستی نداشتند و حالا هم ندارند؛ اما تروریزم محصول سرکوب این جریان ها شده می تواند. 

از این رو گفته می توان که تروریزم در کشور های اسلامی ریشه در تهاجم، استبداد، فقر و بی عدالتی دارد و این پدیده های شوم شماری جوانان  را به قیام در برابر حکومت های استبدادی شاهی و استبدادی جمهوری در کشور های عقب مانده، بویژه کشور های اسلامی واداشت؛ اما شبکه های استخباراتی شرق و غرب قدرت های استبدادی منطقه یی با استفاده از ضعف ها، بی تجربه گی ها، ناآگاهی ها، شتاب زده گی ها وده ها دشواری دیگر این جوانان توانستند تا مسیر قیام های حق طلبانه و عدالت خواهانۀ آنان و در کل تمام مردم افغانستان پس از تهاجم شوروی و همچنین قیام ها در افریقا و بعد ها هم بهار عربی را به بیراهه ببرند و با استفاده از تنگ دستی های حرکت های یادشده، فرصت نفوذ در میان رهبران و تطمیع آنان را پیدا کردند و با رویکردی روان شناسانه توانستند تا از ضعف های شخصی، فکری، اجتماعی، اقتصادی و راهکاری آنان به سود خود بهره بگیرند و آنان را از مسیر اصلی شان به انحراف های گوناگون سیاسی، اخلاقی و مالی بکشانند. بدین وسیله توانستند، حرکت های یادشده را که در زمان قیام از خود رشادت و قربانی های  زیادی به خرج داده بودند، در زمان استقرار و بعد از پیروزی چنان ضربه بزنند که حتا مجال از جا جنبیدن را از آنان گرفتند. 

پیش از آن که به عواملی چون استبداد حاکمان در کشور های اسلامی، فقر و بیکاری پرداخته شود، بهتر خواهد بود تا به علل و عواملی پرداخته شود که چگونه عوامل فوق دست به دست هم دادند و امروز کشور های اسلامی در کام تروریزم افتاده اند و خطر های تروریزم و فاشیسم قومی و زبانی بیش از دیگران کشور های اسلامی را تهدید می کند. پیش از آن که به ظهور فاشیسم قومی و تبارگرایی در کشور های مثل افغانستان، عراق، سوریه و یمن و غیره اشاره شود، بهتر است تا به علل ظهور تروریزم در جهان اسلام و عوامل روی آوردن شماری از گروه های افراطی به ترور اندکی پرداخته شود تا آشکار شود که چگونه شد که شماری گروه های افراطی اسلامی برای رسیدن به اهداف شان به تروریزم روی آوردند و از سویی هم آشکار شود که تروریزم یک پدیدۀ اسلامی و درون دینی نه؛ بلکه ریشۀ استخباراتی دارد. در واقع سیاست های استبدادی، فقر و بیکاری در جهان اسلام سبب شد تا گروه های اسلامی برضد حاکمان مستبد خود مبارزه کنند و حمایت زمامداران مستبد در کشور های اسلامی از سوی قدرت های بزرگ مثل امریکا سبب شد تا این گروه ها برضد امریکا عمل کنند وعامل اصلی نابسامانی ها در جهان اسلام را سیاست های جهانخورانۀ امریکا تلقی می کنند. 

چنانکه دیدیم شبکه های استخباراتی کشور های منطقه و جهان؛ بویژه امریکا که در راستای تقویت نظامی گروه های جهادی افغانستان نقش داشتند، چگونه پس از پیروزی آنان و شکست کمونیزم و فروپاشی شوروی رویکرد های شان تغییر کرد. چنان که شاهد بودیم که سیاست امریکایی ها در آستانۀ فرروپاشی شوروی و جهاد مردم افغانستان در مورد جهادی ها یا اسلام سیاسی ۱۸۰ درجه تغییر کرد و اسلام گرا ها را “کمربند سبز خطرناک تراز کمونیزم” عنوان کرد. درست این زمانی بود که در نتیجۀ مقاومت نیرو های جهادی شوروی پیشین از هم پاشید و خطر شوروی و کمونیزم از بین رفته بود. امریکا با این رویکرد به گونه یی خود را در عمل مخالف اسلام گرا ها نشان داد و طبل جنگ برضد آنان را به صدا درآورد؛ اما نمی دانست که پس از سقوط شوروی و سرنگونی رژیم مزدورش در افغانستان، هزاران داوطلبی که از کشور های عربی و غیر عربی به حمایت مجاهدین افغانستان وارد سنگر های نبرد شده بودند و پس از پیروزی مجاهدین عازم کشور های شان می شوند و برضد امریکا یا ولی نعمت شان دست به اقدام های خصممانه می زنند. 

از سویی هم امریکا پس از پیروزی مجاهدین افغانستان را به حال خود گذاشت و ریگان رئیس جمهور وقت امریکا پس از سقوط شوروی، بر رغم توصیۀ گرباچف روند حکومت سازی در افغانستان را برای پاکستان واگذار کرد و این بزرگ ترین اشتباۀ امریکا بود و برای پاکستان فرصت مداخله های بیشتر در امور افغانستان را داد. با تاسف که از اظهارات خلیل زاد معلوم میشود که امریکا در این زمینه هنوز تجدید نظر جدی نکرده است. این حالت برای پاکستان دست بازتر مداخله درامور افغانستان را داد و جنگ های گروهی در افغانستان را دامن زد. این سبب شد که ایران، هند و روسیه هم در امور افغانستان مداخله کند. این شبکه ها از ضعف های گروه های جهادی افغانستان سود برده و کابل را به حمام خون بدل کردند. این شبکه ها با راه اندازی جنگ های تنظیمی میان آنان آرزو های میلیون ها انسان را به بیرحمانه به بازی گرفتند. دیدیم که جنگ های تنظیمی در افغانستان سبب ناخشنودی شماری جنگجویان عربی شد و آنان دوباره به کشور های برگشتند که بازهم شماری از سوی امریکا در یک مرحله حمایت شدند و باز هم بنا بر سیاست های استبداد پرورانۀ امریکا و حمایت آن از کشور های مستبد عرب، سبب شد که این گروه ها به اعمال ترور و خشونت روی آورند. گفتنی است که فرستاده شدن نیرو های جهادی افغانستان به کشور های بوسنیا، چیچن و آذربایجان به وسیلۀ آی اس آی  با همکاری نزدیک امریکا صورت گرفت و بعد ها دیدیم که بازمانده های این گروه ها مانند گروۀ یلداش در کشورهای آسیای میانه به گرایش های تروریستی روی آرودند. 

چنان که  در افغانستان دیدیم که چگونه امریکا گروۀ طالبان را به کمک عربستان سعودی و پاکستان بوجود آورد که به گفتۀ بی نظیر بوتو نخست وزیر وقت پاکستان از حمایت کامل امریکا برخوردار بودند و به گفتۀ  احمد رشید که حتا معاش های مقام های طالبان را در زمان حکومت شان امریکا از طریق حکومت پاکستان توزیع می نمود. پیش ازبه قدرت رسیدن شان، بربنیاد اسناد در حدود ۴۰۰ کماندوی امریکایی عازم پاکستان شد و افراد طالبان را تحت آموزش قرار داد و در ضمن حمایت های مالی یک میلیارد دالری کمپنی یونیکال پس از سرنگونی حکومت مجاهدین به این گروه مشهور است که آقایان کرزی و خلیل زاد و شماری دیگر از مشاوران این کمپنی بودند. هدف از کمک این کمپنی به طالبان در زمان قدرت آنان فرصت عملی شدن پروژۀ یونیکال بود؛ اما بازهم دیدیم که پس از حادثۀ یازدهم سپتمبر و انکار اسامه رهبر طالبان از تسلیمی اسامه به امریکا دشمنی امریکا با طالبان را در پی داشت. امریکا به بهانۀ مبارزه با تروریزم افغانستان را مورد حمله قرار داد و حکومت طالبان را سرنگون و اما باز هم به کمک آنان شتافت و در تبانی با پاکستان و به خواست این کشور تمامی رهبران و افراد طالبان را بوسیلۀ طیاره های به کویته و سایر شهر های پاکستان منتقل کرد. دیری نگذشت که  پس از حملۀ امریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ طالبان بوسیلۀ پاکستان دوباره سازماندهی شدند و زیر نام مبارزه با نیرو های خارجی و ضد اشغال به افغانستان صادر شدند. با تشدید حمله های امریکا بر طالبان این گروه به دستور نظامیان پاکستان دست به حمله های انتحاری زدند و در حالی که طالبان در زمان حاکمیت شان هیچ حملۀ انتحاری انجام نداده بودند. 

 به همین گونه شاهد بودیم که چگونه دستاورد های بهار عربی که با پیروزی رسیدن حزب آزادی و عدالت به رهبری مرسی در مصر در نتیجۀ یک انتخابات آزاد شکل گرفت، به کمک مالی شیخ سعودی و بوسیلۀ کودتای السیسی به تاراج رفت. پیش از آن شاهد دخالت هایی در الجزایر بودیم که پیروزی های “حزب جبهۀ نجات اسلامی” به رهبری عباس مدنی و علی بلحاج به غارت رفت. این جبهه در نخستین انتخابات آزاد شهرداری که الجزایر در جون ۱۹۹۰ تجربه کرد، جایگاه نخست را به خود اختصاص داد. در ۲۵ می ۱۹۹۱ در اعتراض به اصلاحات قانون انتخابات و تقسیم حوزه های انتخابیه، خواستار اعتصاب، برگزاری راه پیمایی ها و تجمعاتی در میادین عمومی شد؛ ولی سرنگونی دولت “حمروش” در ۲ جون و تشکیل دولتی جدید به دستگاه های پولیس اجازه داد تا به میدان های تحصن یورش ببرند و تظاهرکنندگان را متفرق سازند. رئیس جبهه و جانشین وی به اتهام توطئه علیه امنیت کشور و ایجاد اختلال در اقتصاد ملی بازداشت و مدتی بعد آزاد شدند.

این جبهه بازهم در انتخابات مجلس این کشور در ۲۶ دسامبر ۱۹۹۱ توانست از ۲۳۲کرسی ۱۸۸ کرسی را کسب کند. به دنبال پیروزی قاطع این جبهه، “شاذلی بن جدید” رئیس جمهور،  “مجلس ملی خلق” الجزایر را منحل کرد. ریاست این مجلس را از ۴ جون ۱۹۹۲ “عبد العزیز بلخادم” بر عهده داشت. مدتی بعد در ۱۱ همین ماه “بن جدید” مجبور به کناره گیری از سمت خود شد. این امر خلأئی قانونی ایجاد کرد. ارتش مرحله دوم انتخابات را لغو کرد و حکومت به شورای عالی دولت به ریاست “محمد بوضیاف” و سپس “علی کافی” واگذار شد؛ اما ارتش بر رغم انعطاف پذیری رهبران این حزب و دو حزب قدرتمند دیگر که حاضر به دست برداری از خشونت شدند؛ اما شورای عالی دولت در ۹ فوریه ۱۹۹۲ در کشور حالت فوق العاده اعلام کرد و هزاران نفر از حامیان این جبهه (جبهه نجات) را در بازداشتگاه های صحرایی بازداشت کرد.

این سرکوب های بیرحمانه سبب شد تا شماری جوانان ناگزیر به رویکرد های خشونت آمیز و تروریستی شده و شکار شبکه های جهنمی استخباراتی شوند. هرگاه به پیشینۀ گروه های تروریستی نگاه شود، به ساده گی فهمیده می شود که قدرت های کلان اهریمنی و شبکه های شیطانی استخباراتی در عقب ظهور و تشکل گروه های تروریستی قرار داشته اند. به گونۀ مثال نخستین حملۀ خالد اسلامبولی عضو گروۀ الجهاد و تکفیر پس از آن برضد انورالسادات رئیس جمهور پیشین مصر با گذشتن از کانال سویز از جنگ با اسراییل دست کشید. انور سادات پس از این جنگ سیاست خود را در قبال رژیم صهیونیستی تغییر داد و در سال 1978 از طریق امضای قرار داد «کمپ دیوید» با رژیم صهیونیستی، موجودیت این رژیم را به رسمیت شناخت. سپس او به همراه «مناخیم بگین»، نخست‌وزیر وقت اسرائیل به کنیست (پارلمان اسرائیل) رفت و در آنجا به ایراد سخنرانی پرداخت . وی در این سخنرانی از صلح همیشگی و پایان منازعه اعراب با رژیم صهیونیستی سخن گفت، و این بدان معناست که کشورهای عربی و البته مصر، موجودیت رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخته است. این اقدام ننگ‌آور سادات حجت را بر اسلام‌گرایان مخالف تمام کرد و موجی از اعتراض‌ها جهان عرب و اسلام را فراگرفت. رژیم سادات نیز تمام توان خود را برای سرکوب اعتراض جنبش‌های مختلف دانشجویی، ملی‌گرایانه و اسلامی در مصر بکار بست.

علت اصلی دشمنی القاعده با امریکا هم ریشه در سیاست های جهانخوارانۀ امریکا و حمایت آن از اسراییل و حضور نیرو هایش در عربستان سعودی دارد. این در حالی بود که اسامه در زمان جهاد  افغانستان در برابر شوروی از حمایت کامل امریکا و پاکستان برخوردار بود. بن لادن در طول دهه 1980 در کنار مجاهدین در افغانستان علیه اتحاد جماهیر شوروی جنگید. پس از خروج اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان او به زادگاه اش، عربستان سعودی بازگشت. بن لادن پس از آن به سودان رفت و پیش از اخراج از این کشور در سال 1996 به افغانستان بازگشت و تحت حمایت طالبان قرار گرفت. چند ماه پس از بازگشت به افغانستان فتوایی 30 صفحه ای را منتشر کرد و در آن جنگ علیه متجاوزان آمریکایی را اعلام کرد. فتوای بن لادن در روزنامه القدس العربی در لندن منتشر شد و به تمامی حامیانش در اقصی نقاط جهان فکس شد. این نخستین فراخوان بن لادن برای جهاد جهانی علیه امریکا بود. مهمترین شکایت بن لادن حضور نیروهای ایالات متحده در عربستان سعودی بود. در پی حمله عراق به کویت در سال 1990، بن لادن پیشنهاد دفاع از عربستان سعودی با استفاده از لژیون عرب را مطرح کرد. اما خاندان سعودی تصمیم گرفت که از ارتش ایالات متحده این کار را انجام دهد. شش سال بعد، سربازان آمریکایی در تلاش برای مهار صدام هنوز در عربستان بودند. بن لادن ایالات متحده را قدرت پشت پرده تاج و تخت در عربستان می دید. بن لادن با اعلام این که مسلمانان باید درگیری های کوچک خود را رها کرده، با یکدیگر متحده شده و آمریکا را از عربستان سعودی بیرون کنند، نوشت: «نابود کنید، بجنگید و بکشید تا زمانی که دشمن به خواست خداوند کاملا شکست بخورد.» و چنین بود که جنگ 20 ساله میان القاعده و ایالات متحده آغاز شد، جنگی که به پنچ دوره مجزا تقسیم می شود. (۱)

تشکیلات القاعده در سال ۱۹۸۸ توسط اسامه بن لادن میلیاردر عربستانی جهت مبارزه با شوروی در افغانستان تأسیس شد. القاعده از سازمان «مکتب الخدمة» که هدف آن مسلح‌کردن و آموزش مجاهدین داوطلب جنگ با شوروی بود گسترش و پیشرفت یافت. این سازمان از حمایت پاکستان و همچنین ایالات متحده آمریکا برخوردار بود. در سال ۲۰۰۰ ایمن ظواهری چشم‌پزشک مصری سازمان جهاد اسلامی مصر را با القاعده ادغام نمود و به شخص دوم این تشکیلات تبدیل شد. در آن زمان هیچ حملۀ انتحاری انجام نشد و مجاهدین افغانستان مخالف هرگونه حملۀ انتحاری بودند که بیگناهان را  به قربانی بگیرد.

حمله به سفارتخانه های کنیا و نایروبی در واقع نخستین رویاروی القاعده با امریکا بود. در تاریخ ۷ اوت ۱۹۸۸ میلادی، اعضای گروه تروریستی القاعده هم زمان سفارت خانه های ایالات متحده در شهر نایروبی کنیا و شهر دارالسلام تانزانیا را با موتربمب منفجر نمودند. برنامه پاداش برای عدالت، مبلغی بالغ بر 5 میلیون دلار را در بدل اطلاعاتی که شخص مسئول این حملات را به پای میز محاکمه بکشاند، تقدیم می کند که به کشته شدن 213 نفر از جمله 44 کارمند سفارت (12 شهروند آمریکا و 32 شهروند خارجی) و زخمی شدن بیش از 5000 نفر از جمله سفیر آمریکا پرودِنس بوشنِل منجر شد. این بمب گذاری‌ها گروه القاعده را به کانون توجه افکار عمومی کشاند و نام اسامه بن لادن، رهبر شبکه القاعده را در راس فهرست افراد تحت تعقیب پلیس فدرال آمریکا (اف بی آی) قرار داد. امریکا پس از این حادثه مرکز اسامه را در پکتیا از جمله ولایت های جنوب شرقی افغانستان مورد حملۀ راکتی قرار داد. 

سه سال بعد از این حمله، حادثۀ یازدهم سپتمبر در سال ۲۰۰۱ م بوقوع پیوست. امریکا مسؤولیت این حمله را به دوش اسامه افگند که در واقع سرآغاز رویارویی آشتی ناپذیر امریکا با القاعده آغاز شد و تا کنون در افغانستان، عراق، سوریه و کشور های افریقایی برضد بوکوحرام هم پیمان القاعده به شدت ادامه دارد. چنانکه افزایش حملات هوایی امریکا با استفاده از طیاره های بدون سرنشین بخاطر سرکوب گروۀ الشباب در سومالی حکایت از شدت حملات بر این گروه دارد.  هرچند چنین عملیات ها می توانند در برخی موارد نتیجه مثبت به همراه داشته باشند و از توانایی های گروه های تروریستی بکاهند، اما به گفته موتیگا “می توانند در برخی مواقع سبب اوج گیری احساسات مردم نیز گردند” و در این صورت عواقب خطرناک را در پی دارند. 

مستندهای بسیاری درباره علل حمله القاعده به برج های دوپهلوی مرکز تجارت جهانی در نیویورک ساخته شده است. در این مستندها علت اصلی این حمله تروریستی تلاش برای روشن شدن آتش جنگ بین آمریکا و القاعده عنوان شده است. با این حال، یک فیلم مستند به نام “جاده یی به 11 سپتامبر” (Road to 9/11) مدعی است بن لادن انگیزه دیگری برای این حملات شیطانی داشته است. در این مستند آمده است: بن لادن دولت آمریکا را متهم اصلی از هم پاشیده‌ شدن زندگی مشترک و خانوادگی اش می دانست. او همچنین گفته بود از مقامات آمریکایی بسیار خشمگین است؛ آنها باعث شدند کشور مادری خود سودان  را ترک کند و به افغانستان برود؛ جایی که او زندگی در فقر را تجربه کرد. “استیو کول” یکی از تاریخ نگارانی که در این مستند به تبادل اطلاعات پرداخته، می گوید: اسامه آمریکا را نه تنها مقصر همه گناهانی چون (کشتار و حملات تروریستی) که مرتکب شده بود و ظلمی که علیه مسلمانان می شد، می دانست؛ بلکه برای خصومت با مقامات این کشور دلیل شخصی هم داشت.

شماری بدین باور اند که گردانندۀ اصلی این بازی های تروریستی لابی ها و مافیای های کلان قرار دارد و می گویند، در عقب این بازی ها دستان مافیا های مواد مخدر و قاچاقبران و لابی های سیاسی، نظامی واقتصادی قرار دارند. چنانکه سه لابی بزرگ چون لابی سیاسی به رهبری کیسنجر، لابی نفت به رهبری دیگ چنی و لابی اسلحه به رهبری جوبایدن سررشته دار بسیاری از زد و بندهای پشت پرده در سیاست های داخلی و بین المللی امریکا هستند که بیشتر در راستای منافع کمپنی ها و کارتل های نفتی و اسلحه اند و برای چرخاندن جریان نفت و چرخ های کمپنی های اسلحه سازی این کشور در موازات سیاست گذاری های امریکا کار می نمایند. این گروه های لابی بیشتر به منافع کارتل های امریکایی می اندیشند تا بر منافع مردم عادی امریکا و در عین زمان دارای اختیارات پولی فراوان اند و از این طریق می توانند، سیاست های خارجی و حتا راهبردی امریکا را در خدمت سرمایه داران قرار بدهند. در علوم سیاسی، لابی‌گری به عمل و حرفه ویژه یی گفته می شود که منظور آن تلاش برای گسترش نفوذ یک دیدگاه و دیدگاه مشخص در دستگاه حکومتی یک کشور یا در افکار عمومی است و سعی می کنند که  از طرق مختلف قانونی برای پیشبرد دیدگاۀ شان اعمال نفوذ کنند. اولیور نورث از اعضای شورای امنیت ملی آمریکا در دوران ریاست جمهوری رونالد ریگان و یکی از چهره‌های اصلی رسوایی موسوم به ماجرای مک‌فارلین است که از آن به عنوان ماجرای “ایران کنترا” و “ایران گیت” نیز یاد می‌شود. وین له‌پیر، مدیر داخلی لابی اسلحه ایالات متحده موسوم به انجمن سلاح آمریکا (NRA) از این افسر سابق به عنوان “مبارز افسانه‌ای برای آزادی آمریکایی” یاد کرده است. اولیور نورث جای پیت براونل را در رأس قوی‌ترین گروه لابی اسلحه در آمریکا خواهد گرفت. گزارش هایی وجود دارد که سالانه ۵۰ میلیارد دالر از درک قاچاق مواد مخدر افغانستان به جیب مافیای مواد مخدر امریکا سرازیر می شود.

از اشاره به مطلب بالا برمی آید که تروریزم نتیجۀ سیاست های جهانخوارانه و خصمانۀ امریکا برضد کشور های فقیر جهان بویژه کشور های اسلامی است که  اکنون از یک سو جهان اسلام را سخت تروریزم تهدید می کند و از سویی هم تحت حاکمیت حاکمان مستبد، فحاش و کذاب ناگزیرانه دست و پنجه نرم می کنند. ممکن امریکا به فرنگشتاین تروریستی و بیرون رفتن آنان از کنترول کمتر فکر کرده بود و اگر فکری هم داشت، در یک رویکرد ناجور و تقسمیم آنان به تروریزم خوب و بد، خطر آنان را نسبتب به خود اندک شمرده بود. این را فراموش کرده بود که مار های تروریزم حتا از نیش زدن آنانی هم خودداری نمی کنند که سال ها آنان را در آستین های شان پرورده بودند. 

شماری این سیاست های امریکا را عمدی می دانند و مدعی اند که امریکا از این گروه ها به هدف رسیدن به اهداف راهبردی خود در کشور های جهان بویژه در کشور های اسلامی سود می برد. چنانکه دیدیم که گروه های افراطی و تندرو در زیر چتر حمایت نیرو های امریکایی در عراق و سوریه رشد کردند و در ساختار شاخه های القاعده مثل گروۀ النصره و شام و گروۀ داعش با قوت تمام در برابر نیرو های امریکایی جنگیدند و بیشترین اسلحه و مهمات و پول را از امریکا بدست آوردند. این جنگ کشور عراق و سوریه را که دو نیروی شکست ناپذیر در برابر اسراییل بودند، به خاک یکسان کرد و تمام آثار باستانی آنها به باهی نابودی تمدن بیش از سه هزار سالۀ آنها  بوسیلۀ داعش از بین برده شد. باور ها براین است که امریکا بهانۀ اسلحۀ اتومی به عراق حمله کرد و در حالی که دستگاۀ اتومی عراق در نخستین پرواز ۱۵۰ جنگندۀ ایرانی در روز های نخستین جنگ ایران و عراق از بین رفته بود و بعد ها دراثر حملۀ طیاره های اسراییلی به عراق به کلی نابود شد. هدف اصلی حملۀ امریکا به عراق سرکوب و نابودی این کشور مخالف اسراییل بود که امریکا به هدف خود در هر دو کشور رسید. یاهو

منابع و رویکرد ها:

۱ – https://bit.ly/2lZ1ejP

۲ – http://www.esalat.org/images/mavade-mokhader-ustad-sabah-12-03-2017.htm

Share on Facebook

Tweet

Follow us