چرا بگرام برای امریکا اهمیت دارد ؟ 

      نوشته ی : اسماعیل فروغی         ارچند مقامات امریکایی افواهات انتقال قوای…

ثمرهٔ بیست سال موجودیت جامعهٔ جهانی

حاکمیت طالبانی و فقر و تنگدستی مردم اختصار امارت اسلامی افغانستان، به‌مثابه…

پنجاه سال سفری پر افت؛  با یارانی چُست، اما رهبرانی…

نویسنده: مهرالدین مشید نیم‌قرن اخیر تاریخ افغانستان (۱۹۷۳–۲۰۲۳) نشان‌دهنده‌ی مبارزه‌ای نفس‌گیر،…

ترامپ چرا بگرام رامی خواهد؟

این نوشته به علت طولانی بودن دردوبخش منتشرخواهدشد. دربخش اول…

ځانګړې مرکه

په ادبي بهیر کې له پېژانده څېرې، لیکوال، کیسه لیکونکي…

سیاست تعامل تخنیکی آلمان با طالبان

واقع‌گرایی دیپلماتیک و مسئولیت بشردوستانه در این روزها در رسانه های…

په اروپا کې د کډوالو پر وړاندې د کرکې زیاتوالی

حميدالله بسيا داسې ښکاري چې د کډوالو لپاره نور د اروپايي…

طالبان در ایستگاه آخر و در آغاز خط و نشان…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان؛ فروپاشی قریب‌الوقوع یا بازتعریف تهدیدها؟ حادثه آفرینی های…

هجران وطن

از فرا ق  آن  میهن  حال  ا بتری  دارم روزشب به…

جنگهای اقتصادی

                                           بازیهای تسلیحاتی وبازارسازی فروش اسلحه پس ازگذشت دوران نکبتباروظالمانه ی فیودالیزم…

حق باشد بر زبانم

امین االله مفکر امینی             2025-05-10! تــا اخـــــرین نفس، حرفی حق باشد بر…

     طالبان از قطع انترنت چه می خواستند و چه می…

     نوشته ی : اسماعیل فروغی      طالبان درچهارسال گذشته درپهلوی سایراقدامات نابخردانه…

شورش دهقانی محصول رفرم مسیحیت بود

Thomas Müntzer (1490-1525) آرام بختیاری توماس مونستر اعدام شد، مارتین لوتر رهبر…

صف بندی های  تازه در قلب آسیا و بازخوانی جایگاۀ…

نویسنده: مهرالدین مشید بازتعریف جایگاه افغانستان؛ از رقابت نوین امریکا و…

نقش اساسنامه در زندگی و فعالیت حزبی

نور محمد غفوری  در مقالهٔ پیشین تحت عنوان «اساسنامهٔ حزب چیست…

هموطن، آزرده نه شو!

رژیم فعلی در وجود حاکمیت طالبان با همه قید و…

قطع انترنت هدایت به طالب است، نه صلاحیت طالب

هیچ خطری در جهان خطرناک‌‌تر از خطر خودِ‌ آمریکا برای…

در بارۀ جشن مهرگان

سلیمان "راوش" بر طبق آیه های شاهنامه فردوسی شخصیت مهرگان زادۀ…

بگرام؛ خط سرخ طالبان یا ابزاری برای بازی های سیاسی،…

نویسنده: مهرالدین مشید پایگاۀ بگرام و بازگشت آن در مرکز معادله…

نامه‌ی سرگشاده‌یی عنوانی سرمنشی ملل متحد

اولویت فلسطین، به رسمیت شناسی روی کاغذ نی‌ست محمدعثمان نجیب نماینده‌ی مکتب…

«
»

تحلیل “گاردین” از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان پس از ۲۰ سال 

ارسالی حسین تلاش

In this Nov. 30, 2017 file photo, American soldiers wait on the tarmac in Logar province, Afghanistan

18-04-2021

“جو بایدن” رئیس جمهور آمریکا به تازگی فرمان عقب نشینی کاملِ نظامیان آمریکایی از افغانستان، تا تاریخ ۱۱ سپتامبر سال جاری میلادی، را صادر کرده است. امری که به نوعی، اعلام شکست آمریکا در طولانی ترین جنگ خارجیِ کل تاریخ این کشور است. این مساله در عین حال حاکی از محدودیت های فراوانِ قدرت آمریکایی، در قرن بیست ویکم نیز است.

به گزارش الف، پایگاه خبری “گاردین” در گزارشی، به اقدام اخیر “جو بایدن” رئیس جمهور آمریکا در صدور فرمان عقب نشینی نیروهای آمریکایی از افغانستان (تا تاریخ 11 سپتامبر سال جاری میلادی) پرداخته و به طور خاص بر این مساله تاکید کرده که بیست سال پس از آغاز جنگ افغانستان، آمریکا حتی نتوانسته به کوچکترین اهدافِ ادعایی خود در این کشور دست یابد و اکنون نیز که قرار است خاک افغانستان را ترک کند، این کشور (افغانستان) با چالش ها و بحران های عمیقی رو به رو است که اغلبِ آن ها ریشه در حضور نظامی طولانی ‌مدتِ آمریکا در افغانستان دارند. گاردین در این رابطه می نویسد:

“نقل شده که “هارولد مک میلان” نخست وزیر اسبق بریتانیا در توصیه ای به همکارانش گفته: “نخستین قانونِ سیاست باید این باشد: “هرگز نباید به افغانستان حمله کرد”. این سخن چکیده ای از تجربیات تاریخیِ تلخ بریتانیا در حملاتش به افغانستان در قرون 19 و 20 میلادی بوده است. با این حال پس از وقوع حادثه 11(مرموز- فرستنده) سپتامبرِ سال 2001 میلادی، زمانیکه که (ادعا گردید – فرستنده) گروه تروریستی “القاعده” به رهبری اسامه بن لادن، با موفقیت، نیویورک و واشنگتن را هدف قرار داد (اتهامی که هرگز ثابت نگردید- فرستنده)، این درس و تجربه، خیلی راحت به دستِ فراموشی سپرده شد.

در این راستا، ایالات متحده آمریکا با همکاری بریتانیا و ناتو، لشگرکشی گسترده ای را به افغانستان، با هدف سرنگونی حکومت طالبان (حکومت وقت افغانستان) که ادعا می شد قویا از القاعده و فعالیت های آن حمایت می ‌کند، انجام دادند. پس از کسب موفقیت های چشمگیرِ ابتدایی (کشته شدن هزاران شهروند بیگناه آن کشور – فرستنده) که با سقوط سریع کابل و بمباران گسترده مواضع القاعده در مناطق کوهستانی افغانستان همراه بود، حضور نظامی (و اشغالگرانه ی – فرستنده) آمریکا و متعهدانش در خاک افغانستان، فرسایشی شد و در نهایت، شکستی تمام عیار را برای آن ها رقم زد.

غربی ها جاه طلبی های گسترده ای در مورد دوران پساجنگ در افغانستان داشتند. با این حال، عدم درک ِدرست آن ها از واقعیت های منطقه ای و همچنین ضعف آن ها در بحث توانمندی های نظامی، عملا موجب شکست اهدافشان شد. طالبان اندک زمانی پس از حمله آمریکا به افغانستان، بار دیگر به سازماندهی و همچنین تسلیحِ خود (در خاک پاکستان و به همکاری استخباراتی آن کشور٬ زیر ریش امریکا – فرستنده) دست زد. در ادامه نیز، سال ها جنگ و درگیری در افغانستان ایجاد شد که هزینه ها و تلفات سنگینی را (بویژه به مردم عادی آن سرزمین – ارسال کننده) از خود برجا گذاشت. در این راستا، اندکی قبل، “جو بایدن” رئیس جمهور آمریکا در بیستمین سالِ حضور آمریکا در جنگ افغانستان (جنگ افغانستان طولانی ترین جنگ خارجی در کل تاریخ آمریکا است)، از تصمیم خود مبنی بر خارج کردن نظامیان آمریکایی از افغانستان خبر داد. جنگی که نه برنده ای داشته و نه اساسا امکان پیروزی برای آمریکا در آن وجود داشته است. بایدن (ظاهرن – فرستنده) قصد دارد٬ نظامیان آمریکایی را از باتلاق افغانستان بیرون بکشد و متحدان آمریکا نظیر بریتانیا نیز وی را در این مسیر همراهی خواهند کرد. 

جو بایدن هفته گذشته در جریان یک مصاحبه تلویزیونی اعلام کرد که حدودا 10 هزار نظامیان آمریکایی و ناتو، در هفته های جاری، فرآیند خروج از افغانستان را آغاز می کنند. تمامی آن ها بایستی تا تاریخ 11 سپتامبر سال جاری میلادی که بیستمین سالگرد حملات یازده سپتامبر است، از افغانستان خارج شده باشند. این سخنان بایدن، عملا مهر تاییدی بر شکست آمریکا در جنگ 20 ساله افغانستان بود. در عرصه عمل، جو بایدن نیز در مورد جنگ افغانستان به همان نتیجه ای رسید که دونالدترامپ رسیده بود. با این حال میان آن ها یک تفاوت وجود دارد: ترامپ به صورت یکجانبه سعی داشت آمریکا را از افغانستان بیرون بکشد و بایدن، پس از انجام مشورت و رایزنی با متحدان آمریکا، این تصمیم را اعلام کرد. با این همه به نظر می رسد که طیف گسترده ای از جمهوریخواهان در کنگره آمریکا تلاش خواهند کرد تا موضع گیری بایدن را به مثابه تصمیمی شتابزده و نسنجیده جلوه دهند و عملا آن را محکوم کنند. 

از سویی نباید فراموش کرد که موضع گیری بایدن مبنی بر ضرورت عقب نشینی نیرو های آمریکایی از افغانستان، محدودیت های حاکم بر قدرت آمریکا در قرن بیست و یکم را نیز نشان می دهد. آمریکا پس از 20 سال حضور در افغانستان نتوانسته دستاورد هایی قاطع (به جز از قاچاق سالانه ی هزاران تن تریاک؛ غارت ثروت های طبیعی آن کشور٬ از جمله لتویم و یورانیم – فرستنده) کسب کند و اکنون نیز بسیاری از ناظران و تحلیل گران، از شکننده بودنِ اوضاع در افغانستان سخن می گویند. بسیاری بر این باورند که امکان دارد خروج آمریکا از افغانستان، در سایه فقدان تشکیلات و ساختارهای امنیتی مقتدرِ افغان، بار دیگر به اوج گیری طالبان در افغانستان کمک کند.

در شرایط فعلی آمریکا باید بپذیرد که به اهداف ادعایی خود در افغانستان نرسیده است. از سویی، باید به این نکته نیز توجه کرد که افغان ها (به استثنای مشتی از دین فروشان و دزدان و چپاولگران ثروتمند ساخته شده داخلی – فرستنده) اکنون دیدگاه به مراتب بدتری را نسبت به آمریکایی ها در مقایسه با سال 2001 (سالِ تهاجم آمریکا به افغانستان) دارند. تنش ها در این کشور بر خلاف ادعا های ابتدایی آمریکایی ها از بین نرفته اند. در تمامی این سال ها، آمریکا نتوانسته فرآیند “ملت سازی” را در افغانستان با (حد اقل – فرستنده) موفقیت به پیش برد؛ (بر عکس٬ در کنار گسترش وحشتناک فقر- بیکاری؛ فساد اداری – سیاسی – اقتصادی – اخلاقی؛ اعتیاد- نا امنی – زنستیزی وغیره٬ نفاق قومی و زبانی و مذهبی و سمتی … را بوسیله ی عمال خود٬ بمراتب نسبت به گذشته٬ ریشه یی ساختند – فرستنده).

تمامی این مسائل و وقوع آن ها، حتی قبل از حمله ی (اشغالگرانه ی – فرستنده) آمریکا به افغانستان نیز کاملا روشن و مشخص بودند. با این حال، آمریکا با بی توجهی به آن ها، عملا جان هزاران زن و کودک افغان را به خطر انداخت و آینده ای مبهم و پر مخاطره را نیز برای آن ‌ها به ارمغان آورد”.