بمناسبت بیست و مین سالگرد نشراتی آوای زنان افغانستان 

بانو زرین عزیز درود،
اگر زحمت نمی شود خود را به خوانندگان عزیزمعرفی نمایید.

درود بانونظیری گرانقدر!
من یکی از فعالین سازمان دموکراتیک جوانان افغانستان بودم.در رشته لسان های خارجی در اتحادشوروی آموزش دیدم.و از سال 1993 به اینسو در هلند زندگی می کنم.
نخست بیست سالگی تارنمای وزین آوای زنان افغانستان را به گرداننده ی آن بانو شیرین نظیری،همکاران قلمی و خواننده گان آن تبریک می گویم.
شما و تارنمای آوای زنان افغانستان بیست سال تمام برای آگاهی دهی و تنویر زنان کاردرخور تحسین و تمجید را انجام داده اید.برای شما و تارنمای زیبا و پرمحتوای تان آرزوی کامیبابی های بیشتر می کنم.

پرسش؛آیا زنان افغانستان نسبت به ادوار گذشته، حکومتی پیشرفته تری درحصول خواسته هایشان دارند؟

پاسخ:با تاسف باید بگویم نه! در مجموع کاری مفیدی برای بهبود زندگی زنان صورت نگرفته.زنان در دهه های 70 و 80 سده ی گذشته عملا در وضع بهتر قرار داشتند.در هفده سال پسین تنها قانون اساسی آن هم اصول عام برابری حقوقی زنان را حمایت کرد اما زنان در تقابل خشن سنت های خرافاتی با حقوق و موقعیت شان حمایت نشدند.در این مدت ما شاهد سنگسار زنان بودیم و همین حالا زندان های زنانه پر اند اززنانی که جرم شان فقط نه گفتن به ازدواج های جبری است. قانون منع خشونت علیه زن در افغانستان با دشواری های فروان مواجه است و هنوز هم به تصویب نرسیده اما در بخشی بزرگی از کشور این قانون به خشن ترین صورت نقض می شود.آن چه امیدوار کننده است آگاهی بیشتر خودِ زنان از حقوق شان است که می تواند به اتحاد و همدلی بیشتر شان در راه مبارزه با نا ملایمات و تخلف ها کمک کند.

پرسش؛ مهمترين خواسته زنان کشورمان که بازتاب نيازعمومی آنان درشرايط کنونی باشد، کدام است؟

پاسخ: مهمترین خواست زنان عدالت و تساوی حقوقی با مردان است.این ارزش ها در کشور ما قانونی شده اند اما عملی نمی شوند .زنان به مصونیت و امنیت نیاز دارند و به شرایط برابر با مردان برای آموزش و کار.سطح حمایت از زن و کودک باید بالا برده شود .دولت باید به حفظ صحت زن و کودک توجۀ بیشتر نماید.قانون منع خشونت علیۀ زن باید از کاغذ به زندگی روزمرۀ مردم انتقال داده شود.

پرسش؛ در حال حاضر مهم ترین مشکل پیشروی زنان درکشورماکدام است؟

پاسخ: مهم ترین مشکلات همان نابرابری ، استبداد چند گانه و عملی نشدن قوانین است.دولت و قانون در بسیاری از نقاط کشور در مقابل سنت های خرافاتی از توانایی لازم بخوردار نیستند.

زنانی که شوهران شان را جنگ ازشان گرفته و تنها نان آور خانوادۀ خویش اند از فقر رنج می برند و هنوز سیستم حمایت از آنان بوجود نیامده است.

پرسش؛ سهم زنان در مشارکت سیاسی – اجتماعی چگونه بوده است؟

پاسخ: در این زمینه وعده های قانون عملی نمی گردد.تعداد اندکی از زنان در پارلمان و شورا های محلی راه یافته اند اما نقش بخش بزرگی از آنها سمبولیک است  . تنها در شهر های بزرگ که سابقۀ نسبتا بیشترزندگی شهری دارند وضع بهتر است.بیشترین زنان تحصیل کرده هنوز بیکار اند و دولت برای اشتغال زنان برنامه های ویژه ندارد.

پرسش؛ بسیاری از فعالان حقوق زن بر این باورند که سهم گیری زنان در بخش سیاست افغانستان ناعادلانه بوده و می تواند بهتر از وضع کنونی باشد. در این باره چه نظری دارید؟

پاسخ: سهمدهی زنان در امور اجتماعی در وضع بد قرار دارد.زنان تنها در بخشی از شهر های بزرگ می توانند در فعالیت های اجتماعی و سیاسی سهم بگیرند و باقی نقاط کشور در بدترین حالت بسرمی برند.
یکی از دشواری های کلیدی کمبود آگاهی و اراده برای مبارزۀ حق طلبانه در خودِ  زنان است . زنان به جنبش و حق طلبی نیاز مبرم دارند که باید توسط خود ما به راه انداخته شود . افزایش نقش زنان در ادارۀ امور موسسات آموزشی و صحت عامه یکی از راه های عملی تامین مشارکت زنان در فعالیت های دولتی و اجتماعی است.