تاملی بر  دیدگاه های «خدا مرده و یا اینکه سکوت…

نویسننده: مهرالدین مشید درامدی بر دو تجربه‌ی متفاوت از غیبت الهی اندیشه‌ی…

نصایح نامچه

موسی فرکیش «نصایح‌نامچه»، در حقیقت متن گفتار و پیشنهادهای عبدالرحمان خان…

یازدهم سپتامبر؛ مبارزه با تروریسم یا چرخه معکوس تحول در…

نویسننده: مهرالدین مشید حملات یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ نه تنها سیاست خارجی…

 آیا راه رشد غیر سرمایداری پاسخگوی  اهداف استراتیژیک خلقهای جهان…

مقدمه این را همه میدانند که در ایجاد جنبشها وحریانات تند…

استاد ګل پاچا الفت 

خدای بخښلی  استاد گل پاجا الفت  هغه  لوی  او وتلی…

د سیاسي ګوندونو په جوړولو او فعالیت کې د مرام…

 انسان له اوله په ټولنیز ژوند کې د ګډو موخو…

خاطر شاد 

رسول پویان  تـو گـویی خامـۀ پاییز کلک استاد است  به هر طرف…

برجحان تعلقات!

امین الله مفکر امینی                     2025-07-09 برجحان ز تـــــــــعلقات وافکاری واهی خدا جوییــــــــم با…

اگر سقراط ‌پدر فلسفه است، کنفوسیوس یا ملاصدرا چرا چنین…

بخش دوم از مقاله‌ی سقراط، تیشه‌زنی، به ریشه‌ی دانایی. بحثی از…

پاسخی به پرسشی

محمدعثمان نجیب  آغا صاحب گرامی، نه دانستم دلیل شتابان شما برای…

استاد قیام الدین خادم 

استاد خادم د پښتو ادبیاتو په اسمان کې له هغو…

روشنگری روس، ملی گرا، رفرمیستی، علم گرا

Lomonossow, Michail(1765-1711 آرام بختیاری لومونسف؛- شاعر، دانشمند، روشنگر. میشائیل لومونسف(1765-1711.م)، شاعر، محقق، فیلسوف،…

د سیاسي ګوند او سازمان اساسي او تشریفاتي سندونه

د یوه سیاسي ګوند او د هر سیاسي او ټولنیز…

اعتراف به خطا؛ اخلاق و پل عبور از تاریکی به…

نوسنده: مهرالدین مشید  تاریخ، دادگاه اشتباهات مشترک ما تاریخ معاصر افغانستان و…

وقتی اژدها می‌غرّد، خرس می‌خروشد و فیل می‌خرامد؛ بشکه زرد…

نوسنده: مهرالدین مشید  پیام نشست شانگهای برای طالبان؛ نشانه‌ای از افول…

در سوگ کنر

بمناسبت زلزله ي مهلک ولایت کنر از زمین لرزه کنر هر…

درمراثی قربانییان زمین لرزه ی مشرق زمیـــن !

امین الله مفکرامینی                   2025-02-09! بدیــــــــده اشکِ ماتم و بدل خونم ز لغزشِ…

اشک قلم 

رسول پویان  اشک قلم به صفحـۀ دل ها چکیده است  صد لاله…

استاد عبدالروف بینوا

استاد بینوا د هېواد، سیمې او نړۍ په کچه ستر…

کودکانی که کودکی نمی‌ کنند

خیابان، خانه بی‌در و پیکر کودکان فراموش‌ شده! فرشید یاسائی *  ما…

«
»

چه کسی پاسخگوست ؟ 

                                             نوشته ی : فروغی

       طالبان به ادامه ی کشتارهای وحشیانه ی شان در افغانستان ، با براه انداختن قتل عام میدان وردک که حدود دوصد سرباز ما را به خاک وخون کشانیدند ، چهارمین دور مذاکرات سری ، پشت پرده و رمزآلود شان با زلمی خلیل زاد را جشن گرفتند .

        درحالی که جاداشت پس از وقوع این حادثه ِی المناک ماتم ملی اعلام می شد ، دولت فاسد غنی ــ عبدالله همانند قتل عام های پیشین طالبان،آن راکم اهمیت جلوه داده ، بیشرمانه با نشر یک خبر و یکی دو مصاحبه برویش خاک انداختند .

       همانگونه که ازعزای عمومی و واکنش مشخص و جدی سردمداران حکومت تا هنوزخبری نیست ، مثل همیشه تا کنون ازهیچ مقام حکومتی هم در زمینه بازخواست و بازپرس صورت نگرفته است و نخواهد گرفت .

        آن طوری که معلوم است معصوم استانکزی – ناکاره ترین رییس امنیت ملی که به گمان اغلب با نماینده ی طالبان ( شیرمحمد عباس استانکزی ) عمو زاده ی عزیزش مخفیانه در تماس است ، می تواند اولین مسوول و پاسخگوی ایجاد این همه حوادث خونین و قتل عام های وحشتناک باشد .

        او باید از ناتوانی هایش پاسخ بگوید . او باید بگوید که چرا برای دوصدمین بار بخاطر نابودکردن پاسگاه ها و مراکز نظامی ما حوادث مشابه اتفاق افتاده ، مهمات و وسایط نظامی به چپاول  برده شده و راه جلوگیری از آن جستجو نمی شود ؟

         این که جناب معصوم استانکزی از پهلوی تمام قتل عام ها ، سقوط ها و چپاول های پاسگاه های نظامی ما با بی تفاوتی تمام عبورنموده ، مقامی را توان بازخواست از او نیست ،  یا حامیان امریکایی رژیم در پشت اوست و یا حامیان پاکستانی عموزاده اش ( عباس استانکزی  )  این چتر محافظتی پولادین را برای او ایجاد نموده اند .

       حوادث خونبارِشبیه به قتل عام میدان وردک در نقاط مختلف کشور به خصوص پایگاه های نظامی در شمال افغانستان که منجر به کشتارهای دسته جمعی سربازان و غارت و چپاول پیهمِ داروندارِپاسگاه های نظامی شمال و به آشوب کشاندن کل شمال شده است ، شک و تردید های زیادی را در مورد عدم صداقت دو طرف در مذاکرات صلح به وجود آورده است .

      ناظران به این باور رسیده اند که مذاکرات صلح سِری و دورازانظار دیگران میان امریکا و طالبان ، نه به منظور ختم جنگ ، بلکه برای تنظیم و ترتیب بهانه های تازه ای برای ادامه ی بی ثباتی و جنگ صورت میگیرد .

        هرگاه چنان نباشد ، چگونه میتوان باور کرد که درست در هنگام مذاکرات صلح ، قتل عام های سربازان افغانستان بیشتر سازمان داده می شود ؟